Rabobank, een metamorfose
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Ze waren denk ik te vroeg in vorm. In de loop van de klassiekerweken ging het licht langzaam maar zeker uit. Waar ze tijdens de Omloop het Nieuwsblad op een gegeven moment nog met vier man wegreden was men tijdens de grote klassiekers afhankelijk van één man. Flecha en Gesink hebben zich laten zien, de rest was onder de maat.
Ik weet niet of de rabobank zo'n zegen is voor Het Nederlandse wielrennen. Lees het interview met Egon Kessel maar eens in de NRC van zaterdag, is zeer informatief/onthullend over de rol van Rabo(management) in de machtsspelletjes. Het gebruikelijke bobo gedoe dus.
En Hugo Camps (in dezelfde krant) slaat de spijker weer eens eloquent op zijn harses (niet wat betreft Theo Bos wat mij betreft, dat beschouw ik vooralsnog als een bedrijfsongeval):
Uit de NRC van 24 april 2009:
Karsten
HUGO CAMPS
Het is een schraal voorjaar geworden voor Rabobank. Alreeds een troosteloos gat in het jaar. Geen moment dat je dacht: ha, de stille paniek van de winter is voorbij; laat de verpotting maar komen. In niet één klassieker hebben Rabo’s de koers gemaakt. Ook Robert Gesink in de Amstel Goldrace niet. Derde worden op de Cauberg is voor een Raborenner sowieso een nederlaag.
Vroom gepeddel.
Is het niet veelzeggend dat de meeste publiciteit voor Rabobank uit de Ronde van Turkije kwam? Waar ene Theo Bos een collega-sprinter nog net niet de dood injoeg. Er wordt wat afgekwakt door het spurtersvolkje, maar wat Bos in Turkije deed, was een aanslag. Zo ordinair hadden we het in jaren niet gezien. Dus zou je denken: schorsen, die handel, maar het gebrek aan fatsoen is bij Rabobank al even groot als de machteloosheid om te winnen. Er was ruim baan voor de laffe praatjes van Theo Bos, na het incident. En de sprinter mag vrolijk doorkoersen, terwijl zijn slachtoffer met gebroken ruggenwervels in het ziekenhuis ligt. Een beetje boer grijpt dan naar de riek, maar de Boerenleenbank sluit devoot de ogen.
Dood aan bankiers!
De enige Nederlandse renners die dit voorjaar indruk hebben gemaakt, zijn Niki Terpstra en Karsten Kroon. ‘Buitenlanders’ dus: Milram en Saxo Bank. Vooral Karsten Kroon verkeert in een blakende conditie. Tweede in de Amstel Goldrace en nauwelijks drie dagen later demonstreerde hij in de Waalse Pijl alweer zijn ingeslepen klasse. Ik zou de goden dankbaar zijn mocht Karsten de Doyenne winnen. Kroon verdient een grote prijs. Alleen al om zijn elegantie.
Altijd beleefd, altijd bescheiden.
Toen hij in 2002 een rit in de Tour de France won, reed hij thuis nog in een Volkswagen Kever uit 1969. Wel paars met witte zijkanten. Vond-ie mooier dan een Ferrari. Kracht in de benen, schoonheid in het hoofd.
Karsten Kroon is de enige renner die geregeld naar New York vliegt voor een bezoek aan het Guggenheim Museum. Op een dag kwam hij thuis met drie doeken van een Japanse kunstenares, 1 meter 20 bij 1 meter 20. Abstracte werken. Ze hangen in de hal van zijn huis. „Dan kan ik er elke dag naar kijken.”
Karsten Kroon was niet jolig genoeg voor Rabobank en dus vertrok hij naar de ploeg van Bjarne Riis. Waar alle popiejopiegedoe vakkundig in de kiem wordt gesmoord. Elk jaar weer komt hij als een smeedijzeren wrak uit barre overlevingskampen. Maar bij de eerste klassieker rijst hij op uit de charme van een pedaleur. En dan gaat het even niet meer om kunst of cinematografie. Dan begroet hij wind en waaiers, valkuilen en kasseien, de Muur van Huy en La Redoute in Luik-Bastenaken-Luik als een bed vol minnaars.
Het ontroerende aan Karsten Kroon is dat je bij hem nooit iets van lijden ziet. Alsof hij trapt in luchtbellen. Het gezicht blijft blank, zo niet hagelwit. Nergens aan zijn lijf kleeft het roestige afzien. Drie minuten na de Amstel Goldrace, en in de ogen van Kroon kun je weer kanovaren. Die ongeschondenheid vind je bij geen andere Nederlandse renner terug. Ook niet in het buitenland, trouwens. Nooit heeft iemand Kroon zien hijgen en puffen. Toch niet op z’n Zoetemelks.
Misschien is het een gemis.
De triomf van Davide Rebellin in de Waalse Pijl had ook iets van weergaloze schoonheid. Ik heb het talloze keren geprobeerd, maar tevergeefs: ik kan Davide niet in een kostuum zien. Niet met vouw in de broek. Edoch, zijn oude hoofd op dat quasi vormeloze hoopje ellende: het is voor geen god in te ruilen. En dan ook nog die troosteloze chaos van onuitspreekbare sponsornamen op het shirt: renner in een spugend graf.
Maar wat een kampioen! Zet Rebellin naast Karsten Kroon, en je hebt vader en zoon. Zij het dat moeder voor de nodige correcties heeft gezorgd. En toch zijn ze, ergens, samen.
Rabobank heeft noch een Kroon, noch een Rebellin. Er is niets meer dat ontroert aan deze wielerploeg. Niets meer dat doet verlangen naar een volgende wedstrijd. Laat Robert Gesink de Doyenne winnen – wat hem niet zal lukken – en nóg kom je niet aan drama en sport toe. Strijkijzer van hogere belangen.
Uit de kern van Rabobank is het volk weggenomen. Dat mogen de ploegleiders Breukink en Dekker zich aanrekenen. Om van Harold Knebel nog te zwijgen. Harold wie? Galaworm van de fiets. Een luchtledig Bush-derivaat.
Met op vrije dagen de helm van ondraaglijke potsierlijkheid, en daaronder de grijns van een parvenu.
En Hugo Camps (in dezelfde krant) slaat de spijker weer eens eloquent op zijn harses (niet wat betreft Theo Bos wat mij betreft, dat beschouw ik vooralsnog als een bedrijfsongeval):
Uit de NRC van 24 april 2009:
Karsten
HUGO CAMPS
Het is een schraal voorjaar geworden voor Rabobank. Alreeds een troosteloos gat in het jaar. Geen moment dat je dacht: ha, de stille paniek van de winter is voorbij; laat de verpotting maar komen. In niet één klassieker hebben Rabo’s de koers gemaakt. Ook Robert Gesink in de Amstel Goldrace niet. Derde worden op de Cauberg is voor een Raborenner sowieso een nederlaag.
Vroom gepeddel.
Is het niet veelzeggend dat de meeste publiciteit voor Rabobank uit de Ronde van Turkije kwam? Waar ene Theo Bos een collega-sprinter nog net niet de dood injoeg. Er wordt wat afgekwakt door het spurtersvolkje, maar wat Bos in Turkije deed, was een aanslag. Zo ordinair hadden we het in jaren niet gezien. Dus zou je denken: schorsen, die handel, maar het gebrek aan fatsoen is bij Rabobank al even groot als de machteloosheid om te winnen. Er was ruim baan voor de laffe praatjes van Theo Bos, na het incident. En de sprinter mag vrolijk doorkoersen, terwijl zijn slachtoffer met gebroken ruggenwervels in het ziekenhuis ligt. Een beetje boer grijpt dan naar de riek, maar de Boerenleenbank sluit devoot de ogen.
Dood aan bankiers!
De enige Nederlandse renners die dit voorjaar indruk hebben gemaakt, zijn Niki Terpstra en Karsten Kroon. ‘Buitenlanders’ dus: Milram en Saxo Bank. Vooral Karsten Kroon verkeert in een blakende conditie. Tweede in de Amstel Goldrace en nauwelijks drie dagen later demonstreerde hij in de Waalse Pijl alweer zijn ingeslepen klasse. Ik zou de goden dankbaar zijn mocht Karsten de Doyenne winnen. Kroon verdient een grote prijs. Alleen al om zijn elegantie.
Altijd beleefd, altijd bescheiden.
Toen hij in 2002 een rit in de Tour de France won, reed hij thuis nog in een Volkswagen Kever uit 1969. Wel paars met witte zijkanten. Vond-ie mooier dan een Ferrari. Kracht in de benen, schoonheid in het hoofd.
Karsten Kroon is de enige renner die geregeld naar New York vliegt voor een bezoek aan het Guggenheim Museum. Op een dag kwam hij thuis met drie doeken van een Japanse kunstenares, 1 meter 20 bij 1 meter 20. Abstracte werken. Ze hangen in de hal van zijn huis. „Dan kan ik er elke dag naar kijken.”
Karsten Kroon was niet jolig genoeg voor Rabobank en dus vertrok hij naar de ploeg van Bjarne Riis. Waar alle popiejopiegedoe vakkundig in de kiem wordt gesmoord. Elk jaar weer komt hij als een smeedijzeren wrak uit barre overlevingskampen. Maar bij de eerste klassieker rijst hij op uit de charme van een pedaleur. En dan gaat het even niet meer om kunst of cinematografie. Dan begroet hij wind en waaiers, valkuilen en kasseien, de Muur van Huy en La Redoute in Luik-Bastenaken-Luik als een bed vol minnaars.
Het ontroerende aan Karsten Kroon is dat je bij hem nooit iets van lijden ziet. Alsof hij trapt in luchtbellen. Het gezicht blijft blank, zo niet hagelwit. Nergens aan zijn lijf kleeft het roestige afzien. Drie minuten na de Amstel Goldrace, en in de ogen van Kroon kun je weer kanovaren. Die ongeschondenheid vind je bij geen andere Nederlandse renner terug. Ook niet in het buitenland, trouwens. Nooit heeft iemand Kroon zien hijgen en puffen. Toch niet op z’n Zoetemelks.
Misschien is het een gemis.
De triomf van Davide Rebellin in de Waalse Pijl had ook iets van weergaloze schoonheid. Ik heb het talloze keren geprobeerd, maar tevergeefs: ik kan Davide niet in een kostuum zien. Niet met vouw in de broek. Edoch, zijn oude hoofd op dat quasi vormeloze hoopje ellende: het is voor geen god in te ruilen. En dan ook nog die troosteloze chaos van onuitspreekbare sponsornamen op het shirt: renner in een spugend graf.
Maar wat een kampioen! Zet Rebellin naast Karsten Kroon, en je hebt vader en zoon. Zij het dat moeder voor de nodige correcties heeft gezorgd. En toch zijn ze, ergens, samen.
Rabobank heeft noch een Kroon, noch een Rebellin. Er is niets meer dat ontroert aan deze wielerploeg. Niets meer dat doet verlangen naar een volgende wedstrijd. Laat Robert Gesink de Doyenne winnen – wat hem niet zal lukken – en nóg kom je niet aan drama en sport toe. Strijkijzer van hogere belangen.
Uit de kern van Rabobank is het volk weggenomen. Dat mogen de ploegleiders Breukink en Dekker zich aanrekenen. Om van Harold Knebel nog te zwijgen. Harold wie? Galaworm van de fiets. Een luchtledig Bush-derivaat.
Met op vrije dagen de helm van ondraaglijke potsierlijkheid, en daaronder de grijns van een parvenu.
Op toilet gelezen: "Toen pissen plassen werd is het gezeik begonnen"
tekst versie | originele versie | print versie
NRC Handelsblad 25-04-2009, pagina 11
Ik heb het tij niet kunnen keren
Oud-wielerbondscoach Egon van Kessel over de Raboploeg, talent en gebrek aan prestaties
Egon van Kessel: Ik kan aantonen dat geen enkel land zoveel uitval van talent heeft. Foto Bas Czerwinski
Vier jaar was Egon van Kessel (52) bondscoach van de wielrenners. Kritiek op de dominantie van sponsor Rabobank kostte hem eind vorig seizoen zijn baan.
Door onze redacteur
MAARTEN SCHOLTEN
Middenin een gloedvol betoog over de matige prestaties van de meeste Nederlandse wielrenners in de voorjaarsklassiekers valt het oog van Egon van Kessel op zijn oplichtende mobiele telefoon. Dit is wel leuk, zegt de ex-bondscoach zacht als hij het smsje heeft gelezen. Eén van de beloften, die nu in een hotel zit van waaruit we altijd gingen trainen. Dat hij zon mooie tijd heeft gehad en dat hij hoopt dat het goed gaat met Kes. Tja, dat doet me wat. Trainen en wedstrijden rijden met die jonge gasten, dat is mijn passie.
Van Kessel (52) liet eind jaren tachtig junior Michael Boogerd debuteren in de nationale selectie, waarvan ook latere toppers als Leon van Bon, Servais Knaven en Koos Moerenhout deel uitmaakten. De bondscoach van alle categorieën behalve de profs werd in 2005 herenigd met een aantal van zijn vroegere pupillen, toen hij de overleden Gerrie Knetemann opvolgde. Na vier WKs met de profs kreeg hij in november 2008 te horen dat zijn contract door de wielerbond KNWU niet zou worden verlengd.
Twee dagen na het WK in Varese stond er een interview met Erik Dekker in het blad Sportweek, blikt Van Kessel aan de vooravond van de klassieker Luik-Bastenaken-Luik terug. Voor mij was dat verhaal dodelijk. De resultaten waren zogezegd niet goed geweest onder mijn leiding. Ik ben een gevoelsmens, maar juist daarom houd ik statistisch alles bij. Ik wil zeker weten dat mijn gevoel klopt. Wat bleek? Het aantal toptienklasseringen onder mij was hoger dan onder mijn voorganger Knetemann, die ik zeer hoog acht. En was het soms mijn schuld dat we vaak met renners moesten starten die op het WK niet goed waren? Of is dat de verantwoordelijkheid van de ploeg waarvoor ze het hele jaar rijden en waarvan Erik Dekker zelf ploegleider is? Ik zeg tegen Harold Knebel [directeur Raboploeg]: zolang jullie een WK bijzaak vinden, wordt het nooit iets. Maar dan moet niet iemand van jullie zeggen dat ík het heb gedaan. Dat is schandalig.
Achteraf vindt Van Kessel dat hij beter alleen opleidingscoach had kunnen blijven. Bij de profs komt er meer publiciteit bij. Ik heb een provocerend karakter, daarmee stak ik mijn hoofd in een strop. Als het slecht is, is het slecht. Dat zeg ik gewoon, in tegenstelling tot veel anderen. Dat werkt niet in je voordeel. Eigenlijk vind ik het niet erg dat ik geen coach van de profs meer ben. Het zijn vier tropenjaren geweest, met voortdurend gedonder. En het werk waar ik goed in ben, het opleiden, kon ik nauwelijks doen. Geen financiële middelen, geen zelfstandig sporttechnisch beleid. Dat spijt me oprecht voor veel jonge renners en hun ploegen. Ik ben niet verder gekomen dan de constatering dat het niet goed gaat. Ik heb het tij niet kunnen keren.
Zorg om de opleiding is de belangrijkste reden voor Van Kessel om eens grondig terug te kijken op zijn bondscoachschap. In 2004 heb ik het al gezegd op het bondsbureau. Mannen, al die pijltjes en rondjes op dat bord gaan ons geen medailles opleveren. We moeten pegels en mandaat hebben, zodat je kunt doen wat nodig is. Maar de bond gaat uit van het principe: wie betaalt, bepaalt. De KNWU was erg bang voor hoofdsponsor Rabobank. Daarom zijn er verkeerde beslissingen of erger, geen beslissingen genomen.
De gevolgen zijn volgens hem duidelijk. Al jaren wordt het Nederlandse wielrennen, dat in de jeugdcategorieën internationaal domineert, een gouden toekomst voorspeld. Maar resultaten bij de profs blijven nog steeds achter. Parijs-Roubaix was kenmerkend. Knaven, een renner van 38 jaar die erg goed had gereden, moet er op zestig kilometer voor de finish af. De laatste Nederlander in de kopgroep. We haken hopeloos af in klassiekers waarin we sterk zouden moeten zijn en waarin we in alle categorieën tot de profs vooraan rijden. In de Amstel Goldrace worden Karsten Kroon en Robert Gesink twee en drie, maar dat is een vertekend beeld. Het gros van onze renners lost veel te vroeg. In de Waalse Pijl stond woensdag één Nederlander bij de eerste vijftig. Er komen nu vier jonge lichtingen aan zonder veel talent. We staan er echt slecht voor.
En jonge toprenners als Thomas Dekker en Robert Gesink dan? Daar kun je Kai Reus, Sebastian Langeveld, Bauke Mollema en Lars Boom bij zetten. Van die zes moet het komen. Dekker heeft een tik gehad, Reus een zwaar ongeluk, Langeveld en Boom is nog even afwachten maar dat ziet er goed uit, Gesink is bezig om het te maken. Feit blijft dat we over twee, drie jaar misschien drie of vier renners op topniveau hebben. Dat is het rendement van vijftien jaar Rabo-opleiding van een miljoen euro per jaar. Niemand heeft het ooit zo bekeken, behalve de ex-bondscoach. En die mocht zijn cijfers nooit naar buiten brengen.
Van Kessel toont een stapel statistieken. Ik heb in de winter van 2005-2006 een overzicht gemaakt. Nederland scoort hoog bij de jeugd, slecht bij de profs. Knechten hebben we nog wel, maar toppers? Van de honderd renners uit de Rabo-opleiding hebben er bij de profs slechts zeven punten gehaald in ProTourwedstrijden. Ik kan aantonen dat geen enkel land zoveel uitval van talent heeft. Dit zijn cijfers die ik neerlegde op het bureau van de KNWU en bij een aantal ploegleiders van Rabo. Er gebeurde niets.
Zijn analyse? Rabo heeft een geweldige opleidingsploeg, Nico Verhoeven [ploegleider] en zijn mensen zijn zeer kundig. Maar de goede bedoelingen ten spijt, het pakt al jaren verkeerd uit. Het is té goed voor jonge renners. Fysiek liggen ze daardoor zover voor op leeftijdgenoten dat succes bijna vanzelf komt. Terwijl je juist moet zorgen dat er genoeg fysieke ruimte overblijft om als prof, in de leeftijd van 25 tot 35, te kunnen doorgroeien. Bij de jeugd moet je jongens mentaal harden, zorgen dat ze het niet te goed hebben. Strijd leveren. Je haalt de competitie weg als alle talenten naar Rabo gaan. En bij de profs worden ze ingehaald door renners die niet de mogelijkheden van Rabo hadden maar wel hard moesten vechten. De broers Schleck, Tom Boonen, Langeveld of nu Lieuwe Westra.
Aanvankelijk probeerde Van Kessel, samen met toenmalig profcoach Knetemann en directeur Peter Nieuwenhuis, met succes de Rabodominantie in de opleiding terug te dringen. Jan Raas, tot en met 2003 baas bij de grootste Nederlandse wielerploeg, besloot om afstand te doen van de eigen juniorenploeg. De volgende stap was om ook aan de opleidingsploeg onder 23 jaar een andere bestemming te geven. Maar toen ging Nieuwenhuis weg en kwamen er steeds nieuwe mensen, met andere prioriteiten. Het ging niet langer om de sport maar om de organisatie.
De eerste nieuwe directeur, Huub Stammes, steunde nog een plan om ook renners onder 23 jaar van buiten de Raboploeg meer kansen te geven. Waar hun ploegen niet konden komen in het buitenland, bood de bond ze de mogelijkheid. Dat plan heeft rendement opgeleverd. Gesink, Maaskant, Mollema, die allemaal maar één jaar door Rabo zijn opgeleid en voor de rest elders. Langeveld en Terpstra zonder Rabo-opleiding. Uitgerekend die jongens hebben de afgelopen twee jaar gescoord.
Onder de opvolger van Stammes, Theo Hoex, ging het in 2005 mis. Van Kessel uitte zich in een interview in het blad Sport International kritisch over de Raboploeg. De nieuwe directeur verstuurde achter zijn rug een mail met excuses, die alle Raboploegleiders onder ogen kwam. Daarmee werd mijn positie als bondscoach aangetast. En ik kreeg zelf een brief dat ik niets meer mocht zeggen.
Intern liet Van Kessel zich de mond niet snoeren. Steeds stelde hij zijn zorgen over de opleiding aan de orde. De KNWU gebruikte geld dat vrijkwam van de Rabojuniorenploeg mede om gaten in de begroting te stoppen. De inkomsten van de bond stegen aanzienlijk, maar het budget voor de opleiding van wegrenners ging omlaag. Ik schreef aan topsportmanager Peter Zijerveld en directeur Hoex dat ik vond dat een bond leidend moest zijn in de opleiding, en dat die voor alle jonge renners toegankelijk moest zijn. Ik kreeg nooit antwoord.
De verhouding tussen bondscoach en KNWU-directie verslechterde. Zeker toen bleek dat vanuit het bondsbureau achter zijn rug om met Rabo werd onderhandeld over deelname van hun beloftenteam aan de Nations Cup, een wedstrijdcyclus voor nationale ploegen. De renners uit de overige ploegen kwamen buitenspel te staan en de bondscoach werd hooguit gedoogd voor overleg. Ik vroeg of het kon dat een bond de regie over de opleiding volledig uit handen gaf aan de sponsor. In eerste instantie kreeg ik nog steun van het bestuur. Maar vorig jaar wonnen alsnog degenen die de opleiding aan de markt wilden overgelaten. Een markt gedomineerd door één ploeg.
Van Kessel besprak een alternatief met Rabodirecteur Knebel. Ik stelde voor om de visvijver van talenten te vergroten. Verdeel het miljoen over vier ploegen, dan bedien je ruim zestig talentvolle renners. Creëer een competitie in eigen land, die er bij de beloften allang niet meer is. Gebruik alle kennis die jullie hebben voor een veel grotere groep dan nu. Maak het voor de eigen jongens allemaal wat soberder. En geef Verhoeven namens Rabo de supervisie, samen met de bondscoach. Op korte termijn ga je resultaat zien, dat garandeer ik. Knebel vond het een goed plan, we gingen het uitvoeren. Nooit meer iets gehoord.
Op 7 november 2008 volgde het einde. Tot vlak daarvoor had ik nog het idee dat ik weg zou gaan bij de profs maar kon blijven als opleidingscoach. Het mocht niet zo zijn. De nieuwe interim-directeur Harjan van Dam moest zeker zo nodig scoren. Het makkelijkste is dan om aflopende contracten niet te verlengen. Met Gerrit Middag als nieuwe technisch directeur zal er misschien op termijn verbetering optreden. Maar wie vraagt waarom ik weg moest, krijgt geen antwoord.
Zelf heeft Van Kessel wel een idee. Ik ben te lastig geweest, er is te veel gebeurd. En ik was de enige coach die werd betaald door de bond zelf, de rest door [sportkoepel] NOC*NSF. Wel jammer dat ze het zo laat hebben gemeld, ik heb vorig jaar twee ploegen afgezegd. Nu heb ik besloten vanaf 1 september toegepaste psychologie te gaan studeren. In combinatie met mijn ervaring als coach wil ik met een psycholoog en een onderwijsdeskundige voor jonge sporters loopbaanbegeleiding gaan verzorgen. Daar ligt toch mijn hart.
NRC Handelsblad 25-04-2009, pagina 11
Ik heb het tij niet kunnen keren
Oud-wielerbondscoach Egon van Kessel over de Raboploeg, talent en gebrek aan prestaties
Egon van Kessel: Ik kan aantonen dat geen enkel land zoveel uitval van talent heeft. Foto Bas Czerwinski
Vier jaar was Egon van Kessel (52) bondscoach van de wielrenners. Kritiek op de dominantie van sponsor Rabobank kostte hem eind vorig seizoen zijn baan.
Door onze redacteur
MAARTEN SCHOLTEN
Middenin een gloedvol betoog over de matige prestaties van de meeste Nederlandse wielrenners in de voorjaarsklassiekers valt het oog van Egon van Kessel op zijn oplichtende mobiele telefoon. Dit is wel leuk, zegt de ex-bondscoach zacht als hij het smsje heeft gelezen. Eén van de beloften, die nu in een hotel zit van waaruit we altijd gingen trainen. Dat hij zon mooie tijd heeft gehad en dat hij hoopt dat het goed gaat met Kes. Tja, dat doet me wat. Trainen en wedstrijden rijden met die jonge gasten, dat is mijn passie.
Van Kessel (52) liet eind jaren tachtig junior Michael Boogerd debuteren in de nationale selectie, waarvan ook latere toppers als Leon van Bon, Servais Knaven en Koos Moerenhout deel uitmaakten. De bondscoach van alle categorieën behalve de profs werd in 2005 herenigd met een aantal van zijn vroegere pupillen, toen hij de overleden Gerrie Knetemann opvolgde. Na vier WKs met de profs kreeg hij in november 2008 te horen dat zijn contract door de wielerbond KNWU niet zou worden verlengd.
Twee dagen na het WK in Varese stond er een interview met Erik Dekker in het blad Sportweek, blikt Van Kessel aan de vooravond van de klassieker Luik-Bastenaken-Luik terug. Voor mij was dat verhaal dodelijk. De resultaten waren zogezegd niet goed geweest onder mijn leiding. Ik ben een gevoelsmens, maar juist daarom houd ik statistisch alles bij. Ik wil zeker weten dat mijn gevoel klopt. Wat bleek? Het aantal toptienklasseringen onder mij was hoger dan onder mijn voorganger Knetemann, die ik zeer hoog acht. En was het soms mijn schuld dat we vaak met renners moesten starten die op het WK niet goed waren? Of is dat de verantwoordelijkheid van de ploeg waarvoor ze het hele jaar rijden en waarvan Erik Dekker zelf ploegleider is? Ik zeg tegen Harold Knebel [directeur Raboploeg]: zolang jullie een WK bijzaak vinden, wordt het nooit iets. Maar dan moet niet iemand van jullie zeggen dat ík het heb gedaan. Dat is schandalig.
Achteraf vindt Van Kessel dat hij beter alleen opleidingscoach had kunnen blijven. Bij de profs komt er meer publiciteit bij. Ik heb een provocerend karakter, daarmee stak ik mijn hoofd in een strop. Als het slecht is, is het slecht. Dat zeg ik gewoon, in tegenstelling tot veel anderen. Dat werkt niet in je voordeel. Eigenlijk vind ik het niet erg dat ik geen coach van de profs meer ben. Het zijn vier tropenjaren geweest, met voortdurend gedonder. En het werk waar ik goed in ben, het opleiden, kon ik nauwelijks doen. Geen financiële middelen, geen zelfstandig sporttechnisch beleid. Dat spijt me oprecht voor veel jonge renners en hun ploegen. Ik ben niet verder gekomen dan de constatering dat het niet goed gaat. Ik heb het tij niet kunnen keren.
Zorg om de opleiding is de belangrijkste reden voor Van Kessel om eens grondig terug te kijken op zijn bondscoachschap. In 2004 heb ik het al gezegd op het bondsbureau. Mannen, al die pijltjes en rondjes op dat bord gaan ons geen medailles opleveren. We moeten pegels en mandaat hebben, zodat je kunt doen wat nodig is. Maar de bond gaat uit van het principe: wie betaalt, bepaalt. De KNWU was erg bang voor hoofdsponsor Rabobank. Daarom zijn er verkeerde beslissingen of erger, geen beslissingen genomen.
De gevolgen zijn volgens hem duidelijk. Al jaren wordt het Nederlandse wielrennen, dat in de jeugdcategorieën internationaal domineert, een gouden toekomst voorspeld. Maar resultaten bij de profs blijven nog steeds achter. Parijs-Roubaix was kenmerkend. Knaven, een renner van 38 jaar die erg goed had gereden, moet er op zestig kilometer voor de finish af. De laatste Nederlander in de kopgroep. We haken hopeloos af in klassiekers waarin we sterk zouden moeten zijn en waarin we in alle categorieën tot de profs vooraan rijden. In de Amstel Goldrace worden Karsten Kroon en Robert Gesink twee en drie, maar dat is een vertekend beeld. Het gros van onze renners lost veel te vroeg. In de Waalse Pijl stond woensdag één Nederlander bij de eerste vijftig. Er komen nu vier jonge lichtingen aan zonder veel talent. We staan er echt slecht voor.
En jonge toprenners als Thomas Dekker en Robert Gesink dan? Daar kun je Kai Reus, Sebastian Langeveld, Bauke Mollema en Lars Boom bij zetten. Van die zes moet het komen. Dekker heeft een tik gehad, Reus een zwaar ongeluk, Langeveld en Boom is nog even afwachten maar dat ziet er goed uit, Gesink is bezig om het te maken. Feit blijft dat we over twee, drie jaar misschien drie of vier renners op topniveau hebben. Dat is het rendement van vijftien jaar Rabo-opleiding van een miljoen euro per jaar. Niemand heeft het ooit zo bekeken, behalve de ex-bondscoach. En die mocht zijn cijfers nooit naar buiten brengen.
Van Kessel toont een stapel statistieken. Ik heb in de winter van 2005-2006 een overzicht gemaakt. Nederland scoort hoog bij de jeugd, slecht bij de profs. Knechten hebben we nog wel, maar toppers? Van de honderd renners uit de Rabo-opleiding hebben er bij de profs slechts zeven punten gehaald in ProTourwedstrijden. Ik kan aantonen dat geen enkel land zoveel uitval van talent heeft. Dit zijn cijfers die ik neerlegde op het bureau van de KNWU en bij een aantal ploegleiders van Rabo. Er gebeurde niets.
Zijn analyse? Rabo heeft een geweldige opleidingsploeg, Nico Verhoeven [ploegleider] en zijn mensen zijn zeer kundig. Maar de goede bedoelingen ten spijt, het pakt al jaren verkeerd uit. Het is té goed voor jonge renners. Fysiek liggen ze daardoor zover voor op leeftijdgenoten dat succes bijna vanzelf komt. Terwijl je juist moet zorgen dat er genoeg fysieke ruimte overblijft om als prof, in de leeftijd van 25 tot 35, te kunnen doorgroeien. Bij de jeugd moet je jongens mentaal harden, zorgen dat ze het niet te goed hebben. Strijd leveren. Je haalt de competitie weg als alle talenten naar Rabo gaan. En bij de profs worden ze ingehaald door renners die niet de mogelijkheden van Rabo hadden maar wel hard moesten vechten. De broers Schleck, Tom Boonen, Langeveld of nu Lieuwe Westra.
Aanvankelijk probeerde Van Kessel, samen met toenmalig profcoach Knetemann en directeur Peter Nieuwenhuis, met succes de Rabodominantie in de opleiding terug te dringen. Jan Raas, tot en met 2003 baas bij de grootste Nederlandse wielerploeg, besloot om afstand te doen van de eigen juniorenploeg. De volgende stap was om ook aan de opleidingsploeg onder 23 jaar een andere bestemming te geven. Maar toen ging Nieuwenhuis weg en kwamen er steeds nieuwe mensen, met andere prioriteiten. Het ging niet langer om de sport maar om de organisatie.
De eerste nieuwe directeur, Huub Stammes, steunde nog een plan om ook renners onder 23 jaar van buiten de Raboploeg meer kansen te geven. Waar hun ploegen niet konden komen in het buitenland, bood de bond ze de mogelijkheid. Dat plan heeft rendement opgeleverd. Gesink, Maaskant, Mollema, die allemaal maar één jaar door Rabo zijn opgeleid en voor de rest elders. Langeveld en Terpstra zonder Rabo-opleiding. Uitgerekend die jongens hebben de afgelopen twee jaar gescoord.
Onder de opvolger van Stammes, Theo Hoex, ging het in 2005 mis. Van Kessel uitte zich in een interview in het blad Sport International kritisch over de Raboploeg. De nieuwe directeur verstuurde achter zijn rug een mail met excuses, die alle Raboploegleiders onder ogen kwam. Daarmee werd mijn positie als bondscoach aangetast. En ik kreeg zelf een brief dat ik niets meer mocht zeggen.
Intern liet Van Kessel zich de mond niet snoeren. Steeds stelde hij zijn zorgen over de opleiding aan de orde. De KNWU gebruikte geld dat vrijkwam van de Rabojuniorenploeg mede om gaten in de begroting te stoppen. De inkomsten van de bond stegen aanzienlijk, maar het budget voor de opleiding van wegrenners ging omlaag. Ik schreef aan topsportmanager Peter Zijerveld en directeur Hoex dat ik vond dat een bond leidend moest zijn in de opleiding, en dat die voor alle jonge renners toegankelijk moest zijn. Ik kreeg nooit antwoord.
De verhouding tussen bondscoach en KNWU-directie verslechterde. Zeker toen bleek dat vanuit het bondsbureau achter zijn rug om met Rabo werd onderhandeld over deelname van hun beloftenteam aan de Nations Cup, een wedstrijdcyclus voor nationale ploegen. De renners uit de overige ploegen kwamen buitenspel te staan en de bondscoach werd hooguit gedoogd voor overleg. Ik vroeg of het kon dat een bond de regie over de opleiding volledig uit handen gaf aan de sponsor. In eerste instantie kreeg ik nog steun van het bestuur. Maar vorig jaar wonnen alsnog degenen die de opleiding aan de markt wilden overgelaten. Een markt gedomineerd door één ploeg.
Van Kessel besprak een alternatief met Rabodirecteur Knebel. Ik stelde voor om de visvijver van talenten te vergroten. Verdeel het miljoen over vier ploegen, dan bedien je ruim zestig talentvolle renners. Creëer een competitie in eigen land, die er bij de beloften allang niet meer is. Gebruik alle kennis die jullie hebben voor een veel grotere groep dan nu. Maak het voor de eigen jongens allemaal wat soberder. En geef Verhoeven namens Rabo de supervisie, samen met de bondscoach. Op korte termijn ga je resultaat zien, dat garandeer ik. Knebel vond het een goed plan, we gingen het uitvoeren. Nooit meer iets gehoord.
Op 7 november 2008 volgde het einde. Tot vlak daarvoor had ik nog het idee dat ik weg zou gaan bij de profs maar kon blijven als opleidingscoach. Het mocht niet zo zijn. De nieuwe interim-directeur Harjan van Dam moest zeker zo nodig scoren. Het makkelijkste is dan om aflopende contracten niet te verlengen. Met Gerrit Middag als nieuwe technisch directeur zal er misschien op termijn verbetering optreden. Maar wie vraagt waarom ik weg moest, krijgt geen antwoord.
Zelf heeft Van Kessel wel een idee. Ik ben te lastig geweest, er is te veel gebeurd. En ik was de enige coach die werd betaald door de bond zelf, de rest door [sportkoepel] NOC*NSF. Wel jammer dat ze het zo laat hebben gemeld, ik heb vorig jaar twee ploegen afgezegd. Nu heb ik besloten vanaf 1 september toegepaste psychologie te gaan studeren. In combinatie met mijn ervaring als coach wil ik met een psycholoog en een onderwijsdeskundige voor jonge sporters loopbaanbegeleiding gaan verzorgen. Daar ligt toch mijn hart.
Op toilet gelezen: "Toen pissen plassen werd is het gezeik begonnen"
-
amclassic-fan
- Forum-lid HC
- Berichten: 24317
- Lid geworden op: 23 jun 2004 17:56
- Locatie: Leende
amclassic-fan
27 apr 2009 16:20
Wat een dramatisch slecht stuk, het slaat gewoon nergens op voor het grootste deel. Het top punt is wel het stuk over Bos. De vergelijking tussen Kroon en Rebellin slaat nergens op, Rebellin is een winnaar, Kroon niet.
‘Whatever you do, those other fuckers are doing more.’
Knebel: 'We gaan ons sowieso op transfermarkt begeven'
Bron: fiets.nl
Directeur Harold Knebel (foto) van de Rabobank Wielerploegen kan onmogelijk tevreden zijn met de prestaties van de ploeg. De doelstelling om één van de vijf grote klassiekers te winnen werd niet bereikt.
Naar oorzaken voor het matige voorjaar wordt nu gezocht. ‘Het kan de samenstelling van de ploeg zijn, de manier waarop we gekoerst hebben, er zijn allerlei zaken die we moeten bespreken,’ zegt Knebel tegen het ANP. ‘Een oorzaak kan zijn dat Oscar Freire lang geblesseerd was. Hij is elk seizoen wel goed voor zeven overwinningen. Ik had overigens wel meer verwacht van de middenmoot in de ploeg. Als je een goed voorseizoen wilt rijden, moet je een aantal kopmannen hebben met een brede en sterke laag daarachter. Die heb ik deze maand niet gezien.’
De directeur liet wel terloops weten dat er waarschijnlijk wijzigingen in de ploeg komen. ‘Er lopen dit jaar achttien van de dertig contracten af, dus we gaan ons sowieso op de transfermarkt begeven.' (JB)
Een grote metamorfose zit er dus in. Maar er is volgens mij iets structureels mis met Rabo.
Al een paar jaar breekt het ene talent na de andere door, maar de volgende stap kan tot nog niet gemaakt worden.
Bron: fiets.nl
Directeur Harold Knebel (foto) van de Rabobank Wielerploegen kan onmogelijk tevreden zijn met de prestaties van de ploeg. De doelstelling om één van de vijf grote klassiekers te winnen werd niet bereikt.
Naar oorzaken voor het matige voorjaar wordt nu gezocht. ‘Het kan de samenstelling van de ploeg zijn, de manier waarop we gekoerst hebben, er zijn allerlei zaken die we moeten bespreken,’ zegt Knebel tegen het ANP. ‘Een oorzaak kan zijn dat Oscar Freire lang geblesseerd was. Hij is elk seizoen wel goed voor zeven overwinningen. Ik had overigens wel meer verwacht van de middenmoot in de ploeg. Als je een goed voorseizoen wilt rijden, moet je een aantal kopmannen hebben met een brede en sterke laag daarachter. Die heb ik deze maand niet gezien.’
De directeur liet wel terloops weten dat er waarschijnlijk wijzigingen in de ploeg komen. ‘Er lopen dit jaar achttien van de dertig contracten af, dus we gaan ons sowieso op de transfermarkt begeven.' (JB)
Een grote metamorfose zit er dus in. Maar er is volgens mij iets structureels mis met Rabo.
Al een paar jaar breekt het ene talent na de andere door, maar de volgende stap kan tot nog niet gemaakt worden.
Ride with the wind. Op een Kuota Kharma Evo 2014.
Behalve wat ritwinsten van Graeme Brown in verschillende rittenkoersen en de eindoverwinning van Posthuma in de Ruta del Sol, staat Rabobank na afloop van de voorjaarsklassiekers wederom met lege handen. Nu is 't makkelijk oordelen vanaf de zijlijn, dus gaan we dat effe doen:D :
Het ontbrak Rabo dit voorjaar natuurlijk aan een echte killer zoals Freire. Flecha had wederom pech en voor de rest zijn het allemaal veel te lieve, brave jongens om te winnen. Het zal tijd worden dat boefjes zoals Theo Bos en Lars Boom doorschuiven naar het Protour-team...
Verder lijkt mij de sfeer binnen de ploeg ook niet echt je van het. Lijkt wel of de heren renners moeite hebben met dominante ploegleiders als Erik Dekker (wat een taktisch vernuft
) en chef Knebel.
In het bedrijfsleven (en de topsport!) wordt je als leiding overigens afgerekend op slechte resultaten, dus tijd voor een schop en nieuwe aankopen...
Het ontbrak Rabo dit voorjaar natuurlijk aan een echte killer zoals Freire. Flecha had wederom pech en voor de rest zijn het allemaal veel te lieve, brave jongens om te winnen. Het zal tijd worden dat boefjes zoals Theo Bos en Lars Boom doorschuiven naar het Protour-team...
Verder lijkt mij de sfeer binnen de ploeg ook niet echt je van het. Lijkt wel of de heren renners moeite hebben met dominante ploegleiders als Erik Dekker (wat een taktisch vernuft
) en chef Knebel.In het bedrijfsleven (en de topsport!) wordt je als leiding overigens afgerekend op slechte resultaten, dus tijd voor een schop en nieuwe aankopen...
Bianchi 1885: Bij een Italiaanse racefiets krijg je de moraal er gratis bij!
BMiller schreef:Knebel: 'We gaan ons sowieso op transfermarkt begeven'
Een grote metamorfose zit er dus in. Maar er is volgens mij iets structureels mis met Rabo.
Al een paar jaar breekt het ene talent na de andere door, maar de volgende stap kan tot nog niet gemaakt worden.
Een clubje wielerprofessionals die topprestaties moeten leveren is blijkbaar iets anders dan een verzameling bankklerken die je als hersenloze amoeben kunt behandelen via straffen/belonen (u weet wel de bonussen)/manipuleren/dumpen etc.
Een andere bank kan het wel: de SAXO bank. Zij laten het managen van de wielerploeg over aan een echte peoplemanager Bjarne Riis. Hij ging mee in de ziekenauto van Schleck, zou Knebel dat ook gedaan hebben ?
Op toilet gelezen: "Toen pissen plassen werd is het gezeik begonnen"
Ik vraag me ook af of de Rabobank als sponsor nu zo blij is met hoe het imago van de ploeg zich ontwikkelt: koud, kil, weinig sympatiek, poenerig etc. Mn Knebel heeft toch ook een serieus probleem lijkt me, wordt zowel door (oud) renners als pers als publiek fors aangepakt. En terecht wat mij betreft. En of Dekker nu zo'n succes is in de ploegleidersauto..? Van Breukink hoor je soieso weinig momenteel. Tijd voor een grote bezem !!?