Fiets.nl

[quote="Amclassic-fan"]Ik zie hier wel erg veel cols voor bij komen die niet bijzonder zwaar zijn. Het zijn toch veelal de onbekende cols, waar een klein weggetje tegen vreselijk percentages omhoog loopt, die echt zwaar zijn. Een klim van gemiddeld 7% loopt voor mij gewoon heel makkelijk en is zolang ik niet kapot ben geen enkel probleem. Maar een klim met een gemiddelde percentage van 15% is een heel ander verhaal ook al is de klim veel korter.

Percentages worden vaker overdreven dan onderschat. Borden langs de kant van de weg zeggen helemaal niets in de meeste gevallen.[/quote]

Als het gaat om een persoonlijke top 5 dan gaat het natuurlijk vooral om de beleving van dat moment. Als je alleen naar statistieken moet kijken kun je gewoon een lijstje samenstellen aan de hand van wat cijfers en grafieken maar dat is lang zo leuk niet.

1: Col de Parpaillon: lang, steil, flink stuk onverhard en het was bloedje heet. Oh ja, ik deed hem ook op de racefiets, wat eigenlijk niet zo'n geweldig plan was want dat ding is beter geschikt voor de ATB. Het mooiste waren de reacties 's avonds in de kroeg in Barcelonette (ik zat daar een paar maanden voor de studie) van de locale fransen: "vous avez fait la Parpaillon? Ou la la!!" (of iets van die strekking.
2: Combinatie van Wrynose en Hardknott pas, van beide kanten, want ik moest ook weer terug. Mooi om deze hier ook tegen te komen bij anderen. Zo steil, mooi landschap en gewoon steeds weer 1,5 km lang alleen maar stampen, stampen, stampen. Ik begon nog met droog weer, maar al heel snel in de stromende regen, dus vooral naar beneden was het "interessant"...
3: Col de la Bonette, maar dan vooral aan het einde van een rondje Larche, Colombière, Bonette. Erg kapot gegaan, helemaal leeg...
4: Sea to sky highway 99, van Lillooet naar Whistler. Beklimming van 10 km met stukken met van ca 15%, als je denkt dat je er bent klimt het nog lekker een km of 40 heel geleidelijk door. Met 30+kg bagage op de fiets bijna ondoenlijk...
5: Paardenveld in Rhenen, elke dag aan het eind van mijn werkdag mag ik hier weer omhoog fietsen om thuis te belanden. Dat valt me wel eens zwaar

De info voor Amclassic is wel van cyclingcols.com te halen. zie stats.

[quote="Amclassic-fan"]Ik zie hier wel erg veel cols voor bij komen die niet bijzonder zwaar zijn. Het zijn toch veelal de onbekende cols, waar een klein weggetje tegen vreselijk percentages omhoog loopt, die echt zwaar zijn. Een klim van gemiddeld 7% loopt voor mij gewoon heel makkelijk en is zolang ik niet kapot ben geen enkel probleem. Maar een klim met een gemiddelde percentage van 15% is een heel ander verhaal ook al is de klim veel korter.

Percentages worden vaker overdreven dan onderschat. Borden langs de kant van de weg zeggen helemaal niets in de meeste gevallen.[/quote]

Ben eigenlijk wel benieuwd naar jouw rijtje.

@Gerard, klim x ligt er 2 weken later nog precies 't zelfde bij, maar is dat veel zwaarder of juist makkelijker. Ik vind dat een beetje vreemd?

@Tinn, daar zou ik eens over moeten nadenken. De klimmen waar ik 't meest verrot op ben geweest is altijd 't gevolg geweest van volledig kapot zijn, door eerder veel te hard gereden te hebben. Bijv de Fedaia heb ik van de zomer voor 't grootste deel heel rustig opgereden met Girninred en Metor, dat stelde toen niets voor. Alleen toen ik de laatste 5 km steeds harder ging rijden tot ik de laatste km vol aan 't rijden was, tja dan gaat 't wel pijn doen.
Bijv Monte Grappa vond ik een gemeen ding (vanaf de steile kant), maar dat is denk ik vooral punt dat ik er vanuit ging dat 't een makkelijke klim was en dat 't toch wat steiler was.

[quote="Amclassic-fan"] @Tinn, daar zou ik eens over moeten nadenken. De klimmen waar ik 't meest verrot op ben geweest is altijd 't gevolg geweest van volledig kapot zijn, door eerder veel te hard gereden te hebben. Bijv de Fedaia heb ik van de zomer voor 't grootste deel heel rustig opgereden met Girninred en Metor, dat stelde toen niets voor. Alleen toen ik de laatste 5 km steeds harder ging rijden tot ik de laatste km vol aan 't rijden was, tja dan gaat 't wel pijn doen.
Bijv Monte Grappa vond ik een gemeen ding (vanaf de steile kant), maar dat is denk ik vooral punt dat ik er vanuit ging dat 't een makkelijke klim was en dat 't toch wat steiler was.[/quote]

Het verhaal in de FIETS van maart gaat over factoren die beklimmingen zwaar maken. In mijn beleving zijn dat niet aléén de kille stijgingspercentages. Er spelen veel meer dingen mee zoals je hier zelf (en anderen daarvoor) ook schrijft. Bijvoorbeeld:

* Mentale aspect: Denken dat hij makkelijk is en dat blijkt dan toch anders uit te pakken of (zoals ik) je de hele dag al druk maken voor een klim waarvan je hebt gelezen dat hij loodzwaar is of denken dat je boven bent en dan na die ene bocht een "muur" van een paar km voor je zien. Of (leuker) al je maten er af rijden, dat geeft echt vleugels en dan voelt die ene steile hufter opeens niet zo heftig meer.

* "Loopt" de klim lekker. Een beetje ongrijpbaar maar we kennen het allemaal. De Ballon s'Alsace vanaf Giromagny was voor mij bijvoorbeeld een makkie. Juichend ging ik omhoog. Heerlijke gelijk opgaande percentages. Maar er zijn ook klimmen die als een soort trap omhoog gaan. Super steil en vlak wisselen elkaar af. Die heb je veel in Engeland en Schotland. Killing.

* Fysieke gesteldheid: Gewicht bijvoorbeeld. Die (1)5 kg extra wintervet voel je echt als je in het voorjaar weer gaat klimmen en dan is de anders zo eenvoudige Cauberg toch een hele klus.

* Wegdek: Een mooie gladde asfaltplaat of kapotgevroren asfalt is wel een verschil en dan heb ik het nog niet over (deels) onverharde beklimmingen.

* Materiaal: Een lekkere lichte klimfiets met klimwieltjes of die stalen zwaargewicht van toen. Vroeger moeten alle beklimmingen zwaar hebben aangevoeld. Of het bereik van de versnellingen. Nu kan je een 30 X 28 monteren en komen de meesten overal boven.

* De (weers)omstandigheden: Veel verkeer, slagregens, materiaalpech etc. 't Is allemaal balen tijdens de klim maar ozo mooi voor de aftertalk.

Vul zelf maar aan. De redactie van FIETS moet natuurlijk zelf ook aan de bak.

1. Cote de Chatillon sur Cluses: Het ding stelt helemaal niets voor. Maar lag wel drie jaren steeds op het einde van onze bergtochten. 5 km gematigd klimmen (5, 6 procent). Staat op 1 wegens het vergeten van mijn schildkliermedicatie in combinatie met een goede motivatie. In afdaling daarom bijna het ravijn in gereden.

2. Signal de Bisanne (in de buurt van Cormet de Roselend): Met zo'n 14 km a 8-9 procent, eindigend met anderhalve km 12 procent begint het ergens op te lijken. Echte reden van uitputting: te heet, geen beschutting. Kreeg bij elk beekje zin om er in te springen. Broerlief reed 6 minuten voor me, dat helpt ook niet echt.

3. Ventoux vanuit Malaucene. Ook geheel persoonlijk: het was 33 graden, volle zon zonder beschutting. Kan ik niet tegen. Kleine martelgang. Tijd is ook anderhalve minuut langzamer dan de heerlijk beschutte beklimming vanuit Bedoin (1u39).

4. Col de Romme plus Col de la Colombiere. De laatste jaren bekend van de Tour, deze beklimming in twee delen. Hoogteverschil als de Mont Ventoux, maar qua gemiddelde stijging vele malen zwaarder. Je ziet de top van heel ver liggen, terwijl de zwaarste laatste drie kilometer dan nog moeten komen. 28 graden in Cluses, 5 graden op de top... Helpt ook niet echt.

5. Col de la Ramaz: is een 'gewone' eerste categorie en mijn eerste grote col. Wegens grote motivatie van mij en mijn broer leveren we hier altijd veel strijd. En daarom is hij zwaar.

[quote="Bottecchia"]Mwah, die grafiek geeft toch wel de garantie voor de nodige zweetdruppels hoor. Bovendien, als je ziet wat Pinarello in een jaar wegtrapt dan weet je dat hij aardig vergelijkingsmateriaal heeft.

Ik zal vanmiddag ook een top 5 in elkaar zetten. Wel leuk om even in de herinneringen te graven. [/quote]
Pinarello heeft ongetwijfeld voldoende vergelijkingsmateriaal, maar gezien zijn redenen zou het merendeel van de cols onder andere omstandigheden eenvoudiger zijn:
“1) Giau: te snel begonnen vanwege filmen van anderen” (kan gebeuren),
“2) Fedaia: km's lang 15%” (de Salite-site is wat milder gestemd),
“3) Ventoux: valt ongetraind nogal tegen” (welke serieuze klim niet?),
“4) Erbe: vanwege de warmte en de vliegen” (is vervelend).

No offence, hoor. En misschien is het juist ook de bedoeling van de topic-starter om enige subjectieve redenen van zwaarte op te noemen.

Precies, het artikel gaat over de factoren die een beklimming zwaar maken, niet zozeer over feitelijk zware beklimmingen.

Een top 5 is behoorlijk lastig, zoveel heb ik niet in de bergen gereden en de namen van de meeste beklimmingen weet ik niet meer. De zwaarste klim die ik heb gereden is trouwens erg makkelijk, Tre Cime, zitten hele steile stukken tussen
1) Tre Cime
2) Mont Ventoux
3) Alpe d'Huez
4) Col de la Bonette
5) ?

Facoren die het voor mij zwaar maken zijn hoge stijgingspercentages en in het geval van de Alpe d'Huez (ook al vind ik die ook steil, alles boven de 6 % wordt zwaar voor mij, ben totaal geen klimmer) is het tempo. Als je als rustig op toer tempo omhoog rijdt (voor zover dat voor mij mogelijk is) is het vaak prima te doen.
In het geval van de Alpe d'Huez werd in de dagen ervoor door bijna iedereen die ik tegenkwam gesproken over tijden en dergelijke, dus toen ik die klim ging doen wilde ik mezelf meten en ga je hard omhoog als je kunt, probeerde net onder omslagpunt te blijven. Nou, ik ben behoorlijk dood gegaan.

Kortom, de factoren:
* hoge stijgingspercentage
* intensiteit waarmee je omhoog rijdt

edit: een ander punt is de waarneming. Ooit eens een beklimming gereden met een flinke strook van boven de 10%. Echter deze liep door een weide, kaarsrecht, zonder enig richtpunt. Het oogt als vals plat, maar het voelt anders aan. Dat is ook erg zwaar