"Steil ist geil" is het motto van de Ironbike in Ischgl waar ik deze zomer aan mee heb gedaan. De opzet van de wedstrijd is eigenlijk heel simpel. Om 08:30 uur gaan er rond de 1.000 mtb'ers van start die allemaal eerst een kort rondje rijden van 28km waarin 700 hoogtemeters zitten. Na dit rondje kom je terug in Ischgl en kun je er voor kiezen om over de finish te gaan voor het korte rondje. Als dit je te weinig is kun je doorfietsen en heb je na in totaal 36 km opnieuw de mogelijkheid om te kiezen voor het middelste rondje van 48 km en iets meer dan 2.000 hm of de lange ronde van 80 km en 3.800 hm. Zelf heb ik de lange ronde gereden.
Gelukkig waren de weergoden rondom Ischgl gunstig gestemd en was het bij de start van de race droog en niet al te koud. Er hing nog wel wat laaghangende bewolking, maar op grotere hoogte scheen de zon al lekker boven de wolken.
Na een kort rondje door het dorpje Ischgl voert de wedstrijd richting Galtür waarbij het parcours vooral bestaat uit brede fietspaden en schrotterpaden. Het gaat wel bijna constant omhoog maar erg steil is het nog niet. Hoogste punt van het eerste rondje is de Lareinalpe. Dit is een klimmetje van ongeveer 5 km waar ik hier en daar al gebruik moest maken van de kleinere versnellingen van mijn Rohloff naaf. Tijdens de beklimming heb ik het rustig aangedaan, ik had immers nog een lange dag voor de boeg. Werd daarom al redelijk vaak ingehaald maar dat boeide me verder niet. Na de afdaling van de Lareinalpe volgt er een kort stukje singletrail waarna je uitkomt in Gältur. Vervolgens is het via opnieuw brede fietspaden en schroterpadden terug naar Ischgl. Dit stuk fiets je bijna continu naar beneden en er wordt dan ook lekker hard gereden. Ook hier heb ik het rustig aangedaan. Uiteindelijk heb ik iets minder dan 1,5 uur over het eerste lusje gedaan. Dat was volgens de planning.
Vervolgens volgt er een "vreselijke" asfalt klim naar Idalp. In een kilometer of 7 fiets je van 1.300 naar 2.300 meter . Volgens mijn Polar is het bijna continu meer dan 20% met uitschieters tot 25%. Op de klim naar Idalp kan ik lekker wat mensen inhalen en wordt zelf niet meer ingehaald. Op het kleinste verzet (ongeveer 22 tandjes voor en 33 achter) fiets ik met een gangetje van ongeveer 6 km/u naar Idalp.
Foto van de asfaltklim naar Idalp
Hier gat het asfalt over in schrotter en moet er nog een paar kilometer geklommen worden tot het volgende punt waar de route zich opsplits in de middel en lange route. Ruimschoots binnen de tijdlimiet van 3 uur en 45 minuten kom ik hier aan. De benen voelen op dit moment nog goed en het weer ziet er goed uit. Ik besluit dan ook om zoals van te voren gepland rechtsaf te gaan voor de grote ronde.
Na de route splitsing gaat de route al snel weer steil omhoog en komt voor mij het eerste stuk waar ik moet lopen (en met mij alle ander deelnemers die ik kon zien). In de buurt van het Idjoch (2.600 m) wordt het echt vies stijl en krijg ik met veel pijn en moeite al duwend mijn fiets nog vooruit. Door de regen van de afgelopen dagen was de ondergrond een mooie modderpoel waardoor het vrij glad was en de fiets niet echt rolde.
Klim naar het Idjoch
Na het Idjoch volgt een kort stukje wat ik weer kan fietsen waarna ik opnieuw mijn fiets omhoog moet duwen richting de Greitspitze. Dit is met 2.853 meter het hoogste punt van de wedstrijd. Vervolgens volgt er een lekkere blubberafdaling waar ik zo langzaam mogelijk naar beneden glijdt.
Laatste stuk van de klim naar de Greitspitze
Vervolgens komt het mooiste stuk van de wedstrijd, de Salaaser trail. Deze voert de eerste kilometers over een bergrug waarbij de linkerkant Zwitserland is en de rechterkant Oostenrijk. Dit is door mijn gebrek aan fietstechniek ook het stuk wat voor mij het lastigste is. Ik geniet er wel van maar snel gaat het niet en moet naar verhouding te vaak van de fiets om stukjes te lopen.
Salaaser trail is het padje wat op de foto over de bergrug loopt, links is Oostenrijk, rechts is Zwitserland
Na de Salaaser trail volgt er een eindeloze afdaling over schrotterpaden richting Laret (zwitserland). Vanuit Laret fiets je via wat leuke padjes alweer omhoog naar Samnaun. Eenmaal aangekomen in Samnaun begin je aan de tweede lange klim naar opnieuw rond de 2.800 meter. Het eerste stuk van deze klim tot ongeveer 2.200 meter is fietsend voor mij nog wel te doen. Daarna wordt het te steil en moet ik tot ik op ongeveer 2.400 meter zit lopen.
Dit stuk kon ik tijdens de wedstrijd nog fietsen, iets verder moest ik lopend verder
Dan kan ik weer een klein stukje fietsen waarna er een nieuw stuk volgt waarbij fietsen totaal onmogelijk is. Met hangen en wurgen duw ik mijn fiets dit steile stuk op.
Fietsen is hier geen optie meer, op de foto ziet het er niet stijl uit maar dat is gezichtsbedrog
Op ongeveer 2.600 meter wordt het weer wat vlakker (rond de 15%) en kan ik fietsend de Palinkopf bereiken.
Laatste stukje van de klim naar de Palinkopf
Vervolgens krijg je een leuke afdaling over een skipiste die hier en daar erg steil is. Echt moeilijk te fietsen is deze afdaling niet en kan dan ook het meeste fietsen afleggen. Op ongeveer 2.500 meter zit ik weer op een schrotter pad en zit feitelijk het moeilijkste stuk van de Ironbike erop. Vanaf nu gaat het bijna alleen nog maar naar benden via asfalt paden en brede schrotterpaden. Op dit moment schat ik zo in dat ik in een tijd van rond de 7 uur over de finish kan gaan.
Een lekke band gooit echter roet in het eten. Waarschijnlijk is de band gesneuveld door de warmte. Na een minuut of 12 zit ik weer op de fiets met nog 7 km te gaan. Precies op het moment dat ik het laatste stuk schrotter naar de finish wil opdraaien rijd ik opnieuw lek Met nog een kilometer of 3 te gaan besluit ik om de band toch nog maar een keer te wisselen. Dit kost opnieuw een minuut of 10. Na dit oponthoud kom ik uiteindelijk na iets meer dan 7,5 uur over de finish
Foto's heb ik een paar dagen eerder gemaakt bij het verkennen van het parcours. Meer foto's kun je
hier bekijken. Mooi filmpje van de Ironbike kun je
hier vinden.
