[quote="de boef van parma"]Hé Boef luister, ik heb net met Fabrizio gesproken, je weet wel die met die snor in dat huis aan de overkant en met die hond die nogal nervoso is.....
Amore, ik heb liever niet dat je met dat soort mannen praat
Hij fietst als een béést!
Ik keek mijn vrouw aan. Dat is altijd prettig.
Ze ging verder:Gisteren heeft hij een rit van 5 uur gemaakt over 150 km.
Cazzo! Ik weet niet veel, maar een gemiddelde van 30 Ka Em Ha in de bergen van de Marche: buon giorno, zou ik zeggen.
Hij fietst 5 x in de week en ook nog met zn club. Ik heb hem verteld dat jij Nederlander bent en natuurlijk ook fiets!
*Zucht* Grazie Amore, maar is dat nu wel zo verstandig, om dit soort intieme zaken met hem te delen? Heb je hem nog meer verteld soms?
Ja, dat je morgen ook met hem een toer wil maken van minimaal 150 km,
draafde ze door. Haar bruine ogen stonden in vuur van blijdschap. Zo Italiaans.
Fietsen was opeens heel ver weg voor mij..........
Om 7.00 uur s ochtends vertrekt hij en dan zijn jullie vóór de lunch weer terug.
Maar natúúrlijk, eten is altijd een ijkpunt in Italië.
Ik heb niet eens een fiets bij me! Zo, discussie gesloten en ik ging over tot de orde van de dag. Ze zweeg.
Onze auto was niet meer dan twee stoelen. Fietsen achterin? Er was helemaal geen achterin.
Voor het eerste naar het vakantiehuis aan de Adriatico zonder de fietsen.
Ha, lekker rustig gevoel. Tijd voor een vino.
Boef?
Amore?
Waarom neem je niet de fiets van Ilaria?
Altijd lachen met mijn Bella. Ons buurmeisje was zeker 13 en de gelukkige bezitster van een hybride fietsje met triple en 7 kransjes achter, waar ze al 5 jaar op reed. Mooi recht stuur, gewone pedalen, dikke banden, kleur blauw. Accessoires: bidonhouder. Verdere details waren niet vrij gegeven, behalve dat kosten en moeite gespaard waren tijdens de aanschaf van deze tweewieler.
Bril-jant idee!
Een eerste inspectie van het voertuig maakte duidelijk dat de zadelpen tot aan het kritieke punt gebruikt moest worden en dat de remmen, voor en achter, strak tegen de velgen leunden, maar dat had ik zo verholpen. Beetje olijfolie over de ketting, banden op spanning e pronto!
Fabrizo, de man die tijdens het ontbijt rauwe bergen eet, stond klokke 07.00 met een blinkende alu SAB op mij te wachten. Bijna alles klopte aan de man, zn outfit, zn materiaal, maar ik nam toch een overgewicht waar.
Ik had mijzelf in de tijd terug geworpen. Geen wielerbroek, geen wielershirt (geen fiets dus...), wel uitstekende loopschoenen. Dat helpt altijd. Fabrizio keek met argwaan naar mijn geschoren benen. Je zag hem denken: dijen van Bontempi, kuiten van Schwarzenegger, enkels van Pantani.
Over de rit kunnen we kort zijn. In de aanloop naar de bergen hing hij alleen maar, zó Italiaans, in mijn wiel. De bergen. Het ging 100 meter omhoog en hij lag op 75 meter achterstand. Na de eerste klim heb ik maar ff gewacht. Bij onze hereniging werd ik ingewijd in het Italiaanse boek der excuses en zijn wij op zijn advies maar caffé gaan drinken. Of ik veel fietste? Onze giro hebben we voor wat de bergen betroffen sterk ingekort, anders zouden we voor donker nooit thuis zijn, laat staan voor de lunch. Langs de kust terug. Fabrizio als een uitgewrongen vaatdoekje in mijn wiel. Tot overmaat van ramp werden we ingehaald door een lekker roulerend groepje corridori. Tja, dat jeukt, ik haakte meteen aan en moest ik Fabrizio ff alleen laten. Mijn aanwezigheid in het groepje werd met gemengde gevoelens geaccepteerd. Geen racefiets, geen fietskleren en het zag er ook echt niet Italiaans uit. Losgereden worden was voor mij geen optie.
En? Thuis aangekomen deed ik kond van het gebeuren en dat Italiaanse kms qua lengte waarschijnlijk verschillen met Hollandse, om maar te zwijgen van Italiaanse gemiddelden.
Dit alles is vele jaren geleden gebeurt. Fabrizio ziet er nu uit als een tentharing in de hongerwinter, ziet zijn gezin nauwelijks meer en ik mag mij een vriend van hem noemen. In de tussentijd hebben wij samen vele getrained en Gran Fondos gereden. Afgelopen zomer is hij 2e geworden in zijn leeftijdsklasse tijdens het Italiaanse kampioenschap triatlon, zonder snor. Die 150 km in de bergen van de Marche rijdt hij nu met twee vingers in de neus binnen de 5 uur.
Wens een iedere prettige dagen en een voorspoedig 2010[/q
heerlijk verhaal
