Knap gedaan mannen, mijn tijd vorig jaar met prima weer was dik over de 10 uur.
En ik ben het helemaal eens, de italiaanse granfondo's zijn fantastisch om te rijden, prima verzorging, afgezette wegen met seingevers en soms zelfs mobiele reservewiel motoren/scooters.
Omdat ik echt een hekel heb aan rijden in de bergen als het regent, plan ik 2 italiaanse cyclo's in 1 vakantie, heb ik toch 2x kans op mooi weer.
Sent from my SM-T810 using Tapatalk
Sportful Dolomiti Race
csteenbe
21 jun 2016 09:44
Hierbij een kort verslag van de GF Sportful die al uitvoerig is beschreven van bocht tot bocht door mijn reisgenoten, mijn relaas....
Donderdag morgen het vertrek vanuit Mestreech, Havana en Magoo overnachten in mijn Residence. Vervolgens pikken we DaPoker op die goed uitgeslapen is voor de verandering
en zetten we koers naar Feltre. De reis ansich verloopt voorspoedig en waan me 35 jaar terug door alle gebaren en geluiden die worden geproduceerd door enkele reisgenoten. Aangekomen in Feltre wordt het duidelijk dat de weersvoorspellingen helaas op waarheid berust, het regent gigantisch.....dus geen ritje vandaag 
Vrijdagmorgen is het weer opgeklaard en gaan we een rondje maken, Monte Grappa is het uiteindelijke doel. Na wat omrijden, de nodige hoogtemeters, beginnen we aan de klim van de Monte Grappa. Prachtige klim die nogal wisselend is qua klim percentages, uiteindelijk bereiken we de top waar een indrukwekkend monument op ons wacht, werkelijk prachtig!
Zaterdag werd het een verkenning van de Passo Manghen, toch wel de moeilijkste pukkel van de Grand Fondo. En inderdaad een monster van een klim, waarvan de laatste 6 kilometer steil zijn maar over de hele klim gezien zijn er genoeg rust punten waar je op adem kunt komen. Halverwege de klim nog lekker gegeten en gedronken om de nodige reserves op te bouwen voor Zondag. `S middags met Magoo na het centrum van Feltre gelopen om na een of andere Bambini “wedstrijd” te kijken, leuk om te zien hoe die beleving in italie is en hoe men met de wielersport om gaat. Het lijkt op een daadwerkelijke “wedstrijd” die gepaard gaat met een geweld van geluid die je alleen in italie kunt verwachten. Hier worden natuurlijk de toekomstige wielerhelden van italie geboren kan gewoon niet anders, zo kweek je winnaars.
De dag zelf van de Grand Fondo, na een goede nachtrust voel ik me goed en doe me te goed aan een lekker ontbijt. Het weer ziet er niet best uit, het is droog maar donkere wolken zie je aan de horizon verschijnen dus regen was op komst. DaPoker en Havana besluiten met een alu voorwiel te vertrekken zelf start ik “gewoon” op full carbon, met de juiste manier van remmen kom je echt wel stil en op het laatste moment nog veranderingen te maken lijkt mij geen goed plan.
Na alle voorbereidingen in de morgen na de start, ons hotel ligt kort bij de start dus in een mum van tijd schuiven we achter aan. Zoals gewend van de italianen staan ze allemaal er strak bij, met dito materiaal. De start gaat wederom met een Italiaans geweld van geluid en een huilende wolf, langzaam vertrekken we en passeren de startlijn. Na vertrek uit het dorp gaat het volle bak richting de eerste col, zit 10 meter achter Havana die een brede rug heeft opgezocht en laat me meeslepen, we halen vele deelnemers in en staan zo aan de voet van de Passo Campo. Helaas net voor de voet van de Passo Campo rijd ik lek....Kudt, daar gaat mijn tactisch plan Tijdens het wisselen van de biba is er gelijk assistentie van een vriendelijke Italiaan die mijn fiets vasthoudt. Bij het oppompen van de biba even het koppie erbij houden want weet dat je makkelijk en zeker in deze situatie het ventiel kan beschadigen. Biba op +/- 4 bar en hop op de fiets en als bijna de laatste deelnemer de Passo Campo op, nu maar volle peut en kijken waar het schip strand dacht ik bij mijn eigen....
Passo Campo gaat hard en forceer een beetje, manoeuvreer me door vele deelnemers en sta snel aan de top en rijdt direct na de mechanische hulp om mijn biba op 7 bar te zetten.
Passo Manghen, voel me nog goed maar weet dat ik op de Passo Campo geforceerd heb echter zit weer tussen de deelnemers en dat geeft me weer moed. De Passo Manghen, weet dat het de scherprechter zou worden en begin in mijn eigen tempo misschien een tik te hard maar niet te geforceerd. Snel ben ik halverwege waar de ravitaillering is, vul snel mijn bidons en vervolg mijn weg. De laatste 6 kilometer komen eraan denk ik, en de laatste 2 kilometer rijd ik in de regen niet hard maar voldoende om het stervenskoud te krijgen. Bovenop sta ik werkelijk te trillen van de kou en denk maar aan een ding weg van de top en richting de ravitaillering, waar ik door een vriendelijke dame wordt geholpen aan eten en drinken. Moet hier toch even van bijkomen, deze kou is absoluut niks voor mij en ga er even voor zitten maar denk dit gaat ook niet helpen en stort me dan maar zo snel mogelijk in de afdaling. Het begint harder te regen en al klappertandend vlieg ik de Passo Manghen af, remmen gaat overigens prima met full carbon een kwestie van goed voorremmen en dan vol remmen.
Passo Rolle, op zich een makkelijke klim qua profiel die mij eigenlijk goed zou moeten liggen. Maar heb het nog steeds stervenskoud en mijn benen blokkeren de eerste 6 kilometer, bij de ravitaillering me maar eens goed volgeladen. Nu krijg je 6 gemakkelijke kilometers om vervolgens weer 6 kilometer te moeten klimmen en gelukkig herstel ik hier weer enigszins. Op de top gelijk door en de 40 kilometer afdaling in, de eerste 20tig is gewoon volle bak na onder en dan is het 20tig bijtrappen. In de laatste 20tig kilometer kom ik in een groep van 4 man en werken we goed samen en staan snel aan de voet van de laatste uitdaging.
De finale, Croce d`Uane de laatste in het rijtje van cols die vandaag bestreden moest worden. Gelukkig voel ik me weer prima en ga de strijd aan met de eerste kilometers en het loopt prima echter halverwege gaan de sluizen boven me volledig open. Ik weet dat de laatste 3 kilometer van deze col zwaar zijn dus rijdt iets met de handrem, en geef de laatste kilometers alles wat ik nog in mij heb, en voor ik het weet sta ik boven pffff. De afdaling is door de regen een uitdaging, kon amper mijn ogen openhouden en op het gevoel me na onder gestort.....
De finish straat is prachtig, onder een poort door, over klinkers die door de regen nogal glad waren geworden dus enige voorzichtigheid kon geen kwaad. Op het laatste rechte stuk richting finish nog even alles gegeven en zie aan de linkerkant van de weg Havana staan, en ga over de finish, YES!
Tot slot:
- Prima bier en wijn.
- Perfect hotel, aanrader!
- GF Sportful, perfect georganiseerd en kan geen enkel minpunt bedenken. Het enigste wat ze niet konden garanderen was goed weer….
- Reisgenoten, voelde me 35 jaar jonger!
Donderdag morgen het vertrek vanuit Mestreech, Havana en Magoo overnachten in mijn Residence. Vervolgens pikken we DaPoker op die goed uitgeslapen is voor de verandering
en zetten we koers naar Feltre. De reis ansich verloopt voorspoedig en waan me 35 jaar terug door alle gebaren en geluiden die worden geproduceerd door enkele reisgenoten. Aangekomen in Feltre wordt het duidelijk dat de weersvoorspellingen helaas op waarheid berust, het regent gigantisch.....dus geen ritje vandaag Vrijdagmorgen is het weer opgeklaard en gaan we een rondje maken, Monte Grappa is het uiteindelijke doel. Na wat omrijden, de nodige hoogtemeters, beginnen we aan de klim van de Monte Grappa. Prachtige klim die nogal wisselend is qua klim percentages, uiteindelijk bereiken we de top waar een indrukwekkend monument op ons wacht, werkelijk prachtig!
Zaterdag werd het een verkenning van de Passo Manghen, toch wel de moeilijkste pukkel van de Grand Fondo. En inderdaad een monster van een klim, waarvan de laatste 6 kilometer steil zijn maar over de hele klim gezien zijn er genoeg rust punten waar je op adem kunt komen. Halverwege de klim nog lekker gegeten en gedronken om de nodige reserves op te bouwen voor Zondag. `S middags met Magoo na het centrum van Feltre gelopen om na een of andere Bambini “wedstrijd” te kijken, leuk om te zien hoe die beleving in italie is en hoe men met de wielersport om gaat. Het lijkt op een daadwerkelijke “wedstrijd” die gepaard gaat met een geweld van geluid die je alleen in italie kunt verwachten. Hier worden natuurlijk de toekomstige wielerhelden van italie geboren kan gewoon niet anders, zo kweek je winnaars.
De dag zelf van de Grand Fondo, na een goede nachtrust voel ik me goed en doe me te goed aan een lekker ontbijt. Het weer ziet er niet best uit, het is droog maar donkere wolken zie je aan de horizon verschijnen dus regen was op komst. DaPoker en Havana besluiten met een alu voorwiel te vertrekken zelf start ik “gewoon” op full carbon, met de juiste manier van remmen kom je echt wel stil en op het laatste moment nog veranderingen te maken lijkt mij geen goed plan.
Na alle voorbereidingen in de morgen na de start, ons hotel ligt kort bij de start dus in een mum van tijd schuiven we achter aan. Zoals gewend van de italianen staan ze allemaal er strak bij, met dito materiaal. De start gaat wederom met een Italiaans geweld van geluid en een huilende wolf, langzaam vertrekken we en passeren de startlijn. Na vertrek uit het dorp gaat het volle bak richting de eerste col, zit 10 meter achter Havana die een brede rug heeft opgezocht en laat me meeslepen, we halen vele deelnemers in en staan zo aan de voet van de Passo Campo. Helaas net voor de voet van de Passo Campo rijd ik lek....Kudt, daar gaat mijn tactisch plan
Tijdens het wisselen van de biba is er gelijk assistentie van een vriendelijke Italiaan die mijn fiets vasthoudt. Bij het oppompen van de biba even het koppie erbij houden want weet dat je makkelijk en zeker in deze situatie het ventiel kan beschadigen. Biba op +/- 4 bar en hop op de fiets en als bijna de laatste deelnemer de Passo Campo op, nu maar volle peut en kijken waar het schip strand dacht ik bij mijn eigen....Passo Campo gaat hard en forceer een beetje, manoeuvreer me door vele deelnemers en sta snel aan de top en rijdt direct na de mechanische hulp om mijn biba op 7 bar te zetten.
Passo Manghen, voel me nog goed maar weet dat ik op de Passo Campo geforceerd heb echter zit weer tussen de deelnemers en dat geeft me weer moed. De Passo Manghen, weet dat het de scherprechter zou worden en begin in mijn eigen tempo misschien een tik te hard maar niet te geforceerd. Snel ben ik halverwege waar de ravitaillering is, vul snel mijn bidons en vervolg mijn weg. De laatste 6 kilometer komen eraan denk ik, en de laatste 2 kilometer rijd ik in de regen niet hard maar voldoende om het stervenskoud te krijgen. Bovenop sta ik werkelijk te trillen van de kou en denk maar aan een ding weg van de top en richting de ravitaillering, waar ik door een vriendelijke dame wordt geholpen aan eten en drinken. Moet hier toch even van bijkomen, deze kou is absoluut niks voor mij en ga er even voor zitten maar denk dit gaat ook niet helpen en stort me dan maar zo snel mogelijk in de afdaling. Het begint harder te regen en al klappertandend vlieg ik de Passo Manghen af, remmen gaat overigens prima met full carbon een kwestie van goed voorremmen en dan vol remmen.
Passo Rolle, op zich een makkelijke klim qua profiel die mij eigenlijk goed zou moeten liggen. Maar heb het nog steeds stervenskoud en mijn benen blokkeren de eerste 6 kilometer, bij de ravitaillering me maar eens goed volgeladen. Nu krijg je 6 gemakkelijke kilometers om vervolgens weer 6 kilometer te moeten klimmen en gelukkig herstel ik hier weer enigszins. Op de top gelijk door en de 40 kilometer afdaling in, de eerste 20tig is gewoon volle bak na onder en dan is het 20tig bijtrappen. In de laatste 20tig kilometer kom ik in een groep van 4 man en werken we goed samen en staan snel aan de voet van de laatste uitdaging.
De finale, Croce d`Uane de laatste in het rijtje van cols die vandaag bestreden moest worden. Gelukkig voel ik me weer prima en ga de strijd aan met de eerste kilometers en het loopt prima echter halverwege gaan de sluizen boven me volledig open. Ik weet dat de laatste 3 kilometer van deze col zwaar zijn dus rijdt iets met de handrem, en geef de laatste kilometers alles wat ik nog in mij heb, en voor ik het weet sta ik boven pffff. De afdaling is door de regen een uitdaging, kon amper mijn ogen openhouden en op het gevoel me na onder gestort.....
De finish straat is prachtig, onder een poort door, over klinkers die door de regen nogal glad waren geworden dus enige voorzichtigheid kon geen kwaad. Op het laatste rechte stuk richting finish nog even alles gegeven en zie aan de linkerkant van de weg Havana staan, en ga over de finish, YES!
Tot slot:
- Prima bier en wijn.
- Perfect hotel, aanrader!
- GF Sportful, perfect georganiseerd en kan geen enkel minpunt bedenken. Het enigste wat ze niet konden garanderen was goed weer….
- Reisgenoten, voelde me 35 jaar jonger!
YFood !!!
Dan ook nog maar even mijn verslag, ook al is er weinig aan toe te voegen na alles wat op de voorgaande twee pagina's al stond 
Ik was overigens niet met een groep van het forum mee, maar op eigen gelegenheid samen met mn meisje.
Voor mij was het al een hele cyclo-week: eerst vorige week zaterdag de trois Ballons, die was ook al in de zeikregen de hele dag maar t was niet koud, en ik reed een mooie tijd van 7:50. Dus vol vertrouwen (en na een paar dagen heerlijk stoven in de zon in de Provence) reden we naar Feltre. Nog een cyclo in de regen kon ik wel aan dacht ik zo, 3tietjes was tenslotte ook prima verlopen.
Vrijdag aangekomen in de dolomieten, en gekampeerd in Arsie, op zo'n 15 km van Feltre. Vrijdag en Zaterdag waren ook allebei best mooie dagen, zonnig, warm, alleen zaterdag een middagbui. Als het zondag ook alleen einde van de middag zou regenen, dan teken ik ervoor. Gewoon hard doorrije en zorgen dat je voor de buien binnen bent zei ik nog stoer tegen het (mooie) meisje wat mn startspullen aangaf.
Zondag vol goede moed van start, het was droog, dus dat is al halve winst. Eerste klim liep mooi, maar het was vervelend dat er zoveel mensen voor je rijden, waardoor een eigen tempo nooit echt lekker gaat... Nou ja, zo word ik een beetje behoed voor mn eigen overmoed. Gauw afdalen, en beginnen aan de Manghen. Die ging ook nog goed, hoewel ik eigenlijk al voelde dat mn benen wel minder waren dan een dikke week terug. Misschien dat een paar dagen echt luieren en vakantie vieren toch minder goed zijn voor de conditie dan "in training blijven"
Maar ik had met mn meisje afgesproken dat het afgezien van die 2 cyclo's geen fietsvakantie zou worden, het was al heel wat opoffering van 'r dat ze 2x een paar uur in de regen heeft gestaan om me alleen maar een nieuwe lading krachtvoer en een pets op mn bibberende billetjes te geven.
Na de Manghen kwam ik ook in zo'n groep terecht met alleen maar luie uitvreters. 30 man sterk, en ze reden 31-30-29... steeds langzamer omdat die ene jongen op kop moe werd. Dus ik ernaartoe, en vragen of niemand m wilde helpen? Nou, dan moesten wij t maar met zn tweeën gaan doen. Ik geef gas, en meteen riepen ze allemaal piano piano. Ja, daarvoor doe je niet aan een cyclo mee he. Ben weggereden, 3 gingen er toch mee, en daarmee werkten we tenminste wel samen tot aan de voet van de Rolle.
Die ben ik niet meer zo lekker opgereden, langzaam voor mn doen en de afdaling was vreselijke ellende, heb het nog nooit zo koud gehad op de fiets denk ik. Had alleen mouwloos vestje mee, en kwam zwaar onderkoeld beneden. handen schoten af en toe van de remgrepen af, zo stijf van de kou. Echt genieten dus
Toen ik onderaan mensen ingepakt in braadfolie bij ambulances zag zitten dacht ik wel elke keer, blij kijken en niet klappertanden, zometeen trekken ze je van de weg af omdat je er te beroerd uitziet.
Mn schatje stond onderaan bij Ponte Oltra, waar de afdaling van de Rolle overging in de klim naar de Croce d'Aune. Vestje omgeruild voor een echt regenjasje, die de hele klim aangehouden, en toen was ik eindelijk weer warm. Droog omhoog, maar op de top begon het te plenzen, en weer in de zeikregen naar benee. Inderdaad: Italianen gaan meteen in de ankers zodra er een spatje valt. Op droge weg dalen ze redelijk (maar niet super)
In de Ultimo Chilometro kwam er nog een taai uitziende Italiaan naast me rijden, en riep iets, ik denk dat ie bedoelde of we er nog even om gaan knokken samen? Dat leverde mij nog bijna een uitglijder op in die stadspoort, een hoop OOEEEEEHHHHH van het publiek. Maar ik was wel een minuut voor m boven, en hij kwam helemaal afgeragd over de finish dus hij had zn kaarten overspeeld
Eindtijd was netto 8.34, en daar ben ik eigenlijk niet tevreden mee, ik had graag bij de beste 10 % van dit veld willen rijden maar het zat er echt niet in vandaag. Vooral door de kou denk ik, kwam na de Rolle echt niet meer op gang en temperatuur.
Ik vond het een prachtige zware cyclo, perfecte organisatie en bevoorradingen, lekkere pasta achteraf, en ik ga nu zeker twee wolven op mn kuiten laten tatoeëren want dan zal het een volgende keer vast beter gaan.
Ciao Lupo!
Ik was overigens niet met een groep van het forum mee, maar op eigen gelegenheid samen met mn meisje.
Voor mij was het al een hele cyclo-week: eerst vorige week zaterdag de trois Ballons, die was ook al in de zeikregen de hele dag maar t was niet koud, en ik reed een mooie tijd van 7:50. Dus vol vertrouwen (en na een paar dagen heerlijk stoven in de zon in de Provence) reden we naar Feltre. Nog een cyclo in de regen kon ik wel aan dacht ik zo, 3tietjes was tenslotte ook prima verlopen.
Vrijdag aangekomen in de dolomieten, en gekampeerd in Arsie, op zo'n 15 km van Feltre. Vrijdag en Zaterdag waren ook allebei best mooie dagen, zonnig, warm, alleen zaterdag een middagbui. Als het zondag ook alleen einde van de middag zou regenen, dan teken ik ervoor. Gewoon hard doorrije en zorgen dat je voor de buien binnen bent zei ik nog stoer tegen het (mooie) meisje wat mn startspullen aangaf.
Zondag vol goede moed van start, het was droog, dus dat is al halve winst. Eerste klim liep mooi, maar het was vervelend dat er zoveel mensen voor je rijden, waardoor een eigen tempo nooit echt lekker gaat... Nou ja, zo word ik een beetje behoed voor mn eigen overmoed. Gauw afdalen, en beginnen aan de Manghen. Die ging ook nog goed, hoewel ik eigenlijk al voelde dat mn benen wel minder waren dan een dikke week terug. Misschien dat een paar dagen echt luieren en vakantie vieren toch minder goed zijn voor de conditie dan "in training blijven"
Maar ik had met mn meisje afgesproken dat het afgezien van die 2 cyclo's geen fietsvakantie zou worden, het was al heel wat opoffering van 'r dat ze 2x een paar uur in de regen heeft gestaan om me alleen maar een nieuwe lading krachtvoer en een pets op mn bibberende billetjes te geven.
Na de Manghen kwam ik ook in zo'n groep terecht met alleen maar luie uitvreters. 30 man sterk, en ze reden 31-30-29... steeds langzamer omdat die ene jongen op kop moe werd. Dus ik ernaartoe, en vragen of niemand m wilde helpen? Nou, dan moesten wij t maar met zn tweeën gaan doen. Ik geef gas, en meteen riepen ze allemaal piano piano. Ja, daarvoor doe je niet aan een cyclo mee he. Ben weggereden, 3 gingen er toch mee, en daarmee werkten we tenminste wel samen tot aan de voet van de Rolle.
Die ben ik niet meer zo lekker opgereden, langzaam voor mn doen en de afdaling was vreselijke ellende, heb het nog nooit zo koud gehad op de fiets denk ik. Had alleen mouwloos vestje mee, en kwam zwaar onderkoeld beneden. handen schoten af en toe van de remgrepen af, zo stijf van de kou. Echt genieten dus
Toen ik onderaan mensen ingepakt in braadfolie bij ambulances zag zitten dacht ik wel elke keer, blij kijken en niet klappertanden, zometeen trekken ze je van de weg af omdat je er te beroerd uitziet.
Mn schatje stond onderaan bij Ponte Oltra, waar de afdaling van de Rolle overging in de klim naar de Croce d'Aune. Vestje omgeruild voor een echt regenjasje, die de hele klim aangehouden, en toen was ik eindelijk weer warm. Droog omhoog, maar op de top begon het te plenzen, en weer in de zeikregen naar benee. Inderdaad: Italianen gaan meteen in de ankers zodra er een spatje valt. Op droge weg dalen ze redelijk (maar niet super)
In de Ultimo Chilometro kwam er nog een taai uitziende Italiaan naast me rijden, en riep iets, ik denk dat ie bedoelde of we er nog even om gaan knokken samen? Dat leverde mij nog bijna een uitglijder op in die stadspoort, een hoop OOEEEEEHHHHH van het publiek. Maar ik was wel een minuut voor m boven, en hij kwam helemaal afgeragd over de finish dus hij had zn kaarten overspeeld
Eindtijd was netto 8.34, en daar ben ik eigenlijk niet tevreden mee, ik had graag bij de beste 10 % van dit veld willen rijden maar het zat er echt niet in vandaag. Vooral door de kou denk ik, kwam na de Rolle echt niet meer op gang en temperatuur.
Ik vond het een prachtige zware cyclo, perfecte organisatie en bevoorradingen, lekkere pasta achteraf, en ik ga nu zeker twee wolven op mn kuiten laten tatoeëren want dan zal het een volgende keer vast beter gaan.
Ciao Lupo!
havana
21 jun 2016 12:12
Heerlijk verhalen! Met 8:30 kan je toch niet ontevreden zijn. Knappe tijd.
Leuke verhalen! Italiaanse cyclo's altijd +1!
Heb deze voor 2017 in de agenda gezet. Samen met La Campionissimo. Die laatste zou ik eigenlijk a.s. zondag gaan rijden, maar ben nog niet genoeg hersteld van een valpartij in Italië 2,5 week geleden. Merda.
Heb deze voor 2017 in de agenda gezet. Samen met La Campionissimo. Die laatste zou ik eigenlijk a.s. zondag gaan rijden, maar ben nog niet genoeg hersteld van een valpartij in Italië 2,5 week geleden. Merda.
Ik twijfel nog voor 2017: opnieuw de Sportful rijden of gaan voor La Campionissimo.
Vond Sportful top geregeld en fijn parcours. Een keertje droog rijden zal een feestje zijn. Verder is in de omgeving nog zoveel te rijden/ontdekken.
La Campionissimo: voor mij nieuw parcours met Gavia en Mortirolo, wauw. Alleen lijk je minder makkelijk leuke rondjes te kunnen maken vanuit Aprica in de dagen vooraf.
Keuzes, keuzes, keuzes...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Vond Sportful top geregeld en fijn parcours. Een keertje droog rijden zal een feestje zijn. Verder is in de omgeving nog zoveel te rijden/ontdekken.
La Campionissimo: voor mij nieuw parcours met Gavia en Mortirolo, wauw. Alleen lijk je minder makkelijk leuke rondjes te kunnen maken vanuit Aprica in de dagen vooraf.
Keuzes, keuzes, keuzes...
Sent from my iPhone using Tapatalk
insta #gravelgremmen
Chesini ‘Peacock’ - Rodeo Labs Flaanimal 5.0
Chesini ‘Peacock’ - Rodeo Labs Flaanimal 5.0
havana
23 jun 2016 07:55
Paar dagen Bormio pakken en dan verkassen naar Aprica is dan een goede optie. Hebben wij paar jaar geleden ook gedaan.
Voor komend jaar mikken wij op de ORM, maar ik sluit een hit-and-run naar de Sportful niet uit. Je kunt heel goed vliegen op Venetië. Ik vond 't met de auto namelijk een redelijk pokke eind...
Voor komend jaar mikken wij op de ORM, maar ik sluit een hit-and-run naar de Sportful niet uit. Je kunt heel goed vliegen op Venetië. Ik vond 't met de auto namelijk een redelijk pokke eind...
Herman_N
23 jun 2016 08:01
ORM zou ik zeker aanbevelen. Ik heb ooit het Parkhotel in Sölden geboekt via En Route. Prima hotel op 50 m van de start. En je bent gelijk verzekerd van een startbewijs.havana schreef:Paar dagen Bormio pakken en dan verkassen naar Aprica is dan een goede optie. Hebben wij paar jaar geleden ook gedaan.
Voor komend jaar mikken wij op de ORM, maar ik sluit een hit-and-run naar de Sportful niet uit. Je kunt heel goed vliegen op Venetië. Ik vond 't met de auto namelijk een redelijk pokke eind...
Goedkope startbewijzen voor gran fondo's, bezoek de CycloWorld SHOP