Wat MTB betreft: Een paar losse wedstrijden meedoen en meteen de wereldkamioen XCM verslaan en 2e worden achter wereld- en olympisch kampioen XCO? We weten niet wat er was gebeurd als hij niet in één van de laatste rondes was gevallen in Albstadt, maar zonder die val had het wellicht zelfs op een sprint uitgedraaid. Volgens mij heeft nog nooit iemand dat klaargespeeld. Als hij MTBen nu serieus gaat aanpakken lijkt dat ticket voor de Olympische Spelen me al wel binnen. Op de weg zou dat nog maar af te wachten zijn, daar is de Nederlandse concurrentie vele malen groter.
Wat blessures betreft: Het is een publiek geheim dat z'n moeder Corinne 'm liever (nog) niet naar de weg ziet vertrekken. Mathieu neemt nogal graag risico's, ook (vooral) in afdalingen. In de cross en het MTBen heb je het vaak zelf in de hand of je valt of niet, en als je valt dan landt je meestal nog relatief vrij zacht en de snelheden zijn lager. Op de weg kan het een heel ander verhaal zijn. Mathieu z'n knieblessure heeft hij trouwens ook opgelopen op de weg.
Dan blijft eigenlijk alleen de vraag over: Wat na 2020? Een goed contract (wellicht via Canyon?) zal er sowieso wel komen. Of er ooit nog een Ronde van Vlaanderen, Prijs Roubaix, of zelfs nog een WK-titel op de weg, etc inzit? Wie zal het weten. Moet dat nou echt per sé het doel zijn van elke goede wielrenner? Waarom per sé in de voetsporen van z'n vader treden als hij via een andere weg minstens z'n indrukwekkend palmares kan opbouwen? Misschien heeft 'ie tegen die tijd wel helemaal geen zin meer in fietsen en gaat 'ie z'n miljoenen uitgeven aan autoracen? Nadenken over dat soort vragen is toch een stuk leuker met een Olympische medaille en al meerdere WK-titels op zak.
An after all, het blijft toch zijn eigen beslissing, dus vooral doen wat 'ie zelf leuk vindt
