Op de flanken van het Montagne de Lure
De
Mistral is inmiddels weer gaan liggen. Afgelopen weekeinde kon je 's middags in een beschut hoekje nog prima in de korte broek en met korte mouwen in 't zonnetje zitten, maar verder was het toch maar een 'frisse bedoening'. Eergisteren, maandag, was het al weer perfect weer: veel minder wind, veel zon en lekker warm. Toch was de
Mistral nog niet geheel verdwenen, wat je altijd duidelijk kunt zien aan de fraaie en typische vormen van de bewolking. Ook de weerman hier op de radio meldde dat we nog steeds met die noordenwind te maken hadden.
...de fraaie en typische vormen van de bewolking (foto gemaakt vanuit het centrum van Apt op maandag 10 oktober om 09:56 uur):
Omdat Apt in een soort 'kom' ligt en daardoor veel beschutting kent, heb je hier veel minder last van de
Mistral dan bijvoorbeeld wat noordelijker in de Vaucluse bij Bédoin of Beaumes-de-Venise.
Gisteren was het dus de hoogste tijd om de fiets weer eens te pakken. Eergisteren kwam de broodnodige lichaamsbeweging van een stevige wandeling over de
Colline des Puits, net ten noorden van Apt. Ook leuk om te doen. Maar nu weer fietsen! Om 9 uur vertrokken in korte broek en shirt met korte mouwen, wat op dat tijdstip onaangenaam 'koud' is! Over het slechte wegdek van de D22 'hobbelde' ik richting Rustrel. Na een kilometer of zeven gefietst te hebben, reed ik al weer volop in de steeds hoger komende zon en was het ergste kou lijden al weer achter de rug. De klim naar de grens met de Alpes-de-Haute Provence (660 m) is niet moeilijk en ik was er dus zo. Na een stukje dalen lag daar weer Simiane-la-Rotonde volop in de zon. Schitterend! Maar in mijn vorige verslagen heb ik daar al foto's van geplaatst, dus ben ik pas wat verderop bij Montsalier gestopt voor de eerste foto's. Voordat ik daar was, moest ik eerst nog wel weer een beetje klimmen.
Landschap langs de D51 bij Montsalier in de Haute Provence...:
...en even ingezoomed op het Montagne de Lure:
Na het volgende klimmetje, zag ik Banon ook weer heel mooi in de zon tegen de helling liggen. Simiane en Banon liggen al vrij geïsoleerd in een dunbevolkte streek, maar het is nog niet daar waar 'de wereld ophoudt'. Voorbij Banon ben ik eerst over vals plat en de laatste 3 km licht klimmend nog verder naar het noorden gereden. Daar, op de hellingen van het Montagne de Lure, liggen twee erg afgelegen dorpjes: Saumane en l'Hospitalet. Hier, op het vrij kale plateau, moest ik wel recht tegen een stevig briesje in trappen. Dat viel even tegen. Maar na 7 km was ik dan in Saumane. Saumane en l'Hospitalet liggen praktisch naast elkaar, maar omdat ze gescheiden worden door een beekdal, rijd je via een kleine afdaling en een kleine klim van het ene dorpje naar het andere.
Saumane, op de helling van het Montagne de Lure:
In Saumane heb ik op een bankje op de
Place de la République om half twaalf mijn ravitailleringspauze gehouden en genoten van de rust die hier heerst. Als je van absolute stilte, rust en 'eenzaamheid' houdt, moet je in deze streek gaan fietsen. Zeker buiten het vakantieseizoen is het hier zoals de Duitsers zo fraai zeggen
Tote Hose.
De Place de la République in Saumane:
Na het nuttigen van een banaan, vier fruitrepen en wat vloeibare sportvoeding, ben ik via l'Hospitalet met de wind in de rug weer naar het zuiden gereden.
L'Hospitalet:
Op deze leuke afdaling, reed ik door nog zo'n verstild dorpje: Lardiers. Niets te beleven, maar ik zag wel een fraai kerkje. Dus maar weer even 'in de remmen' voor een foto (al dat gefotografeer haalt je wel uit je ritme
).
Kerkje in Lardiers:
En het volgende fotomoment komt er ook al weer aan, want na verder gedaald te zijn, kwam ik in Le Rocher d'Ongles. Ook een 'dorpje van niets'. En een eindje buiten dit dorpje ligt, half verscholen in een bosje, het kerkje
Notre Dame. Omdat ik ook het
Signal de Lure mooi mee op de foto kon krijgen, ben ik toch maar weer gestopt voor een foto.
Het kerkje Notre Dame en het Signal de Lure bij Le Rocher d'Ongles:
Anderhalve kilometer verder kwam ik in Ongles, wat eigenlijk ook niets voorstelt. Maar daar was op een pleintje toch een leuke bistro waar het terras redelijk gevuld was met gasten die zo te zien smakelijk zaten te lunchen. Zelf heb ik mijn mini-rondje hier afgemaakt, zodat ik opnieuw in Le Rocher d'Ongles uit kwam. Nu kwam ik langs de zuidzijde van het dorpje en ook dat was wel een plaatje waard.
Le Rocher d'Ongles:
Over de D950 ben ik daarna een eindje richting Banon gereden en na 3 km linksaf gegaan, om via de smalle D18 langs het gehuchtje Gubian naar Revest-des-Brousses te fietsen. Daarna ging het over de brede maar rustige D5 richting St. Michel-l'Observatoire. Voordat het op die weg echt omhoog gaat, kun je rechtsaf verder de binnenlanden in naar Aubenas-les-Alpes. Die afslag heb ik gekozen. Aubenas heb ik links laten liggen en ik ben meteen verder geklommen richting Vachères, wat nog een hele klus is. Na de klim kom je op de D14 en dan is het nog wat verder klimmen richting Vachères en tenslotte omhoog het dorpje in. Vachères ligt behoorlijk hoog, op zo'n 850 m. Maar het was de moeite waard! Nu de
Mistral de atmosfeer heeft opgeruimd, is het behoorlijk helder en 'kijk je de wereld uit'. In Vachères, aan de oostzijde van het dorpje, krijg je een schitterend panorama voorgeschoteld. Je ziet het Montagne de Lure, de pre-Alpen bij Digne, het Plateau de Valensole, de Montdenier bij Moustiers-Ste. Marie en de typisch gevormde rots bij Mane (ten zuiden van Forcalquier) allemaal heel duidelijk liggen. Helaas is het net even te ver weg om er met een digitaal pocket-cameraatje een mooie panoramafoto van te kunnen maken. Maar een paar indrukken mogen natuurlijk niet ontbreken.
Blik vanuit Vachères richting Manosque en het Plateau de Valensole...:
...en richting het Montagne de Lure:
Vanuit Vachères ben ik, ook weer binnendoor, verder gereden over de D114. Het is daar steil dalen, naar het in de binnenlanden verstopte Ste. Croix-à-Lauze. De klim via deze D114 naar Vachères moet toch ook een pittige klus zijn. Misschien iets voor een volgende rit?
Sainte Croix-à-Lauze:
Na Ste. Croix volgt er nog een flinke en bij tijden ook weer steile afdaling, tot je uiteindelijk op de D155 uitkomt. Vanaf deze D155 ben ik nog even naar Viens gefietst. Een niet al te lastige klim van zo'n 5 km. Daarna ging het via de mooie en van een goed wegdek voorziene D209, met op het laatst alleen nog maar dalen, terug naar Apt. Toch weer 107 km afgelegd en met al dat klimwerk voel je dat dan ook goed!
