Fiets.nl

Ik ben zo'n 7 jaar geleden begonnen met fietsen denk ik (op mijn 19e). Mijn vader fietst al sinds ik me heugen kan en ik was (en ben) altijd een grote fan van de koers. Op een gegeven moment viel het kwartje gewoon ineens en dacht ik: 'Hey, waarom fietst ik in vredesnaam zelf eigenlijk niet'?

Toen ging het snel, ik kocht een goede tweedehands Sensa Umbria met Shimano 105, waar ik 5 jaar lang met veel plezier op gefietst heb. Ik fietste zo'n 3000 kilometer per jaar, ook met tripjes naar de Alpen, de Ardennen, Limburg, etc. Anderhalf jaar geleden een nieuwe Bianchi gekocht en het aantal kilometers paar jaar vliegt nog steeds omhoog!

Wat het thuisfront betreft, mijn vader gaat weer proberen te fietsen. Hij is nu bezig om een Paganini frame weer geheel op te bouwen en hoopt dat zijn rug het kan houden. Sinds kort is ook het virus overgeslagen op mijn zusje en mijn vriendin (wat ook wel haast moet, aangezien ze het nichtje van Bauke Mollema is!). Zij maken vooralsnog kleine tochtjes met z'n beiden, maar het gaat de goede kant op. Het beloofd in ieder geval wat wanneer we samen wonen gaan!

Van jongs af aan zat ik met mijn vader voor de buis de Tour te kijken, daar begon de interesse. Op mijn 16e verjaardag kreeg ik een witte Batavus Champion, met spatborden en bagagedrager die ik er afhaalde toen ik met mijn makkers eind middelbare school wekelijks toertochten ging fietsen. In mijn herinnering reden we tochten van al gauw 150km met 30 km/u, al zal dat vast te maken hebben gehad met de instelling van de wielomtrek van de snelheidsmeter . Met het tijdens vakantiewerk van de zomer van 1981 bijeenvergaarde geld kocht ik mijn eerste Koga Miyata (935 gulden), want dat was toch wel het summum in mijn toenmalige belevingswereld. Apetrots was ik. En ja, toen ging ik studeren: 9 jaar lang met daarin slechts aandacht voor het studentenleven waarin ik volledig los ging. Sporten? Ja, met het bierglas in de hand naar Theo Koomen en Jean Nelissen luisteren... De studentenvereniging was een groot huwelijksbureau en daar heb ik mijn huidige - totaaal asportieve - vrouw tegengekomen, die vond dat ik wel veel over fietsen kun lullen, maar dat ook maar eens moest gaan doen. Bij Lohman in Amsterdam toch maar weer een (overjarige en paarse!) Koga gekocht om er bij toertochten achter te komen dat er veel mooiers te vinden was. 1999 kocht ik mijn eerste stalen Gios, in 2008 gevolgd door een aluminium en in 2010 door een carbon exemplaar. In de tussentijd zagen drie jongens het levenslicht; nu 9, 13 en 15 jaar oud.

Nu die kleine mannen wat groter zijn, krijg ik steeds meer ruimte om er op uit te trekken. En de oudste heb ik behoorlijk besmet met het fietsvirus, al is dat nu nog wat meer het volgen van wat de profs doen. Hij kent werkelijk alle renners, inclusief historie en te verwachten toekomst, bij naam en toenaam. Ik heb met hem afgesproken dat hij stopt met groeien nu hij mij met een paar cm gepasseerd is in lengte, want een andere dan mijn oude Gios ga ik toch niet voor hem kopen. Volgende week rijd ik met hem Limburgs Mooiste, de 105 km.

En dan mijn vrouw: vorig jaar riskeerde ik een echtelijke ruzie bij de aanschaf van mijn Litespeed. Want ja, ik had toch al een hele knappe fiets . Gelukkig kwam net op tijd een onverwachte bonus, waardoor ik het allemaal weer kon rechtpraten... Wat niet helpt: ik ben een echte poetser en spulletjesman met bijbehorend Zalando-effect. Er is nu bv een nieuw shirt, een setje nieuwe pedalen voor de Gios en alle overgebleven Zoncolan-zadels in het land onderweg met de pakketdienst.

Maar ja, zij heeft een abonnement op de sportschool waar ze nooit komt!

Ik fiets pas sinds 27 februari van dit jaar op een echte racefiets maar ik moet iedere keer vechten omdat mijn man het 3 keer niks vind dat zijn vrouw op de racefiets zit. Mijn man haat sport alleen een beetje wandelen vind hij leuk en zo moet ik me iedere keer weer verantwoorden als ik wat langer onderweg ben en is de sfeer thuis niet meer zo leuk. Maar opgeven dat nooit misschien went hij ooit een keer maar daar heb ik een hard hoofd in

Tijd voor een andere kerel lijkt me...

Lololol 53x11. Ik zat het net te denken; kerel inruilen dan maar...

en toen scrollde ik naar beneden naar jouw berichtje.

53x11 schreef:Tijd voor een andere kerel lijkt me...

+1.

Nee Nee schreef:

53x11 schreef:Tijd voor een andere kerel lijkt me...

+1.

+ 2......zijn recht het niks te vinden, maar geen recht jou het niet te gunnen!

Bijzonder fraai topic.

Altijd al een lichte interesse gehad in fietsen als sport zijnde. Mijn vader heeft eigenlijk altijd met periodes gefietst. Meestal een paar jaar fietsen (wanneer mijn moeder weer eens een extra master deed) en dan mocht hij, mijn vader, weer (lees: een studie doen). Na de laatste studie van mijn vader is hij weer begonnen met fietsen.

Tegelijkertijd werd ik wat ouder en begon mijn beste maat met wedstrijden rijden. Daar een aantal maal wezen kijken en een aantal keer met hem mee wezen fietsen. Toen is de liefde voornamelijk gericht geweest op het kijken naar de koers op tv. Daarnaast speelde de doorbraak van Lars van der Haar, bekende dorpsbewoner en tevens oud school genoot, als belangrijke drive om zelf weer te gaan fietsen.

Een oude gazelle, bij mijn beste maat uit de schuur, die ik als verjaardagscadeau van hem kreeg heeft de liefde voor de fiets volledig ontstoken. Daar heb ik in een half jaar tijd circa 2000 km mee gefietst.

De fiets en het wielrennen in zijn algemeenheid trokken me (en werden deels aangedragen) doordat het een sport is met een relatief lage lichamelijke belasting tijdens de normale beoefening ervan. Ik heb jaren gevoetbald en getennist maar door groeigerelateerde knieproblemen ben ik gedwongen daar mee te stoppen. Helaas heb ik vorig jaar mijn knieschijf gebroken (en de rest van mijn linker knie redelijk vernacheld) waardoor ik vanaf januari dit jaar gedwongen was opnieuw te beginnen met opbouwen. Inmiddels afgelopen weekend de eerste 100km (solo 29km/h) training weer kunnen afronden.

Mijn vader fietst nog steeds, inmiddels ook op een racefiets. Enerzijds veroorzaakt dit nogal eens wat schrik bij mijn moeder. Mijn vader heeft namelijk 2 jaar terug zijn sleutelbeen gebroken op de fiets en is sindsdien een angsthaas (hij onderkent dit zelf overigens ook). Hierdoor komt hij nog wel eens met allerhande spannende verhalen thuis over alle gevaren die hij heeft overwonnen in zijn 30km rondje door de omgeving. Steevast krijg ik dan te horen dat ik ook maar voorzichtig aan moet doen.

Verder heb ik wel geleerd dat duidelijk communicatie met mijn ouders belangrijk is. Ze weten 9/10 keer hoe lang ik ga trainen en waar ik ga trainen, zodat ze hier rekening mee kunnen houden. Dan maken ze zich geen zorgen als ik meer dan 3 uur weg blijf bijvoorbeeld. Daarnaast heb ik altijd een telefoon mee. Mijn vader moest namelijk destijds 45 minuten naar huis fietsen met een gebroken sleutelbeen omdat hij alleen was en geen telefoon bij zich had in het bos.

Inmiddels onderhoud ik mijn en zijn fiets thuis in de garage (inmiddels een halve fietsenzaak) en mijn ouders betalen gelukkig alles. Dit zorgt ervoor dat juiste communicatie des te belangrijker is. Ik koop enkel zaken die nodig zijn, waardoor hier begrip voor is. En investeer graag in de wat duurdere spullen zodat het allemaal wat langer meegaat. (goed verkoop argument t.o.v. mijn sponsoren )

Tja, en keer een fiets gekocht om wat af te vallen toen ik 46jr was en 105kg woog, bleek dat ik me zelf te pijnigen wel lekker vond.

Bij ons thuis is de discussie snel afgelopen over de tijd dat ik mag / kan spenderen aan het fietsen, mijn vrouw gaat 2 a 3 uur elke dag naar der paard, ik heb dus heel wat achterstand

Sweety2008 schreef:Ik fiets pas sinds 27 februari van dit jaar op een echte racefiets maar ik moet iedere keer vechten omdat mijn man het 3 keer niks vind dat zijn vrouw op de racefiets zit. Mijn man haat sport alleen een beetje wandelen vind hij leuk en zo moet ik me iedere keer weer verantwoorden als ik wat langer onderweg ben en is de sfeer thuis niet meer zo leuk. Maar opgeven dat nooit misschien went hij ooit een keer maar daar heb ik een hard hoofd in

Ik zie Onslow voor me. Vreselijk vind ik dat, mensen die vooruitgang tegenhouden...brrr..

Bij mij is het allemaal begonnen toen ik als klein jochie mijn vader met de racefiets thuis zag komen. Hij had wedstrijden gereden en dat wilde ik uiteraard ook. Hoewel ik wel op mijn 8e mijn eerste racefietsje had, heb i nooit wedstrijden gereden. Mijn ouders kenden het jeugdwielrennen in de jaren '80 en de manier waarop dat ging vonden ze niet verantwoord. Uiteindelijk is het dus altijd bij toeren gebleven, wat me prima bevalt.

Mijn vrouw staat er gelukkig ook achter, dus ik kan fietsen en sleutelen (haast nog leuker dan het fietsen zelf) wat ik wil. Ze heeft zelf ook een racefiets, maar is nog steeds niet over haar klikpedalenangst heen. Komt bij dat ik bij voorkeur in mijn dooie eentje op de racefiets zit, dus samen fietsen doen we nog niet echt. Ik heb echter begrepen dat ik mijn conditie op moet gaan vijzelen door met een lage hartslag te gaan rijden, en omdat dat bij mij gelijk staat aan heel langzaam denk ik dat we binnenkort wel vaker samen zullen gaan, zolang de zwangerschap mijn vrouw nog niet in de weg zit.

Geen thuisfront dus geen weerstand noch enige aanmoediging.

Volgens de overleveringen was ik erg jong toen ik leerde fietsen. Naar het schijnt liep mijn vader een rondje door de straat en ben ik er vandoor gegaan. Vanaf dat moment was fietsen mijn ding en dat is niet meer verandert.
Ik fietste van de 3 of 4e klas vrijwel dagelijks naar de lagere school in een dorp 5 kilometer verderop en bouwde zo een leuke basisconditie op.
In deze periode, als het lekker weer was, pakte ik mijn fietsie en ging op ontdekkingstocht de wijde wereld in.
Ik was de koning te rijk toen ik op een rommelmarkt een racestuurtje vond en deze op mijn fietsie kon zetten.
Ik herinner mij dat er indertijd een soort van discussie was over de gevaren van racesturen.
Wielrijders zouden daardoor alleen gefocussed zijn op weg voor het voorwiel en gevaarlijke situaties niet opmerking zoals bijvoorbeeld een dichte spoorwegovergang.

Begin van de middelbare school kocht ik van bollengeld mijn eerste Raleigh tourfiets voorzien van 10 versnellingen, spatborden en een bagagedrager. Op deze fiets ontdekte ik Noord Holland inclusief de 'oversteek' naar Friesland en Flevoland. Lelykstad was in die tijd dus al een ramp om doorheen te fietsen en dus keerde ik vaak aan het einde van de dijk om.
Favoriet was de rit langs de duinen vanaf Alkmaar naar Haarlem, leuk met het pontje bij Beverwijk.

Toen ik ging werken leek het mij leuk om op de fiets de grens over te gaan en dus kwam er een randonneur later ook nog een racefiets. Mijn partner hield ook van fietsen, met name trektochten en zo trokken wij er in de weekend en de vakantie steevast met de fiets er op uit. Toen er kinderen kwamen gingen ook die mee op vakantie.

Het fietsvirus is geloof ik overgegaan op mijn dochters want die gaan er net als ik vroeger regelmatig zelf op uit.