Revalideren in K2, afzien op Corsica en uitbollen bij Gios

[Gastheerg]

Eerste rit op Corsica was er een tussen de druiven en een minicol. Het achterland waar wij zaten was vrij lang vrij vlak. Meer in het noorden en groot deel oostkust beginnen de bergen bij wijze van spreken in het water. Feitelijk doen ze dat ook. Voor je het weet heb je het grote aardrijkskunde topic aan je koersbroek hangen

De driehoek Ghisonaccia, Aleria en Maison Pieraggio is nagenoeg vlak, maar je trapt het ook in een uurtje rond. Paar lekkere rustige weggetjes gevonden die ik steeds kon gebruiken om even warm te trappen.
GastheerG wordt een jaartje ouder en ook al is het 30 graden moet ik toch "op stoom" komen.

Over Corsica fietsen zonder tussen de wijngaarden te rijden is onmogelijk. Je fietst of in de bergen of tussen de wijngaarden.

Ik ben geen echte wijnkenner maar de diversiteit aan druiven en bodemsoorten is groot. Wat je in de winkels aantreft aan wijn van dit prachtige eiland is bizar.





Hier zit ik op een steenworp achter de kust en ieder zal het aannemelijk vinden dat je in een half uurtje naar de voet van de bergen kan fietsen.


Na een lusje door de wijngaarden nog even een mini colletje gedaan. De Cardo. Ik wilde eerst via het andere dal afdalen maar merkte dat ik toch nog wat ongemakkelijk op m'n fiets zat en besloot over dezelfde weg terug te gaan.

De 8 km klimmen waren niet erg steil maar zorgde voor voldoende vertrouwen om een wat serieuzere col aan te pakken.
M'n duurvermogen voor tochten van 150km plus zal er best onder geleden hebben, de kilo's waren ook wat onhandig maar de benen waren prima.

Toch daalde ik voor mij doen redelijk rustig af maar op het "vlakke" kon ik het niet laten de kraan eens lekker open te draaien. WAT HAD IK DIT GEMIST ZEG.............
De wind langs je benen, het zweet langs je slapen, de zon op je armen.............HEERLIJK

Tegen de wind die uit zee kwam draaide ik op de 52x16 de benen nog eens lekker in het zweet. Liep heel langzaam af en ieder was aan de lunch.
Op de camping een halve liter water en een cola naar binnen, maar de beloning kwam van Corsica zelf...............

Nadat ik me lekker gedoucht had een glaasje whisky van Corsica. Ik ben een enorme whisky liefhebber en heb daar zelfs een apart kastje voor.
S'ochtends twee flessen gehaald. 1 voor op de camping en de ander voor in m'n verzameling.

Tsja..............wat ga ik hier van zeggen. In de wintermaanden organiseer ik regelmatig een whiskyavond. Dan is het vast leuk om dit als curiositeit op tafel te zetten maar de handen zullen er niet voor op elkaar gaan. Te sterke alcohol smaak, te caramel, smaak is gelijk weg.
Prijs kwaliteit is al helemaal ruk.


Dus snel naar de bar om met een biertje de vieze smaak weg te spoelen. Op TV de Tour en de sprintersploegen vochten zich een weg door de straten van Reims..................bloedstollend blijft dit toch en sterke beer Greipel was de winnaar.

Terug wandelend naar de tent voelde ik mezelf ook wel een winnaar. Zo'n K2 is natuurlijk geweldig, maar als een van de weinige buitenlanders kom je dan toch een beetje in een achtbaan en heb je nauwelijks tijd om te denken. Laat staan te piekeren........

Dit ritje door de wijngaarden en - je mag het met 345 meter nauwelijks zo noemen - het colletje hadden voor veel zelfvertrouwen gezorgd.
Maar vooral van heerlijk genieten...............een mooi bordje pasta en een heerlijk (kunnen ze daar wel) ijsje met m'n lief maakte de dag compleet.

[Gastheerg]

Al een aantal jaren neem ik deel aan het BIG brevet. Dit brevet promoot en stimuleert het rijden van bijzondere beklimmingen. Een 1000 tal beklimmingen kan je verzamelen. 950 in Europa staan vast en in de rest van de wereld heb je een vrije keuze.
Al duizenden fietsers nemen deel aan dit brevet en een paar rijders hebben inmiddels de 1000 beklimmingen op hun naam staan. Zelf heb ik het niet zo op compleetheidswaanzin. Ik snap verzamelaars ook nooit zo goed. Zeker niet als het om complete series gaat.
Zelf gebruik ik het BIG brevet vooral als stimulans en als inspiratie. De beklimmingen voor dit brevet zijn immers met zorg uitgezocht en hebben doorgaans een historie op het gebied van wielersport of bevinden zich in een prachtige natuur.

OP Corsica zijn er 10 beklimmingen die meetellen en ik heb er tijdens mijn verblijf drie voltooid. Een vierde heb ik omwille van de blessures af moeten breken. Eerste keer dat ik een klim heb afgebroken maar de instructie van de chirurg twee dagen voor vertrek was helder. Pijn van het afzien mag maar pijn van de blessures mocht ik niet negeren.

De drie BIG's die ik wel beklommen heb zijn dik de moeite om een verslagje van te maken en zal ik dit weekend plaatsen.



Op de bergwegen van Corisca is het heel gewoon dat je koeien, ezels, varkens en geiten tegenkomt. Zorg met afdalen dat je remweg korter is dan wat je ziet! Uberhaupt geen slecht uitgangspunt maar we weten allemaal dat het niet altijd zo werkt.

[Gastheerg]

Als eerste BIG stond de Col de Verde op het programma. De col ligt halverwege de D69 tussen Ghisoni en Cozzano. Het is een dicht bebost gebied met veel beekjes en enorm populair bij wandelaars.

Zelf koos ik voor de beklimming vanuit Ghisoni. Daar eerst een bakje koffie en eigenlijk schrok ik me gelijk de tandjes.

Dit is steil was m'n eerste gedachten. Het klopt ook niet met het profiel. Gelukkig werd het na 100 meter minder steil. De grafiek begon duidelijk pas bij de gemeentegrens.
Daar stond de bemoedigde aanwijzing dat de pas open was en ik kon er aan beginnen.

De klim is 17 kilometer en totaal moet er 652 meter worden overbrugt. In feite meer want je zakt een paar keer een paar meter. De steilste stukken zijn iets boven de 12% en je komt uit op een hoogte van 1289. Statistieken boeien me nooit zo en rij ook zonder computer. De col had ik vooral op z'n reputatie van landschap uitgekozen en ik zou niet worden teleurgesteld.

De eerste anderhalve kilometer zijn van het type Brienenoordbrug en als echte Rotterdammert trapte ik die lekker weg. Misschien ging ik zelfs wel iets te enthousiast maar je moet eens weten hoe blij ik was (ben) dat ik weer op de fiets zit.
Door m'n enthousiaste getrap kwam ik niet gelijk in de problemen want er kwamen een kleine drie nagenoeg vlakke kilometers. Genoeg tijd om van de prachtige omgeving te genieten. Iedere bomen-fetisjist moet hier echt een keer gaan kijken. Diversiteit is enorm en super dikke bomen en enorm hoge bomen. De hoogste spar van Corsica staat hier ook ergens boven op een paar minuten wandelen van de pas.

Je fietst de hele tijd boven een riviertje en door de rust vormen je zoemende bandjes en de kabbelde beek een symfonie, die zelfs de grootste componisten niet hebben kunnen bedenken.
Ik laveerde op de maat van de "muziek" tussen een paar koeien door en even ontstond het beeld dat het een makkie ging worden. Tot kilometer 5 toen het toch even nijdig omhoog ging. Ik wist dat de laatste acht kilometer een stuk serieuzer zouden worden maar zat nu al op de 42x23................

Daarna kreeg ik drie kilometer de tijd om bij te komen en de symfonie keerde terug. Ik was vrij vroeg op de fiets gestapt en de temperatuur was nog heel goed hanteerbaar. Toch merkte ik op de stukken waar geen schaduw was dat de zon al goed z'n best stond te doen. Veel zorgen maakte ik niet want ik wist dat het tot boven nagenoeg geheel schaduw zou zijn.
Het werd langzaam steiler en onregelmatiger en de 26 moest er aan geloven. Ik had de ketting iets ingekort om de spanning te verhogen en hoopte dat de 26 dan tot eind Corsica vol zou houden.

Hoewel voor echte klimmers niet echt steil werd het nu voor mij toch werken. De conditie was toch wel verder weg dan ik had gehoopt en ook kilo's stonden niet in het standje meewerken.
Ik weet van mezelf als ik een paar dagen zo in de bergen fiets het snel de betere kant opgaat en hield me voor dat dit gewoon de eerste stap in "de weg terug" zou zijn.
Het werd echter wel een stukje zwoegen voor gevorderde. M'n ogen prikte van het zweet maar ook wel een beetje van geluk. De eerste weken na m'n valpartij zag ik het echt even helemaal niet meer zitten. Tijdens de klim voelde ik dat het sleutelbeen het prima hield, maar de rest van de blessures was ik toch op het randje aan het testen.

De volgende dag een gewoon rondje bedacht ik en trok m'n fiets over de G.P.M.

Naast m'n vrouw werd ik door een enorm lieve hond welkom geheten en hij liep mee naar het col bord voor "de foto". Toen ik ging zitten en een slok van m'm bidon nam bedelde hij om wat water. Ach..........je komt niet zomaar aan zo'n nickname en ik zou zo wel wat uit de koelbox pakken. Heerlijk moment na een heerlijke beklimming en misschien wel m'n meest waardevolle ooit.

[Gastheerg]

De dag na de Col du Verde maar eens rustig aan doen....................... dacht ik

Wie mijn vorige avonturen kent weet dat ik een enorme zwak heb voor strade bianche. Toch is niet ieder onverharde weg zomaar een strade bianche. Later in de week zou ik ook nog een keer lelijk m'n neus stoten.

Eerst wat tussen de wijngaarden maar nu over strade bianche hoewel het beslist lastigere wegen zijn. Onverhard op de racefiets is op Corsica in 9 van de 10 gevallen geen optie.



Dus toch nog maar even wat heuvels. Om het avontuur te zoeken toch wat ongenummerde wegen die zonder markering hier en daar door het landschap liggen. De fietser met wat minder avontuurlijke ambitie kan het beste de D-wegen aanhouden. De N-wegen moet je beslist vermijden. Er wordt wel gefietst maar is minder interessant maar vooral druk! Op een aantal plaatsen zelfs gewoon gevaarlijk!

Ongenummerde wegen zijn erg leuk, maar soms ook zeer steil en vaak geen markeringen, borden en borders of hekken.



Op dit stukje zat ik toch het glazuur van m'n tanden te bijten en.........en...........ja wat en. Ik had zelf toch de hardware uitgekozen en het gebaar van mijn vrouw om twee fietsen mee te nemen weggewimpeld alsof ze voorstelde dat ik zijwieltjes op m'n fiets moest zetten. Even dacht ik dat ze wel handig zouden zijn. De zijwieltjes dan!
Op dit punt (foto boven en onder) even gestopt voor een verfrissing en daarna eigenwijs doorgestoempt.
Kort nadat ik weer op de fiets was gestapt wordt ik ingehaald door een Corsicaan. Met een koffiemolentje. Hoofdschuddend keek hij naar m'n versnelling. Op een vlakker stuk legde ik hem uit waarom deze fiets maar hij bleef erbij dat het een slechte keuze was. Hij had gelijk want toen het weer steiler werd verdween hij langzaam uit beeld.



Het vlakke stuk terug naar de camping ging een stuk minder enthousiast dan een paar dagen geleden hoewel ik absoluut het gevoel had dat m'n lichaam blij was met wat ik aan het doen was. Alles werd weer lekker aan de gang gezet.

Een tandje lichter dan een paar dagen terug peddelde ik naar de camping waar ik in de maximale relax modes ging: douchen, biertje, uurtje strand, tour kijken, bbq, ijsje..............

Het leek wel vakantie



S'avonds voelde de benen goed dus de dag erna kon er best een BIG-col op het menu gezet worden.

[Gastheerg]

Kreeg een paar "nabranders" van de Kappa Due (K2) binnen:

Ik begreep de vraag


Alleen die kLEmtOon van mij in het Italiaans schijnt als een valse kat te klinken Maar ja doe het maar


Snel vergeten Morgen verslagje van de Col de Lava

[superb11]

Laat maar komen die leuke vakantieverhalen, Gerard!!!
Mooi dat je weer op de fiets zit!

[Gastheerg]

Als tweede BIG op Corsica stond de Col de Lava op het programma. Zoals ik al eerder schreef heb ik geen enkele behoefte om aan compleetheidswaanzin te doen en gebruik de BIG's ter inspiratie.
Het uitzicht en landschap boven bij deze col zou uniek moeten zijn en daarom had ik deze uitgekozen.



De Col de Lava ligt halverwege de D81 tussen Cargese en Porto. Dit ligt aan de westkant van het eiland en de beklimming zou ik uitvoeren tijdens een autotoer naar de westkust van het eiland.
De noordkant van de col staat bekend om de Calanche.
Zeer grillige steile rotsen die doorlopen tot in zee en door menig schilder, dichter en schrijver bewierookt.



Deze rotspartij behoort tot de mooiste stukjes van Corsica en trekt dan ook veel publiek aan. Bovenop de col is een dorp met veel souvenirwinkels en eetgelegenheden. Omwille van die te verwachte drukte besloot ik de col van de zuidkant op te rijden en het liefst zo vroeg mogelijk.

De autorit van Chisonaccia naar Cargese werd gebruikt als lekker toertje. Een doorkruising van het eiland is niet iets wat een haast klusje is. Maar niet erg want we wilde ook wat zien en op een aantal plaatsen gestopt voor een fotootje.

Wil je tempo maken met verplaatsen dan is de N193 wel een prima weg. Het laatste stukje autorit naar Cargese was echt prachtig. Je rijdt dan langs de Golf de Sagone. Fabeltastisch zou ik haast zeggen.

In Cargese stapte ik op de fiets en mijn vrouw nam de rol van ploegleider op zich. De col is net geen 500 meter hoog en je hebt 14 kilometer de tijd om daar te komen. Staar je niet blind op het relaxe gemiddelde want tot drie keer daal je een stukje af waarvan een keer zelfs een aardig stuk.
De beklimming aan deze kant is helemaal open en de zon en de wind werden meer mijn tegenstander dan de zwaartekracht. Op een paar stukjes na is het een col voor de jongens die lekker kunnen doortrappen.
Het was alleen snoei verziekend heet en een Fransman die ik inhaalde had het maar over de chauffeur, maar een verbaasde blik zorgde voor een betere uitleg: chauffage!

Ja warm was het. Ik was lekker op weg maar er zijn altijd weer andere die nog harder kunnen. Een Corsicaan die me voorbij kwam trok gelijk z'n remmen dicht...............WATER!!!!!!!!
Het is opvallend op hoeveel plaatsen je water kan tappen wat niet wegneemt dat een goed gevulde bidon een voorwaarde is om hier op pad te gaan.
Nadat hij was bijgetankt liet hij me alsnog definitief achter zich.



Na 10 kilometer passeer je de Col San Martino. Deze is met 433 meter net wat lager dan het einddoel en na een kleine afdaling begint het laatste stuk. Vrij vlot kwam ik toch boven en dit soort cols kan - zeker als ik weer een beetje getraind ben - er wel acht van op een dag rijden.
Heel even de 26 nodig gehad en grote delen gewoon op de 42x20. Ik heb zo'n heel vreemd mechanisme dat ik tot 4,23747% knalhard omhoog kan rijden maar wordt het 4,23748% heb ik bij wijze van spreken aan een triple nog niet genoeg.
In het dropje Piana was het koffietijd en dus een gekkenhuis. De Calanche trok echt veel publiek. Foto's boven op een col heb ik er al een paar van dus ik gaf de ploegleider "opdracht" door te rijden naar het mooie stuk en daar te stoppen.
Bizar wat een drukte en mensen stoppen daar gewoon midden op de weg om een foto te maken. Bij het aanschouwen begrijp je wel waarom.



Een mens kan niet alles doen in z'n leven maar dit is een plekje waar ik wel blij ben dat ik er geweest ben. Was helaas een beetje heiig dus de foto's geven een wat mager beeld.
Daarna afdalen naar de Golf van Porto en een paar kilometer voor de stad de remmen dichtgetrokken.



Op een rustige parkeerplaats mezelf even opgefrist. Ik neem dan een paar flessen water, washandje en deo en schone kleren mee. In Porto was het erg lastig om de auto te parkeren maar is wel de moeite waard. Mooie baai, stadje uiteraard toeristisch en fantastische lunch.

Lekker uitgebreid lunchen met m'n lief vind ik echt een heerlijke bezigheid. Ook een leuke manier om van de dag twee dagen te maken.



De terugreis naar de camping ging over de Col de Vergio. Ook een BIG maar zoals al eerder genoemd ben ik niet zo van "alles moet". Lekker samen een autotoer gemaakt door het hart van Corsica.

Helaas wat bewolkt maar wat is dit een prachtig eiland zeg...............

[Gastheerg]

Nog wat gewone foto's.

Op weg naar Ghisoni


Halfweg Col de Verde


Afdaling Porte


Golf van Porte


Col de Vergio


Zo,n bruggetje zou ik een week later ook nog tegenkomen in Piemonte


Helaas wolkjes en wat somber (wel puffie heet)

[Gastheerg]

Helaas had de bewolking die zich op de dag ervoor doorgezet.
Plan was dat ik s'ochtends een rondje ging doen en m'n vrouw een paar uurtjes naar het strand.
Het water liep alleen niet het strand op er viel ook wat uit de lucht.
Besloten om dan maar een stad te bezoeken en daar lekker te lunchen.
Het werd Porto Vecchio bekend van de Tour van vorig jaar en dat willen ze nog steeds weten:



Overigens een prima stad om uit eten te gaan. Bizar wat een tentjes en van spotgoedkoop tot tamelijk onbetaalbaar hoewel die laatste tentje schaars zijn. Let wel op als je ergens gaat zitten want vaak zie je niet direct hoe luxe het terras is

Nog even mogen genieten hoe ze in Frankrijk 14 juli vieren en na de lunch terug naar de camping.

Was goed opgeklaard en was de enige regenbui tijdens de vakantie.

Op de camping snel de fiets gepakt en wat strade bianche verkennen. Wat Fransen op hun VTT (betere naam dan MTB) moeten toch wel even gelachen hebben toen ik een bandje uit m'n rugzakje kon halen.

Toen toch maar het parcours van de Tour opgezocht:


Leuke foto voor een quiz: welke renner kan dit zijn?

De wijngaarden waar ik nog een rondje maakte roken heerlijk na een paar forse regenbuien. Gewoon 2 uurtje trappen zonder grote doelen of stoere verhalen............

Slapen zat er niet in die nacht want 14 juli is echt een feestje. Bizar veel vuurwerk!

Toch het plan voor de volgende dag als input voor dromenland meegenomen:

[Gastheerg]

In de Tour de France waren ze toe aan een rustdag maar ik ging nog een BIGje doen. De keuze was gevallen op deze op 1375 meter hoogte liggende kaasboerderij. Een doodlopende weg door een dal omhoog en wezenloos populair bij bergwandelaars.
Op mooie dagen wordt je met de auto op een bepaald moment tegengehouden omdat "het vol is".
De klim start in Corte en in totaal moet je 966 meter je kilo's omhoog torsen. 16 kilometers lang is de klim en hoe dichter bij de top hoe lastiger het wordt.

Het was een prachtige dag en al erg snel zeer warm maar de klim vind groot deels plaats onder de bomen. Je rijdt even boven een riviertje over een soms bizar smalle weg. Vooral als je je realiseert dat hier auto's omhoog EN omlaag moeten.
De eerste twee kilometer krijg je cadeau maar daarna begint het geduvel eigenlijk al. De stijgingen zijn zeer onregelmatig en ik kwam nauwelijks in een lekker ritme. De route is echter adembenemend mooi en op een paar plaatsen zijn de percentage dat ook. Adembenemend dus...........

Voor m'n vrouw die de auto reed was het een hele klus om onderweg en plek te vinden om de auto te parkeren dus weinig foto's van onderweg. Al vrij snel zat ik op het noodijzer wat je nauwelijks zo mag noemen gezien de configuratie (42x26) waarmee ik op pad was.
Maar zolang de percentages zo onder de 10 en 11 bleven harkte ik me wel omhoog. Op de plaatsen waar beekjes werden gekruist was het wat vlakker en heerlijke momenten om even de spanning van de benen te halen.
Het waren echter vooral m'n voeten die op oorlog kwamen te staan met deze beklimming. Ik heb doorgaans makkelijke voeten alleen de afgelopen vier maanden hadden ze niet zoveel gedaan en ze waren blijkbaar iets teveel gewend aan het luie leven.
Bij het aanzien van een stuk van ruim 14% was het ook "BASTA". Nu vind ik 14% ook iets wat meer bij het avondeten past en of het dan rood of wit is ga ik niet eens moeilijk over doen.
Even de schoentjes uit en voeten, benen, armen en gezicht in een beekje laven............

De bidon gevuld en een dosis moed en hopen dat de blessures het op het komende steile stuk zouden houden.
Met nog een paar kilometer te gaan moedigt een Frans jongetje me aan vanaf de achterbank van een auto. De glimlach die me dat opleverde zorgde voor wat extra power en drie, vier, vijf minuten later fiets ik een parkeerplaats op. M'n vrouw had daar de auto moeten "parkeren".
Ik riep haar toe dat het toch nog een paar honderd meter was en ik toch het col bord even aan wilde tikken.

Na een paar honderd meter kon ik zelf ook niet meer door. Een lawine had een brug en een stuk weg weggevaagd en zelf een MTB was geen oplossing geweest. Terug naar de auto en daar trailrunners aangedaan om toch het col bord aan te tikken. Hiervoor moest er wel door de rivierbedding worden geklommen en het colaatje bij de berghut smaakte dan ook extra goed.

Een prachtige klim in een werkelijk schitterend gebied maar wie hier omhoog wil fietsen moet dit echt zo vroeg mogelijk doen. Zeker als reisgenoten met de auto meerijden.

Afdalen met de auto was zelf ook wel een beetje eng als je tegenliggers tegenkwam. Het is er echt op veel plaatsen heel smal!

Na de afdaling in Corte wat rondgelopen en daar een lunch met specialiteiten van het eiland. Daar brand je je vingers niet aan. 15 Euro inclusief een glaasje witte wijn. Klein feestje zou ik zeggen.

Geen Tour dus extra lang op het strand nagenieten en de beentjes vonden dat geen enkel probleem.

[mrcoffee]

Gerard, wat een fantastisch verslag weer. Boordevol insipiratie!

Corsica staat ook bij ons gezin op de shortlist voor het volgende jaar maar ik denk wel iets vroeger of later in het jaar dan juli

[Gastheerg]

Ik zal nog een verslagje doen van de laatste drie dagen fietsen en dan terug naar Italie

Even wat tips voor wie op Corsica wil fietsen:

Zonnebrandcrème - het kan er stevig waaien en daardoor heb je niet door dat de zon flink staat te fikken. Rij je de wat hogere bergen op is het daar heerlijk koel maar de zon fikt gruwelijk door.

Kaarten - erg goed zijn de nummers 175 en 176 van IGN. Deze zijn 1:100.000. Er zijn ook kaarten van 1:25.000 maar daar fiets je zo vanaf. Wel handig met wandelen.

Wegen - vermijd de N wegen. Ik heb er 100en fietsers gezien maar er is weinig te beleven, het is op veel plaatsen gevaarlijk, stinkende auto's, herrie. Allemaal dingen waarvoor je volgens mij NIET naar Corsica bent gekomen.

Drinken - het barst er van de tentjes en in ben talloze kraantjes maar toch is het soms kilomters lang dat je voor jezelf moet zorgen. Vooral de wat rustigere cols en de ongenummerde wegen. Zorg voor voldoende drinken.

Dieren - met name op de bergwegen kom je veel varkens, koeien, geiten en ezels tegen. Gewoon los op de weg of in de berm aan het slapen. Wees er op bedacht als je aan het afdalen bent.

Rotsblokken - ik vond dat er echt veel rotsblokken op de weg lagen. In en klim is dat niet zo erg maar met een afdaling is het handig dat je kan stoppen binnen je zichtveld.

Wegdek - zeer divers van biljartlaken tot zeer slecht. Gaten, scheuren. Neem gewoon goede banden en zeker geen 20-21mm

Stijgingspercentages - ook deze zijn zeer divers. Staar je er niet blind op dat deze te zware oude man op 42x26 daar heeft rondgefietst. Ik rij al 44 jaar supercols en de ervaring heeft me er doorheen gesleept. Ben je geen topklimmer doe je jezelf echt een plezier door een compact of zelf triple te nemen.

Mede fietsers - opvallend hoe aardig al die lui waren die ik onderweg ben tegengekomen. Maak een praatjes want de Corsicanen hebben leuke tips.

Fietsenmakers - genoeg op het eiland en grote supers verkopen bandjes, bidons en meer klein spul

Deze had het om m'n meloen gemunt...............