Fiets.nl

Ben ook terug van de Marmotte, uitgereden in 10u03.
Nergens afgezien, elke bevoorrading tijd genomen om te eten en te drinken, gestopt om jasje aan en uit te doen en geen stress gehad om een tijd na te jagen. Heb dus een superleuke dag gehad en ik weet nu ook dat het nog behoorlijk sneller kan, of ik dat echt wil weet ik nog niet. Ik ga zeker nog eens terug dat staat wel al vast, hoe ik het dan aanpak zie ik dan wel.

Ik slaag er niet in van mijn diploma af te drukken, telkens ik mijn IDnr ingeef krijg een schermpje met mijn naam en geboortjaar en wordt ik dus herkend aan de hand van dat nummer. Druk ik echter op diplom dan krijg ik telkens een error 404.....

Iemand ervaring mee of is het nog te vroeg om je diploma af te drukken?
Lees nu ook dat ik mijn chip moest afgegeven hebben bij aankomst, niet meer aan gedacht uiteraard.

[quote="Ijzeren Briek"]Ben ook terug van de Marmotte, uitgereden in 10u03.
Nergens afgezien, elke bevoorrading tijd genomen om te eten en te drinken, gestopt om jasje aan en uit te doen en geen stress gehad om een tijd na te jagen. Heb dus een superleuke dag gehad en ik weet nu ook dat het nog behoorlijk sneller kan, of ik dat echt wil weet ik nog niet. Ik ga zeker nog eens terug dat staat wel al vast, hoe ik het dan aanpak zie ik dan wel.

Ik slaag er niet in van mijn diploma af te drukken, telkens ik mijn IDnr ingeef krijg een schermpje met mijn naam en geboortjaar en wordt ik dus herkend aan de hand van dat nummer. Druk ik echter op diplom dan krijg ik telkens een error 404.....

Iemand ervaring mee of is het nog te vroeg om je diploma af te drukken?
Lees nu ook dat ik mijn chip moest afgegeven hebben bij aankomst, niet meer aan gedacht uiteraard. [/quote]

Welkom terug in dit frisse platte kikerlandje, Ijzeren Briek. Hoe zijn je afdaling verlopen? Daat begon dit topic toch ooit mee. Ben je wat zelfverzekerder naar beneden gereden.

Wel het viel behoorlijk mee, een superdaler wordt ik wellicht nooit. Afdaling Glandon heb ik samen gedaan met nog een kneusje. Galibier ging ik mee met de stroom zeg maar en de Lautaret is niet echt technisch of supersteil dus daar ook geen problemen gehad.

Wat ik wel zeker weet is dat mijn carbon X-Lite enorm stabiel is. Hij is nochtans heel licht maar stuurt perfect waar je het wil, geen enkele trilling of wat dan ook. Ik denk dat een echte daler dit de perfecte fiets vindt voor die snelle en technische afdalingen.

Ik had Veloflex Black bandjes opgelegd in combinatie met Vittoria EVO55: beviel super.
Ik denk dat ik een Veloflex fan geworden ben. Vittoria Diamante Pro Light moet volgens mij niet onderdoen maar je komt er zo moeilijk aan, jammer voor zo een superbandje nochtans.

Gister teruggekomen van een slopende, maar memorabele vakantie rond Alpe d'Huez. Tot op vrijdag 4 juli zat ik te twijfelen of ik de marmotte zou rijden. Angst voor het onbekende en de weinige trainingskilometers (4 cijfers waarvan de eerste een 2 was), legde het uiteindelijk af tegen de marmottekriebels, die vanuit alle hoekjes van de camping te rochetaillee op je af kwamen. Een aardige overbuurman ruilde een 28t aan mij voor een pain de campagne bij de plaatselijke casino, dus daar was ik erg content mee. Op vrijdag dan de alpe met de auto (wat een ervaring) opgereden om het welbekende startnummer op te halen. Met nummer 6916 moest het gaan gebeuren. Een richttijd had ik niet. Uitrijden was mijn doel. Toch stelde ik mijzelf stiekem als doel om tussen de 8 en 9 uur te finishen, ter extra aanwakkering van de motivatie.
Voor de start kwam een franse fietser naar mij toe om me uitgebreid te begroeten. Het bleek Benoit te zijn, een wielrenner die ik vorig jaar op de top van de col de la bonette ontmoette. Hij begon gelijk over 'mijn vriendin' van toen, hij bleek nog steeds erg onder de indruk van haar te zijn. Ik kom hem verblijden door te vertellen dat zij mijn vriendin helemaal niet was. Zij was alleen een reisgenote van de toenmalige vakantie van mij.
Eenmaal gestart zocht ik gelijk naar een groep die samenwerkte en hard reed. Die vond ik gelukkig al snel, waardoor aan de voet van de glandon het gemiddelde op 37,8 lag. De eerste klim verteerde ik wonderwel. Ik peddelde met mijn 39x28 omhoog en kwam op de top nog Pieter bij de fietstent tegen. Een neef van een goede vriend van mij en bovendien een gelegenheidstraingingsmaatje. Waar ik mij wel boos om maakte was de opstopping die op de top van de glandon was ontstaan bij de tijdmetingsmatten, dat koste me 5 minuten. Afdalen van de glandon deed ik hard, maar met reserves. Ik heb ook nog een moeder thuis zitten die op haar 18-jarige zoon wacht.... op het vlakke stuk tussen de glandon en de telegraphe zat ik in een hele grote groep, die redelijk hard reed. Ik heb geen meter op kop gereden en dat is afentoe ook wel lekker. Een klein tegenslagje diende zich aan toen m'n ketting losliep, maar dat euvel was binnen 20 seconden verholpen. De telegraphe vond ik erg makkelijk, motivatie haalde ik uit het zien van een marmotte-rijder met maar 1 been!!! Op de steile stukken van de galibier verloor ik de eerste paar van mijn negen levens. Het gebrek aan kilometers werd al voelbaar. Gelukkig was de top in zicht, daar heb ik de fiets aan de kant gegooit en ben ik even 3 minutjes in het zonnetje gaan liggen om adem- en hartfrequentie tot een acceptabel niveau terug te dringen. Vervolgens zo snel mogelijk afgedaald naar de alpe d'huez, waar vervolgens 13 kilometers pijn volgden. Ik heb werkelijk nog nooit zoveel fietspijn gehad, met vaak maar 9 km/h kroop ik de alpe op en met mij duizenden anderen. Nooit zal ik de tekst vergeten die op de eerste steile strook stond geklad en die mij ondanks mijn verhitte lijf toch kippenvel gaf. OPGEVEN IS GEEN OPTIE MEER!! En zo was het ook. De 21 bochten lieten zich veel te langzaam aftellen, maar uiteindelijk haalde ik de top. Na de finish had ik een massage tafel of in ieder geval matrassen verwacht, maar dat zat er niet in. Bij het wachten op mijn diploma brak de warme zon ook nog eens door, waardoor ik alle zeile moest bijzetten om niet flauw te vallen. Na m'n diploma in mijn hand gedrukt te krijgen zocht ik in allerhaast een stukje gras waar niemand zat om mijzelf te rusten te leggen. Het enige wat ik hoorde was mijn eigen bloedgeruis en mijn hart en op de achtergrond het refrein van MOOIE DAG door BLOF, dat was wel een bijzonder moment.
Mijn tijd was 9.02.31. Mijn stiekem gestelde doel niet gehaald, maar ik ben toch tevreden. Het biedt perspectieven voor de volgende marmotte, als ik wel goed getraind heb.

maks

Mooi verhaal campaioen.

Die tekst "opgeven is geen optie (meer)" is een overblijfsel van het mooie evenement op de Alpe op 5 juni j.l. voor het KWF. Goed dat je je eraan gehouden hebt...

Weer een leuk Marmotte verhaal. Die teksten heb ik ook gezien, maar ik heb alleen 'Kom op Henk' onthouden .
Voor die man met één been (ook één arm meen ik) heb ik enorm veel respect. Ik zag 'm rijden tijdens de Vaujany, net al vorig jaar. Erg knap!

Die kerel had inderdaad maar één arm en één been, heb hem ook gezien halfweg de Télégraphe.
Ook nog gezien: een veel te zware kleurling in rode uitrusting, hij was bezig aan de afdaling tussen lac de Chambon en dat lang recht stuk net voor de Alp toen ik terugreed met de auto. Op de Glandon was ik hem voorbij gereden, een smile tot achter zijn oren toen ik hem groette.
Benieuwd of hij nog boven gereden is of niet. Iemand hem nog gezien?

ja ijzeren briek, ik had de negroide man ook gezien ja. Halverwege de flank van de glandon... ik kwam die man met 1 been trouwens ook tegen halverwege de telegraphe, dus dan moeten we elkaar ook wel voorbijgeraced zijn. 'k ben benieuwd wie wie inhaalde

Tja, wie zal het zeggen? Zoals je kon lezen ben ik niet voor een tijd gegaan en heb ik bij elke bevoorrading wel een minuutje of 5 à 10 gestopt om te eten en te drinken. Zo ben ik 3 maal een nederlands meisje van een jaar of 17 schat ik voorbij gegaan. Zij heeft blijkbaar niet of nauwelijks gestopt bij de bevoorradingen. Ze had een gele uitrusting aan.

Onderweg nog een babbeltje gemaakt met een ander nederlands meisje op het stuk tussen Valloire en Plan Lachat, zogoed als de gans de Télégraphe samen met een fransman Marchial genaamd gedaan, op de Glandon naast een oudere fransman met een prachtige titanium Passoni en FRM wieletjes gereden en zo nog wel enkele praatjes gemaakt.

Ik meen het dus echt wel als ik zeg dat ik geen tijd nagejaagd heb, een stressloze dag gehad heb zonder afgezien te hebben en echt genoten heb. Vooral die kleurige sliert op dat steile stuk van de Glandon net na die steile afdaling zal me altijd bijblijven. Ik had er zo lang naar uitgekeken om hem eens te rijden, ik besefte toen dat ik er mee bezig was en wilde er dus van genieten.

Binnen twee jaar val ik in cat E en misschien ga ik dan wel eens voor goud, ik weet dat het haalbaar is maar ik ben niet zo een crack die een uurtje overschot heeft. In het dalen verlies je inderdaag geen half uur en mijn vrees dat ik als een kluns door iedereen voorbij geraasd werd was ongegrond, het viel best mee. Op gans de tocht slechts twee gevaarlijke momenten meegemaakt: die verdomd diepe en schuin over de weg lopende treinsporen in dat vlake tussenstuk naar de Télégraphe toe. Die waren echt gevaarlijk, voor de rest nergens iets gevaarlijks tegengekomen. Ook positief verrast: meer dan voldoende eten en drinken bij de bevoorrading, op de Alpe zelfs tot een keer of 4 mogelijkheid tot drankaanname.

Bij leven en welzijn en ga ik dus zeker nog eens terug en spijt het me nu dat ik niet eerder eens gegaan ben.

[quote="Ijzeren Briek"] (...) Onderweg nog een babbeltje gemaakt met een ander nederlands meisje op het stuk tussen Valloire en Plan Lachat (...) [/quote]

Was jij heeeel toevallig de Belg die na een tijdje 'zijn karretje weer aan ging haken?'. In dat geval ken ik dat meisje wel namelijk.

Ik ben dat meisje tegengekomen net na de bevoorrading in Valloire en heb er enkele km naast gereden en een praatje gemaakt. Ze kwam reeds van de Dolomieten marathon samen met haar vriend.

Ze had niet de beste benen wat ik mij wel kan voorstellen met slechts een week recuperatie tussen die twee. Ik ben dan inderdaad op mijn tempo terug verder gereden. Ik meen mij te herinneren dat ze iets donkergroen met geel aan had maar daar durf ik geen geld op in te zetten.

@Ijzeren Briek: Nee, toch iemand anders.