Hongerklop krijg je als je glycogeenreserve is verbruikt en je lichaam moet overschakelen naar vetverbranding, wat veel langzamer gaat waardoor je ineens stil staat. Iemand met een normaal postuur (dus geen overgewicht) heeft zo'n 3,5 kg glycogeenreserve in de spieren. Dat komt grofweg overeen met 3500 kcal aan te verbranden energie. Dat duurt dus wel even voordat dat op is.apojapo schreef:Als ik alleen water meeneem krijg ik bij de eerste slok al een hongerklop
Als je enorm afgetraind bent, zoals prof-wielrenners, dan heb je een kleinere reserve, en is het noodzakelijk om veel 'snelle' suikers tot je te nemen voor en tijdens een rit om die hongerklop te voorkomen. Gewone stervelingen zoals ik en de meeste op dit forum, hebben zoveel reserve, en verbruiken niet zoveel als een profrenner, dat het onwaarschijnlijk is dat je ooit echt de hongerklop tegenkomt. Neemt niet weg dat je je hongerig kunt voelen, en dat je het gevoel hebt energie te kort te komen, en dat het dan prettig is om iets te eten, maar dat is dan toch vooral een mentale kwestie.
Het aantal koolhdraten wat je lichaam kan opnemen, is vooral van belang voor wedstrijdrenners, die immers niet al teveel reserve hebben, en tijdens de koers de energievoorraad zo efficient mogelijk moeten aanvullen. De meeste toerfietsers hebben niet de trainingsstatus, BMI, of vetpercentage, die dat noodzakelijk maakt.apojapo schreef:Daarnaast neem ik altijd veel eten mee. Toch blijf ik altijd makkelijk onder het aantal koolhydraten wat je lichaam per uur kan opnemen. Tocht van 160 km zo'n 6 fruitrepen. Als het warmer is drink ik (veel) meer en hoef ik dus minder te eten.
). Ik reageerde hier even op het fenomeen hongerklop, en mijn stelling is, dat dat niet zoveel zal voorkomen bij de gemiddelde toerfietser die niet op lege maag gaat fietsen. 
