De laatste maand was ik inderdaad al niet topfit. Een griepje en een verkoudheid die na het rijden van de merckx maar niet over wilde gaan. Duidelijk tijd voor vakantie dus...
Na een heerlijk weekje Dolomieten, moest het daar op zondag dan gebeuren in de Dolomietenmarathon. Helaas kreeg ik het voor elkaar om de nacht voor de DM half ziek te worden. Na de nodige paracetamol heb ik toch een paar uurtjes kunnen slapen. Toen de wekker ging, was de eerste reactie " ik start niet". Maar eerlijk is eerlijk ik was slap, maar niet zo beroerd meer en ik was hier toch niet voor niets? Gestart, constant rustig gereden, compleet leeg over de finish in 6u25.
De week erna in de ALpen vooral veel geslapen en wat gefietst. Vrijdag stond het koppie op scherp en ik had het idee dat ik weer fit was. De start liep lekker, het begin van de Glandon ook, echter naarmate de klim volgde werd mijn hartslag lager en daarmee het tempo. In deze klim de nodige bekenden tegen gekomen. Boven wist ik het al: dit zou een lange lijdensweg worden met een baggertijd ten gevolge. Maar omdraaien? Nee dat kon ik mezelf niet verkopen. Dus afgedaald en richting Telegraphe, op het vlakke had ik al de grootst mogelijk moeite om bij mijn groep te blijven en op de telegraphe was het tempo er helemaal uit, mijn hartslag kwam ook niet meer boven de 155. Toen heb ik de definitieve beslissing genomen, ik moest wel doorrijden, maar onderaan de Alpe zou ik afstappen. Want mezelf compleet leeg rijden met een lichaam dat aangaf dat het meer dan genoeg was geweest, zou enkel frustraties opleveren en een complete hel worden. Dus ben ik halverwege de beklimming gestopt en heb ik op Daniel gewacht (in de hoop dat hij wel te porren was voor een toertochtje en een bakje koffie. Maar hij kwam maar niet...). Stukje verder gereden, weer gewacht (bleek die slimmerik al omgedraaid te zijn op de Glandon), dus doorgereden. Onderaan de Glandon stond ploeggenootje Dimitri op me te wachten. Hij was ook niet in goede doen en had besloten op mij te wachten om voor me te hazen. Helaas moest ik hem mededelen dat ik de handdoek in de ring had gegooid en onder de Alpe af zou stappen. Dit vond hij ook best en samen zijn we de Galibier opgereden, 'lijken rapen' zoals hij het noemde, echter was ik zelf niet veel meer. Is de Galibier normaal al een lijdensweg, met een lichaam dat niet wil en een moraal die volledig weg is, is het nog zinloos ook om omhoog te rijden. Maar aan alles komt een eind en eindelijk kwamen de laatste bochten in zicht. Boven gekomen, besloten Dimitri en ik dat we, om toch nog een leuk gevoel aan de Marmotte over te houden, van de afdaling dan maar een feestje moesten maken. Ik het eerste stuk op kop. Toen er weer getrapt moest worden, Dimitri op kop, iki strak bij dit windscherm in het wiel. "Team Gaul" aan de bak. En hard ging het wel
... " Zeg DImitri wat zullen die mensen wel niet denken? Rijdt dat grietje hier na zoveel uur, heeft ze een knecht..." " Ach joh die denken niet meer". Na ruim 45 minuten kwamen we aan bij de voet van de Alpe en konden we in de auto stappen....@ Rezne; dat was Bas Canoy, 8e in de Marmotte. Mocht je voor volgend jaar nog een gezellig clubje zoeken voor de cyclo's; www.gaul.nl... Kun je nog geld inzamelen voor War Child ook
