Fiets.nl

Keer of vier dacht ik.

1. oude mtb band brienoord af en ik dacht ik slip hem even op, met 50 vol dwars en logischerwijs bij 30km/h was het plof heel gat in de band.Nou dan helpt geen biba meer

2. Gevallen in katwijk op de boulevard, heel gat in mij elleboog.

3. Gebroken derrie pad op de redoute, met het busje naar luik.

4. extreem weer deze zomer met onweer en hagel,

Niet zo lang geleden, begin oktober. Ik rijd na nog geen 6,5 kilometer lek. Achterwiel eruit, band los, binnenband eruit en nieuwe binnenband uit mijn toolbox gehaald. Ik rol de band uit en kom vervolgens tot de ontdekking dat ik een binnenbandje met 42 mm ventiel bij me heb terwijl mijn velgen 50 mm hoog zijn. Het besef dat je dan definitief niet verder kan, is wel echt ellendig. Ik ben eerst heel eigenwijs nog 500 meter terug gaan lopen, maar heb toch maar gebeld. Een vriend heeft me gelukkig thuis gebracht.

Paar jaar geleden drie keer achter elkaar lek (in 2 kilometer) op weg naar het werk. Toen was ik door mijn binnenbandjes heen en heeft een collega mij opgehaald. In de pauze nieuwe binnenbandjes gekocht, waardoor ik wel weer op de fiets naar huis kon.

[quote=codex post


Daarna nooit meer een echte call-of-shame gehad...... tot de dag van vandaag.
Een "talent"zal ik nooit worden,
95% fietst harder op een racefiets dan ik doe. Iedereen fiets me voorbij. Mijn gemiddeldes zijn al zoń 37 jaar 22km per uur.Zo hard reed de brommer naast me in 1987 en zo hard geeft mijn km teller nu aan in 2020.
[/quote]

So what ik fiets op de racefiets ook niet sneller. Maar ik geniet van het fietsen.Ook zijn anderen sneller dan ik.

Ik was een jaar of 16, één van de eerste keren op de MTB voor een toertocht. Volgas bergaf (op asfalt) een spoorwegovergang over, 2 wielen van de grond, toch recht gebleven, dan een scherpe bocht naar rechts, insturen en beseffen dat de snelheid toch veel te hoog lag om op grind gedraaid te geraken, tegen de grond en knie vol grind.

Het was nog een kleine kilometer tot de bevoorrading, daar naar de Rode Kruis post. Vriendelijk madammeke heeft een half uur steentjes uit mijn knie gehaald. Dan toch naar de auto gereden, maar dat ging echt niet. Mijn nonkel heeft me de hele terugweg mogen duwen. Daar aangekomen met een schoen vol bloed en een stoer verhaal voor thuis

Verder een keer moeten bellen omdat ik tegen de grond ben gegaan in Overijse, sleutelbeen gebroken. (vrouwtje moest een uur in de auto om te komen halen in het ziekenhuis en uur terug naar huis)

Keer of drie gehad dat de buitenband niet meer te repareren was (scheur in buitenband of 3-4 keer lek gereden), telkens heel ver van thuis natuurlijk (steeds bijna een uur rijden met de auto)

Verder ben ik redelijk zelfredzaam.
Derailleur in het wiel gehad: derailleur ertussenuit gehaald en 1 versnelling gekozen, 35km naar huis
Onlangs trapstel gebroken/gescheurd: rustig op 1 been naar huis (half uurtje rijden, viel dus mee)
Schakels van ketting krom: schakels ertussenuit en quicklink ertussen (gelukkig heb ik die altijd bij)
Paar keer spaakbreuk, beetje met de spanning spelen om een wiel te krijgen dat niet aanloopt (velgremmen nog toen) of gewoon rustig naar huis.

Op zich valt dat wel mee op mijn meer dan 100.000km op de fiets (92.000km op Strava en dan nog een aantal jaren zonder Strava)

lol, één keer vanwege een lekke band.....toen we elkaar met zijn drieën stonden aan te kijken van:

"huh, maar jullie hebben toch ook altijd een pomp bij je"


En de 'call of shame' naar huis was minder shamefull dan andere renners aanspreken.

Een paar jaar terug: op weg naar mijn ouders voor een bakkie koffie op de zondagmorgen, Halverwege rij ik lek, grote scheur in de buitenband... Ouders gebeld met de vraag of het niet gezelliger zou zijn om bij mij op visite te komen. En als ze toch die kant op rijden of ze me ook een lift naar huis kunnen geven

Ik lees louter voordelen voor tubes.

Ik had een hele mooie rode Jan Janssen TdF terug in 1985. Maar deze had een nieuwe band nodig. Die ben ik gaan halen bij de FM een stuk verderop in de stad en dat ging op die mooie JJ. Op de weg terug de draadband om het stuur gehangen en deze schuurde aan de zijkant van de voorvork, met als gevolg een zwarte streep van het rubber.......
Juist deze moest eraf gepoetst worden terwijl ik fietste.......
Precies de hand tussen de spaken..... flats over de kop een hand waar het vel vanaf geschuurd was en flink gekneusd...oh ja dat ook nog midden op een drukke kruising.......

De eerste keer dat ik het thuisfront gebeld heb was toen ik voor de vierde keer lek reed. Ik had twee biba’s bij me en mijn fietsmaat één biba. Beiden hadden we geen plakspullen bij ons. Einde rit dus.

De tweede keer was met een scheur in mijn buitenland van 5 cm. Heb voorzichtig nog even doorgereden tot ik een klapband kreeg. Ook dit keer bellen met het thuisfront.

De derde keer ben ik op een kruising vol op een personenauto geklapt die doodleuk door rood rechtsaf reed. Ik heb op een of andere manier het voorspatbord, het voorportier, het achterportier, het achterspatbord en het dak in weten te deuken. Verschillende framebuizen waren ietwat geplooid en doorfietsen was geen optie. Ikzelf dacht niets te mankeren en heb me door mijn vrouw op laten halen en op mijn werk laten afzetten. Een bezoek aan de dokter was natuurlijk onzin, maar daar dacht ik enkele uren later wel anders over. Mijn beide polsen waren zwaar gekneusd, omdat ze mijn niet onaanzienlijke gewicht opgevangen hadden. Het is nu bijna 6 jaar geleden, maar tot op heden heb ik er last van wanneer ik kracht moet zetten.

Tijdens vakantie, vriendin bleef achter op de camping, ze wilde even nadenken omdat ze net voor een tweesprong voor haar carriere stond. Ik vond dat de uitgelezen dag om de Grand Ballon aan te gaan vallen. Vol goede moed was ik vertrokken voor de eerste 15 km naar de voet van de Grand Ballon, ik draaide de hoofdweg af, en hoorde 'Pang!', spaak gebroken... Toen heb ik gebeld of ze me wilde ophalen.

Een andere keer, gewoon in Nederland, dezelfde vriendin kwam uit Groningen terug met de trein, dus ik had afgesproken dat ik naar Lelystad zou fietsen, zodat we het laatste stuk samen weer zouden kunnen treinen. In Dronten ging het mis, een kat stak plotseling over waardoor die tegen mijn voorwiel aankwam en ik naar de grond ging. Helm gebroken en helemaal top voelde ik me niet meer. Toen heb ik dus een taxi besteld om naar Lelystad te komen.

Twee keer in vijf jaar.

De eerste keer was zo'n 3 jaar geleden op een mooie zomerse middag. Giga onweersbui over mee heen gekregen die plots ontstond, Geschuild onder overkapping van een klein tankstation in Oldetrijne, maar de regen ging zo horizontaal dat ik alsnog ijskoud en nat werd. Toen ik begon te klappertanden heb ik m'n meisje gebeld.

Tweede keer was dit jaar. Bij een val met lage snelheid finaal de linker STI afgesproken. In theorie had ik door kunnen rijden met alleen de achterrem en ketting op kleine blad. Maar vanwege pijnlijk dijbeen (dat vol met grind bleek te zitten) toch gebeld.

Jaren geleden met pa en ma incl eigen gezin naar Oostenrijk. MTB mee. Weinig tijd om te fietsen, maar vond ergens eind 1e week een ochtend voor papa alleen. Bijna boven breekt mijn ketting. Niets mee om het te fixen. Met een gebroken ketting in de hand naar beneden laten rollen. Zowaar zonder te hoeven stoppen gelukt. Onderaan stond de hele familie proestend te wachten...

Niet meer gefietst die vakantie.