Fietstochten van "Le Grimpeur"

[Jac]

Mooie verslagen weer , met veel plezier gelezen !

[Le Grimpeur]

Adieu Provence, adieu La France!
(Fietsverslag van donderdag 2 oktober 2014)

Voor mijn laatste fietstocht dit jaar in de Provence, heb ik gisteren een tochtje van een dikke 100 km door de Alpilles in mijn Sigma Rox 10.0 geladen. De weersvooruitzichten voor de komende week hier zijn (al weer) niet geweldig, dus hebben madame en ik besloten om wat vroeger dan gewoonlijk naar Nederland terug te gaan. Maar ach, na ruim vier maanden in deze mooie streek gebivakkeerd te hebben, is la rentrée toch ook wel weer leuk .

Om kwart voor negen stapte ik in kort-kort, maar wel met armstukken, dus voor de laatste keer dit jaar hier, op m'n 'titanium ros'. Tot aan Les Taillades heb ik het parcours van de fietsroute Le Luberon en Vélo gevolgd. Je vermijdt zo de drukke D2 door Robion. Die fietsroute loopt via een vrij smalle weg, eerst door het oude Robion (schilderachtig) en daarna langs tegen de voet van de Luberon gelegen villa's. Terwijl ik hier nog in de schaduw fietste, zag ik tussen de bomen door dat Cavaillon al heerlijk in de zon lag. Tussen Robion en Les Taillades fiets je dan door een stukje open terrein met een mooi zicht op de berg. Zo af en toe kom je daar een auto van riverains (aanwonenden) tegen. En zo kwam mij gisteren ook tweemaal een auto tegemoet. Je kunt elkaar daar goed passeren, doch opvallend was dat beide auto's helemaal aan de kant van het weggetje stopten om mij vrij baan te geven . Er zijn nog wel keurige automobilisten! En was het toeval dat er beide keren een vrouw achter het stuur zat ?

Na Les Taillades volgt er dan een minder interessant stuk over een wat opgelapt en dus hobbelig wegdek. En toen was ik al in Cavaillon. Daar is het op dit tijdstip altijd druk, dus goed opletten, want iedereen heeft haast en ik moet daar meteen al een paar rotondes passeren. Ook in de stad zelf, waar je verscheidene keren van rijstrook moet wisselen en ook nog een paar stoplichten zijn, moest ik mij niet laten afleiden. Maar ik was weer eens vlot door de stad en reed in 'no time' al weer op de brug over de Durance. Daarna, het is inmiddels bekend neem ik aan, komt de fietsbrug over de TGV spoorlijn en de direct daarnaast gelegen A7. Ook de D26 naar Orgon is altijd druk. Er zijn daar wel brede fietsstroken, doch sommige vrachtauto's rijden bijna over de rand van die stroken. In Orgon moest er een rijbaanbreed spandoek opgehangen (of verwijderd) worden en blokkeerde een hoogwerker de ene rijstrook. De Police Municipale van Orgon regelde het verkeer, dus dat gaf gelukkig ook geen problemen.

Na de omleiding i.v.m. de aanleg van een nieuw viaduct over de 'gewone' spoorlijn, fietste ik dan al weer over het parallel aan de die spoorlijn lopende weggetje richting de D569. Ik reed hier al vlak langs de steile rotsen van de oostelijke Alpilles (Les Plaines). Bij de spoorwegovergang, waar ik rechtsaf ben gegaan, kwamen mij twee Franse racefietsers tegemoet, doch zij gingen in tegenovergestelde richting verder. Het zouden niet de enige fietsers zijn die ik hier vandaag zou zien. De D569 begint met wat vals plat, waarna er een makkelijke klim (max. 4%) volgt naar 128 meter, het punt waar je linksaf naar Sénas kunt.

Aan het begin van de D569 fietste ik vlak langs de steile rotsen van Les Plaines (Alpilles):




De D569, vlak voor de op 128 m hoogte gelegen afslag naar Sénas:



Na de 'top' krijg ik steeds meer van de Alpilles te zien. Ik verlies hier langzaam weer wat van de gewonnen hoogte, zodat het fietsen haast 'als vanzelf' gaat en ik daardoor ook al snel bij de afslag naar Eygalières ben (D25). Daar reed ik echt de Alpilles binnen. Ik voel dat er hier wel wat meer wind staat dan in de Luberon en die wind heb ik recht op kop. Eerst weer over vals plat, maar bij restaurant La Ribote de l'Homme Noir begint het echte 'klimmen'. De klim is gemiddeld 5% en met 34x23 klim ik makkelijk naar de top op ongeveer 270 m. Ik fiets hier door een bosachtige omgeving, waar ik tussen de bomen door telkens de enigszins grillige rotsen van de Alpilles te zien krijg. Er komen mij hier ook opvallend 'veel' fietsers tegemoet. Ik schrijf 'veel', omdat het al begin oktober is en je op zo'n doordeweekse dag eigenlijk bijna niemand meer zou verwachten. Doch het is schitterend weer en de Alpilles zijn een geliefd en aantrekkelijk fietsgebied. Het is er prachtig door de gevarieerde landschappen en je kunt er leuk een beetje klimmen. Voor de niet zo erg geoefende fietsers is dat laatste hier al snel lastig genoeg .

Het afgelopen weekeinde is het het jachtseizoen hier geopend, dus zijn er ook al weer jagers actief. Ik zie er een die op zo'n mini-krukje, in z'n oranje hesje en met zijn geweer op schoot, op de helling op de uitkijk zit. Een ander komt in zijn terreinauto aanrijden en geeft hem vanuit de auto met handgebaren een paar aanwijzingen. Wat verder staat er nog een, fel oranje T-shirt aan en portable aan z'n oor. Ja, kennelijk gaat het er bij de jacht tegenwoordig ook een beetje numérique (digitaal) aan toe .

Na het colletje wil ik snelheid maken in de afdaling, doch er loopt een jachthond precies midden op de weg. Z'n belletje is met een grote, groene, niet ingekorte soort tie wrap om z'n hals bevestigd. Wat gaat 't dier doen? Hij sjokt in een sukkeldrafje voor mij uit, kijkt eens om en aan zijn 'slome blik' te zien, mag ik er wel langs. Toch wacht ik maar even tot hij wat meer naar de kant van de weg is gegaan. Hup, er voorbij en dalen. Ik ben nu uit het bos en geniet van het mooie landschap. Ah, daar is de afslag naar Aureille al. Die ga ik nemen, om daarna over de Pas de la Figuière (247 m) dan verder naar Aureille te dalen.

Op de D25 bij de afslag naar Aureille:






Er komt een vijftal Franse renners uit richting Eygalières aan. Ze groeten allemaal en draaien de D25a naar het colletje op. Dat is vanaf deze kant geen echte klim, want je bent hier op de splitsing al bijna op de hoogte van de pas. Ik berg mijn camera op en fiets ook richting col. Ik heb geluk, want de Fransen staan daar nog. Snel pak ik mijn camera en maak een foto. Dan blijkt dat ze op een achterblijvende kameraad stonden te wachten. Ik had mij voor de foto dus niet zo behoeven te haasten...

Op de Pas de la Figuière:



Ze vertrekken weer en ik begin ook aan de mooie afdaling. Ik fiets hier dwars door het berglandschap, want Aureille ligt eigenlijk helemaal aan de zuidzijde van de keten. Er verschijnen ook steeds meer olijfboomgaarden. Op het wat vlakkere terrein ten zuiden van de rotsen wemelt het van de olijfbomen en olijfolieproducenten.

De D25a voert door een prachtig landschap van rotsen en olijfbomen:
(Hier kijkend in de richting van de Pas de la Figuière)






Navigerend op de track van mijn Rox 10.0, kom ik net buiten Aureille op de D24a richting Mouriès. Ook hier rijd ik, in het zonnetje, weer over een rustige weg en hoofdzakelijk tussen de olijfbomen. Ik heb wel weer wat wind tegen. De olijven zijn al mooi geel-groen van kleur en ik denk nog 'over een maand of zo zullen ze wel geoogst worden'. Uit de omgeving van Beaumes-de Venise, waar ook heel goede olijfolie geproduceerd wordt, ben ik gewend dat de oogst pas in november gebeurt. Ik was dan ook hooglijk verbaasd, toen ik, net voor de aansluiting met de D24, zag dat men al aan 't oogsten was. Staand op speciale 'driepootladders', werd met een houten harkje met grove vertanding de boom leeg 'geharkt'. De olijven vielen op een onder de bomen liggend fijnmazig net. Ik heb voordat ik de foto maakte, eerst maar even netjes gevraagd of dat goed was. Geen bezwaar!

In de Alpilles bij Mouriès is men dit jaar al vroeg met de olijfoogst begonnen:




In de Alpilles wemelt het van de olijfolieproducenten:



Terwijl ik bovenstaande foto maakte, zag ik dat er aan het begin van de D24 naar Le Destet een groot bord stond met Route barrée à 1 km. Vervelend, want na een 'rondje Les Baux-de-Provence', wilde ik juist via Le Destet naat Eygalières. Er komen twee vrouwen op sportfietsjes uit de richting van de afsluiting. Maar eens even vragen of je er met de fiets misschien wel langs kunt. Volgens hen zou dat geen probleem zijn. Er was een kleine omleiding, zeiden ze, via een bruggetje. Mooi zo, straks maar eens proberen. Maar nu eerst even de armstukken af doen, daarvoor is het inmiddels wel te warm geworden. Na Mouriès ben ik , ook weer binnendoor, over de mooie en eveneens rustige D5 naar Maussane-les-Alpilles gefietst. Ook hier waren weer veel (race)fietsers onderweg. En ook hier reed ik weer tussen heel veel olijfboomgaarden.

De Rox 10.0 gaf mij in Maussane prefect aan hoe ik zonder omweg op de D27 moest komen. Als je een stukje op weg bent op deze weg, wordt na het chique hotel Manville het landschap wat meer open en krijg je het plateau en de rotsen waarop Les Baux-de-Provence is gelegen al goed te zien. Ook kun je duidelijk zien waar de Col de la Vayède (230 m) ligt. Als ik een paar foto's gemaakt heb en weer op de fiets wil stappen, komt er een gele VW-kampeerbus met Zwitsers kenteken (kanton GE = Genève = Franstalig Zwitserland) aan. Ik wil even wachten met opstappen tot de bus gepasseerd is, doch het busje stopt. 't Raampje gaat open en een vriendelijke vrouw roept iets. Ik versta het niet meteen en denk dat ze de weg wil vragen. Doch als ik er heen loop, zegt ze 'Ça va?' ('Gaat het?'). Ik voel al 'nattigheid', want zo begin je niet als je de weg wilt vragen. 'Avez-vous besoin d'aide? ('Hebt u hulp nodig?'), zegt ze. Ik begin te lachen en zeg 'Nee, dank u, ik heb even een foto genomen.' Ze begint nu ook te lachen. Ik bedank haar vriendelijk, 't busje gaat verder en ik stap op en fiets richting Les Baux. Ik heb dat wel vaker, als ik even langs de kant van de weg sta, denkt men vaak dat ik 'panne' heb en biedt men hulp aan.

Op de D27 tussen Maussane en Les Baux zie je 't stadje en de Col de la Vayède al liggen:



De klim naar de Col de la Vayède (230 m) begint met zo'n 5% en eindigt met 9%. Doch het is maar een korte klim en eigenlijk stelt het dus niet veel voor. Bij les Baux is het nu een heel stuk rustiger dan in het seizoen. De lange rij parkeerplaatsen, waarbij op het wegdek telkens payant staat geschilderd, is op de paar laatste na verder leeg. In de bocht meteen na het colletje staat bij een Duitse toeristenbus-met-aanhanger een grote groep 'fietstoeristen'. Daar moet ik, voordat ze gaan fietsen, snel voorbij, want dat wordt natuurlijk niets in de nu volgende afdaling .

Ik rijd terug naar Maussane en ga dan maar eens kijken of de weg naar Le Destet ècht helemaal dicht zit. Ik ben al een eindje aan het fietsen, als er van werkzaamheden nog helemaal geen sprake is. 't Is dus weer een 'Franse' kilometer, want op een gegeven moment kom ik opnieuw een bord tegen dat de weg na 1 km afgesloten is. Wat de vrouwen bedoelden, is mij een raadsel. Hier kan ik dus echt niet verder. De weg is diep uitgegraven, geen doorkomen aan. Rechts is een irrigatiekanaaltje met een vrij smalle betonnen 'kademuur' en een roestig bruggetje. Daar kan ik met mijn raceschoenen plus fiets in geen geval over. Aan de overzijde van de weg zie ik nog net een andere racefietser door het hoge gras banjeren. Eens kijken of het daar misschien lukt. Doch daar loop ik vast bij een hoog talud, waar ik ook liever niet met fiets en al naar beneden zou moeten klauteren. Er zit dus niets anders op dan maar weer terug te rijden en de officiële omleiding via Mouriès te volgen .

Op de D5 naar Mouriès staan bij een soort ruitersportcentrum (Promenades à cheval) de Duitse fietstoeristen voluit in de breedte over de hele weg. Ik geef een 'brul' (nee, ik geen 'scheisse' ), waarop ze de ruimte voor mij maken. De bus staat inmiddels in Mouriès, waar de chauffeur al met een videocamera in de aanslag op 'zijn groep' staat te wachten. Vanwege mijn tijdverlies bij de wegwerkzaamheden en de noodzakelijke extra kilometers, geef ik 'vol gas' richting de buurtschappen Les Baumettes en Le Destet. Daarna gaat het met 50x23 naar de côte. Het loopt in het begin slechts met 2 - 3 procent op. Pas vlak voor de top gun ik mij op het laatste stukje van 4% even het binnenblad. 't Is trouwens wel een mooie klim, want je fietst ook hier weer in een schitterende omgeving. In een vorig verslag deze zomer heb ik er al een paar foto's van geplaatst.

Naar Eygalières is het eigenlijk alleen nog maar dalen, dus daar ben ik snel. Ook vanaf dit stadje naar Orgon gaat het erg vlot, want er ligt een nieuw wegdek en het is bij vlagen hooguit een beetje vals plat (2%). De Chapelle St-Sixte, net buiten Eygalières, ligt er mooi bij en ik kan er vanaf de weg prima een foto van maken, dus daar ben ik nog maar een keertje voor gestopt.

De Chapelle St-Sixte bij Eygalières in de Alpilles:



En vanaf Orgon ben ik via dezelfde route als op de heenweg weer naar Maubecgereden. Terug is iets lastiger, want daar moest ik nog even over de venijnige helling bij Robion (14%). En ook helemaal 'achterom' in 't stadje is het nog even 'leuk' steil (9%). Doch daarna zat 't er op. Door het 'oponthoud' is de rit wel iets langer geworden dan gepland: i.p.v. krap 101 km, werd het ruim 108 km en dat is ook weer op Strava te zien.

Ter afsluiting van mijn verblijf in de Provence, voor de liefhebbers, hierbij nog wat getalletjes uit het Sigma
Data Center 3.3 (gecorrigeerde opgave, want er waren abusievelijk door mij nog een drietal ritten uit NL meegenomen ):

- aantal fietstochten 29
- gereden kilometers 2.991
- gereden hoogtemeters 42.410
- netto fietstijd 141:14:05

Zo, dit was dan voor wat dit jaar betreft, mijn laatste verslag vanuit Frankrijk. Graag dank ik iedere lezer(es) voor zijn/haar belangstelling en tevens voor alle, altijd weer positieve ( ), reacties! Tot een volgende keer!

[deoudegek]

Dank voor de mooie verhalen. Ik lees ze altijd met veel plezier.
Frank

[Jac]

Dank voor de mooie verslagen, en een goede terug reis!

[Soap]

Met plezier gelezen, dank je wel.

[jossie16]

Heerlijk om al deze verhalen te lezen en de prachtige foto's te zien.
Bedankt maar weer en veilig naar huis toekomen.

[Le Grimpeur]

Een belofte aan mijzelf ingelost...
(Fietsverslag van zaterdag 18 oktober 2014)

Vandaag heb ik voor het eerst na onze terugkeer uit Frankrijk de racefiets weer 'onder de kont' gevoeld. Als je ruim vier maanden in Frankrijk - wat mijn broer ooit eens noemde - 'rondgelummeld' hebt, is er bij thuiskomst wel zo 't een en ander te doen . Nu was het ook niet elke dag van dat weer waarbij het begint 'te kriebelen', maar vandaag dus wel. Daarom heb ik maar wat tijd vrijgemaakt voor een ritje van zo'n 100 km.
In mijn verslag van 26 mei jl. vertelde ik dat ik de dag daarvoor voor 't eerst in m'n leven de Italiaanseweg bij Doorwerth had gefietst. Dat leverde de volgende 'conversatie' op:

Meer dan 50 keer de Mont Ventoux maar nog nooit de Italiaanse weg op gefietst? Leuk is het daar he.

Ja, het is daar inderdaad heel leuk. Ik ben dan ook vast van plan vaker dat hoekje in te duiken. De Holleweg moet er natuurlijk ook nog aan geloven en Kasteel Doorwerth wil ik ook wel eens van nabij bekijken .

Nu had ik er helemaal niet op gerekend dat het er dit jaar nog van zou komen, omdat wij doorgaans pas eind oktober/begin november weer naar Nederland terugkeren. Voordat ik dan weer aan fietsen toe kom, ligt er soms al sneeuw .

Doch op zo'n mooie dag als vandaag, had ik er wel zin in. Aangezien het om half één, toen ik op de fiets stapte, nog eigenlijk helemaal niet aangenaam warm was en ik bovendien verwachtte veel door een bosachtige omgeving en dus onder bomen te zullen fietsen, ben ik in lang-driekwart vertrokken. Op het fietspad van Apeldoorn naar Hoenderloo lag al veel blad en het pad was ook nog eens behoorlijk vochtig. Ik wist dat ik even na Hoenderloo wel op een droog pad zou fietsen, want daar rijd je in de zon en heeft de wind ook meer vat op 't wegdek.
Nadat ik 'warm gedraaid' was (ik ben een soort 'diesel'), ging het fietsen heerlijk. Van het beetje tegenwind had ik nauwelijks last. Ja, de in Frankrijk opgedane conditie was er nog .

Een paar kilometer voor Otterlo wisselt het fietspad naar de linkerzijde van de weg en reed ik weer in de schaduw en dus ook niet meer op een droog wegdek. En zo bleef dat eigenlijk mijn gehele tocht: dan weer een droog wegdek, dan weer een vochtig of soms zelfs erg nat fietspad. Ik stelde mij al vast in op wat extra poetswerk . Bij Ede ben ik linksaf richting Arnhem gegaan. Eerst even een beetje klimmen en na 't bultje heerlijk over een mooi fietspad langs de N224 over de Ginkelse Hei. Daarna komt het stuk door Planken Wambuis en fiets je weer in 't bos. Van de gekozen kledij had ik vooralsnog geen spijt. Het shirt met lange mouwen voldeed prima en de 'kniebroek' hield mijn 'oude' knieën mooi warm.

Kort nadat ik de A12 gepasseerd was, ben ik afgeslagen naar Wolfheze. Hier kwam ik steeds meer fietsers in kort-kort tegen. Logisch, want de temperatuur begon langzaam wat op te lopen. En er waren, uiteraard, de nodige fietsers onderweg. Niet alleen racefietsers en MTB-ers, ook 'gewone' recreanten. Dat vond ik tamelijk opvallend voor een zaterdagmiddag. Zoiets verwacht je eigenlijk eerder op zondag. Gelukkig was ik niet vergeten om voor vertrek nog even een bel op mijn Lynskey te monteren . In Frankrijk fiets ik altijd zonder bel en daar mis ik 'm ook niet. Volgens mij is men daar niet zo gewend aan fietsbellen...
Tussen Wolfheze en Heelsum fietste ik langs de Doorwerthse Heide èn pal langs de A50, waar we minder dan twee weken geleden nog met ons kampeermiddel tuften. Ik rijd daar trouwens liever met die combinatie in zuidelijke richting .

Vanuit Heelsum volgt er dan een stukje fietspad langs de N782 en daarna ging het langs de N225 richting de Boersberg. Die Boersberg hoefde ik alleen maar in dalende richting te doen. Op de Boersberg kom je langs de imposante boerderij annex SVR-camping van het melkveebedrijf van de familie Mulder. Na de korte afdaling (volgens het verkeersbord 10% ), volgt er nog een min of meer vlak stukje en kun je o.a. even bij Kasteel Doorwerth gaan kijken. Dat had ik mijzelf beloofd, dus ben ik over het hobbelige klinkerweggetje richting 't kasteel gefietst. Het was er druk, want 't was de Gelderse Museumdag. Ik zag een bordje met de tekst 'Parkeren € 2,00', verkeersregelaars met hun fluorescerende gele jacks, een veel 'volk', heel veel zelfs. Toch maar even doorgefietst, want zo vaak kom ik hier niet en ik had het kasteel alleen nog maar uit de verte en dan ook nog tussen de bomen door gezien. Het was er eigenlijk 'gezellig druk', waarschijnlijk ook omdat de vele bezoekers zich beschaafd gedroegen, dus geen geschreeuw en gejoel. Je kon vandaag voor slechts € 1,00 het kasteel bezoeken. Voor de beide foto's heb ik even een rustig moment afgewacht, zodat het niet meteen op een kermis zou lijken .

De imposante boerderij van melkveebedrijf Boersberg:




Kasteel Doorwerth:







Het sluis- en stuwcomplex Driel in de Neder Rijn bij Driel:



Na dit 'uitstapje' ben ik meteen de Holleweg te lijf gegaan. Ja, als je net een hele poos in een bergachtige omgeving hebt gebivakkeerd, stelt zo'n klimmetje eigenlijk niet veel voor . Met 34x21 fietste ik daar dan ook makkelijk omhoog. Wat mij opviel, was dat ik hier over een nagenoeg droog wegdek reed, terwijl je daar toch midden in 't bos zit. Boven gekomen, ben ik via een wel nat fietspad weer richting Boersberg gegaan. Dus nog een keer weer naar beneden en daarna ben ik via de Fonteinallee maar eens even een kijkje gaan nemen bij het Stuweiland Driel. Daar was het heerlijk rustig. Er zaten een paar mensen op een bankje van de zon te genieten en wat verder weg liepen een paar wandelaars op het eiland. Ik hoorde een wat oudere man tegen een kleine meid zeggen: 'Opa gaat even zijn telefoon halen'. Zijn kleindochter werd vervolgens met een smartphone gefotografeerd. De man raakte daarna op een bankje met een leeftijdgenoot in een geanimeerd gesprek. Dat was voor de kleine niet interessant, dus kwam de vraag: 'Opa, mag ik in de auto gaan zitten?'. Dat mocht ze, mits ze maar nergens aan zou komen...

Tijd om weer op de fiets te springen en de Italiaanseweg op te zoeken. Ook hier een zo goed als droog wegdek en ook hier was 34x21 ruim voldoende om vlot naar boven te rijden. In tegenstelling tot de vorige keer, ben ik nu nog wat verder over deze weg gefietst, tot aan de Van der Molenallee en via deze laatste terug richting Heelsum. Na Wolfheze ben ik weer naar de N224 gereden, doch nu niet terug naar Ede, maar richting Papendal. Bij het 'motel met de Toekan' heb ik de Koningsweg genomen en daarna ben ik via Schaarsbergen, de Kop van Deelen en Hoenderloo terug naar huis gefietst. Eigenlijk heb ik het maar een enkel moment wat te warm gehad in mijn shirt met lange mouwen en dat terwijl het toch zo'n 21 gaden werd. Maar in de bossen was het volgens mij veel frisser en dus zat ik toch wel goed met mijn keuze. Ik heb in elk geval genoten van deze 100 km trip vanwege het verder toch mooie weer, omdat het fietsen prima ging en omdat ik voor een deel door een voor mij weinig bekend stukje Gelderland heb getoerd. Moet ik misschien wat vaker doen...
Hier dan nog de link naar Strava.

[JoostG]

Ik lees met plezier je verhalen. Je moet mij toch een keer uitleggen hoe je al die straatnamen, plaatsen, etc. onthoudt
Keer op keer neem ik mij dat ook voor, maar als ik thuiskom ......... leeg
Fiets ik gisterochtend door een groot bos bij Zeewolde, wat het grootste loofbos van Europa schijnt te zijn, bedenk ik mij 'die naam moet ik onthouden', en dan ben ik het alsnog kwijt, terwijl ik eigenlijk een goed geheugen heb. Misschien dat fietsen bij mij echt voor een lege kop zorgt.

[Hanz Bé]

Ik rij zelf regelmatig in deze omgeving mijn rondjes, maar als jij het zo beschrijft klinkt het nog veel leuker! Ben overigens zelf zaterdagmiddag daar ook nog geweest. Ik "gebruik" de Italiaanseweg vaak als een soort keerpunt....


Edit: heb net je strava bestandje bekeken, misschien zijn we we elkaar zaterdag wel tegen gekomen... Ik zat ergens rond 15.15 uur bij de Boersberg/ Italiaanseweg e.d.
Ik denk dat jij toen ook wel in die omgeving was!

Edit 2: ik heb net even via de strava Fly-by functie gekeken.. We hebben elkaar dus net gemist. Terwijl jij op het zijweggetje zat om het kasteel te fotograferen, passeerde ik dat weggetje om terug de boersweg weer op te fietsen, richting Heelsum zeg maar. Grappig, dat strava Fly-by. En jammer natuurlijk, had je graag eens in levende lijve ontmoet!

[DeletedUser01]

Wissel anders eens gegevens uit, dan heb je misschien binnenkort een "forumritje Italiaanseweg"?

Ik bedoel, als je vier forumleden in Gruson kunt krijgen, waarom dan niet tien in Doorwerth?

Bedankt voor je mooie verslag, Le Grimpeur!

[Livio Livius]

Lekker dichtbij, dus .......

[DeletedUser01]

Ook dat!