Alpenbrevet

[fast4ward]

Voor de liefhebber de routes.....

route (pdf)

[sampitzalis]

ter lering ende vermaeck voor wie nog eens het Alpen Brevet vanuit Meiringen wil rijden, hierbij een persoonlijk verslag: engelen bestaan!

Het Alpen Brevet, een Spartaanse uitdaging
Voor je het weet ben je geen onschuldige wielertoerist meer, maar let je op je gewicht en train je volgens schema’s, ook al ben je 44, dus volgens de kinderen al heel oud. Steeds hoger en verder ga je, vanaf een Rondje Westland en raggen naar Zandvoort via de Amstel Gold Race, Luik-Bastenaken-Luik en Waalse Pijl tot de Marmotte, de Gran Fondo Marco Pantani, de Ötztaler Radmarathon all the way up naar zo’n superselectieve zaterdagochtendrit met de A-toerders bij De Spartaan. Tsja, kan er dan nog wat achter de horizon zijn?

Kies: Silber, Gold oder Platina
Nu waren de organisatoren van het Zwitserse Alpen Brevet (www.alpenbrevet.ch) dit jaar zo aardig geweest om hun happening te plannen op zaterdag 8 augustus 2009, netjes aan het eind van onze Zwitserse familievakantie. Voorheen vertrok deze monstertocht vanuit Andermatt, maar te vaak slecht weer en ingekorte versies doet ‘m nu vertrekken vanaf Meiringen, zo’n 35 km voorbij Interlaken, in Berner Oberland. En dan bedoelen ze ook Oberland, want dichtbij staan kloeke 4000-plussers als de Eiger en de Jungfrau. Enfin, op die afgelopen 8-8 kon je dus vanuit Meiringen om 6.45 uur beginnen aan:
- de Silber Tour van 131 km (passen: Grimsel + Furka + Susten = 3975 hm);
- de Gold Tour van 172 km (Grimsel + Nufenen + Gotthard + Susten = 5294 hm);
- de Platina Tour van 276 km (Grimsel + Nufenen + Lukmanier + Oberalp + Susten = 7031 hm). Fietsers met dikke banden kunnen er ook diverse afstanden ATB’en, vast ook leuk, geen idee!

Slank, getraind en ervaren aan de start
Enfin, uren en uren getraind dit jaar, steeds maar weer een kilo eraf gesnoept, trainingsschema’s gevolgd, last minute nog waardevolle ervaring opgedaan: hoe zorg je dat je moet overgeven vlak voor de finish van de hete Marmotte en hoe haal je je hand open door met 80 km/uur afdalend aan je speedsensor te zitten (GF Marco Pantani)… Ach, de jaren tellen nog niet zwaar, dus now was the time, no guts no glory en je kunt het maar beter achter de rug hebben: ik zou een gooi doen naar de Platina Tour, 276 kilometer door zogezegd ‘the finest Swiss alpine scenery’. Bij mooi goed zicht, tenminste…

Nog wat feitjes en verhoudingen
Het gaat hier bij de Platina Tour om vijf hoogkaliber bergpassen: zie de details op http://www.alpenbrevet.ch/2009/index.ph ... platin.php. Die ruim 7031 hm zijn er dus 1500 meer dan de Ötztaler, en met 276 km draai je 100 km meer dan de Marmotte weg. Verdeeld over Platina, Gold en Silber-finishers bereikten zo’n 1300 mensen de finish, waarvan er zo’n 150 de Platina Tour volbrachten.

Duur, maar super georganiseerd
Al bij het startnummers afhalen viel op hoe goed de Zwitsers hun zaken voor elkaar hebben, alles verkoopt vlot en met een warme glimlach. In het tasje zit een chip met rugnummer, aan het stuur vast te maken, een bidon, een zweetband, een lichtgevende band voor in de vele tunnels in de tocht, en nog wat voedsel. Voedsel hoef je verder nauwelijks mee te nemen, want de bevoorradingen zijn plenty in alle opzichten, van bananen tot best dure high-energy gels en Isostar en bouillon en gedroogde vruchten, alles werkelijk top in orde. Mag ook wel voor zo’n 80 euro deelnamegeld, waarvan een deel naar allerlei goede doelen gaat. ALS je finisht, krijg je voor dat geld trouwens zeer goede Craft-beenstukken, en wat pasta en drinken. Je kon ook vooraf intekenen voor een goedkope maar ruime pasta met salade op de avond tevoren en werkelijk prima ontbijt kort voor de tocht. Bij de documentatie vooraf zat ook een noodnummer, verder zou er een bezemwagen zijn en aardig wat mobiele en vaste pechverhelpposten, maar ja, met relatief weinig deelnemers op zo’n lang parcours is de kans wat groter dat je onopgemerkt in the middle of nowhere komt te staan.

Snelle Belg gevolgd
Toen de tocht startte regende het net niet, maar zodra we de Grimsel opreden zagen we de buien al hangen. Richting zeer dichte mist schreed de processie voort, meteen serieus klimmen. Ik had gezelschap gevonden van een Belg die 7 uur 15 op de Marmotte had gereden, en ik besloot toch maar bij hem te blijven, want je moet de eerste 87 km afleggen binnen de 4,5 uur om Platina te mogen rijden. Ben je na twee passen klimmen dus niet voor 11.15 uur bij een meetpunt in Airolo, dan mag je de Platina echt niet meer officieel doen. Je moet je chip inleveren en ze trekken hun handen verder van je af, ook geen bevoorrading meer, tenzij je de kortere afstanden gaat doen.

Fietsen in het ongewisse
Okee, bij die Belg blijven zolang het gaat, genietend ook van het uitzicht, vooral het stuk tussen de Grimsel en de Nufenen kan zo in een James Bond-film, zeker weten dat je daar ergens een knop kunt indrukken en er schuift een bergwand open, toegang tot een hangar of zo. Van bocht naar bocht omhoog en omhoog, met constant je innerlijke metertjes in de gaten houden. Ga je hier al onopgemerkt in de fout? Moet je dat later gaan bezuren? De kans is groot, maar je weet het nog niet, door de extreme afstand is het allemaal wat ongewis. Zal ik dan maar langzamer gaan, voor de zekerheid, maar dan verlies ik mijn aangename gezelschap, waaronder een bijzonder fitte dame, achter haar billen is het in ieder geval afzien met uitzicht. Ze kijkt wel heel stuurs, terwijl ze toch ook naar mijn billen mag kijken! Maar goed, focussen, blijven drinken en eten, maar weer niet teveel of te weinig, je blijft aftasten en aanvoelen.

Dalen in het duister
Boven op de eerste top is het zo ongekend mistig, dat ik me in de afdaling werkelijk op de strepen op de weg moet richten, nooit eerder zo in het duister gedaald, af en toe doemen de koplampen van een tegenligger op, half ben je blij dat ie er is, maar je schrikt ook steeds en dat is vast wederzijds, shit, elkaar laat gezien, op zo’n moment verwacht je eigenlijk dat Obi Wan Kenobi verschijnt en ‘just use the Force’ in je oor fluistert. Obi ken nie komen, dus toch maar sterk remmend omlaag, maar niet te langzaam, want het is wel opschieten geblazen, die 11.15 uur moet gehaald worden. Al met al heel intens, je bent echt blij dat je de mist verlaat, ook omdat je dan minder natte plekken op het wegdek ziet, pff, alles wat ik aan ervaring heb opgebouwd komt hier goed van pas.

Stomme fout
Zelfde verhaal voor de tweede berg, gespannen in het ongewisse rijden, maar dan voelt het ook echt heerlijk om een half uur voor de uiterste schiftingstijd in Airolo te arriveren! Dat moet gevierd worden, ik babbel nonchalant met de sexy dame van de sportgel en merk dus niet op tijd dat er net een groepje vertrekt, terwijl er een redelijk vlak tot iets dalend stuk vallei aankomt, en dat blijkt iets van 40 km lang te zijn en de wind staat tegen... Súperstom dat ik dat groepje zonder mij laat vertrekken, want er zítten toch een paar stoomtreinen in, zo blijkt. Ik vecht een kleine half uur lang om er weer bij te komen en weet dat ik hier teveel energie zit te verspelen, af en toe schalt dus een keiharde vloek door de vallei, dit zijn de momenten waar het om gaat, domme wielertoerist, en die vrouwen worden mijn ondergang nog eens. Goed, eigen tempo rijden maar, ah, daar haalt iemand me eindelijk in, zullen we samenwerken? Niets daarvan, de kloeke jonge Zwitser type turbo rijdt doodleuk 10 km/uur harder, moet ik toch weer gaan zitten vechten?

Gegokt en toch pech
Eindelijk kom ik bij de volgende bevoorrading aan en zie dat het voorgaande groepje net weer aanstalten maakt om te vertrekken. Toch niet slecht gereden in mijn eentje. Ik gok: supersnel bidons bijvullen, eten heb ik nog genoeg, ook al rust ik nul komma nul, toch kies ik voor het groepje, en zo gaan we gezamenlijk richting col 3, de Lukmanier. De helft moet er al vroeg af en de helft stoomt door, ik zit daar weer tussen, alleen. Halverwege de klim haalt ene Sjors me bij, reed de Marmotte pas ook al in 7.15 en zwoer na een vorige Alpen Brevet nooit meer te gaan fietsen. Best gezellig in de constante regen rijden we tot de top, geen idee hoe mooi het daar is, alles in de dichte mist, onderweg peuzelen we een paar mensen op, het gaat best goed, maar dan slaat het noodlot toe: uit het niets breekt op 1 km voor de top zomaar een spaak in mijn voorwiel, klote-Campa. Zitten weinig spaken in zo’n Neutron, dus hij slingert vervaarlijk, hoe moet dat in de afdaling? Het regent al een tijdje en niet eens de kou vrees ik, maar de natte stukken wegdek en dat met slingerend voorwiel...

Eerst slecht geholpen
Op de top zou een reparatiepunt moeten zijn, maar de man zit in een restaurant en zegt: ik kan niets voor je doen, sorry. Zwaar minpunt van de organisatie, ‘weet je wel wie ik ben?’, maar goed, ik heb dus nu twee keuzes: 1) stoppen en de nooddienst bellen: haal me maar op, of 2) zien of en hoe het wiel zich houdt in de afdaling en kijken of ik de resterende 110 km toch nog door zou kunnen komen, want een gedeelte is klimmen en dat gaat wel met slingerend wiel. Ai, afdalen blijkt gevaarlijk, als er maar niet nog een spaak breekt in een bocht of zo, ik kan op vele punten grandioos de diepte in, niet harder dan met 30 omlaag, elk bobbeltje is gevaarlijk, vanaf nu moeten al die Zwitserse wegen perfect glad zijn, hophop! Ik twijfel sterk of dit wel zo goed is, en ik baal, grondig.

Een engel!
Maar dan zo’n gebeurtenis waardoor je (extra) in God gaat geloven. Onder aan de afdaling staat rechts van de weg een Duitse auto en daarachter een jongen met een voorwiel te zwaaien! Verbouwereerd stop ik en deze Dieter redt mijn dag. ‘Ik zag je zo afdalen en dat was dus levensgevaarlijk. Hier, leen dit wiel van me en ik krijg het aan de finish wel weer terug. Ik begeleid mijn vriendje, die rijdt net voor je.’ Jammer dat ie al een vriendje heeft, maar ik kan toch mijn geluk niet op, want wat een mazzel, en met zo’n fantastisch voorteken weet ik het zeker: ik ga deze tocht uitrijden, al is het om Dieters wiel netjes terug te kunnen geven.

Gaan voor kwaliteit, niet voor tijd
De moraal is dus goed, maar de benen beginnen erg zuur aan te voelen, en het eten begint me wee te maken, gatver, al die geltroep, hè nee, niet weer overgeven, zoals op de Marmotte… Rustiger aan, alles dit jaar wijst op ‘ga niet voor snelheid en tijd, maar voor kwaliteit, dus gewoon gestaag uitrijden, Sam’. Ik word ingehaald door de Belg uit het begin en gezamenlijk klimmen we naar de top van berg 4, de Oberalp. Wederom mistig en regen, voorzichtig afdalen, weer zie je niet van tevoren hoe de bochten lopen en weer allemaal natte plekken.

‘Hoe hoog is dit klereding eigenlijk?’
En dan begint de laatste klim: de Süsten, 22 km vrijwel zonder bochten, steeds maar rechtdoor, en de laatste 10 km tegen de 9% gemiddeld, en dat na 220 km. Aan het begin rijd ik nog met de Belg omhoog, maar na een paar km laat ik ‘m gaan, wees al blij dat je gaat arriveren, Sam, laat je ego lopen, wees verstandig. Maar pff, alleen klimmen is toch zwaarder dan in gezelschap, het blijft maar omhooggaan, hoe hoog is dit klereding eigenlijk, ai, nog 1200 hoogtemeters. Ik fiets nu alleen op mijn hoogtemeter: steeds op weg naar de volgende 50 hoogtemeters, de laatste 10 hm daarvan steeds staand, zelf een ritme invoeren, steeds weer 50 hm erbij, eindeloos, ik word ingehaald door een paar mensen die vleugels lijken te hebben, deze eenzame fietser is zo sterk niet meer. Net als ik begin te twijfelen, zie ik toch ‘mooi’ steeds meer mensen die het nog zwaarder dan ik hebben, naast hun fiets, lopend, stretchend… Ze gaan duidelijk veel minder dan ik en dat geeft dus mooi moraal, zo gaat dat. Vlot peuzel ik opeens een paar mensen op en ben werkelijk blij dat ik eindelijk boven ben, want nu is het klimmen toch wel voorbij, jawohl? Een olijke Zwitser op de top zegt dat er alleen nog maar ‘een klein muizenheuveltje’ in zit. Tsja, zo kun je inmiddels elke willekeurige berg wel noemen, na zo’n Süsten.

Heelhuids afmaken, maar vlot een beetje
Maar okee, ik ga het verdorie halen, nou niet gek laten maken, gewoon netjes aankomen, behoudend rijden op dit vreemde terrein, en ik ben ook zeer blij dat Dieter zijn wiel niet meer nodig heeft voor zijn vriend, en dat ik dan zijn wiel moet teruggeven; zou ik dan inderdaad stoppen, ik denk het niet, niet nu, teveel gebeurd. Ik word in de afdaling ingehaald door twee kanonskogels die juichend het dal in knallen, zeker geen vrouw en kinderen thuis? Ze gaan te gek, het is schitterend, maar ik heb begrepen dat vandaag ‘rustig verdelen’ de strategie moet zijn. Mm, toch begin ik opeens te rekenen, wel leuk als ik onder de 12 uur 30 blijf, toch een mooi afgerond iets, meer dan 22 km uur gemiddeld, moet lukken, want ik daal nu geregeld boven de 60 km per uur, maar ai, daar komen weer aardig wat bochten omhoog en hoewel de benen goed voelen, wil ik koste wat het kost kramp voorkomen, rustig omhoog, aankomen, Sam, dan maar geen 12 uur 30.

Heerlijk finishen
Als dan eindelijk het bordje Meiringen 1 km komt, is het nog maar een bochten door het dorp en de speaker roept mijn naam, mijn vrouw gilt gelukkig diezelfde naam, dus is het heerlijk om na zo’n tocht je gezinnetje in de armen te vallen! Eindelijk zien ze eens live waar ik al die tijd zo voor getraind en geleefd heb: niet voor niets, vind ik zelf dan. Een lachende Dieter slaat me op de schouder, en ik ben hem superdankbaar, want zeker ook dankzij hem heb ik het toch maar mooi volbracht. Pijn verdwijnt altijd, deze herinnering nooit. Nog een heuglijk beeld tot slot: de superstuurse dame met mooie billen uit het begin komt over de finish en lacht grandioos ontspannen, van oor tot oor, duim omhoog, práchtig!

[skimons]

heb m ook gereden dit jaar.. had eigenlijk niet veel "goesting", vooral door het dreigende weer, maar eenmaal op de fiets ging het wel lekker. dus ook maar de 175 gereden ipv de kortere variant. ik had ingeschreven met een groep en heb bovenop de grimsel (na lekker eigen tempo gereden te hebben) 10 min staan wachten (en soep drinken, top ravitaillering onderweg!!), maar toen er nog niemand was, ben ik maar alleen doorgereden. op elke top en na elke afdaling de bloedsuikers gecontroleerd, allemaal hartstikke mooi.

in een paar mooie groepjes gereden en na wat fantastisch daalwerk vanuit ullrichen omhoog naar de nufenen, voor mij de zwaarste klim. ook nog steeds op reserve. afdaling door de mist en andere ellende ging maar matig, de klim naar de gotthard (en de afdaling WOW ) al een stuk beter.

na de ravitaillering in andermatt pas "hard' gaan rijden, was wel lachen. ik reed met een italiaanse zwitser, beetje kletsen en hij vertelde dat hij vorig jaar top-10 had gereden. maar nu had hij een kind, bla bla. was wel gezellig, maar mijn tempo bleek hem te machtig.. gaf wel een kick. voor de top van de susten nog van de fiets om de rug een beetje los te maken. vanaf de top in het begin van de afdaling door mist en met veel bochten rustig rijden, op het vlakkere stuk volle bak naar meiringen door de zondvloed (de regen stuiterde 30 cm terug vanaf de weg..). dat laatste tjoepje hakte er nog wel in.

mooie tocht, goed georganiseerd, perfecte verzorging onderweg, lekkere beenstukken na afloop, maar wat een kl*&^te weer... kom wel eens terug om het beloofde uitzicht te genieten!