Fiets.nl

Bottecchia schreef: Vergeet alle cijfers en statistieken. Pak je fiets, rij in je eigen tempo die berg op en geniet.

+2

Ik ben nooit goed geweest in nummertjes.

(wat dit betreft dan)

:rolleye:

Even voor de duidelijkheid: de punten van Bottecchia ondershrijf ik uiteraard volledig. Er zijn echter zoveel neuzeltopics over dit onderwerp dat ik dacht het tijd werd e.a. overzichtelijk op een rijtje te zetten.

Verder is het zo dat je 'klimritme' volgens mij vooral van belang is als je op je limiet rijdt. Hoe minder 'talent' des te belangrijker. Wielrennen is niet zo eerlijk als het soms lijkt.


@MDA1: een 34:27 vergelijken met een 30:25 is natuurlijk oneerlijk. Je vergelijk óf een 34:25 met een 30:25, óf een 34:27 met een 30:27. In beide gevallen is het verschil behoorlijk groot.

Voor de mensen die willen weten hoe dit soort zaken zit als ze de Alpe willen doen: http://www.corniel.nl/zzz/fora/fiets_nl ... verzet.xls

Weet niet meer precies wie de auteur is, maar het geeft een goed beeld.

Een heel goed verhaal Corniel!

Ik heb me altijd afgevraagd waarom de trap frequentie zo omlaag gaat terwijl je toch het zelfde vermogen afgeeft. Dacht altijd dat het iets met concentratie te maken had.

Zijn er wat links om het na te lezen?

Zoals ik ooit eens in de Fiets of Nieuwe Revue zag:

[img=http://i30.photobucket.com/albums/c304/ ... /KIOZV.jpg]

Ik krijg wel de indruk dat veel fietsers zich niet bezighouden met de pedaalomwenteling en zich daardoor onbewust tegenwerken. Het omhooggaande pedaal echt meetrekken is voor mij ook niet weggelegd, dan verzuur ik binnen de kortste keren, maar ik probeer wel een zo vloeiend mogelijke slag te maken en het gewicht van het omhooggaande pedaal af te halen.

En verder proberen "in trans in cadans" te blijven, focussen op elke (haarspeld)bocht (da's wat lastiger op de Mt.Ventoux) en de klim opdelen in kleine, behapbare stukjes. En altijd je eigen tempo blijven rijden.

Ik 48jr en 93kg met 256 watt (constant) heb maar een motto , zo klein mogelijk
Zonder 34x29 ga ik de grens niet over, en ook al heb je hem niet nodig de geruststelling dat er je altijd gebruik van kan maken geeft rust en vertrouwen dat je overal boven komt.

eelcoz schreef:Interessant topic, nuttige info!

Op een korte klim daarentegen (zoals in Limburg bijv.) verkies ik persoonlijk altijd staan boven zitten. Gevoelsmatig kan ik dan veel meer vermogen leveren (maar dat kan dus puur een gevoel zijn).

Dat klopt, want er doen dan meer spiergroepen mee...., daarom zag je en zie je veel begaafde klimmers op de pedalen staan.
Begaafde klimmers zijn van nature geen mensen met veel spiermassa en door te gaan staan schakelen ze meer spiermassa in.
Dat werkt maar tijdelijk, want al die spieren moeten van zuurstof worden voorzien/afvalstoffen kwijt.
Staand kan je maximaal vermogen leveren, zie ook de meeste sprinters.

@ eelcoz wrote:

Dat heb ik ook, zittend heb ik wat langer nodig voor een ritme. Al wissel ik in korte klimmen ook vaak af.

In lange klimmen sta ik vaak best lang soms wel 30/40% van de klim, zoal bv bij de alp in een uur.

Ik vind dat wattage in een uur de alp op vrij hoog. Ik was toen 78kg +10kg(MTB) +3kg kleding en met de normal formule kom je dan ergens rond de 305watt. Het MTB verschil is daar niet meegerekend. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik een uur boven de 300watt trap. De ventoux was vanaf bedion met de MTB in 1u36,16 zelfde gewicht. Waar kom ik dan op uit?

Verplicht leesvoer voor first-time Alpe d'huzessers. Minimum trapfrequentie bij lange of meerdere klimmen is te voelen in het gewricht. Voor mijn gevoel (en dat van mijn knieën) ligt dit tussen de 65 en 70.

Met de bovenstaande formule kun je eenvoudig uitrekenen wat voor vermogen je dan moet trappen op welk stuk en reken dit dan terug naar de vlakke snelheid die je gedurende een vaste tijd moet rijden. Gaat uiteraard niet helemaal op maar is wel een indicatie of je uit komt met een 34 voor of een 30 nodig hebt.

Ik zou voor de beginnend fietser ook een paragraafje in de startpost besteden aan het mentale aspect. Je gaat, zeker als onervaren klimmer, een gevecht aan met je lichaam. Je lichaam schreeuwt om te stoppen en in de berm te gaan liggen. Alleen met motivatie kun je tegenwicht bieden. De bekende trucjes zijn uiteraard om niet op je limiet te rijden, niet aan de top te denken maar aan de volgende bocht, proberen om niet alleen maar aan de pijn te denken. Positief blijven dus. Wat (mij) ook helpt is je voor te stellen hoe je de col beklimt en hoe je boven komt (hoe noem je dat ook al weer). Zo komt je lichaam minder snel voor verrassingen te staan en is de (mentale) beloning des te groter wanneer je je plan precies zo uitvoert.

Misschien zijn er mensen die hier een bondig tekstje over kunnen schrijven?

Niet te vergeten goede muziek. Dat zorgt bij bij voor veel minder pijn en volgens mij ga ik er sneller door.

http://www.intermediair.nl/artikel//676 ... tatie.html

De onervaren klimmer denkt tijdens zijn eerste klim: "AU!! dit is niet leuk. alles in mijn lichaam schreeuw om stoppen. Wanneer houd dit op?" De ervaren klimmer denkt: "leuk, nog een klim vandaag. Ik zit lekker in mijn ritme en ik geniet van het uitzicht en de inspanning". Beide renners rijden met een hoge pols en beide lichamen ondergaan een bepaald pijnproces. De ervaren klimmer is eraan gewend en de onervaren klimmer weet niet wat het overkomt.

Waar moet je als onervaren klimmer voornamelijk op focussen? Op TIJD!!! en nergens anders op. De eertse paar keer klimmen lijkt wel een hellengang. Pas als je meer ervaren bent, kun je de pijn beter dragen en heb je er eigenlijk relatief weinig last meer van. De ervaren klimmer is aan extreme inspanning gewend.

Als je voor het eerst een berg beklimt, zorg dan dat je weet hoe lang die is en waar de steile stukken zitten. Leer het profiel uit je hoofd en reken met een lage klimsnelheid van bijvoorbeeld 8 kmh. Een klim van 8 km duurt dan een uur. Het is dus een uur pijnlijden en dan ben je er vanaf. Na een kwartier is het nog maar 3 kwartier. Zo tel je langzaam maar zeker af. Na een uur ben je boven en heb je je eerste berg beklommen. Na een kwartier begin je weer op adem te komen en jezelf af te vragen of dat uurtje pijnpijden nou echt zo erg was. Misschien doe je morgen nog wel een klim. Kijk uit!! Je gaat het leuk vinden.

ponsteen schreef:Ik zou voor de beginnend fietser ook een paragraafje in de startpost besteden aan het mentale aspect. Je gaat, zeker als onervaren klimmer, een gevecht aan met je lichaam. Je lichaam schreeuwt om te stoppen en in de berm te gaan liggen. Alleen met motivatie kun je tegenwicht bieden. De bekende trucjes zijn uiteraard om niet op je limiet te rijden, niet aan de top te denken maar aan de volgende bocht, proberen om niet alleen maar aan de pijn te denken. Positief blijven dus. Wat (mij) ook helpt is je voor te stellen hoe je de col beklimt en hoe je boven komt (hoe noem je dat ook al weer). Zo komt je lichaam minder snel voor verrassingen te staan en is de (mentale) beloning des te groter wanneer je je plan precies zo uitvoert.

Misschien zijn er mensen die hier een bondig tekstje over kunnen schrijven?

pijn is fijn