Fietstochten van "Le Grimpeur"

[TumTumTum]

Idem. Die brug en die rode rotsen herken ik. Rousillon, daar ben ik denk ik als kind ooit geweest met mijn ouders.

[Le Grimpeur]

Tekstverslag van een kleine 'klimtraining' rond Bonnieux
(Rit van zondag 27 juli 2014)

Er woei in de omgeving van Maubec vandaag een Petit Mistral, maar wel met rafales (windvlagen) tot 54 km/u. Omdat het fietsen met zo'n toch wel forse en vooral vlagerige wind niet zo aangenaam is, heb ik een hoekje met wat minder wind gezocht. Volgens de weerkaart zou ik dan wat meer naar het oosten, richting Apt, moeten gaan. En als je een beetje wilt klimmen en ook nog wilt genieten van de omgeving, dan is fietsen rond Bonnieux een goed keuze. En zodoende reed ik in de warmte van het Provençaalse zonnetje langs de Luberon binnendoor naar Beaumettes, om daar de Véloroute du Cavalon te pakken. Ondanks mijn wat late vertrek, het is tenslotte zondag , was het toch nog rustig op 't fietspad. Met de wind in de rug ging ik haast als vanzelf . In de heiige lucht was de Ventoux met z'n kale kop nog net boven het Plateau de Vaucluse zien. Ik zou Bonnieux nu toch eigenlijk ook al moeten zien. Door het felle tegenlicht en de heiige lucht was het stadje haast onvindbaar. Aha, nu zie ik 't daar liggen! Het ligt tegen de berg geplakt en steekt er niet, zoals bijvoorbeeld Lacoste, bovenuit.

Bij de Pont Julien begint mijn eerste klim naar Bonnieux. Ik hoef daarom (nog) niet over de brug, dat komt straks, verderop in mijn route nog wel. Toch rijd ik even de brug op om een foto te maken. Ik zal vandaag trouwens weinig plaatjes schieten, want het is te heiig voor mooie overzichtsfoto's van het landschap en er zijn ook geen wolken die het felle licht een beetje temperen. Ik sta midden op de brug te fotograferen. Er zijn geen fietsers te zien, dus hinder ik niemand. Net als ik mijn laatste foto genomen heb, komt er een charmante française op haar sportfiets de brug op. Even plaatsmaken voor een dame, zo hoort dat. Ik doe een paar stappen opzij en gebaar met m'n hand dat de weg voor haar is, terwijl ik voilà tegen haar zeg. Dat valt kennelijk goed, want ze biedt meteen spontaan aan om een foto te maken met mij ervoor (voor de fiets). Ik sla het aanbod vriendelijk af en bedank haar. D'accord (o.k.) roept ze en fietst verder.

Op de Pont Julien (over de Calavon) met Lacoste en de Luberon op de achtergrond:



De D149 naar Bonnieux begint met een 'bultje', wat ik op het binnenblad neem. Een kleine, enigszins corpulente Fransman fietst langs en 'harkt' zich op het buitenblad van z'n triple tegen de côte op. Hij roept iets van 'deze weg is rustiger dan daarginds' of zo. Erg goed versta ik hem niet. Na de côte vlakt de klim af en ga ik terug naar het buitenblad. Langzaam loop ik met 50x23 op de Fransman in en ga hem even later vlot voorbij. Het is een mooie en vrij vlakke klim. Eigenlijk is het meer een soort heel flink vals plat, waardoor ik mijn verzet niet hoef aan te passen. De Fransman blijft nu (ver) achter. Halverwege passeer ik de toegang naar het fameuze wijndomein Château la Canorgue. Het is erg rustig op de weg en de 'klim' voert je door een prachtige omgeving. Als ik het plaatsnaambord 'Bonnieux' zie, schakel ik weer naar het binnenblad. In het stadje is het wat steiler, is er ook meer verkeer en moet je dus vlot kunnen manoeuvreren.

Ik ben nog maar net in Bonnieux aan het klimmen, of er komt een racefietser naar beneden die iets tegen mij roept. Ik begrijp dat hij de weg vraagt. Dan maar even stoppen (en dat terwijl ik aan het klimmen ben ). 't Is een Fransman, die de D3 naar Cavaillon zoekt. Ik vertel hem dat die D3 eigenlijk een vrij drukke weg is en wijs hem op de véloroute. Nee, dat is hem te vlak. Hij maakt een golvende beweging met zijn hand en zegt dat hij graag côtes neemt. Neemt u dan de route via Ménerbes, zeg ik en geef aan hoe hij daar komt. Hij bedankt mij een keer of drie en gaat er van door. Ik kan gelukkig vrij vlot weer in de pedalen klikken, doch moet iets verder al weer van de fiets. De weg door Bonnieux is eigenlijk één grote 'serpentine', met onderweg diverse afslagen. De bovenste bocht is een haakse, waar in het vakantieseizoen de boel altijd vastzit. De wegen in dit soort dorpjes groeien natuurlijk niet mee met de gemiddelde omvang van de moderne auto. Maar daar hebben de Fransen nu iets op gevonden . Ze hebben aan weerszijden van dat knelpunt een mobiel verkeerslicht geplaatst (curculation alternée), geniaal!

Als ik Bonnieux 'eindelijk' heb genomen, ben ik snel op het hoogste punt (430 m) van dit deel van mijn route en begint de afdaling richting Lourmarin. Daar waar de D38 op de D943 (Apt - Lourmarin) uitkomt, ben ik linksaf gegaan. Ik klim nu richting Col du Pointu. Prachtig is het landschap rechts van mij, met de kloven en steile rotswanden in de omgeving van Buoux. Maar ik moet ook goed op blijven letten, want een groep motorrijders scheurt als een stel idioten keihard richting col. Er is ook vrij veel autoverkeer en vanaf de col komen ook nog een paar motorrijders naar beneden. Die doen het gelukkig iets rustiger aan. Geen wonder dat je hier bijna dagelijks in de krant berichten vindt over verkeersongelukken met fatale afloop. Ik blijf zoveel mogelijk rechts 'op 't kantje' fietsen en probeer toch ook nog een beetje van dit klimmetje te genieten. Daar is de col (499 m) al!

Op de Col du Pointu I:



Op de col zelf is niet veel te zien, maar zodra je de eerste bocht richting Apt in zicht krijgt, kun je weer genieten van mooie vergezichten. Vandaag zijn dat dus wat heiige vergezichten. Maar mooi blijft het. De gehele afdaling voert door een open gebied, zodat je het Pays d'Apt en de tegen de hellingen gelegen dorpjes goed ziet liggen. 'Levende topografie' . In Apt, tegenover het ziekenhuis, begint een andere mooie klim naar Bonnieux. Je moet dat weten, want als je op de wegwijzers afgaat, word je pas bij de rotonde net buiten de bebouwde kom die weg op geleid. Ik ga dus bij het Centre Hospitalier linksaf en klim weer terug naar Bonnieux. Deze 'klim' is nog vlakker dan de vorige, dus hier heb je al helemaal geen binnenblad nodig. Het wegdek is ook bijzonder goed. Aan deze route vind je twee andere bekende domeinen van Luberon wijnen: Château de Mille en Château de l'Isolette. Ze liggen naast elkaar. Na een goede 9 kilometer flink vals plat, ben ik 'onderin' Bonnieux en begint voor mij de veel steilere afdaling over de hobbelige D36 richting de véloroute. Bijna beneden steek ik over de D108 af richting de Pont Julien, waar ik de fietsroute weer op ga.

In Apt verlaat ik die fietsroute opnieuw en kom zo tegenover het postkantoor uit. Even twee verkeerslichten nemen en de volgende klim kan beginnen. Dat is dus de weg die ik kort tevoren in dalende richting gedaan heb. Het is etenstijd en daardoor is de anders zo drukke D943 gelukkig vrij rustig. Het klimmen gaat goed en het is nog niet al te heet. Ik fiets hier veel in de zon, maar de lichte bries die ik voel maakt dat het allemaal goed uit te houden is. En dan sta ik vandaag al weer voor de tweede keer op de Col du Pointu.

Op de Col du Pointu II:



Ik zoek hier even wat schaduw om nog iets te eten en zet dan de afdaling richting de volgende klimpartij in. Maar eerst weer genieten van het prachtige landschap. Uiteraard neem ik niet de eerste afslag (D232) naar Bonnieux, maar daal tot aan de D36. Die afslag ligt net na een bocht en wordt niet als afslag naar Bonnieux aangegeven. Maar ik weet dàt en wanneer hij komt, ga rechtsaf, schakel snel naar 'de 34' (voor ) en begin weer te klimmen. Een 'dikke' Porsche raast op de vrij smalle weg vlak langs mij. Uit de bocht voor mij komt een tegenligger, dus zie ik de remlichten van de Porsche al weer opgloeien. Ja, dit soort weggetjes zijn nu niet echt geschikt om met zo'n auto maar vrijuit je gang te kunnen gaan. Maar misschien vindt de bestuurder (of bestuurster?) het zo ook wel leuk ? Als ik al weer over de 'top' ben, ligt Bonnieux voor mij te 'zonnen'. Daar kan ik wèl even een foto van maken. De fiets kun je hier echter niet ergens tegenaan zetten, dus dan maar zonder fiets.

Bonnieux, gezien vanaf de D36:



Er komen een paar jongens aanlopen. Ze zijn, zoals de Engelsen dat zo fraai zeggen, of oriental extraction (oosterlingen) en fotograferen elkaar met hun smartphone bij een dennenboom. Dan komen ze mijn kant op. Ze staan wat te smoezen en gebaren zoiets van 'samen' en ik herken het woord 'foto'. Wat willen ze? Bieden ze aan mij op de foto te zetten, samen met de fiets? Maar nee hoor, het blijkt dat ze samen met mij op de foto willen ! 'Gezellig' , komt één van de knapen naast mij staan en wordt de foto gemaakt, alsof ik een 'celebrity' ben . Ik krijg van beide een hand, ze bedanken mij en lijken verder te gaan. Ze blijven echter toch nog even staan, smoezen weer wat met elkaar en komen terug. De andere jongen wil óók met mij op de foto. Vooruit dan maar! Doch hier wil ik wel het fijne van weten. Ik vraag of ze Engels spreken? Ja, ze komen uit India. Waarom ze eigenlijk met een wildvreemde samen gefotografeerd wilden worden, vraag ik. Ze vinden het leuk om met iemand die hier fietst op de foto te staan en dan thuis te kunnen laten zien dat er hier (ook) gefietst wordt, krijg ik als antwoord... Ik heb ze nog even verteld dat ik zelf ook niet uit Frankrijk, maar uit Nederland kom en dat ze dus eigenlijk 'de verkeerde foto' hebben gemaakt... Ze lachen wat, ik krijg nogmaals een had en ik kan mijn weg weer vervolgen.

Het verkeerslicht in Bonnieux heb ik weer 'tegen'. Daarna gaat het langs de bomvolle terrasjes vlotjes naar beneden en zoek ik in het laaggelegen deel van het stadje de D3 richting Ménerbes en Cavaillon op. Ik merk hier toch wel goed dat er (nog) aardig wat wind staat. Tot aan de eerste côte heb ik daar echter nog geen hinder van en ook in niet in de daarop volgende lange afdaling richting Ménerbes. Maar vanaf dit stadje voel ik de wind toch goed. Gelukkig heb ik vandaag redelijk goede benen, zodat ik de laatste kilometers niet behoef af te zien. Ik rijd helemaal door tot aan Robion en daarna, vanaf de D2 terug naar Maubec, heb ik de wind weer in de rug. Al met al was het vandaag prima fietsweer. Dat geldt niet voor de komende dagen: kans op regen of onweer en/of veel wind. Het stabiele zomerweer, met weken achtereen alleen maar zon, wat wij hier eigenlijk altijd gewend zijn, ontbreekt dit jaar. Gelukkig blijven er nog voldoende dagen over, om zulke tochten zoals die van vandaag (105 km) te kunnen maken. Hij staat, comme d'habitude, ook weer op Strava.

[Le Grimpeur]

Du côté facile... (Van de makkelijke kant...)
(Rit van donderdag 31 juli 2014)

In de (ruime) omgeving van Maubec kun je prachtige fietstochten maken en leuk klimmen, maar je komt er nauwelijks boven de 500 meter. Alleen als je het Plateau de Vaculuse op gaat, tref je cols op een hoogte van 600 - 1100 meter hoogte. Maar het blijven allemaal 'klimpartijen' van hooguit 11 à 12 km lengte. Om eens te kijken hoe het met mijn conditie gesteld is, wilde ik een wat langere klim gaan doen. De Mont Ventoux leek mij daar wel geschikt voor . Eerst maar eens van de 'makkelijke' kant proberen . Daarom zaten mijn vrouw en ik vanmorgen al om even over zeven uur in de auto en gingen richting Sault. Het is zo vroeg nog rustig op de wegen, dus konden we goed opschieten. Langs Gordes, Joucas en Lioux kwamen we op de mooie, maar bochtige D943. Daar halen we zowaar al een racefietser in! Zo in alle vroegte is het landschap door het lage strijklicht letterlijk 'een plaatje'! En eenmaal in de buurt van Sault konden we genieten van de nu diep paarse kleuren van de nog steeds bloeiende lavendelvelden. Er zijn inmiddels al heel veel velden gemaaid, doch er zijn er nog genoeg over om van te genieten. Maar de tijd dringt, want lang zal het niet meer duren, of ook op de laatste velden wordt de oogst binnengehaald. De lucht was nog helder en de top van de Ventoux lag te blinken in de zon.

We waren al voor acht uur op de grote parkeerplaats Les Aires in Sault en konden makkelijk een geschikte plek voor de auto vinden. Fiets uit de auto, nog wat eten (vanille-rijst, een paar bananen en een fuitjelly), even naar 't toilet, insmeren met SPF30 en SPF50 (gezicht) en ik was 'klaar voor de start'. Dat was ook het moment dat de eerste met fietsen beladen auto's aan kwamen rijden. Het zou er nog druk worden. Later hoorde ik van mijn vrouw dat er haast gevochten werd om een plekje te kunnen bemachtigen. Vanaf deze kant gaan er toch ook heel veel fietsers omhoog... De auto's van deze fietsers staan overal, niet alleen op Les Aires, maar ook langs de Avenue de la Promenade (waar niet veel parkeerplaatsen zijn) en aan het begin van het verbindingsweggetje tussen de D942 en de D164 bij La Loge.

Aan het begin van de Route du Ventoux (D164) nog even de starttijd vastgelegd en daar ging ik. Ik wilde hier 'volle bak' naar beneden rijden, doch er kwam een grote met auto's beladen oplegger omhoog. En zo breed is die weg nu ook weer niet. Iets rustiger aan dan maar. Aan het einde van deze korte, doch steile afdaling reed ik meteen al in 't zonnetje. Wat mij tegenviel, was de duidelijk voelbare wind. Op basis van de weersverwachtingen had ik toch wel wat minder wind verwacht. Het was ook nog frisjes en met nog niet warmgedraaide spieren voelde ik een beetje kramp in mijn linkerbeen opkomen. Rustig aan, rustig aan, anders zou mij dat nog wel eens op kunnen breken. Al snel klom ik door het eerste bosje en reed ik op het plateau met de grote lavendelvelden. Hier was toch al flink gemaaid. Schitterend is vanaf hier het zicht op het Plateau d'Albion, Sault en het Montagne d'Albion (met de Col de l'Homme Mort en de Col nu Négron). Vlak voor ik 't bos (niet 'het bos', dat ligt in de klim vanaf Bedoin) in fietste, haalde ik de eerste twee fietsers in. Het waren al wat oudere MTB-ers, die aan de opschriften op hun kledij te zien, uit België kwamen. We groetten elkaar.

Met 34x21 trapte ik de meters weg. Voor mij reed een 'fietsend gezin'. Leuk om te zien hoe ook vrij jonge kinderen hier toch al een beetje uit de voeten kunnen. Vlak voor ik ze in zou halen, stopten ze bij een tweetal auto's langs de weg. Even pauze, of waren ze hier gewoon een beetje aan het fietsen? Het werd nu iets steiler, een goed moment om met 34x23 verder te gaan. Zo af en toe komt er een racefietser naar beneden. Er zijn kennelijk fietsers die nog vroeger op pad zijn gegaan. Le Ventouret komt al in zicht en niet veel later de parkeerplaats met het picknickterrein. Op een wat vlakker deel eet ik nog een banaan, de derde al vandaag. Terwijl ik weer wat verder - bij het uitkijkpunt - geniet van het fenomenale uitzicht, neem ik een paar slokken en peuter ik een drietal gelletjes uit een van mijn achterzakken. Deze 'makkelijke' Ventoux-beklimming is wel een héél mooie, want je hebt hier regelmatig de gelegenheid om van de omgeving te genieten. Bovendien rijd je vanaf Chalet Reynard dezelfde mooie route als wanneer je vanaf Bédoin omhoog komt.

Vlak voor de bocht met de citerne - waterreservoir - (prélèvement d'eau interdit ) schakel ik naar het grote blad, want er volgt nu een stuk vals plat. De tweede meegenomen banaan is inmiddels ook weggewerkt. Nog een stukje wat ik weer op het binnenblad neem, waarna de laatste 2,5 km naar Chalet Reynard weer op het buitenblad (50x19) gaan. Nog snel drie gelletjes naar binnen werken, wat drinken en dan, aan het einde van de bocht bij Chalet Reynard, naar 34x26 en omhoog voor de laatste 6 kilometer. Het is al druk op de 'schedel' en niet alleen met fietsers. De auto's met 'gewone toeristen' worden aangevuld met auto's van volgers, die soms luidruchtig 'hun' fietsers/fietssters staan aan te moedigen. Ik kan niet volhouden dat ik vandaag geen Belgen gezien (en gehoord) heb . Het wemelt hier in de Provence letterlijke van onze zuiderburen, terwijl er eigenlijk relatief weinig landgenoten rondrijden. Of zouden er zo veel Nederlanders 'om fiscale reden' naar België verhuisd zijn en zijn het dus helemaal geen Belgen: ?

Telkens als ik op de passages richting de graat fiets, heb ik de wind tegen. Dat drukt mijn tempo wel een beetje, want normaliter kun je op die wat vlakkere stukken juist even vaart maken. Ik zit 'm een beetje te knijpen voor het steile rechte stuk naar de Col des Tempêtes, want als je daar flink tegenwind hebt, is het ècht een lastige passage. Ondertussen word ik voor de eerste maal gefotografeerd. Een fietser op een Specialized en in een 'Garmin outfit' komt pal naast mij fietsen. Hij zegt niets en rijdt ook niet door. Daar houd ik niet zo van, ik wil manoeuvreerruimte houden. Na een bocht trek ik even de door en de man blijft achter, doch ik hoor zijn ademhaling nog steeds. Hij hangt er dus nog aan. Later zie ik hem toch voor mij rijden, alhoewel ik niet gemerkt heb dat hij mij voorbij gegaan is. Het klimmen gaat verder goed, ik ben inmiddels wel naar 34x29 gegaan. Hup, nog een fotograaf. Het tweede kaartje verdwijnt in mijn achterzak.

Al weer voor de 51e keer op de top:




De Alpen liggen er prachtig bij:




De Col des Tempêtes en de D974 richting Chalet Reynard:




Na de klim heb je zo'n Assiette d'été wel verdiend...:




Erg slordig geparkeerde racefietsen bij het terras van La Promenade de Justin in Sault:



Ik geniet van de voor mij liggende berg en zie de weg schitterend langs de helling lopen. Hoe hoger ik kom, hoe minder wind ik voel . Merkwaardig. Bij het monument ter nagedachtenis aan Tommy Simpson worden nog steeds bidons 'geofferd'. Als ik daar voorbij ben en richting de col fiets, is er helemaal geen wind meer... Het is er wel druk. In een lange rij trappen de fietsers gestaag de laatste honderden meters weg, behalve één, die loopt naast z'n fiets. Hoe gaat de fotograaf bij de col dat oplossen, al die kort na elkaar rijdende fietsers? Er komen ook nog auto's omhoog en die moeten natuurlijk niet mee op de foto. De 'voetganger' ben ik voorbij en er zit een gaatje tussen mij en het meiske voor mij. De fotograaf doet z'n werk, rent mee voor het kaartje en dan ben ik bij hem. Et maintenant Le Grimpeur (En nu de Grimpeur), roep ik tegen hem. Hij moet er wel om lachen. Ik bedankt hem, wens hem nog een prettige dag en hij mij sterkte, terwijl ik zijn kaartje in mijn achterzak stop. Tegen een Belgische die net door de bocht is, zeg ik 'Houd je vast, dit gaat nog even heel steil worden'. 'Ik kan bijna niet meer', zegt ze, maar ze houd vol en stapt niet af. Rustig fiets ik 't laatste stukje naar de top. De fotograaf bij Le Vendran mist mij doorgaans , want die is als ik er langs kom steevast met iets anders bezig . Ik heb gelukkig vrij baan als ik door de smalle doorgang het plateau op fiets.Deze klus heb ik geklaard in 1:49:22. Gezien de wind ben ik daar toch wel tevreden mee. En ik ben ook niet voluit gegaan, dat hoef ik niet meer zo nodig .

Het 'barst' op de top van de fietsers. 't Is dan ook hoog zomer en velen zijn toch zo verstandig geweest om vroeg te gaan. Iedereen is druk elkaar aan het fotograferen en ik vraag aan een toevallig naast mij staande man ook of hij mij even op de foto vast wil leggen. Daarna schiet ik zelf ook nog een tweetal foto's, één van de Alpen en één van de Col des Tempêtes. Vooral naar het noorden is het uitzicht geweldig, met de in de zon blinkende bergtoppen. Maar ook naar het zuiden kun je genieten van een 'levende landkaart'. Ik herken zelfs het kerkje van Bédoin. Prachtig is het hier! Ik drink flink wat, eet een appel, de laatste drie gelletjes en trek mijn windjack aan. Het is met een graad of 22 en weinig wind erg aangenaam op de top, maar voor de afdaling lijkt mij een jack toch wel prettig. Nadat ik mijn computer weer gestart heb en naar het buitenblad ben gegaan, zet ik de afdaling in. 'Thuis' zal ik bij de analyse van de data zien, dat de hartslagband in de afdaling toch weer op hol is geslagen door wapperende kleding. Zo'n windjack gaat natuurlijk ook flink tekeer...

Zo ongeveer halverwege het stuk tussen Chalet Reynard en Sault rijdt een grote oplegger vol boomstammen naar beneden. Een racefietser op een BMC en in bijpassende rood-zwarte 'BMC-outfit' haalt mij in en blijft achter de vrachtwaren steken. Even later zit ook ik 'vast'. Het is een brede bak, er komen veel fietsers, auto's en campers omhoog en de vrachtwagenchauffeur houdt de vaart er in. Alle omhoog komende auto's moeten de berm in. Het is hier op de bochtige en drukke weg onmogelijk om langs het bakbeest te geraken. De lading 'scheert' van de bomen langs de kant van de weg de laaghangende takken en er waait ook troep van de boomstammen op de auto. Ik haal wat snelheid uit mijn fiets en hoop zo op afstand van de auto te kunnen blijven. Maar even later ben ik er al weer op ingelopen. Jammer, want nu ben ik voortdurend aan het bijremmen en blijft er van een leuke afdaling weinig meer over. Ik ben pas van de auto af, als hij in Sault tegen de helling op het dorp in rijdt. Daar houd ik hem niet bij (wil ik ook niet). De 'BMC-man' is maar eens even afgestapt en haalt iets uit z'n rugzakje (of stopt er iets in).

Mijn vrouw heeft goed ingeschat wanneer ik weer terug zou zijn, want ze zit al bij de auto op mij te wachten. De parkeerplaats staat nu tjokvol, hoofdzakelijk met auto's van fietsers. Ik fris mij wat op en hoor een klok het middaguur slaan. Tijd om samen met madame een plekje op het terras van Brasserie La Promenade de Justin te zoeken. Ook hier is het erg druk. Er zit een groot gezelschap oosterlingen en het wemelt er van de gasten in fietskledij. Helaas zitten er ook veel rokers op het terras. Even twijfelen we of we misschien egens anders zullen gaan eten. Maar dan vinden we in een hoekje, mooi in de schaduw, toch een tafel waar geen rokers in de buurt zitten. En dat bleef gelukkig ook zo .

Terwijl wij van onze assiette d'été genoten, hoorde ik een naar schurend geluid achter mij. M'n vrouw verslikte zich bijna in haar jambon cru. Achter ons, net buiten het terras, probeerde een stel hun 'Red Bull' en 'Red Rose' tegen elkaar èn tegen een stenen bloembak te parkeren. Één van de fietsen gleed weg, wat dat schurende geluid veroorzaakte. Bij de tweede poging werd de 'Red Bull' slordig tegen de bloembak geplaatst en dat moet ook weer voor de nodige krassen hebben gezorgd . Hup, nu de andere fiets er tegenaan en de boel staat. Iedereen moet het natuurlijk helemaal zelf weten, doch ik vind het wel jammer om te zien hoe sommige mensen met hun - doorgaans ook nog dure - spullen omgaan. Wij hebben er verder geen 'hoofdpijn' aan overgehouden en zijn gezellig doorgegaan met onze lunch.

Deze 51e beklimming van de Mont Ventoux heeft slechts een dikke 50 km opgeleverd, maar het was wel de moeite waard. Ik vond het trouwens één van de makkelijkste, zo niet dè makkelijkste, van de 51 . Op naar de volgende...?

[DeletedUser01]

51 X ! Prachtig gedaan, Le Grimpeur!

[havana]

Prachtig verslag. Het valt me altijd op hoeveel je eet. En als ik dan die foto zie dan zie ik een slanke man, en dat op die leeftijd... Knap! En kennelijk een enorme verbranding...?

[53x11]

Mooi verhaal! Kom ik dan met mijn schamele 6 keertjes! Krijg er wel weer zin in. De Provence blijft favoriet.
En inderdaad, ben jij niet helemaal versuikerd van binnen, na al die gelletjes? Ik doe de klim op een halve bidon met aangelegde siroop...Vooral omdat ik vergeet te drinken trouwens.

[Wiliertoerist]

En sinds begin juni al 2 maanden aan het toeren daar, hoe lang nog en hoeveel km's staan er al op de teller ?

[Le Grimpeur]

Even de 'post' doen...

Dank voor alle reacties! Wordt altijd gewaardeerd .

51 X ! Prachtig gedaan, Le Grimpeur!

Ja, leuk hè? Doe ik er 'gewoon even tussendoor' .

...Het valt me altijd op hoeveel je eet. En als ik dan die foto zie dan zie ik een slanke man, en dat op die leeftijd... Knap! En kennelijk een enorme verbranding...?

Scherp waargenomen! Ik kan veel eten en heb daarna dan al heel snel weer trek, dus inderdaad kennelijk een enorme en snelle verbranding. Maar ik moet wel opletten wat ik eet. Mijn vrouw kookt namelijk erg graag en heel smakelijk en dan groei je snel dicht . Een paar jaar geleden kwam ik doorgaans met 73 à 75 kg de winter uit, want 's winters doe ik niet veel meer. Maar door mijn eetgewoonte een beetje aan te passen, houd ik tegenwoordig 's winters mijn gewicht ruim beneden de 70 kg. Ik denk dat ik nu zo rond mijn ideale 'klimgewicht' van 66 à 67 kg zit. Dat lijkt mij voor iemand van 1,80 meter netjes . En ja, vooral hier in het warme(re) zuiden, waar men veel kleding in de kast laat liggen, zie je dat de mannen van mijn leeftijd (of jonger) soms (vaak?) een wat ander figuur hebben .

...En inderdaad, ben jij niet helemaal versuikerd van binnen, na al die gelletjes? Ik doe de klim op een halve bidon met aangelegde siroop...Vooral omdat ik vergeet te drinken trouwens.

Dat met die gelletjes valt wel mee hoor. Het zijn van die kleine dingen, die 'meneer PowerBar' in zakjes à 9 stuks verkoopt. Die dingetjes zijn op zo'n klim makkelijk in te nemen en weg te werken. En die laatste drie had ik natuurlijk helemaal niet nodig, maar die heb ik opgegeten omdat ik niet zo'n bijna leeg zakje mee terug wilde nemen. Vaak neem ik helemaal geen gelletjes en komt het zakje ongeopend weer retour. Dan eet ik drie, een heel enkele keer vier, fruitrepen van 's lands grootste kruidenier'. Nu kwamen er vier van die repen terug, niet nodig gehad. Ik drink ook erg weinig, te weinig. Toch had ik voldoende bij mij: twee bijna geheel gevulde 750 ml bidons met sportdranken van Decathlon. Als het niet warm is en ik daardoor weinig transpireer, drink ik op zo'n niet al te lastige klim ook maar weinig. Zou ik later van start zijn gegaan, dan waren de bidons op de top waarschijnlijk al zo goed als leeg geweest.

En sinds begin juni al 2 maanden aan het toeren daar, hoe lang nog en hoeveel km's staan er al op de teller ?

Ook dat valt mee, of zal je tegenvallen. Ik fiets wel min of meer regelmatig, maar maak slechts een beperkt aantal kilometers. Vroeger, héél vroeger, toen ik nog werkte, kwam ik op 6.000 à 9.000 km/jaar. Daar kom ik nu niet meer in de buurt. De teller staat nu 'year-to-date' op 2.720 km. Niet veel hè? Dat interesseert mij ook niet meer zo, als ik maar mooie tochtjes kan maken en geniet op de fiets, dan ben ik meer dan tevreden . We wilden eigen ook nog de Alpen in, doch daar is het weer veel wisselvalliger dan hier en hier is het voor Provence begrippen toch al wisselvalliger dan we gewend zijn. Hoe lang we hier nog blijven 'plakken' weten we nog niet. De Fransen gaan dit weekeinde massaal op vakantie, dus als het ons te druk wordt, lassen we een pauze in en gaan we even 'de tuin doen' .

[Le Grimpeur]

'Rondje' Luberon via Bonnieux en de Col de l'Aire Deï Masco
(Maandag 4 augustus 2014 gefietst)

Er stond vandaag een voor mijn doen redelijk lange fietstocht op het programma. Omdat ik ook niet al te laat weer terug wilde zijn, ben ik behoorlijk vroeg opgestaan. Toen ik vanmorgen om tien voor half zes(!) al liep te 'spoken', keek mijn nog wat slaperige vrouw eens op het klokje. 'Hè?', klonk het. Ze had haar bril nog niet op en dacht dat ze het niet goed zag . Ik ben niet zo'n snelle starter, dus moet ik redelijk wat tijd incalculeren voor de voorbereidingen, vandaar... En hier, op zo'n vakantielocatie, gaat alles sowieso minder vlot dan thuis. Op het moment dat het licht begon te worden, twijfelde ik nog even. Het was helemaal bewolkt en de lucht zag er zelfs wat dreigend uit, alsof het elk moment zou kunnen gaan regenen. Daar had ik zojuist in het weerbericht op de radio niets over gehoord. Toch maar even snel de computer aangezet. Nee, er stond toch echt éclaircies (opklaringen). Met een gerust hart reed ik om een paar minuten over zeven weg. Naar het noorden zat de boel helemaal dicht, naar het zuiden was er al wat licht te zien.

Nog geen kilometer voorbij Maubec-le village kun je de afslag naar het hooggelegen Oppède-le Vieux nemen. Dat zat dus vandaag ook in mijn route. De 'aanloop' valt wel mee, die is vals plat. Maar de echte klim begint met een stuk à 9% en gaat dan over in 10%. Pas vlak voor het dorpje vlakt de klim weer af. Het is een echt 'kuitenbijtertje', zeker als je met nog koude spieren daar omhoog fietst. Als je het dorpje door bent, duik je net zo hard weer naar beneden. Via een binnenweggetje reed ik naar de D188 richting Ménerbes. Dat betekende op de D188 ook eerst weer wat klimmen, daarna een stukje dalen en weer klimmen naar Ménerbes. In Ménerbes begint de 11 km lange klim naar Bonnieux, die een paar kilometer voor Bonnieux nog een kort stukje dalen kent. Er was hier zo vroeg niets te fotograferen, want alle dorpjes lagen òf in de nevelige schaduw, òf in tegenlicht. Eigenlijk lag alleen Lacoste al een beetje in de zon. De Mont Ventoux was wel redelijk goed te zien, maar die kant op was de hemel geheel bewolkt en dus zag het er 'grijs' uit. Er was ook nauwlijks nog verkeer op de weg en het was aangenaam koel. Ik kon dan ook prima opschieten en was van plan mij vandaag nu eens niet uit mijn ritme te laten halen door het 'voortdurend' nemen van foto's .
Ik realiseer mij dat dit verslag daardoor wel de kans loopt 'afgekeurd' te worden :

Dit soort verslagen tellen niet, we willen...

(Gelezen in 'Vandaag gefietst in 2014')

In Bonnieux ging het mobiele verkeerslicht net voordat ik er was knipperen, dus kon ik zo doorrijden. Dat laatste had ik sowieso wel gedaan, wan ik ben zo vroeg (08:15 uur) niet één auto in het stadje tegengekomen. Op de côte bij de afslag naar het Massif des Cèdres heb ik, tegen het lekken, even de inmiddels opgebouwde overdruk uit mijn bidons weg laten lopen, waarna ik - nu in 't zonnetje - aan de mooie afdaling richting Lourmarin kon beginnen. Vooral daar waar de D36 op de D943 uitkomt is het landschap erg fraai, omdat je daar een gorge (kloof) binnenrijdt. Na een paar bochten heb je vervolgens 'vals plat naar beneden' en dat schiet lekker op . Ik had vlak voor Lourmarin bij wegwerkzaamheden nog wel even vertraging vanwege circulation alternée, compleet met mobiele verkeerslichten.

Bij het binnenrijden van Lourmarin viel mijn oog, uiteraard, op het mooie Château de Lourmarin. Ik zag bij een nieuw aangelegde parkeerplaats een leuk plekje waar ik het kasteel nu eens vanuit een andere hoek zou kunnen fotograferen. Er stond daar een boom, er was een hek om de fiets tegenaan te zetten, dus de 'voorgrond vulling' leek perfect. Bovendien zou ik, zo had ik al snel gezien, vanaf dat standpunt de rij auto's (met natuurlijk ook weer zo'n opvallende en het beeld ontsierende witte bestelwagen) niet in beeld krijgen. Zou ik dan toch maar een plaatje gaan schieten ? Ik reed de parkeerplaats op en wilde de de camera pakken. Naast mij stond ook zo'n grote witte bestelwagen, het type dat je hier in Frankrijk heel veel ziet.
Merde!... Op dat moment komt er een man uit de bestelwagen. Getint type, ontbloot bovenlijf en rastakapsel. Hij groet netjes, ik ook. Z'n hondje begint mij te besnuffelen en wordt meteen teruggeroepen. Maar..., de man begint uitgebreid z'n tanden te poetsen, fles water (om de mond te spoelen) wordt tussen een paar takken geklemd... Er is daar geen spoelbak, dus spuug de boel maar op de grond... Wegwezen! Ik zag zo snel geen ander leuk standpunt vanwaar ik het kasteel zou kunnen fotograferen, dus dan maar niet .

Vanaf de rondweg in Lourmarin ben ik de D56 richting Vaugines op gefietst. Net voorbij La Gravière is een gemeen steile côte (8%) en verder gaat het op mijn route ook voortdurend 'op-en-af'. De rit loopt via Vaugines, Cucuron, Cabrières-d'Aigues, La Motte-d'Aigues, St-Martin-de-la-Brasque en Peypin-d'Aigues naar de kruising van de D42 met de D33. Ik fiets hier hoofdzakelijk tussen de wijngaarden, met links van mij de Grand Luberon met de Mourre Nègre (1125 m), herkenbaar aan de zendmast. Rechts, een flink stuk naar het zuiden, is het Montagne Ste-Victoire (bij Aix-en-Provence) met het Croix de Provence ook goed te herkennen. De wolken zijn zo goed als geheel verdwenen, waardoor ik bij een aangename temperatuur van achter in de twintig graden mijn kilometers maak. Een prachtig veld met volop in bloei staande zonnebloemen trekt mijn aandacht. Maar ik zou vandaag gaan fietsen, niet gaan fotograferen...

Op genoemde kruising ga ik linksaf, de D33 op, richting Vitrolles-en-Luberon. Dit is een prachtige klim door een erg mooie omgeving. Je klimt hier met slechts 4 à 5 procent en over een goed wegdek door een open bos met van die mooie dennenbomen met dunne, lichtgroene naalden. Met 34x21 kan ik hier dan ook een mooi tempo vasthouden. Je hebt op deze klim ook steeds leuke doorkijkjes op de omgeving. Als ik in de buurt van de col kom, begin ik de wind te voelen. De Col de l'Aire Deï Masco ligt op nog net geen 700 meter en precies op de grens van de departementen Vaucluse en Alpes de Haute Provence. Zelf vind ik de klim vanaf Céreste (Alpes de Hte Pce) wat lastiger. Die kant is wat langer en ik denk gemiddeld genomen ook iets steiler. Bovendien is het wegdek van mindere kwaliteit, in de zin dat het niet mooi vlak is. Daar heb ik vandaag in de afdaling naar Céreste dus last van, dat daalt niet prettig.

De Col de l'Aire Deï Masco:






In de afdaling heb je telkens een schitterend zicht op de bergen in het noorden: het Montagne de Lure, de Monts de Vaucluse en de Mont Ventoux. Wat dichterbij zie je heel fraai hoe de dorpjes Viens en St-Martin-de-Castillon tegen de berg 'geplakt' liggen. In Céreste neem ik een stukje van de D4100 richting Apt. Dit is wel een drukke weg, maar ik vind het wegdek beter, dan de route binnendoor over het traject van Le Luberon à Velo, waar ik straks weer op aan ga sluiten. Net op de grens van beide departementen duik ik de binnenlanden weer in en volg ik de fietsroute. De eerste kilometers hiervan gaan ook over weggetjes van matige kwaliteit, doch die zijn toch te verkiezen boven de drukte van de D900 (Vaucluse) richting Apt. Vanaf Le Boisset zij de binnenwegen weer veel beter. Tot aan Le Boisset fietste ik door 'heuvelachtig' terrein, maar vanaf dit dorpje is het opnieuw klimmen geblazen. Eerst naar Castellet. Ik voel nu ook goed dat het warm is geworden, want ik rijd hier veel in de zon. Toch is het geen al te lastige klim. Na de eerste bocht in Castellet moet je bij de Mairie een stukje van minimaal 8% overwinnen (34x26) en verder blijft het in het dorpje redelijk steil. In Castellet is een lavendel distilleerderij. Een lavendelboer is met een soort hooivork de gedroogde struiken aan het ordenen. Er komt wat rook uit de schoorsteen van de installatie en het ruikt er scherp naar geconcentreerde lavendel. Langs camping Les Bardons klim ik verder, naar Auribeau. Je komt hier niet echt door het dorpje, maar fietst er min of meer langs.

Na Auribeau krijg je een nog beter zicht op de mooie omgeving. Vlak voordat ik bij Le Chemin de la Française op 621 meter het hoogste punt bereikt heb, is het wegdek helemaal vernieuwd . Dat zal straks fijn dalen naar Saignon zijn! Langs het nieuwe asfalt is de weg 'afgewerkt' met een soort grove, witte 'gravel'. Door de onweersbuien van het afgelopen weekeinde is er, vooral in de bochten, aardig wat van die 'gravel' op de weg gespoeld, zodat het daar vol met steentjes ligt. Dus toch iets voorzichtiger dalen... Net voordat je in Saignon bent, stond er altijd een oude bank. Daar heb ik wel eens gepauzeerd om het spectaculair gelegen stadje te fotograferen en te genieten van het werkelijk magnifieke uitzicht. Die bank is nu vervangen door een stenen picknicktafel met bijbehorende bankjes. Een nog betere plek voor genieters! Maar deze keer fiets ik door, langs het stadje, richting Apt en dan naar rechts weer een stukje omhoog, om over de D174 naar de D900 terug te gaan. Ik moet even geduld hebben, want voor mij is een vrachtauto met rolbezem de weg aan het schoonvegen. Maar dan kan ik er langs en volgt de bochtige afdaling. Op de D900 aangekomen, fiets ik een krappe honderd meter richting Céreste en ga dan bij de afslag naar Caseneuve en Viens de Véloroute du Calavon op. Zo hoef ik niet door het altijd drukke Apt.

Als ik Apt voorbij ben, merk ik dat de wind de laatste 20 kilometer toch een serieuze tegenstander is. Dat is later ook aan de grafiek van mijn hartslag te zien, want alhoewel de hoogtegrafiek doet vermoeden dat ik dat stuk zou kunnen freewheelen, toont de hartslaggrafiek duidelijk aan dat ik 'nog wat heb moeten doen' . Het is hier uiteraard hoogseizoen en het is ook een redelijk toeristische streek. Maar het toerisme beperkt zich, zoals waarschijnlijk overal, hoofdzakelijk tot de in de gidsen en in het internet aanbevolen dorpjes en plekjes. Ik heb namelijk vandaag mijn 126 km bijna volledig over heel rustige wegen met weinig verkeer gereden. Ik had ècht niet het idee dat het hier hoogseizoen is. Dat kan dus ook in augustus in de Provence . Als ik weer terug ben bij m'n vrouw en mijn 'verhaal' gedaan heb, is het inmiddels toch weer half bewolkt geworden.
Ter afsluiting: de route en het hoogteprofiel.

[GJEvK]

Leuke verslagen weer!

[Le Grimpeur]

Een toch wel 'lastig' rondje...

Het is vrijdag 8 augustus tien voor zeven(!) als ik op de fiets stap. De zon komt net op boven het Plateau de Vaucluse en werpt haar eerste stralen op de Luberon. Ik heb de 'track' gestart en wordt zo via een voor mij onbekende route over weggetjes binnendoor door Robion, om Lagnes en Fontaine-de-Vaucluse naar de eerste klim van de deze trip geleid. Wat ga ik vandaag doen? Wel, een paar dagen geleden heb ik op de fietskaart op mijn standplaats 'geklikt' en vervolgens nog een keer een 'klik' gegeven op de top van de Mont Ventoux . Ik was benieuwd welke route er dan uit zou rollen en hoe lang die zou zijn. De afstand viel wel mee, ruim 60 km en de route ging van hier via Bédoin naar de top. Ik wilde eigenlijk op weg naar Bédoin zo weinig mogelijk klimmen, vandaar de route over de binnenweggetjes. Fietsen over de druk bereden wegen naar l'Isle-sur-la-Sourgue (D901) en Pernes-les-Fontaines (D938) wilde ik niet. De mij 'aangeboden' route leidde trouwens over de D57 via La Roque-sur-Pernes-Le Plateau en dat betekende wel een aardig stukje klimmen. Ik heb ook niet veel aan de route gewijzigd. Alleen vlak voor Bédoin heb ik i.p.v. de D974 te volgen, gekozen voor de veel rustiger D241. Qua afstand maakt dat eigenlijk niets uit.

Maar terug naar het begin. Het is nog heerlijk koel, er is weinig wind en zo binnendoor heb je ook weinig last van auto's en soortgelijk verkeer. Bovendien is het nog vroeg, dus de toeristen zijn ook nog niet op pad. Wat navigeren betreft, kom ik moeiteloos aan bij de voet van de klim naar Saumane en verder. Vanwege mijn ambitieuze plannen voor vandaag, doe ik het rustig aan. Op de klim fiets ik nog steeds in de schaduw en het loopt goed. In een rustig tempo en met een mooie cadans trap ik de kilometers weg. Het valt allemaal erg mee. Bij de laatste villa, links van de weg, rijd ik even in 't zonnetje. Ook niet verkeerd. Dan fiets ik nog weer een heel stuk in de schaduw, nog één keer in de zon en ik ben al boven.

Het stuk naar St-Didier is erg makkelijk, want het is nagenoeg alleen maar dalen, soms redelijk steil zelfs. De Mont Ventoux ziet er nog wat nevelig uit, maar er is geen wolkje te zien. Mooi zo! Ik kom net buiten het echte centrum van St-Didier tegenover een bakker op de D39, die mij weer buiten het stadje brengt. Net buiten de bebouwde kom dient er een sanitaire stop ingelast te worden. Meteen maar even een gelletje (uit zo'n tubetje van Decathlon) nemen en wat drinken en weer verder, richting Mazan. Ik heb de 'track' nu niet meer nodig, want hier ken ik de weg goed. Op de 'côte' in de D1 (met nog steeds een abominabel slecht wegdek) is het telkens weer genieten. De zon schijnt hier, je rijdt tussen de wijngaarden en hebt een mooi uitzicht op St-Didier en het Plateau de Vaucluse.

Ik hoef ook maar een klein stukje door Mazan. De D163 richting Bédoin is gelukkig hier en daar van nieuw asfalt voorzien, zodat de meest slechte stukken er uit zijn. Ook in de D974 ligt een nieuw wegdek. Na de bocht bij de afslag naar Crillon-le-Brave ben ik dus binnendoor naar Bédoin gegaan. Vlak voordat ik er ben, gaat er nog een tweede banaan naar binnen. Onderweg ben ik al een paar keer ingehaald door auto's met een racefiets op het dak of achterop. Ook op de grote parkeerplaats tegenover Bar De l'Observatoire worden al fietsen in gereedheid gebracht. Het is 08:53 als ik het stadje binnenrijd en toch zit er al aardig wat 'volk' op het terrasje van Bar du Cours. Maar ik fiets door, naar het pleintje net voorbij de rotonde in de D974. Daar kan ik nog even van het toilet gebruik maken, een tweede tubetje gel en een 'fruitjelly' wegwerken, drinken en 'alles op een rijtje zetten' .

Als ik terug fiets naar de rotonde, zie ik kleine verkeersopstopping op de D974. Precies aan het begin van de weg naar de top. Dat kan ik natuurlijk niet gebruiken. Even goed opletten en geen 'valse start' maken. Als ik de rotonde genomen heb, zie ik dat ik gelukkig wel door kan rijden. Er staat een bestelauto aan de 'verkeerde' kant van de weg, in mijn rijrichting, waardoor er wat congestie ontstaan was. Precies op de streep druk ik op de Lap-toets van mijn computer, zodat mijn tijd in een apart segment vastgelegd wordt . En daar gaat ie! Voor mij rijden een paar groepjes fietsers op MTB's en racefietsen. Ik haal (uiteraard) alles in en maak behoorlijk vaart. Dat is de eerste winst! Met 50x23 gaat het richting de haakse bocht bij de afslag naar Flassan. Daar ben ik dus al snel. Ik kan daarna nog een stukje op het buitenblad blijven rijden.

Ik heb het hier al vaker geschreven, daar waar ik bij de doorgang in de okerkleurige wal ben, schakel ik naar het binnenblad (34x23) en klim zo verder. Het eerste stuk van de klim stelt eigenlijk niet zo veel voor en heb je zo achter de rug. Ik ben al bij Ste-Colombe (492 m) en draai het rechte stuk naar Les Bruns op. Ook daar ben ik vlot. Nog even wat drinken, weer naar het buitenblad voor het 'dipje' na Les Bruns, veel vaart maken en vlak voordat ik de bocht bij St-Estève op draai, weer terug naar 'de 34'. Meteen na de bocht ga ik achter ook maar direct naar 'de 29', om zo rustig naar een goed ritme te zoeken. Ik ben nog steeds niet door andere fietsers ingehaald, maar dat gaat vast nog wel gebeuren . Het is nog heerlijk koel in het bos. Na de tweede bocht, in de aanloop naar het stuk met de S-bochten, word ik voor de eerste keer ingehaald door een racefietser. De man is zo te zien veel jonger dank ik, dus daar heb ik geen probleem mee . Even later word ik voor de tweede keer ingehaald. Maar zelf ga ik ook gewoon door met het inhalen van het (nog) 'langzamere verkeer'. Ik heb mijn ritme ondertussen gevonden. Het stuk met de S-bochten, altijd een lastige passage, kom ik goed door. Ik zit niet te 'harken' en ben geloof ik maar één keer even uit het zadel geweest.

Alhoewel het nog rustig is op de D974, zijn er al wel de nodige 'volgers' actief, die om de zoveel kilometer langs de weg staan om hun 'helden' aan te moedigen en/of te fotograferen. Een knaap op een fel-oranje, als nieuw uitziende, Trek 29-er fietst met gebruik van zijn hele bovenlichaam omhoog. Jammer van de verspilde energie. Een ook niet meer zo jonge man op een matzwarte Vitus komt naast mij rijden. Heel langzaam word ik gepasseerd. Het bos is altijd zwaar, maar ik vind het voor mijn doen toch goed gaan. Daar is de 'fata morgana' al, de passage waarvan het lijkt alsof de klim sterk afvlakt. Maar als je er eenmaal bent, valt het toch weer tegen... Ik zit gelukkig niet vreselijk af te zien en ben eigenlijk al redelijk snel bij het gele maison cantonaire (1028 m), dat links van de weg staat. Nu ben ik dus al bijna halverwege het bos èn halverwege de klim . Vlak voor de grote S-bocht, waarvan je nóóit de binnenbocht moet nemen, hoor ik een auto omhoog komen. Als fietser heb ik 'voorrang' , dus ga ik rustig wat naar links. Ik passeer een knaap op een spierwitte, merkloze 29-er. Hij fietst met een soort sneakers op platte pedalen en zit de puffen en te zweten in de binnenbocht. De auto komt er ook aan! Ik schakel vliegensvlug 34x23 en 'sprint' een stuk naar voren. Ik wil 'ruim baan' hebben .

Op mijn display zie ik regelmatig 10 (%) staan en dat is behoorlijk steil en lastig, zeker als het lang aanhoudt en dat doet het hier. Als het even iets vlakker wordt, slaag ik er in een paar van die kleine gelletjes uit mijn achterzak te peuteren en ook nog weer wat te drinken. Het lijkt er op dat ik de man op de zwarte Vitus in zal gaan halen. Doch dat lijkt inderdaad maar zo. Ik kom nu niet meer dichterbij en op een bepaald moment zie ik, dat hij toch weer wat uitloopt. Uit een volgauto met Frans kenteken wordt geroepen Allez le grimpeur! Een eind verder staat een joch bij een volgauto (dezelfde? - ik weet het niet meer) in zijn handen te klappen als ik passeer. De aanloop naar de bocht met de twee grote loodsen is ook altijd een lastig steil stukje. Maar dan ben ik er toch. Nog even de tanden op elkaar en ik heb het bos gehad .

Snel wat drinken voordat ik bij het chalet (1419 m) ben en dan aan de laatste 6 km beginnen. Naast mij hoor ik Allez! Ik kijk opzij, het is het joch uit de volgauto. Hij zit hier op de rotswand de fietsers opnieuw aan te moedigen. Ik steek mijn hand naar hem op. Mijn benen begin ik nu goed te voelen. Ja, het bos, dat hakt er altijd stevig in. Ik merk dat ik nu niet meer zo makkelijk omhoog rijd als een goede week geleden, toen ik vanaf Sault kwam. Je zit helaas dan 'automatisch' ook wat minder van de klim te genieten. Het is hier vandaag wel weer prachtig hoor, want het is behoorlijk helder, dus is er veel te zien. En ik haal vaker in, dan dat ik ingehaald word en dat op mijn leeftijd . Als ik bij de eerste fotograaf ben, pak ik snel mijn bidon en doe alsof ik wat drink. Zo sta ik ook eens in een andere pose op de foto . De man kan het wel waarderen en zegt c'est super!. Ik buffel weer verder. Bewust heb ik de gehele klim niet naar de 'rondetijd' gekeken en doe dat ook nu niet. Voor mijn gevoel zit ik wel goed en red ik het binnen de twee uur. Nog vier kilometer. Bij de tweede fotograaf wijs ik 'eigenwijs' naar de tekst Le Grimpeur op het inmiddels wel bekende shirt . Voor mij stapt een man van zijn racefiets en pakt zijn bidon. Ik denk dat hij gaat drinken, maar nee hoor, hij giet de inhoud over zijn hoofd. Ik hoop voor hem dat het water is!

En dan begin ik al aan het stuk waar zo ongeveer halverwege het monument voor Tommy Simpson staat. Het gaat nog steeds behoorlijk en ik zit niet af te zien. Dat wil niet zeggen dat het niet zwaar is, dat fietsen hier, bijna aan het einde van zo'n klim. Verdorie!!! Ik voel kramp opkomen! Als dat maar goed gaat! Ik ben nu niet ver meer van de top en zit niet op 'narigheid' te wachten. Onmiddellijk neem ik wat druk van de pedalen, voor zover dat hier tenminste gaat. En de ellende is, dat ik kramp in beide benen voel. Heel rustig probeer ik toch te blijven fietsen, terwijl ik er rekening mee houd dat ik, als het ècht niet meer gaat, bijtijds uit de pedalen moet klikken. Even denk ik nog dat 't helemaal fout zit, maar dan vermindert de kramp iets en kan ik toch blijven fietsen. Ik weet nu dat ik niet meer uit het zadel moet komen en ook geen kracht meer moet zetten voor een lastige passage, want dan zou het waarschijnlijk 'afstappen' betekenen. Pfff, ik moet nog het steile stuk naar de Col des Tempêtes en het nog steilere laatste stuk naar de top. Heel traag fiets ik verder, goed op mijn benen lettend. Maar 't gaat en ik krijg zelfs de neiging toch weer iets sneller te gaan. Niet doen!

Als de fotograaf bij de Col des Tempêtes (1841m) de fietsster voor mij gefotografeerd heeft, loopt hij even terug naar zijn auto. Ik probeer een 'vrolijk gezicht' te trekken voor de foto, maar dat hoeft niet. Ik hoor de fotograaf praten. Tegen wie dan? Het blijkt dat hij een hond bij zich heeft en daar is hij nu even 'druk ' mee. Er wordt niet gefotografeerd. Dan maar niet. Voorzichtig 'kruip' ik omhoog. Het gaat nog steeds. Ook de laatste fotograaf, die bij Le Vendran, 'pakt' mij niet. Op het midden van de weg fiets ik door de laatste bocht, het plateau op via de nauwe doorgang en vervolgens moet ik naar een op de top lopende fietser gebaren dat hij de doorgang naar links even vrij moet houden. Ik wil wel tot aan de streep kunnen fietsen en rechts loopt veel volk, dus ga ik meestal tussen de hekjes door. Op de streep start ik de volgende Lap, stop de computer en zie later dat ik het toch nog nèt binnen de 2 uur gefikst heb: 1:59:31 ! En zonder pied à terre, dus de klimt telt gewoon .

Vijf - twee = 52x !:




En toch was het druk op de top:





Bij de belvédère langs de D164 tussen Chalet Reynard en Le Ventouret:




Bij Le Ventouret:





Blik op Sault en het Plateau d'Albion vanaf de D164:




Lavendeldistilleerderij bij Sault:




Sault, gezien vanaf de D1 bij La Loge:



Ik heb wel even een dikke minuut naast mijn fiets gestaan, voordat ik weer fatsoenlijk kon lopen. En druk dat het was op de top. Uiteraard veel, heel veel fietsers, maar er kwamen ook zeer regelmatig auto's langs. Ik heb even een rustig plekje gezocht om wat te drinken, een appeltje en een fruitreep te eten en te genieten van het uitzicht. Met een oorverdovend gebulder scheurt er vanuit het noorden een Mirage in rugvlucht(!) laag over de berg. Hij maakt een halve rol en duikt daarna de vallei tussen de Ventoux en het Plateau de Vaucluse in. Een zeer spectaculair gratis vliegshowtje! Ik hoor Nederlands spreken. Naast mij staat een zo te zien 'aanspreekbaar' echtpaar, dus maar even gevraagd of zij mij even op de foto willen zetten. Mevrouw gaat het doen en maakt er echt werk van. Ze schiet een stuk of zes foto's en als ze denkt dat ik er niet helemaal op sta, moet het over. Meneer fietst ook, of heeft kennelijk gefietst, want er volgen nog wat belangstellende vragen over de klim en het verzet. Nadat ik ze uitvoerig bedankt heb en zij koffie gaan drinken, probeer ik mijn vrouw te bellen. Dat lukt mij hier op top eigenlijk nooit (geen netwerk). Nu dus ook niet. Het is hier aangenaam warm, er is nauwelijks wind en ik sta nog wat te genieten van al het 'gedoe' hier.

Als ik net aan de afdeling richting Bédoin begonnen ben, zie ik in een flits een man met slechts één been op een voor hem aangepaste racefiets omhoog komen. Hij is bijna boven. In gedachten maak ik een diepe buiging voor hem! De eerste helft van de afdaling naar het Chalet Reynard loopt niet. Ik moet achter een auto blijven hangen, die op zijn beurt weer achter langzaam dalende fietsers hangt. Het is ontzettend druk en vanwege de auto's die omhoog komen en slalom moeten rijden langs de vele fietsers, kan ik de auto dus niet passeren. Dan gaat het op een gegeven moment beter en kan ik de auto inhalen. Wat een verkeer, wat een verkeer. Ik ben gelukkig niet van plan om naar Bédoin terug te gaan. Dat zou ook weer een afdaling met veel remmen geworden zijn, vrees ik. Bij Chalet Reynard heb ik wel een netwerk, maar dat valt telkens weg, zodat er geen verbinding tot stand komt. Ik begin aan de 'meetrap'-afdaling naar Sault. Daar is het gelukkig veel minder druk. Er komen wel veel fietsers omhoog. In een van de bochten staat weer zo'n grote vrachtwagen boomstammen te laden. Hij is, zo te zien, bijna vol geladen. Maar deze keer ben ik hem voor! Wat lager pikt mijn fiets gelukkig vanzelf wat meer snelheid op en hoef ik niet meer zo veel mee te trappen.

In de afdaling stop ik nog een paar keer om een paar plaatjes te schieten. 't Is soms lastig vanwege de ongunstige lichtval. Bij Le Ventouret staan ook weer volgers langs de kant. Het drietal fietsers waarvoor ze er staan, stapt af en laat zich fotograferen. Het is het type fietsers waarvoor 'afstappen tijdens de klim' überhaupt geen gespreksthema is . In de buurt van Sault zie ik uit de schoorsteentjes van de lavendeldistilleerderijen rook opstijgen. De bedrijfjes zijn in volle gang de oogst aan het verwerken en het geurt er heerlijk. Toch bloeit er hier ook nog steeds lavendel! Ik klim maar niet het stadje in, doch fiets binnendoor, zodat ik halverwege Sault en La Loge uitkom. Op de hoek, waar het weggetje op de D1 uitkomt, lukt het mij wel m'n vrouw te bellen. Ik sta hier trouwens ook aan de rand van een nog bloeiend lavendelveld en leg dat maar eens op een foto vast. Nog wat eten en drinken en de min of meer 'vals plat klim' naar St-Jean Commune de Sault (vroeger heette dat St-Jean-de-Sault) kan beginnen (50x23). Dat gaat prima, niks geen kramp meer . Na St-Jean loopt de weg nog even wat omhoog, maar daarna is het bijna alleen dalen. Ja, net voor Javon zit er nog een 'bultje'.

IK zit een beetje na te genieten van de 'grote klim' en geniet ondertussen van het mooie, ruige landschap. Halverwege de gorge ga ik rechtsaf richting Limoux, eerst een pietsje vals plat en dan weer dalen via een mooi en bochtig parcours. Prachtig, zoals de Rochers de Lioux er bij liggen. Ze liggen volgens mij tot laat in de middag helemaal in de schaduw, maar ik fiets heerlijk in de zon. Ik kruis de D4, de weg naar de Murs en de gelijknamige col en ga verder richting Joucas. Ter hoogte van dit hooggelegen dorpje begin ik de wind te voelen. De wind zou vanmiddag wat toe gaan nemen en uit ZW-richtingen komen. Maar ik heb er nu nog geen last van. Een dikke 2 km voor Gordes begint de 3 km lange klim naar de D2. Normaliter draai ik daar mijn hand niet voor om, doch nu heb ik de wind tegen, is het beste er af en er lijkt er dus geen einde aan dat stuk te komen. Ik wist niet dat het zo'n eind was ! Ik ben dan ook blij als ik bij de kleine rotonde ben en naar beneden kan suizen! Net voorbij Les Imberts wordt ik nog even door een bij of wesp in mijn linkerarm gestoken, zodat ik nu met een hevig jeukende en opgezwollen arm zit. En gisteren was ik rechts al door een wesp gestoken. Ik word zo langzamerhand gek van de jeuk! Vanaf Coustellet heb ik de wind recht van voren en zit ik toch wel een beetje af te zien. De D2 loopt hier ook nog eens een beetje op, de rand van het wegdek is slecht en het verkeer raast maar langs. Ik ben 't zat! Maar het zit er gelukkig bijna op!

Van mijn vorige klim naar de top van de Mont Ventoux, op 31 juli jl. vanuit Sault, zaten mij eigenlijk twee dingen een beetje dwars. Ten eerste dat ik met de auto naar de voet van de klim ben gereden en ten tweede dat ik die klim eigenlijk 'te makkelijk' vond gaan. Die twee zaken heb ik vandaag voor mijzelf in elk geval rechtgezet . De route (131 km) en het profiel van de rit van vandaag zijn op Strava te zien.

[Orlok]

"Chapeau".