Fiets.nl

Och komt gewoon neer op een beetje respect voor elkaar en je indenken hoe de andere persoon ervaart wanneer je snel voorbij komt.
De meeste mensen worden niet boos dat je inhaalt maar reageren zo omdat ze schrikken omdat ze je niet aan hebben horen komen.
Kom trouwens ook steeds vaker tegen dat de fietsers/wandelaars ten onrechte de gehele weg gebruiken zodat je er niet langs kunt. Terwijl de weg breed genoeg is voor 5 fietsers die langs elkaar fietsen. Daar zouden zij wat meer rekening mee moeten houden en wij als "Hardrijders" gewoon altijd vriendelijk blijven door te bedanken wanneer wensen aan de kant gaan voor je. Zodat wij een goede naam krijgen en zij weer vrolijk zijn.

Ik denk dat bedanken of een handgebaar breed toegepast moet worden onder de renners om een ander en positiever beeld te scheppen van de rijders bij andere fietsers.

Mijn oma zei altijd bij dit soort discussies: "je hebt mensen en je hebt fietsbellen".

Distortion schreef:Ik denk dat bedanken of een handgebaar breed toegepast moet worden onder de renners om een ander en positiever beeld te scheppen van de rijders bij andere fietsers.

100% mee eens en hetgeen ik ook altijd doe. Ik word ook vaak begroet door hardlopers/wielrenners en wandelaars en groet ze ook hartelijk terug.

Ik vind het ook leuk en sta wel eens verbaasd als iemand me groet (Boer of oid) terwijl ik het niet verwacht.

Mvg, Zorro

Ik denk dat er een hedendaags fenomeen aan deze stelling ten grondslag ligt. Namelijk dat we in onze maatschappij meer en meer belang zijn gaan hechten aan onze persoonlijke vrijheid, het recht om te doen en laten waar we zin in hebben, binnen de grenzen van de wet. Het is echter onvermijdelijk dat je soms voor de persoonlijke vrijheid van de ander even een stukje van je eigen persoonlijke vrijheid op moet geven. En dát willen we dan weer niet.

Nielske schreef: Het is echter onvermijdelijk dat je soms voor de persoonlijke vrijheid van de ander even een stukje van je eigen persoonlijke vrijheid op moet geven.

Welk deel van mijn persoonlijke vrijheid moet ik opgeven als ik met respect voor de mede weggebruiker fiets? Welk deel van onze persoonlijke vrijheid moeten we opgeven als we als groep fietsers niet meer met meer dan twee naast elkaar rijden?

Het is niet de racefietser, de stelletjes, de schoolgaande jeugd, de groepjes 55+, de brommerrijder of de mountainbiker die voor een probleem zorgt. Het zijn er van iedere groep die je bedenkt maar een paar die het verknallen voor de rest. Ik maak in mijn eigen beleving deel uit van 3 groepen fietspadgebruikers, het stukje openbare weg, waar volgens mij de meeste conflicten plaatsvinden tussen verschillende groepen weggebruikers.

De eerste groep is de woon-werkfietser, ik rijd 3-4 keer per week op en neer naar heet werk op de racefiets. 18 km enkele reis, ’s middags regelmatig een omweg, tot maximaal zo’n 100 km. Als ik naar mezelf kijk, neem ik verantwoord deel aan het verkeer en ben ik niemand tot last. Ik steek mijn hand uit als ik afdraai, houd zoveel mogelijk rechts op een fietspad en bel als ik iemand wil passeren en zeg tijdens het passeren meestal; ”merci”. Toch ben ik ook wel eens slecht. Als ik zie dat er niemand aankomt pik ik wel eens een rood stoplichtje mee. Schiet wel eens snel nog voor een auto van rechts door als ik zie dat hij mij gezien heeft.

De tweede groep is de mountainbiker, als ik dat doe fiets ik soms een stuk over het fietspad om naar een mooi bos te rijden. Voor mij is dat stuk fietspad dan gewoon een verbinding. Ik heb nooit haast op zo’n moment en houd me dan ook gewoon volledig aan de verkeersregels. Moe worden doe ik wel in het bos.

De racefietser, de derde groep waarvan ik deel uitmaak. Als ik alleen ben houdt ik me aan de regels. Wederom ik steek mijn hand uit, bel netjes, ik geef het toe, soms roep ik “pardon” en geef verkeer van rechts voorrang. Heel soms negeer ik een stoplicht (dan is het dus rood, anders heet her verkeerslicht), maar dan kijk ik wel heel goed uit. Als ik met een groepje op weg ben doe ik hetzelfde, helaas rijden er lieden in mijn groepje, die dat niet doen. Toch blijf ik met ze fietsen. Ze zijn mijn maatjes en dat zal zo blijven. Ik heb er wel eens wat van gezegd (keer of 1000 denk ik) maar sommige willen het niet leren. Helaas ik maak deel uit van die groep en andere weggebruikers verwijten mijn dan toch het gedrag van de groep. Ik snap dat en schaam me er soms een beetje voor.

Waarom gedragen ze zich zo, voor mij is er maar een verklaring. Ze zijn bezig met wielrennen. Ja, zo simpel. Op het moment dat je niet meer primair als verkeersdeelnemer op weg bent, stat het probleem. Zolang je eerst verkeersdeelnemer bent en dan pas iets anders, let je op en houdt je rekening met anderen. Op het moment dat je eerst wielrenner bent en dan pas verkeersdeelnemer worden andere dingen belangrijker. Je gemiddelde snelheid, uit de wind zitten en dat soort zaken gaan dan voor je plaats op de weg en voorrang verlenen.

Precies daar gaat het in mijn ogen ook mis met andere weggebruikers. Zolang ze in eerste plaats verkeersdeelnemer zijn geen problemen. Het gaat mis als de stelletjes vooral genieters van de natuur zijn. Als de schoolgaande jeugd in eerste plaats puberende en dus elkaar versierende en/of lastigvallende hormonenbommetjes zijn. Als de 55+ ers vooral sociale babbelaars zijn of weer de juiste wegzoekers zijn.

Volgens mij zitten we allemaal wel eens fout maar heeft niemand last van elkaar als iedereen, ook ik, op de eerste plaats verkeersdeelnemer is en dan pas, wielrenner, 55+ er, puber, woonwerkfietser, maar ook brommerrijder, skeeleraar, jogger of genieter is.

Ook in het recreatieve gebeuren zie je de toestand in de maatschappij terug .

Controverse in alles .

Voor alles is er wel A tegen B .

@ thja14

Heb je ooit je fietsmaatjes uitgelokt door zelf wel aan de regels te houden en te kijken of ze dan wachten ??

Ik irriteer me eigenlijk niet vaak aan overige weggebruikers. Tenzij het echt druk is, dan wel. Als ik om de 500 meter een stel bejaarde aan de kant moet bellen / roepen, dan gaat me dat ook de keel uithangen. Bij het 10 echtpaar ben ik wellicht wat minder vriendelijk. En dan ben ik ineens de lompe renner die haast heeft.

[/quote]

@ thja14

Heb je ooit je fietsmaatjes uitgelokt door zelf wel aan de regels te houden en te kijken of ze dan wachten ??



[/quote]

Jazeker, daarom rijden we nu een vast rondje zonder stoplichten. En als ik stop om voorrang te verlenen rijdt een enkeling wel eens door om dan te wachten. Je hebt er die onverbeterlijk zijn. Zeker degene die wat meer moeite hebben om bij te houden "slaan dan hun slag". Kortom ze zijn dan meer wielrenner dan verkeersdeelnemer.

Ik heb eens even rond gekeken maar ben tot de volgende conclusie gekomen:

De auto's zijn in mijn beleving een plaag in het verkeer.

Ze veroorzaken file's, stoten roet en C02 uit, Zijn verantwoordelijk voor een hoop herrie en verkeersongevallen toevallig ook met fietsers. Rijden te hard en roekeloos. zorgen voor te weinig lichaamsbeweging.

Ga zo maar door.

Dit topic komt me ergens bekend voor..... En ach, de Telegraaf....

Over het algemeen heb ik weinig te maken met dit soort problemen, maar afgelopen zaterdag was het dan toch raak. M'n fietsmaat en ik fietsten met z'n tweeen naast elkaar op een redelijk brede provinciale weg (geen fietspad aanwezig). Er was nauwelijks overig verkeer. Op een gegeven moment worden we ingehaald door een oude Toyota Starlet die ons op een paar cm afstand voorbij rijdt en ook nog eens afsnijdt. M'n fietsmaat maakt vervolgens een handgebaar dat een beetje afstand houden ook wel fijn zou zijn. Auto vervolgens vol in de remmen voor ons (blijkbaar wist de bestuurder dus dondersgoed wat hij gedaan had, aangezien hij in z'n spiegel zat te kijken of er reactie zou komen). Raampje open en daar kwam me toch een scheldkannonade. Wij stonden er rustig naast, het enige wat we hebben gezegd is dat het niet echt nodig was om ons zo vol af te snijden. Maar nee, wij waren KLOOTZAKKEN, dat waren we. Ongelooflijke KLOOTZAKKEN (zo werd het ongeveer uitgesproken), we moesten achter elkaar fietsen. Ok, wettelijk gezien mag je alleen naast elkaar fietsen als je het overige verkeer niet hindert, en dat deden we absoluut niet. Er was een zee van ruimte en geen tegenligger te bekennen. De man werd steeds opgefokter en wilde op bepaald moment ons zelf te lijf. Gelukkig werd hij tegengehouden door z'n bijrijder. Vervolgens rustig weggefietst, en bij het inhalen sneed hij ons gewoon opnieuw. Waarschijnlijk had de beste man wel wat meer problemen in z'n leven dan een paar racefietsers die 'm in de weg zaten.