Alweer bijna 'Vandaag niet gefietst in 2014'
(Fietsverslag van zondag 21 september 2014)
Na een wat de
météo betreft zeer wisselvallige week hier in de
Provence, zou het vandaag dan 'eindelijk' mooi zonnig en rustig weer worden. Fietsen dus! De afgelopen week kenmerkte zich door veel regen- en onweersbuien, waarbij die laatsten soms vanwege het ontbreken van voldoende wind ook nog boven je hoofd bleven hangen. Ja, er waren ook wel goede ochtenden of middagen, maar door de onzekere weersverwachting kon je er niet zeker van zijn zo'n buiencomplex te ontlopen. Aan weerradar heb je hier dan ook niet veel, want je ziet niets aankomen. De buien ontstaan 'plotseling' en ontwikkelen zich razendsnel, dus het 'verrassingseffect' is groot
. En in zo'n bergachtige omgeving zie je op de fiets het 'weer' ook al niet zo goed aankomen als bijvoorbeeld in Nederland het geval is.
Het plan voor vandaag was om de auto te pakken en samen met m'n vrouw naar Malaucène te rijden. Ik zou dan vanuit dat stadje 'een rondje Ventoux' gaan doen, terwijl zij zich dacht te kunnen vermaken door wat in de winkeltjes rond te neuzen, van 'koffie met...' op een terrasje te genieten en rond lunchtijd ergens wat te gaan eten.
Toen ik zo rond kwart over zes even naar het toilet liep, zag ik dat de boel hier aardig dicht getrokken was: mist! Och, dat zal als de zon er zo door komt wel snel optrekken, dacht ik. Mis, het werd steeds erger. De webcam op de Mont Serein, die op de top van de Ventoux gericht staat, gaf een wat positiever beeld: de top van de berg was in elk geval vrij van wolken. Even leek ook hier de zon door te zullen breken, doch dat was van slechts heel korte duur. De mist wilde maar niet optrekken. Ik begon steeds meer te balen en ik zag mijn dagje fietsen al letterlijk de mist in gaan
. Morgen, maandag, de berg op fietsen was geen optie, want dan zou er een straffe
Mistral door het
couloir Rhodanien gaan waaien.
Uiteindelijk hebben we besloten om 'op hoop van zegen' toch maar te gaan rijden. Zo tussen l'Isle-sur-la Sorgue en Carpentras werd de mist steeds dikker en vormden er zich van die minuscule regendruppeltjes op de autoruit. Bij Carpentras werd het wel wat beter, maar de zon was nog in geen velden of wegen te bekennen. Daar waar de D938 de weg Beaumes-de-Venise - Caromb kruist, waren twee auto's met een behoorlijke vaart op elkaar geknald. De gendarmerie en hulpdiensten waren al ter plekke. Of het wat met de mist te maken had, weet ik niet. Deze eerste dag van de herfst begon in elk geval wel herfstachtig
. En dan, vlak voor Malaucène, in de bocht bij de
Cave de Beaumont du Ventoux en de afslag naar Bédoin, reden we opeens vol in de zon! Geen mist meer te bekennen
.
Het was gezellig druk in Malaucène, met volle terrasjes, 'ontelbare' fietsers en de meeste winkels waren zo te zien ook nog open. Leuk voor
madame 
. Even snel stoppen bij het toilet en daarna de auto ergens parkeren. Een goede parkeerplek, op het terrein tussen het postkantoor en de camperplaats, was snel gevonden. Fiets uit de auto, banaan en fruitreep eten, slok drinken etc. etc. en ik kon vertrekken voor de 'klassieke' klim van de Mont Ventoux. Het was inmiddels net half twaalf geweest. Niet vergeten om bij de afslag naar de Ventoux nog even de hoogtemeter te kalibreren. Daarna ben ik op een licht verzet richting Bédoin gaan fietsen. Om niet met 'stijve spieren' te moeten gaan klimmen, had ik namelijk besloten om in Malaucène te starten en niet in Bédoin zelf.
Al snel ben je zo op het colletje in de D938 en duik je richting de D19. Ik fietste hier heerlijk in de zon en het begon al aardig warm te worden. Ook de klim naar de
Col de la Madeleine heb ik op mijn gemak gedaan. Prachtig is het hier. De Ventoux lag er mooi bij, geen wolk meer te zien. Vanwege de late start, gunde ik mij geen tijd om onderweg nog foto's te gaan maken. Ondertussen werden er nog wel een banaan en twee fruitrepen 'weggewerkt' en daarna kon ik al aan de afdaling naar Bédoin beginnen. Aan het einde van die afdaling, in de buurt van de
aire naturelle de camping Les Oliviers, komt mij een enorme vrachtwagen met aanhanger (veewagen met varkens) tegemoet. Het 'monster' beslaat bijna de gehele breedte van de weg en toetert om aan te geven dat ik helemaal naar de kant van de weg moet. Waarom moet zo'n bakbeest in hemelsnaam dit smalle en bochtige weggetje nemen om z'n route af te snijden. Want een andere reden kan ik niet bedenken, er is hier nergens een boerderij voor zover ik weet. Ik kan nog net op de fiets blijven, maar nauw is 't wel.
In Bédoin nog snel even van 't toilet gebruik maken, de laatste fruitreep naar binnen werken en dan kan 'de strijd' beginnen. Ik wilde proberen mijn tijd van de vorige klim toch wel wat te verbeteren en hoopte na een week (min of meer gedwongen) rust voldoende fit te zijn om 'er iets van te kunnen maken'. In 'vliegende start' drukte ik precies op de 'startlijn' op de 'Lap'-toets en zo begon ik dan aan mijn 54e klim van deze berg. Deze keer was er gelukkig geen verkeer dat mij hinderde en kon ik goed vaart maken. Er kwamen al diverse fietsers naar beneden. Ja, die hebben de klus waarschijnlijk al geklaard, dacht ik zo bij mijzelf. Ik zag dat er nu wel wat grijze plukken bewolking richting het bovenste deel van de berg dreven, doch de top was nog goed zichtbaar.
Daar waar ik normaliter al naar het binnenblad schakel, fietste ik nu nog door op het buitenblad, terwijl het display van mijn Rox toch al 5% aangaf. Maar het ging goed en ik hoopte maar dat dit mij later niet op zou breken. Mijn display zegt: 161 bpm. Daar waar de weg vlak voor Ste-Colombe naar rechts draait en het 6% wordt, ben ik pas naar het binnenblad gegaan. Ondertussen kwamen er wel steeds fietsers naar beneden, doch leek het alsof ik de enige was die omhoog reed. Ik werd niet ingehaald, ik haalde niemand in en er reed ook geen enkele fietser voor mij. Als je zo vlot gaat, ben je snel bij
Les Bruns. Dat betekent nog gauw een paar flinke slokken drinken nemen, terug naar het buitenblad en 'racen' naar
St-Estève ('de bocht'). Op 't laatste moment dan
petit plateau et tout à gauche (zie twee verslagen terug) en je fietst al in het beruchte bos. Nu moet ik een mooi ritme zien te vinden. Dat duurt altijd even vanwege de overgang naar een toch wel wat steiler parcours...
Fietsend in de 'chicane' met de achter elkaar liggende S-bochten is mijn GPS-tachometer compleet de kluts kwijt: 4 km/u en 5 km/u zie ik afwisselend op het display verschijnen. Het is hier wel steil, de Rox geeft op een gegeven moment gedurende een paar bochten zelfs 14% aan, maar zo langzaam ga ik helemaal niet hoor. Het is daar gewoon te nauw voor een correcte GPS-snelheidsmeting. Als ik deze passage achter mij laat is het gelukkig weer 'gewoon' 11% en krijg ik ook weer een normale snelheid in beeld. Het voelt een beetje benauwd aan in het bos. Toch kan ik een goed ritme vasthouden. Mijn hart klopt met zo'n 155 à 156 bpm. En er komen maar fietsers naar beneden. Maar ik ben hier de enige die hier omhoog gaat, lijkt het nog steeds. Er vallen grote zweetdruppels op de bovenbuis. Dat heb ik de laatste Ventoux beklimmingen toch eigenlijk niet meer meegemaakt. Ik veeg ze af voordat ze de kans krijgen op te drogen en lelijke vlekken op het titanium kunnen maken. Pff, pff, waarom ben ik hier eigenlijk zo aan het zwoegen, vraag ik mij af? Ik ben deze zomer toch al drie keer deze berg op gefietst.
Der Weg ist das Ziel zeggen de Duitsers dan. Ja, zoiets zal het wel zijn. Je denkt dat je het nog kunt, dus doe je het...
Een stukje voor het
Maison Cantonaire, ik ben dan al 10 km aan het klimmen, hoor ik een fietser naderen en word ik ingehaald door een knaap op een witte
Stevens. Hij draagt ook een rugzakje. Wat moeten die fietsers toch altijd met die rugzakjes? Iets verderop zwoegt een andere fietser, die ga ik inhalen, dat is wel duidelijk. De man rijdt op een titanium fiets, waarvan ik het merk ('t zijn zwarte
decals) niet goed kan lezen. Ik denk dat het een gehuurde fiets is. De man heeft het moeilijk en zwalkt wat over de weg. Hij groet wel netjes, dan kan hij tenminste nog wel opbrengen. Na de grote S-bocht maar weer snel flink drinken en een paar gelletjes weg zien te werken. Alhoewel het hier maar 8% schijnt te zijn, 'loopt' het opeens niet meer soepel. Ik zit even in een dipje. Of begint de vermoeidheid nu al toe te slaan? Ik mag toch hopen van niet! Ik zie wel dat de top er nu weer zonnig bij ligt, geen wolken meer.
Een eind verder zie ik een man of acht, negen, voor mij rijden. Ik draai nu gelukkig al weer wat beter en ga ze allemaal inhalen. De achterste fietsers rijden op titanium fietsen. Ik zie een fiets met geëtste decals (onleesbaar), een
Airborne en nog zo'n fiets als van de man die ik al eerder inhaalde. Ook passeer ik een fietser op een opvallende en in glimmend metallic-oranje uitgevoerde
De Rosa, een erg mooie fiets. De tweede helft van 'het bos' lijkt voor mij altijd korter dan de eerste helft en zo ben ik dan al bij de bocht waar links die twee grote loodsen en rechts al die huisjes staan. Je weet dan dat je al bijna bij
Chalet Reynard bent en je het bos gelukkig achter je kunt laten
. Nog weer snel wat drinken, voordat ik bij de grote bocht bij 't chalet ben. Daar is het, dat zie ik meteen, zo druk dat je er beter je aandacht bij het verkeer en de toeristen kunt houden
.
Het terras van het chalet is afgeladen en op de parkeerplaats staat het vol met auto's. Er staan langs de weg voor het terras ook veel motoren geparkeerd. Als ik aan de laatste 6 km begin, voel ik weer de warmte van de zon. Ik kom nu op een deel van de klim dat veel minder steil is. Alleen de laatste kilometer wordt nog even lastig, dat is bekend. Er is wel wat wind op komen zetten en dat merk ik vooral als ik richting de graat van de berg fiets. Toch fiets ik hier nog vlot omhoog en ga ik eigenlijk iedereen voorbij. En er zijn hier nog fietsers genoeg om in te halen
. Nog een paar gelletjes pakken voor de laatste inspanningen. Op het stukje naar
Fontaine La Grave schakel ik naar 34x23 om wat meer snelheid te kunnen maken. In de bocht nog een paar slokken nemen en nog een stukje met 34x26 verder 'racen'. Ik word nog een keer ingehaald door een jonge knaap, maar verder ga ik nog steeds alles voorbij. Ook een fietser op een dure fiets ('t merk ben ik al weer vergeten) met een mooie Campa EPS-groep (Record of Super Record). Ja, de
benen moeten het (goed) doen, dat zal ik zelf ook nog gaan merken
.
Dan ben ik al weer zo ongeveer op de helft van deze laatste 6 km en staat de fotograaf van
griffephotos al weer klaar om zijn werk te doen.
Merci, zeg ik als hij zijn kaartje aanreikt.
Bon courage à vous!, zegt hij. Dat heb ik wel nodig, want verdorie, weer op dit punt voel ik wat kramp opkomen. Ik heb toch voldoende gedronken. Heb ik dan toch wat 'geforceerd' en te veel van mijzelf gevergd? Ik doe mijn best om de 'boel' onder controle te houden en dat lukt gelukkig wel, maar 't wordt wel erg 'spannend' op die manier. Ja, het is natuurlijk niet niks, zo'n berg als de Mont Ventoux op fietsen en 'het bos' vraagt telkens weer veel van je krachten. Ik kom even uit het zadel en dat kan nog, een 'veilig' teken, want als je veel kramp hebt, gaat dat niet, is mijn ervaring. Ik begin al aan het stuk langs het 'Simpson-monument' en heb gelukkig niet al te veel wind tegen op het steile gedeelte naar de
Col des Tempêtes.
Aha, Le Grimpeur, zegt de fotograaf van
sport-photo steevast als hij mij in mijn 'Grimpeur-trui' ziet
.
Nog een paar honderd meter en 't zit er weer op. De fotograaf van
photoventoux schijnt iets tegen mij te hebben, want weer wordt ik niet door hem gefotografeerd. Hij is, gezeten achter zijn enorme telelens, in gesprek met iemand die naast hem staat. Wel jammer, want hij maakt met zijn 'teletoeter' juist heel aparte foto's! Als ik de laatste bocht neem, staan er aan het begin van de nauw passage voor fietsers een paar motorrijders met elkaar te babbelen. Ze staan met de rug naar mij toe en ik zie 't natuurlijk al weer gebeuren: die blijven daar vast niet staan. Ik heb het nog niet gedacht, of de één doet al een paar passen opzij. 't Is er nauw en het zijn forse kerels. Daar kan ik niet zonder waarschuwing langs.
Attention!, brul ik. Geen reactie. Ik wordt kwaad
en brul opnieuw
Attention, attention! Dan heeft de ene in de gaten dat er nog meer mensen op de wereld zijn en trekt hij net op tijd z'n maat terug. Vlak voor de streep schiet ik snel even tussen de hekjes door, zodat ik
op de streep mijn 'Lap' af kan ronden:
1:57:32. Dat is wel ruim binnen de twee uur en 2 minuten sneller dan de vorige keer, maar helemaal tevreden ben ik toch niet. Ik had toch op iets meer gehoopt, gezien mijn mooie tijd van de laatste 'Malaucène-klim'.
Het wordt eentonig, alweer Le Grimpeur op de Mont Ventoux (#54):
De 'paal met het bord', de berg en het weer op zondag 21 september:
Er dreven wat wolkjes rond de top:
Blik op de Mont Serein en daarachter op de D40 (St-Léger-du-Ventoux):
Even geen zon te zien...:
Blik naar het noordoosten:
Er drijven wat wolken rond de berg en soms ontnemen die je het zicht op de omgeving. Ik zei voor het vertrek tegen mijn vrouw: 'Ik zal deze keer maar geen foto op de top laten maken hè?'. Omdat ik al zo laat gestart was, wilde ik eigenlijk niet al te langs boven blijven . Ik merkte aan haar reactie, dat ze wel wat teleurgesteld zou zijn als ik mij niet zou laten fotograferen. Vlak naast mij liep een meiske met fietsen te 'sjouwen'. Ik sprak haar in het Frans aan en wilde vragen of ze Française was, doch ik hoorde al meteen dat het een landgenote was. Natuurlijk wilde ze wel een paar foto's van mij maken. Daarna maakte ik nog even een praatje met haar. Ze was vandaag ook vanaf Bédoin omhoog gefietst, dat was haar derde klim. De andere twee kanten had ze onlangs al gedaan. Ik vroeg haar naar haar tijden en het bleek dat onze tijden maar weinig van elkaar verschilden. Als een
vieux chnoque ('ouwe knakker') als ik er ongeveer net zo lang over doet als zo'n jonge meid (gesoigneerd en slank type), mag ik eigenlijk best tevreden zijn. Alhoewel de vergelijking uiteraard relatief is, want ik ken haar conditie natuurlijk niet.
Snel een appeltje eten en zelf nog een paar foto's maken en dan naar beneden. Net voorbij de 'hekjes' rijdt er een al wat oudere man op een 'monsterlijke' e-bike met zo'n 'mega-grote' achternaaf ook naar beneden. Het is onduidelijk wat hij nu precies van plan is. Hij rijdt niet netjes rechts, hij gaat ook niet snel en schijnt niet op de overige weggebruikers te (willen) letten. Ja hoor, zonder richting aan te geven of even om te kijken, schiet de man plotseling naar de linkerkant van de weg
. Daar, lijkt het, staat zijn (Nederlandse) camper geparkeerd. Zulke lieden horen eigenlijk niet meer op de weg, of mag je zoiets niet zeggen
? Meteen na de bocht naar links, net voorbij de
belvédère dus, ga ik een mede-racefietser inhalen. De man zit te 'klooien' om in zijn pedalen te klikken en wijkt, zonder op anderen te letten, ook behoorlijk naar links uit. Ik ga er maar snel voorbij!
Na de
bocht bij de radarkoepel stop ik toch maar even om van het uitzicht en landschap te genieten en nog een paar foto's te maken. Alhoewel er telkens wolken aan komen drijven, is er tussendoor nog genoeg te zien. Prachtig zie je vanaf hier in de diepte de D40 langs de grens van de Vaucluse en de Drôme lopen. Daar heb ik ook al vaak gefietst. Dichterbij kijk je mooi op de Mont Serein en zie je de D974 liggen. De man die op de laatste foto staat, stapte af vlak nadat ik hem gefotografeerd had. Er komt nog een fietser omhoog. Ook hij stapt af, nog voordat hij bij mij is. Ja, de Ventoux hè, dat is niet niks
. Na het fotograferen begint het echte afdalen dan. Tot aan
Chalet Liotard vertoont het wegdek nog regelmatig wat vochtige plekken. Maar niet zo dat je er last van hebt. Er komt een fietser omhoog lopen. Hij moet toch nog een dikke 4 km voor hij boven is. Na het chalet gaat het pas echt hard naar beneden. Zonder dat ik de limieten op ga zoeken, laat ik de fiets toch mooi zijn gang gaan. Ik trap niet mee, maar ga wel 'plat op het stuur' liggend naar beneden en daarmee bereik ik dan toch nog een maximum van 76,84 km/u. Snel genoeg voor mij
. Een paar Zwitserse motorrijders passeren mij en scheuren met nog veel en veel hogere snelheid de berg af. Na die hele steile passages gaat het wat rustiger naar beneden en kun je ook nog een beetje van de omgeving genieten.
Na 33 minuten ben ik al weer in en door Malaucène en terug op de parkeerplaats. Mijn vrouw heeft zich gelukkig goed weten te vermaken. Toen ze een pizza ging eten, kreeg ze een tafeltje naast een stel wat wij kennen van een verblijf op een andere camping hier in de regio. Zo had ze ook nog wat 'aanspraak', want dan worden er uiteraard de nodige 'ditjes en datjes' uitgewisseld
. Omdat het al 'laat' was, hebben we maar geen terrasje meer opgezocht, doch even genoten van een
chausson aux pommes (soort luxe 'appelflap'), waar m'n vrouw op trakteerde. Ja, dat gaat er na zo'n inspanning natuurlijk vlot in
! En toen wij terugreden naar de Luberon, lag de Mont Ventoux er, helemaal vrij van wolken, weer stralend bij. 't Was vandaag niet makkelijk, maar de voldoening was toch wel weer als vanouds en ach die tijd, mooi toch, ruim binnen de twee uur
.
't Tochtje, van slechts
55 km, staat natuurlijk ook weer op
Strava.
, dat valt wel mee hoor! Deze foto's zijn gemaakt vlak onder de top, op 1792 m hoogte:
