Fiets.nl

Heerlijk verslag weer. Keep em coming!

Mooi verslag! Bundelen en uitbrengen

En Provence
(Rondom het Montagne Sainte Victoire)

Om verzekerd te zijn van een wat stabieler en meer zomers weertype, zijn m'n eega en ik inmiddels neergestreken in de Provence. Naast het genieten van alle andere geneugten die deze streek te bieden heeft, kun je er natuurlijk ook prima 'sportief' fietsen en dus hele mooie tochten maken! Vandaag volgt daarvan een eerste indruk: een 'rondje' Aix-en-Provence - St.-Antonin-sur-Bayon - Rousset - Puyloubier - Pourrières - Le Puits-de-Rians - Vauvenargues - Aix-en-Pce.
De wegen rond het imposante Montagne Ste Victoire zijn zeer geaccidenteerd. Alhoewel je niet 'hoger' dan 631 meter komt, ben je toch voortdurend aan het klimmen en dalen. Bij het verlaten van Aix kom je op de smalle en bochtige D17 in een omgeving die je al meteen 'in de juiste fietsstemming' brengt. Het eerste deel van deze weg gaat voortdurend op-en-af, dus blijf je op het binnenblad of schakel je telkens van buiten naar binnen en terug. Voor Le Tholonet volgt er nog een leuke afdaling, waarbij je aan het begin van die afdaling het Montagne Ste Victoire al goed kunt zien liggen.

Le Tholonet kent een wat chique uitstraling met z'n fraaie château en parkachtige entourage. Een eindje voorbij de afslag naar Beaurecueil kom je in een wat meer open landschap. Hierdoor krijg je telkens een adembenemend zicht op de door de uit Aix afkomstige Franse schilder Paul Cézanne zo vaak geschilderde berg. Aan de andere zijde van de berg zal ik het straks nog over een andere beroemde schilder hebben...

Blik op de westelijke helft van het Montagne Ste Victoire met op 945 m hoogte het Croix de Provence...:




...en iets meer naar het oosten kijkend:



Op de D17 klim ik naar 510 meter hoogte en daar neem ik de afslag richting Rousset. Ik fiets nu over de D56c. Dit extra 'lusje' heb ik in mijn route ingebouwd om vandaag toch nog wat kilometers te maken. Het rondje om het Montagne Ste Victoire is namelijk nog geen 60 km lang. Niet dat het nu zó makkelijk is, want zoals ik al schreef, moet je wel redelijk veel klimmen. Er volgt een kort stukje dalen, daarna rijd je ook een kort stukje 'vlak' over een plateau, om vervolgens verder te klimmen naar de rand van het Montagne du Cengle. Net voorbij de GSM-mast langs de D56c is het panorama werkelijk schitterend! Aan de horizon zie je het ten oosten van Frankrijks tweede stad - Marseille - liggende Massif de la Sainte Baume. Ook het Montagne de Regagnas met zijn meer dan 800 meter hoge toppen kun je niet missen.

In het Montagne du Cengle bij de GSM-zendmast, met aan de horizon de Chaîne d'Étoile:




Het dal van de Arc, met aan de horizon het ten oosten van Marseille gelegen Massif de la Ste Baume:




De eerste bocht in de D56c in de afdaling vanaf het Montagne du Cengle:



Na de afdaling uit het Montagne du Cengle ben ik op de kruising met de D57b rechtsaf deze weg op gegaan. Deze via een 'omweg' lopende route brengt je ook in Rousset. Ik had bij de kruising ook gewoon rechtdoor kunnen gaan, doch die route wordt straks mijn terugweg. Op deze D57b heb ik naar rechts kijkend mooi zicht op waar ik zojuist vandaan ben gekomen. Er schiet een patrijs over de weg. Het hoen rent nog een aantal meters voor mij uit, doch als ik te dicht nader, vliegt het dier op en verdwijnt naar rechts boven de wijngaarden uit het zicht. Door deze 'ontmoeting' wordt mijn aandacht getrokken voor het motief voor een volgende foto.

Het Montagne du Cengle met de GSM-mast:



Ook de omweg naar Rousset verloopt verder geaccidenteerd. Ik rijd half door en half om het stadje en kom zo weer op de D56c terecht. Na het kruisen van de drukke D7n (de voormalige Route Nationale 7), ben ik al weer snel op de kruising met de D57b en kan de klim terug naar de GSM-mast beginnen. Er komt net zo'n gele patrouille- en blusauto van de speciale bosbrandweer van het departement Bouches-du-Rhône aan, als ik een foto wil maken. Die gele auto's zie je 's zomers 'overal'. Ik heb trouwens ook al witte exemplaren gezien. Zal wel met de kosten te maken hebben .

Het begin van de klim naar de GSM-mast op het Montagne du Cengle:



Op de foto lijkt het nog wel mee te vallen wat hoogte betreft, maar het is nog een serieus klimmetje om weer op het plateau te komen. Dan volgt weer het vlakke stukje en daarna moet je nog weer een eindje klimmen naar de D17. Ook op die D17 is het nog even klimmen geblazen, alvorens de lange en mooie afdaling naar Puyloubier volgt. Je kunt hier weer genieten van de grillige vormen van de 'Ste victoire'. Na Puyloubier draait de weg (D57d) naar het ZO en verlies je het zicht op het gebergte, dat hier trouwens inmiddels een stuk lager is. Je kijkt nu naar het zuiden op het Montagne de Regagnas en de Mont Aurélien. De autoweg La Provençale (A8) is ook duidelijk te herkennen aan de in de zon blikkerende auto's. Zo te zien is het erg druk op die autoweg! Kort voor Pourrières verlaat je het département des Bouches-du-Rhône (13) en kom je in het département du Var (83). De D57d wordt nu D623. Ja, zo gaat dat met de nummering van de departementale wegen.

Hier begint het département du Var:




Het bord is minder goed leesbaar geworden, omdat 'onverlaten' het als schietschijf gebruikt hebben en het woord 'Var' daardoor zo goed als verdwenen is. Pourrières is een zogeheten village perché (op een rots of rotsrichel gebouwd dorpje), waardoor ik nog even moet klimmen om het dorpje aan de noordzijde, richting Rians, te verlaten. Deze bochtige weg voert je door een vrij smalle kloof en je moet er serieus klimmen. Aan de weg is het nauwelijks te zien, maar je voelt het wel en dus moet er naar het binnenblad geschakeld worden. Aanvankelijk gaat het met 34x23, later met 34x21 en 34x19. Je fietst er tussen de eikenbomen. Het lijkt qua omgeving wel een beetje op het Plateau de Vaucluse. Alleen verschijnt hier nu niet de Mont Ventoux als je op het hoogste punt bent aangekomen, maar ontwaar ik in de verte het Montagne de Lure. Bij de afslag naar Rians begint voor mij de klim naar de Col des Portes. Vanaf deze zijde is het een langzaam oplopende klim met ook wat korte stukjes dalen. Het is een beetje een saaie klim, die alleen vlak voor de col even wat steiler wordt. Het Montagne Ste Victoire komt nu ook zo langzamerhand weer te voorschijn. De noordzijde van deze berg is, vergeleken met de zuidzijde, weinig interessant om te zien. Het is een gewone en grotendeels met bos begroeide helling. Ik heb wel wat wind tegen, want na de matige Mistral van gisteren, is nog niet alle wind 'er uit'. Maar dan ben ik op een gegeven moment toch 'boven'.

Op de Col des Portes:



De afdaling van de Col des Portes is veel steiler en bochtiger dan de klim die ik net achter de rug heb. Het is ook geen erg vlak wegdek, zodat je goed op moet letten op de diverse oneffenheden. Na de eerste bochten, volgt er een wat minder bochtig stuk en daarna komen er nog een paar stevig dalende bochten. Ter hoogte van Vauvenargues verbreedt de weg zich tot normale proporties en is het wegdek ook weer mooi vlak. Vanaf de weg is het Château de Vauvernargues mooi te zien. Dit kasteel heeft o.a. aan de beroemde schilder Picasso toebehoord. Hij heeft er een aantal jaren gewoond, alvorens hij in Mougins (ten noorden van Cannes) ging wonen. Na zijn dood is hij in de tuin van het kasteel in Vauvenargues begraven. Zijn tweede vrouw, Jacqueline, ligt er ook begraven.

Het Château de Vauvenargues:







De noordelijke helling van het Montagne Ste Victoire, gezien vanuit Vauvenargues:



Na Vauvenargues versmalt de nu grotendeels dalend verlopende weg zich weer even, doch al snel wordt het weer een brede weg. Hierna gaat het toch nog weer een beetje op-en-af. Hoe dichter ik Aix nader, hoe slechter de weg wordt ten gevolge van het bekende 'patchwork'. Het is voortdurend manoeuvreren tussen putdeksels, gerepareerde stukken en kleine gaten. Ondertussen moet ik natuurlijk ook het al maar drukker wordende verkeer in de gaten houden. Gelukkig heb ik van tevoren uitgezocht hoe ik weer op de D17 uit moet komen, want wegwijzers richting Le Tholonet ontbreken (nog). Er wordt gewerkt aan de reconstructie van de weg die je richting D17 moet brengen. Als je gewoon de wegwijzers zou volgen (Toutes Directions), ben je de pineut, want dan word je helemaal om het centrum geleid en kom je via de westzijde van Aix uiteindelijk wel een keertje bij het begin van de D17. Maar dat is op de racefiets echt geen doen. Maar goed, die ellende heb ik mijzelf weten te besparen . 't Was een mooi tochtje en het waren toch nog ruim 75 km.

Een hele mooie steek, mooi verslag!

Mooi verslag!

Eindelijk de Provence Mooi verslag weer, nu alweer heimwee.... I.v.m. gezinsuitbreiding wordt 't voor mij op z'n vroegst pas weer 2015

havana schreef:Eindelijk de Provence , ...nu alweer heimwee.... I.v.m. gezinsuitbreiding wordt 't voor mij op z'n vroegst pas weer 2015

Moet ik bij je vrouw een goed woordje voor je doen voor een weekje 'vaderschapsverlof' in 2014 ?

Leuk hoor. Net of ik zelf op vakantie ben geweest.
We wachten weer op het volgende stukje.

Over een 'pas' en naar een 'col' v.v.

Mijn fietstocht van gisteren begon in de buurt van Beaureceuil, aan de voet van het Montagne Ste Victoire. Dus na de noodzakelijke voorbereidingen, allez!, fiets uit de auto, de fietsschoenen aan en fietsen maar! De route liep min of meer door Beaurecueil en aangezien dat dorpje op een heuveltje ligt, moest het binnenblad er al meteen aan te pas komen. Na het dorpje loopt de D46 ietsje af, maar al snel doemt het eerste serieuze klimmetje van de dag op. Een camionnette (kleine vrachtauto) met open laadbak scheurt véél te hard en véél te dicht langs . Na van de schrik bekomen te zijn, begin ik aan de côte tussen Beaurecueil en Châteauneuf-le-Rouge. Aan het einde van de afdaling moet ik wel even wachten voordat ik de erg drukke D7n over kan steken. Alle doorgaande wegen hier in de buurt van Aix en Marseille zijn trouwens erg druk! Als ik aan de overkant ben gekomen, maak ik de eerste foto van de dag.

Kerkje in Châteauneuf-le-Rouge, met links het Hôtel de Ville:



Buiten Châteauneuf-le-Rge om fiets ik eerst onder de A8 door en kom dan op een rotonde van alweer zo'n drukke weg, de D6. Daar kun je niet veilig fietsen, want het is er niet alleen druk, er denderen ook veel grote vrachtauto's over die weg en het is natuurlijk geen pretje als je voortdurend door van die 'monsters' gepasseerd wordt. Gelukkig is er rekening gehouden met fietsers, want er loopt een goed geasfalteerd tweerichtings-fietspad richting Trets langs die weg. En terwijl rechts van mij het verkeer voorbij raast, heb ik links zicht op de omgeving waar ik net vandaan ben gekomen. Ik 'plant' m'n fiets even voorzichtig in de haag die de scheiding tussen het fietspad en de weg vormt en schiet m'n volgende plaatje.

De Barre du Cengle met daar achter het Massif de Ste Victoire:



Het is nog een flink eind fietsen naar Trets (13 km), dus ben ik blij dat er zo'n goed fietspad ligt. Je moet alleen een paar maal bij een rotonde een afslag oversteken, maar verder heb je geen last van het overige verkeer. Er komen mij ook regelmatig andere racefietsers tegemoet. Ter hoogte van het industrieterrein van Rousset gebaart er een dat er wat op de weg ligt. Het blijkt dat er een flink stuk van de haag om onverklaarbare reden op het fietspad ligt. Gelukkig is er een nauwe doorgang overgebleven. Ik heb steeds de wind tegen en hoop dat ik 'm straks op de terugweg dan mee zal hebben.

In Trets ga ik bij het eerste stoplicht meteen rechtsaf, richting Cimetière (begraafplaats), want zo kom ik op de D12 die mij naar de eerste col van de dag zal brengen. Even een paar steile hellinkjes nemen om het stadje uit te komen, dan langs 't kerkhof en ik fiets al tussen de wijngaarden. Al snel kom ik een bosachtige omgeving, waar het fraai fietsen is. Een beetje schaduw, een beetje zon, een mooi landschap, wat wil je nog meer? Het voelt al gauw weer warm aan. Vlak voor het gehuchtje Kirbon verlaat ik tijdelijk het bos en vlakt de klim enorm af. 't Is eigelijk nog slechts vals plat, dat overgaat in 'vals plat naar beneden' (Maarten Ducrot). Net voorbij Kirbon, ter hoogte van de links van de weg gelegen geitenboerderij Ferme pédagogique pour les écoles, begin ik weer te klimmen. Via een aantal haarspeldbochten win je snel hoogte en enige honderden meters voorbij het oorlogsmonument en de onverharde weg het massief in, ben ik al op de Pas de la Couelle (500 m). Geen 'collenbord' hier, maar wel mooie doorkijkjes op St-Zacharie en het Massief de la Ste Baume, waar ik straks nog naar toe ga.

Op de Pas de la Couelle (500 m)...:




...met zicht op het Massif de la Ste Baume (bij Marseille)...:




...en een doorkijkje naar St-Zacharie:


(foto van 27-08-2013)

Even wat drinken en eten en dan richting St-Zacharie. Het is een enigszins technische afdaling met leuke bochten, maar over een wegdek van matige kwaliteit. Na een paar kilometer kom ik echter in het departement Var en gaat de weg (nu D85) over in mooi glad asfalt, zodat ik snel beneden ben. Het gaat vervolgens nog een paar kilometer over een licht dalende weg, voordat ik in het stadje arriveer. Nu moet ik richting Auriol, maar ik wil absoluut niet over de D560, want ook dat is een drukke weg die bovendien geen fietsstroken kent. Er is echter wel een alternatief: de D45 langs Moulin-de-Redon. Nu zou je denken dat er dan wel ergens een wegwijzer te vinden is die naar die weg en dat dorpje verwijst. Niet dus. Het kost mij wat heen-en-weer rijden en zoeken in St-Zacharie, voordat ik goed gok en via een nietszeggend achterafweggetje op de Route de Moulin-de-Redon kom (goed voor de kilometers ). In Moulin-de-Redon is men aan de weg bezig en word je omgeleid naar die D560, waar de boel ook vanwege werkzaamheden echter behoorlijk vast staat. Het lukt mij om in het dorpje toch langs de werkzaamheden te komen. Voordat ik echt in Auriol ben aangekomen, sla ik linksaf richting de rotonde aan het begin van het stadje. Hier begint namelijk een fantastisch mooie klim over de D45a het Massif de la Ste Baume in.

De eerste 2,7 km zijn vals plat, dus die kunnen op het buitenblad (50x21). Daarna begint de klim meteen steil (34x29), maar na een paar honderd meter is het veel minder steil en trap ik met 34x23 omhoog. Ook hier weer een bosachtige omgeving, waardoor je kunt profiteren van een beetje schaduw zo her en der. Ongeveer halverwege de klim wordt het pas ècht mooi! Het landschap opent zich en voor je zie je de ruige natuur van het massief. Rechts loopt de bergwand en links is er meestal een muurtje, zodat je de klim ook boven je al goed ziet lopen. Het is nu wel iets steiler geworden, dus ga ik naar 34x26. Maar wat een fraaie klim en wat een schitterend landschap. Zo af toe heb ik wat schaduw van langs de weg staande bomen, maar nog meer van de steeds talrijker wordende wolkjes. Doch dat geeft niet, dat maakt dat 't net niet te heet wordt. Vanaf Auriol is het 10 km klimmen naar de aansluiting met de D2. Wat hoger zijn er nog wat vlakkere passages en er zit zelfs nog een 'knikje' in de klim. Ook de aansluiting naar die D2 verloopt dalend. Op de D2 is het nog 3 km naar de col, maar dat stuk van de klim ken ik en dat 'stelt niets voor'. Jaren geleden heb ik de col namelijk al 'gedaan' vanuit het oosten via de weg die aan de noordzijde langs het massief loopt. En ook de klim vanuit Gémenos ken ik al. Maar ik wilde altijd al de klim nog een keertje vanuit Auriol doen en die is zeer zeker de moeite waard, weet ik nu! De klim vanuit Gémenos is trouwens ook erg fraai! De laatste drie kilometer vliegen onder mijn wielen vandaan (34x21 & 34x19), ook al vanwege de steeds fraaier wordende panoram's die zich ontvouwen. Vlak voor de col zie ik Marseille al heel mooi liggen. Een paar dagen geleden was ik hier nog samen met m'n vrouw met de auto en toen was het heiig en zag je Marseille nauwelijks.

Op de Col de l'Espigoulier (725 m)

Het 'collenbord' en de col




De omgeving (kijkend naar het zuidwesten en westen; Marseille ligt aan de horizon, rechts van het midden)




Marseille




De omgeving (kijkend naar het oosten, richting afdaling naar Gémenos)



Op de col maak ik nog een babbeltje met een Frans echtpaar dat, net als ik, zich 'vergaapt' aan het panorama (met dank aan het relatief heldere weer). Je kunt hier een poos blijven hangen om te genieten van het uitzicht, maar ik moet nog weer een dikke 50 km terug over een niet geheel vlak ( ) parcours, dus stap ik na een wat langere pauze dan gewoonlijk, maar weer op de fiets. Nog voordat ik weer de D45a op draai richting Auriol, stop ik al weer voor een foto. Er is weinig ruimte om te stoppen, doch het is gelukkig niet druk op dit tijdstip. De meeste Fransen zitten nu te eten.

De NW-helling van het Massief de la Ste Baume, waar links de D45a zich richting Auriol slingert en aan de horizon het Montagne Ste Victoire te zien is:



In de afdaling geniet ik net zo veel als in de klim, zo mooi is het hier. Jammer dat, als ik achterom kijk, de berg in tegenlicht ligt. Dat maakt het maken van acceptabele foto's er niet makkelijker op. Toch maar een poging wagen om een leuk plaatje te schieten.

Op de D45a in de afdaling van de col naar Auriol:



Daarna nog weer een stuk verder in deze toch ook wel technische afdaling. Het laatste deel van de afdaling door het open landschap is veel minder technisch en ook de laatste 5 km zijn simpel om te dalen. Vlak voordat het wat eenvoudiger deel van deze afdaling begint, maak ik nog even een foto van een aantal lussen die je omhoog (of omlaag) brengen.

De D45a slingert over de flanken van het Massief de la Ste Baume:



Ook vanaf Auriol neem ik exact dezelfde weg terug als ik gekomen ben. Dat geeft mij de mogelijkheid om de Pas de la Couelle ook vanaf de zuidzijde op te gaan. In Moulin-de-Redon is de lunchpauze inmiddels voorbij en is het nog lastiger dan op de heenweg om langs de werkzaamheden te komen. Maar het lukt. Vanaf
St-Zacharie is het slechts 6 km naar de pas. Als ik het bos in fiets, daar waar de klim echt begint, komt er een motor met zijspan naar beneden. Hij houdt gelukkig netjes rechts, zoals het hoort. Nauwelijks later 'knettert' hij met een noodvaart weer omhoog. Aha, daar was het hem dus om te doen! Ook nu heb ik gelukkig geen last van hem (behalve dan van het irritante geluid ). De laatste km of zo voor de pas zijn wel wat steiler dan de voorgaande, doch echt moeilijk is het niet. Aan de andere kant van de pas, ter hoogte van het oorlogsmonument, is men inmiddels ook aan de weg bezig. Iets lager staat er daarom een auto met zo'n driehoekig bord en zwaailicht langs de kant van de weg. Een omhoog komende motorrijder is waarschijnlijk 'veiligheidshalve' maar helemaal aan de linkerzijde van de weg gaan rijden. Natuurlijk weer net als 'Le Grimpeur' er aan komt. Hij kan mij (gelukkig) nog juist ontwijken! De rest van de afdaling verloopt verder zonder problemen. Op het fietspad van Trets richting Châteauneuf-le-Rge heb ik niet, zoals gehoopt, de wind achter, doch z'n beetje schuin van voren. Toch schiet ik goed op. Nu nog even de côte naar Beaurecueil over en ik heb er een schitterende fietstocht van 103 km op zitten!

Het blijft genieten om die mooie verslagen te lezen ! Zelf ben ik niet zo'n schrijver over mijn escapades, vandaar ook mijn grote bewondering.

Ik zou zeggen , inbinden - uitgever zoeken - en een mooi boekje van maken voor onder de kerstboom. Heerlijk met een goed glas St Bernardus Abt of een goed glas Westmalle dubbel.

Wederom een mooi verslag en lekker fietsweer zo te zien.

Weer een mooi verslag!