Verslag van Gran Canaria.. 5 ritjes, iets meer dan 10.000 hm...
Dag 1: Passo Herradura
Als inkomertje kies ik voor de Passo Herradura. Om aan de voet te geraken moet je vanaf Playa Beton wel een offer brengen, in de vorm van het overbruggen van 12 saaie km's kustweg. Vandaag is het gelukkig windstil maar zelfs zonder wind is dit geen inspirerende route. Het weer is vandaag wat grijs maar koud is het met 24 graden niet. Onderweg kan ik nog aanhaken bij een treintje locals waardoor ik in een half uurtje aan de klim kan beginnen. Het begin stelt niet veel voor, het echte werk begint pas na een km of 2. Het klimmen loopt vrij aardig voor een eerste dag. Vlak onder de top word ik ingehaald door een kerel in een volledige Rabo-outfit. Hij rijdt op een prachtige Felt met Di2. Het blijkt een Duitser te zijn, een vriend van Griescha Niermann (zo komt hij ook aan de outfit). We kletsen samen wat, dalen af en beklimmen gezamenlijk de laatste km's tot San Bartelomé. Daar scheiden onze wegen weer. Ik keer op de top om en daal weer af richting St. Lucia. Ik drink een kop koffie en besluit de omweg richting La Taidia (GC-564) eens te verkennen. Dat blijkt niet mee te vallen, de eerste km's zijn verschrikkelijk steil met stroken tussen de 10-15%. Het asfalt is in erbarmelijke staat. Het middenstuk en laatste stuk zijn in beide opzichten aantrekkelijker. Uiteindelijk kom je na een omweg van 12 km weer in San Bartelomé uit, waar je - zoals eerder geschreven in dit topic - momenteel geen enkele andere keuze hebt dan via de "mini Redoute" (20%) richting Fataga te rijden. Eenmaal boven volgt de beloning in de vorm van een prachtige, snelle afdaling. Als je geluk hebt en geen auto's voor je hebt hoef je nauwelijks te remmen. Na Fataga volgt nog een venijnig klimmetje, wat niet meevalt als je het niet aan ziet komen. De laatste twee haarspelden (10-12%) doen trouwens ook pijn voor fietsers met parcourskennis. Daarna nog een stukje uitbollen richting Playa Beton. Leuk eerste ritje, 89 km met 1900 hm.
Dag 2: Soria
Vandaag zet ik koers richting het stuwmeer bij Soria. Net als gisteren begin ik met een stuk kustweg, maar dan de andere kant op. In deze richting is de kustweg 200% leuker om te fietsen; je rijdt prachtig pal langs de kust en je komt niet veel verkeer tegen. Het gaat wat op en af maar echt moeilijk wordt het nooit. Na een km of 10 sla ik bij de fabriek van Arguineguin rechtsaf richting Soria. De eerste 12 km zijn nagenoeg vlak. Je rijdt pal langs de rivier (die ook de naam Arguineguin draagt) door een prachtige kloof. Omdat het de hele ochtend heeft geregend, ben ik pas 's middags vertrokken. Het is inmiddels echter zo heet geworden dat het niet leuk meer is; 30 graden, broeierig en nagenoeg geen wind. Langzaam raak ik bevangen door de hitte en voel ik totaal geen kracht meer in de benen.
Als ik aan de klim begin, ontplof ik zo wat van de warmte. In plaats van even wat schaduw op te zoeken klim ik eigenwijs door. Al snel moet ik naar de 30x27, een verzet dat ik op die beklimming normaliter nooit gebruik. Het loopt werkelijk voor geen meter, ik moet afzien als een beest. Onderweg besluit ik dat mijn oorspronkelijke plan om via Ayacata terug te rijden in de ijskast zal moeten; ik ben vastbesloten dezelfde weg terug te pakken als ik de top überhaupt haal. Dat lukt uiteindelijk gelukkig wel; ik plof neer op het terras in Soria. Na een drankje keer ik weer om maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, ik besluit toch nog een poging te wagen het slingerweggetje naar Presa la Niñas te betwisten. Inmiddels heeft een wolkendek de zon verborgen en is de temperatuur ook behoorlijk gedaald. Of dat meespeelt weet ik niet, maar het loopt ineens 200% beter en zonder veel problemen bereik ik de top. Ik klim rustig door tot Ayacata en vanaf daar pak ik weer de bekende weg terug naar Playa Beton. Prima ritje uiteindelijk: 92 km met 1900 hm.
Dag 3: de koninginnerit
Vandaag laat ik me door mijn vrouw droppen in Puerto Mogan. Vanaf hier zet ik over de GC-200 koers richting Mogán. Dit inkomertje van een km of 8 stelt weinig voor;tot aan de driesprong na het dorp overbrug je zo'n 300 hm. Aldaar heb je twee opties, ga je links kom je op de Degollada del la Aldea, ga je rechts pak je de klim naar Presa de las Niñas, aka Passo Tauro. Ik wil vandaag beide doen en ga eerst rechts. Dit is in mijn ogen de mooiste klim van het eiland met voor ieder wat wils; haarspelden, langere stukken, vergezichten en bos en dat alles op prachtig wegdek. Bovendien vallen de % mee. Na een km of 8 sta ik boven en keer ik om. Na een technische afdaling sla ik rechtsaf voor de tweede klim van de dag. Op m'n gemakje klim ik naar de top, die overigens verder weg ligt dan je denkt. Daarna volgt een prachtige afdaling naar San Nicolas, waar ik mijn voorraden aanvul en een snelle kop koffie drink. Dan begint het feest pas echt. Wat nu volgt is een werkelijk prachtige slingerweg langs twee stuwmeren. Bij die meren moet je steeds een serie haarspelden overwinnen die behoorlijk steil zijn (10-14%). Na het tweede stuwmeer kom je al snel bij de kruising waar je de beruchte klim naar El Carrizal kunt beginnen, de steilste en meest lastige klim van het hele eiland. Ik heb veel over deze klim gehoord en gelezen. Ondanks het feit dat zeer steile klimmen eigenlijk niet aan mij besteed zijn wil ik toch een poging wagen. Het begint meteen met een km of 3 met pieken tot 20%. Er komen een paar toeristenbusjes voorbij die me filmen en sigaretten aanbieden alsmede een local die naar z'n voorhoofd wijst. Op de keper beschouwd is het ook gekkenwerk eigenlijk. Het is zwaar maar ik krijg de 30x27 nog wel rond, al ga ik natuurlijk niet hard. Het doet me nog het meest denken aan Le Stockeu, maar dan 2x zo lang. Na 2 km is er een uitkijkpunt waar ik even uitpuf en wat foto's maak. Ik denk dan eigenlijk het ergste gehad te hebben maar niets is minder waar. Het is namelijk nog veel verder naar Ayacata dan ik had gehoopt, in totaal 12 km blijkt achteraf. Steeds duiken weer steile passages op; op de Garmin zie ik regelmatig 14% en 16% voorbij komen. Als 9% voelt als uitbollen dan weet je het wel, deze passage is serieus lastig en lang. Ik heb dit stuk flink onderschat. Uiteindelijk geraak ik wel bij Casa Melo in Ayacata waar ik me tegoed doe aan een omelet met ansjovis. Vanaf daar is het de bekende weg naar huis. Goed voor 118 km met 3200 hm.
Dag 4: de kastanjeroute
Toen ik vorig jaar met de auto voor het eerst de noordkant op reed, wist ik direct dat ik dit op de fiets ook wilde doen. Het is er prachtig groen doordat het er kouder en veel vaker regent dan aan de zuidkant. Mijn vrouw zet me af in St. Maria, aan de voet van de GC-70, de beroemde "kastanjeroute". Er zijn natuurlijk vele manieren om de Pico vanaf deze kant om te rijden maar veel mooier dan deze weg kan IMHO het niet worden. De uitzichten zijn fantastisch; het wegdek is prima en de percentages vallen goed mee, althans de eerste 15 km. Helaas werkt het weer niet echt mee en begint het na een uur of wat te plenzen en koelt het flink af. Tot overmaat van ramp ben ik mijn regenjasje vergeten. Alsof dat nog niet genoeg is lopen de % ook nog op. Ik ben inmiddels compleet doorweekt en verkleumd maar zet gestaag door en bereik uiteindelijk Cruz Tejeda. Vanaf daar is het nog een km of 8 tot aan de top. Ik ben inmiddels de onderkoeling nabij en nog steeds is het grijs en mistig. Helemaal naar de top rijden zou onverantwoord zijn, ook gezien het Belgische asfalt de laatste 2 km. Ik duik in plaats daarvan een bar in waar ik me warm aan de open haard. Na een kop koffie vervolg ik mijn weg weer, eerst naar Roque Nublo (waar het op begint te klaren), vervolgens naar Ayacata en San B., waar ik wéér een regenbui te verwerken krijg. Eenmaal thuis toch een goed gevoel. 87 km met 2150 hm.
Dag 5: Mont Leon + Alto Fataga
Op deze laatste dag wil het hoofd nog wel, maar de benen en het hart niet meer. Daarom maak ik het mezelf makkelijk. 's Ochtends eerst de Mont Leon op vanaf de oostkant; IMHO de mooiste kant. De hemel is zeer helder dus stop ik een paar keer om wat foto's te maken. Ik vind het dan eigenlijk wel welletjes geweest maar fietsersbloed heeft de neiging te kruipen waar het niet gaan kan; dus besluit ik toch nog even de Alto de Fataga op te fietsen (tot het uitkijkpunt). Deze klim heb ik deze vakantie al 4x gedaan, maar dan bergaf. Het valt me alles mee; in mijn herinnering was de deze klim toch lastiger. Vrij eenvoudig bereik ik het uitkijkpunt, waar ik al zo vaak langs kwam maar nog nooit stopte... Prima slotritje, goed voor 50 km met 950 hm.
