Gisteren samen met forumleden Magoo en Csteenbe weer ouderwets lekker in de Eifel gefietst. Het plan was eigenlijk om de La Chouffe Classic (Ardennen) te gaan rijden, maar gezien de marginaal betere weersvoorspelling, de veel betere wegen en de iets geringere reisafstand kozen we toch voor de Eifel. En daar hadden we geen spijt van.
Als route kozen we “uiteraard” voor de “wereldberoemde” Rurseeroute van forumlid Buzz. Zelf had ik die een kleine 3 weken geleden nog gereden, maar dat mocht de pret niet drukken. Bovendien startten we gisteren vanuit Rott, dus dat maakt de hele beleving van de route anders omdat het zwaartepunt op 75% van de rit ligt.
Goed, dan de rit zelf. Rond een uur of 9:00 bollen we af vanuit onze startplaats. Op dit uur is het nog zeer koud (graad of 9) dus we kiezen allemaal voor lange mouwen en ik doe ook de beenstukken aan. De eerste klim is een lekkere inkomer: de Jägerhausstraße. Niet al te steil en lekker lang. Eenmaal boven komen we meteen er achter dat vandaag niet kou onze grootste tegenstander zal zijn, maar de wind…
Normaal gezien sla je na deze klim al snel rechtsaf richting Simonskall. Maar het klimmetje daar is nu al bijna 2 jaar (!) dicht i.v.m. wegwerkzaamheden. Ter compensatie had ik de route verrijkt met een andere klim, waarover later meer.
We krijgen nu eerst een prachtige afdaling voorgeschoteld, een typische “Eifel-afdaling”, d.w.z. niet al te steil, perfect wegdek en haarspelden. Daarna gaat het, uiteraard, omhoog, op de Panoramastraße richting Schmidt. Dan volgt een tussenstukje, met onder meer een prachtig bospad en twee dorpjes, gevolgd door een serieuze puist: de Mühlenberg. Eigenlijk is dat best een serieus ding, alhoewel het begin vrij eenvoudig is. Als je uit het bos komt, moet je niet denken dat je er bent want dan heeft de Eifel weer één van z’n beruchte hoogvlaktes (vals plat + wind tegen) voor je in petto. Zwaar maar ook mooi:
Na de Mühlenberg volgt de afdaling naar Heimbach, waar we bij de Aral-pomp even pauzeren. De beenstukken mogen af.
Vervolgens bollen we relaxed de Kermeterhaus op. Ook weer zo’n typische Eifelklim met mooi wegdek en prima percentages. Bovenop nemen we niet het door Buzz zo geliefde bospad, maar blijven we gewoon op de weg. Het is ongelofelijk rustig op de weg, dus dat gaat prima. Geen overlast van motoren e.d.
Nu volgt een zeer rappe afdaling naar de Rursee waar onze nestor helaas lek rijdt. We hebben als groepje maar één pompje mee dus Magoo en ik moeten even een stukje terug. Daarna is het tijd voor een drietrapsraket: de Grünlandhöhe. Het eerste deel bevat haarspelden en gaat door het bos. Dit is het steilste deel. Daarna volgt een vals plat deel richting Schmidt. Dit deel is wel te doen. Het laatste deel is het minst inspirerende deel van de hele route: wéér zo’n vervelende Eifel-hoogvlakte. Maar door slim samen te werken valt dit stuk alles mee en binnen no time bollen we alweer omlaag richting Woffelsbach.
Na een toeristisch intermezzo aan de stuw in Rurberg...
... maken we ons langzamerhand op voor de finale. Alhoewel, het is nog best een eind. Eerst de Kesternich. Ja inderdaad, weer zo’n prachtige loper. Na wederom een snelle afdaling rijden we naar Dedenborn. In het piepkleine supermarktje vullen we even bij en daarna pakken we als bonus de klim naar Forsthaus Rotekreuz mee. Het begin is behoorlijk steil. Daarna heb je een fantastisch uitzicht op Dedenborn. Als je denkt dat je er dan bent, heb je het mis want hij blijft doorzuigen. Al bij al is het goed 7 km klimmen.
We komen nu praktisch bovenop de Widdauer uit. Die dalen we af en rijden vervolgens naar Hammer. Deze streek kent wellicht geen grote namen à la Stockeu en Redoute maar dergelijke klimmetjes vind je er wel. Alleen dan met goed wegdek. De Hammer is de eerste “hufter” van vandaag. Hij loopt bij mij eigenlijk prima en al snel komt ook Csteenbe naar boven. Bij Magoo is de pijp stil aan leeg aan het raken maar hij zet dapper door.
We rijden nu via een binnendoor weggetje naar de Widdauer. De afdaling ernaartoe is er eentje voor de snelheidsduivels: je kunt hier 100 km/uur halen als je je best doet. Ik kom tot 92 km/uur
Dit beestje (Grünentalstraße) beklimmen is trouwens ook een uitdaging, maar dat zal niet voor vandaag zijn.
Er is nu geen ontkomen meer aan: de Widdauer Mauer. Met recht een vuilak, behoorlijk vergelijkbaar met de Stockeu. Csteenbe en ik willen eigenlijk rustig omhoog bollen maar als er een of andere Belg ons inhaalt moeten we toch weer wielrennertje spelen en geven we Belg vreselijk op z’n kloten
Nu maken we ons op voor laatste loodjes. Je krijgt hier slechts 2 vrij onbeduidende klimmetjes voor je kiezen maar de hoogtemeters en kilometers beginnen wel te tellen. De hellende stroken door de dorpjes putten onze benen langzaam uit, maar gelukkig zijn er ook min of meer vlakke stroken waar we lekker kunnen gassen.
Ondertussen is de hemel compleet donkergrijs geworden en vrezen we het ergste. We zetten nog één keer het gas erop om zo te proberen het weer te verslaan. En dat lukt, want we bereiken droog de auto. Snel de fietsen achterop en bier met curryworst en friet naar binnen werken in de nabij gelegen kroeg.
Een fijn dagje goed voor 167 km en 3150 hm.
Voor de liefhebbers nog de
GPS registratie.
).