Ik had er liever wat van de eerste stroken gemaakt maar dit was geen doen(gevaar) door de vele valpartijen aldaar.
Die lagen er erg vettig bij de eerste 3 stroken gelukkig werd het alleen maar beter,had het weleens willen meemaken met een hele dag regen.
Parijs Roubaix 2008 toerversie
andromeda
09 jun 2008 12:59
Nog geen foto's van de rit (geheugenkaartje blijkt niet meer te lezen, dus ben er mee bezig) maar deze moest ik toch ook even laten zien:
Dan heb je toch ineens minder last van je handen en spierpijn als je thuiskomt:
En een fiets na een dag PR:
Dan heb je toch ineens minder last van je handen en spierpijn als je thuiskomt:
En een fiets na een dag PR:
"Try not. Do or do not......there is no try"
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
@Andromeda: Super Serge, ik kan me voorstellen dat je dan even geen last meer hebt van alle pijntjes. Dat is nog eens thuiskomen!
Ik heb het ook allemaal weer overleeft. Wat een weekend zeg.
Zaterdag nog één keer m'n checklist doorlopen om te zien of ik inderdaad niets zou vergeten. Nog even snel een paar 25mm bandjes gehaald en de fietsen in de auto gelegd. 's Middags nog even op de bank liggen maar slapen was er niet bij want moe was ik niet. Een lekker bordje pasta naar binnen geschoven en toen was ik klaar voor vertrek richting Andromeda. Ik stap in m'n auto en zie dat de eerste lekke (achter)band al een feit is. Nou, da's een lekker begin. Bij Andromeda het bandje maar vervangen en gelijk de 25mm Pariba's er op gezet. Even na middernacht vertrokken we daarvandaan richting de start. Slapen kwam er niet van want we waren veel te druk aan het praten over fietsen, foto's maken en vakanties.
Op de parkeerplaats kwamen we volgens planning al snel de andere drie fietsers tegen die met de bus van Le Champion waren afgereisd en toen was het zover. De inschrijvingskaart halen, verlichting aan, eerste stempel zetten en fietsen maar! Waar ik een paar weken terug mezelf nog verbaasde dat ik al voor 7.30uur 's morgens op de Redoute naar boven ging zat ik nu even na 5.00uur in het donker op de fiets op weg naar dik 50km kasseien. Er zijn toch genoeg hobbies te verzinnen waarbij je wel gewoon kunt uitslapen?
De eerste kilometers zijn vlak maar al vrij snel begint het toch redelijk glooiend te worden. Geen steile beklimmingen maar veel vals plat en vals plat 2.0 zorgt toch voor een kleine 1000 hoogtemeters. Niet indrukwekkend misschien maar je krijgt ze er gratis bij. Al vrij snel in de koers had ik een probleem met m'n achterwiel wat aanliep maar gelukkig kon zelfs ik dat tijdens een korte stop verhelpen. Even een stukje achtervolgd en uiteindelijk kwamen we op ons gemakje bij de eerste controle. Daarna hadden we nog 15 kilometer te gaan en dan zou het allemaal moeten gaan gebeuren, de stenen!
Het was gelukkig droog maar de stenen lagen er tot mijn schrik erg slecht bij. Het was daar heel nat en modderig. Vanaf de eerste meter was het glibberen en glijden. Direct voor mij ging er iemand onderuit en ik kon nooit meer stoppen dus binnen 500m lag ik ook in de modder. Welkom in Parijs-Roubaix! Gelukkig wel op de strook van Troisvilles en niet in een naamloze onbenullige bocht...
Van de 28 stroken had ik er nog 27 3/4 te gaan en dan ga je toch even denken. Zouden ze er allemaal zo bij liggen? Dan gaat het een hele lange dag worden.
De schade bleef beperkt tot een schaafwond op m'n knie. Dus m'n stuur recht gezet en de ketting er op gelegd om weer verder te glibberen. De moraal was even ver te zoeken zeker omdat het op de volgende stroken al niet veel beter was. Op een gegeven moment zat er zoveel modder tussen m'n remmen dat het wiel niet eens meer kon draaien. Ik zag veel andere deelnemers ook vallen, het gras in rijden, in plassen vallen en lopen. Een paar stroken verderop was ik ook weer een keer aan de beurt maar toen was de meeste snelheid er al uit dus dat was maar een klein schaafplekje 'zonder erg'. Bij een controlepost heb ik de wonden schoongemaakt en ontsmet en zo ging de strijd weer verder.
Verder in het parcours werden de stroken minder modderig en dus niet meer zo glad. Daardoor kwam er langzaam weer wat moraal en vertrouwen terug. Af en toe vlogen er wel wat specialisten (type GastheerG) langs alsof ik er niet stond maar het ging eigenlijk per strook wat beter. Gelukkig maar want als het overal zo glad was geweest als in het begin dan had ik er waarschijnlijk nu nog gereden!
De timing van mijn herstel was goed want in het stuk tussen zo ongeveer de 150 en de 200 (?) volgen de stroken elkaar echt achter elkaar op. Soms is het echt alleen even een kwestie van de straat oversteken en aan de andere kant weer verder dokkeren. Op de stroken voel je echt alles en soms weet je niet meer hoe je je stuur nu het beste kunt vasthouden. Langzaam maar zeker begon ik de finish te ruiken en dat was een erg mooi vooruitzicht. Nog 'even' over Carrefour de L'arbre heen en daarvandaan zijn we met zijn zessen naar de finish gereden. Over de Pavé Crupelandt en dan rechtsaf de wielerbaan op. Wat is dat een fantastisch moment, echt kippenvel! In een lekker zonnetje fietste ik nog één rondje over de wielerbaan en toen zat het er op. De helletocht was volbracht!
Ik zal vanavond even wat foto's van mijn Merckx schieten. Na de Ronde van Vlaanderen dacht ik dat mijn fiets smerig was maar dat is niets vergeleken met de huidige staat van mijn stalen Ros! Maar hij heeft zich uitstekend gehouden dus ik zal hem netjes schoonpoetsen!
Mannen, bedankt voor het onvergetelijke avontuur. En ook onze begeleiders heel erg bedankt voor jullie ondersteuning!
Ik heb het ook allemaal weer overleeft. Wat een weekend zeg.
Zaterdag nog één keer m'n checklist doorlopen om te zien of ik inderdaad niets zou vergeten. Nog even snel een paar 25mm bandjes gehaald en de fietsen in de auto gelegd. 's Middags nog even op de bank liggen maar slapen was er niet bij want moe was ik niet. Een lekker bordje pasta naar binnen geschoven en toen was ik klaar voor vertrek richting Andromeda. Ik stap in m'n auto en zie dat de eerste lekke (achter)band al een feit is. Nou, da's een lekker begin. Bij Andromeda het bandje maar vervangen en gelijk de 25mm Pariba's er op gezet. Even na middernacht vertrokken we daarvandaan richting de start. Slapen kwam er niet van want we waren veel te druk aan het praten over fietsen, foto's maken en vakanties.
Op de parkeerplaats kwamen we volgens planning al snel de andere drie fietsers tegen die met de bus van Le Champion waren afgereisd en toen was het zover. De inschrijvingskaart halen, verlichting aan, eerste stempel zetten en fietsen maar! Waar ik een paar weken terug mezelf nog verbaasde dat ik al voor 7.30uur 's morgens op de Redoute naar boven ging zat ik nu even na 5.00uur in het donker op de fiets op weg naar dik 50km kasseien. Er zijn toch genoeg hobbies te verzinnen waarbij je wel gewoon kunt uitslapen?
De eerste kilometers zijn vlak maar al vrij snel begint het toch redelijk glooiend te worden. Geen steile beklimmingen maar veel vals plat en vals plat 2.0 zorgt toch voor een kleine 1000 hoogtemeters. Niet indrukwekkend misschien maar je krijgt ze er gratis bij. Al vrij snel in de koers had ik een probleem met m'n achterwiel wat aanliep maar gelukkig kon zelfs ik dat tijdens een korte stop verhelpen. Even een stukje achtervolgd en uiteindelijk kwamen we op ons gemakje bij de eerste controle. Daarna hadden we nog 15 kilometer te gaan en dan zou het allemaal moeten gaan gebeuren, de stenen!
Het was gelukkig droog maar de stenen lagen er tot mijn schrik erg slecht bij. Het was daar heel nat en modderig. Vanaf de eerste meter was het glibberen en glijden. Direct voor mij ging er iemand onderuit en ik kon nooit meer stoppen dus binnen 500m lag ik ook in de modder. Welkom in Parijs-Roubaix! Gelukkig wel op de strook van Troisvilles en niet in een naamloze onbenullige bocht...
Van de 28 stroken had ik er nog 27 3/4 te gaan en dan ga je toch even denken. Zouden ze er allemaal zo bij liggen? Dan gaat het een hele lange dag worden.
De schade bleef beperkt tot een schaafwond op m'n knie. Dus m'n stuur recht gezet en de ketting er op gelegd om weer verder te glibberen. De moraal was even ver te zoeken zeker omdat het op de volgende stroken al niet veel beter was. Op een gegeven moment zat er zoveel modder tussen m'n remmen dat het wiel niet eens meer kon draaien. Ik zag veel andere deelnemers ook vallen, het gras in rijden, in plassen vallen en lopen. Een paar stroken verderop was ik ook weer een keer aan de beurt maar toen was de meeste snelheid er al uit dus dat was maar een klein schaafplekje 'zonder erg'. Bij een controlepost heb ik de wonden schoongemaakt en ontsmet en zo ging de strijd weer verder.
Verder in het parcours werden de stroken minder modderig en dus niet meer zo glad. Daardoor kwam er langzaam weer wat moraal en vertrouwen terug. Af en toe vlogen er wel wat specialisten (type GastheerG) langs alsof ik er niet stond maar het ging eigenlijk per strook wat beter. Gelukkig maar want als het overal zo glad was geweest als in het begin dan had ik er waarschijnlijk nu nog gereden!
De timing van mijn herstel was goed want in het stuk tussen zo ongeveer de 150 en de 200 (?) volgen de stroken elkaar echt achter elkaar op. Soms is het echt alleen even een kwestie van de straat oversteken en aan de andere kant weer verder dokkeren. Op de stroken voel je echt alles en soms weet je niet meer hoe je je stuur nu het beste kunt vasthouden. Langzaam maar zeker begon ik de finish te ruiken en dat was een erg mooi vooruitzicht. Nog 'even' over Carrefour de L'arbre heen en daarvandaan zijn we met zijn zessen naar de finish gereden. Over de Pavé Crupelandt en dan rechtsaf de wielerbaan op. Wat is dat een fantastisch moment, echt kippenvel! In een lekker zonnetje fietste ik nog één rondje over de wielerbaan en toen zat het er op. De helletocht was volbracht!
Ik zal vanavond even wat foto's van mijn Merckx schieten. Na de Ronde van Vlaanderen dacht ik dat mijn fiets smerig was maar dat is niets vergeleken met de huidige staat van mijn stalen Ros! Maar hij heeft zich uitstekend gehouden dus ik zal hem netjes schoonpoetsen!
Mannen, bedankt voor het onvergetelijke avontuur. En ook onze begeleiders heel erg bedankt voor jullie ondersteuning!
@ roger
bedankt voor de bovenste foto....
bedankt voor de bovenste foto....
http://www.fiets.nl" onclick="window.open(this.href);return false; & http://www.fietsactief.nl" onclick="window.open(this.href);return false; & http://www.procycling.nl" onclick="window.open(this.href);return false;
andromeda
09 jun 2008 14:31
Tjaa, wat kan ik aan het verhaal van Bottechia nog toevoegen?
UIteraard mijn persoonlijke beleving van de tocht zelf....
De start was vroeg, heel vroeg, en ondanks het feit dat ik geen ochtendmens ben was deze rit blijkbaar zo'n motivatie dat ik fluitend de fiets opstapte rond 5.00 uur.
Eigenlijk direct een lekker pelotonnetje gevonden waar, naarmate de kilometers voorbij vlogen, steeds meer mannen aansloten. Heerlijk tempo rond/boven de 30 zodat we in een geplande tijd over de eerst 90 glooiende (die fransen hebben toch een andere definitie van glooiend dan wij) heen fietsten.
De eerste strook kwam er aan, even vooruit kijken hoe dat er nou "in het echt" uitziet, mmm stenen vallen wel mee (dacht ik), staan niet echt heel erg bol (dacht ik), maar zie ik daar nou blubber?
En ja hoor, de eerste meters werden glijdend en glibberend afgelegd, wat moet dit worden?, gewoon doorknallen? lopen is ook geen optie op deze gladde kasseien en dus maar diep ademhalen en gas geven, al glibberend en glijend kom ik aan het einde van de eerste strook, YES!
Maar liggen ze er alle 28 zo bij? UIteindelijk bleek dat de eerste 3 a vier stroken nog redelijk nat en blibberig waren en naarmate de dag vorderde werd het allemaal wat droger en dus IETS makkelijker.
De stroken volgde elkaar nu snel op en rond km 188 kwam ik toch wel in een dip te zitten, kon geen lekker versnelling meer draaien en mijn handen begonnen de eerste krampverschijnselen te vertonen, je weet niet meer hoe je je stuur moet vasthouden en als je een strook afkomt blijkt dat je handen gewoon in de stand blijven staan waar je je stuur mee vasthebt, een hele rare gewaarwording.
Toch mezelf weer een beetje kunnen hervinden en samen met Meindert (bedankt!) een redelijk aantal kilometer kunnen herstellen naar de laatste stempelpost.
Vanaf daar nog even ieder voor zich tot voorbij Carrefour de l'arbre en vanaf daar gezamenlijk naar het Velodrome, eerst nog even Gruson en Hem om vervolgens na Pave charles Crupelandt de stroken achter je te laten en je op te maken voor de entree.
Kippevel!, bocht naar links, bocht naar rechts, en dan...publiek dat je schreeuwend en joelend binnenhaalt om vervolgens de baan op te draaien, onvergetelijk!
Een dag later heb ik een paar handen waar ik nog geen boterham mee kan vasthouden maar het gevoel deze waanzinnige tocht te hebben gereden en volbracht is niet te beschrijven.
Ik wil alle mede-idioten bedanken voor de ervaring en alle begeleiders voor het makkelijker maken van de tocht, want het is toch wel lekker als er steeds iemand klaar staat om je bij te staan als dat nodig is.
2010? Laat me er nog een paar nachtjes over slapen...
UIteraard mijn persoonlijke beleving van de tocht zelf....
De start was vroeg, heel vroeg, en ondanks het feit dat ik geen ochtendmens ben was deze rit blijkbaar zo'n motivatie dat ik fluitend de fiets opstapte rond 5.00 uur.
Eigenlijk direct een lekker pelotonnetje gevonden waar, naarmate de kilometers voorbij vlogen, steeds meer mannen aansloten. Heerlijk tempo rond/boven de 30 zodat we in een geplande tijd over de eerst 90 glooiende (die fransen hebben toch een andere definitie van glooiend dan wij) heen fietsten.
De eerste strook kwam er aan, even vooruit kijken hoe dat er nou "in het echt" uitziet, mmm stenen vallen wel mee (dacht ik), staan niet echt heel erg bol (dacht ik), maar zie ik daar nou blubber?
En ja hoor, de eerste meters werden glijdend en glibberend afgelegd, wat moet dit worden?, gewoon doorknallen? lopen is ook geen optie op deze gladde kasseien en dus maar diep ademhalen en gas geven, al glibberend en glijend kom ik aan het einde van de eerste strook, YES!
Maar liggen ze er alle 28 zo bij? UIteindelijk bleek dat de eerste 3 a vier stroken nog redelijk nat en blibberig waren en naarmate de dag vorderde werd het allemaal wat droger en dus IETS makkelijker.
De stroken volgde elkaar nu snel op en rond km 188 kwam ik toch wel in een dip te zitten, kon geen lekker versnelling meer draaien en mijn handen begonnen de eerste krampverschijnselen te vertonen, je weet niet meer hoe je je stuur moet vasthouden en als je een strook afkomt blijkt dat je handen gewoon in de stand blijven staan waar je je stuur mee vasthebt, een hele rare gewaarwording.
Toch mezelf weer een beetje kunnen hervinden en samen met Meindert (bedankt!) een redelijk aantal kilometer kunnen herstellen naar de laatste stempelpost.
Vanaf daar nog even ieder voor zich tot voorbij Carrefour de l'arbre en vanaf daar gezamenlijk naar het Velodrome, eerst nog even Gruson en Hem om vervolgens na Pave charles Crupelandt de stroken achter je te laten en je op te maken voor de entree.
Kippevel!, bocht naar links, bocht naar rechts, en dan...publiek dat je schreeuwend en joelend binnenhaalt om vervolgens de baan op te draaien, onvergetelijk!
Een dag later heb ik een paar handen waar ik nog geen boterham mee kan vasthouden maar het gevoel deze waanzinnige tocht te hebben gereden en volbracht is niet te beschrijven.
Ik wil alle mede-idioten bedanken voor de ervaring en alle begeleiders voor het makkelijker maken van de tocht, want het is toch wel lekker als er steeds iemand klaar staat om je bij te staan als dat nodig is.
2010? Laat me er nog een paar nachtjes over slapen...
"Try not. Do or do not......there is no try"