Fiets.nl

TumTumTum schreef:Dat klopt. Maar hoe leer je die grenzen kennen? Misschien dat jij bij je geboorte een handleiding meegekregen hebt over wat te doen en wat te laten, maar ik niet. En wat is er warrig aan dit topic?

Er is geen handleiding grenzen want die zijn namelijk voor ieder verschillend, zelfs tijdens iemand leven veranderen deze.
Waar we wel vrijwel allemaal mee geboren worden is intuitie, wie in contact is met zijn ware zelf voelt aan wanneer hij of zij in de buurt komt van zijn eigen grenzen. In onze vluchtige maatschappij is er helaas weinig aandacht voor. Gevolg, jonge mensen krijgen niet de kans om te ontdekken waar hun eigen grenzen liggen.

Idealiter leren kinderen in de verschillende levensfases waar hun grenzen liggen.
De best econdities hiervoor zijn een veilig thuis waar een kind de ruimte krijgt om zijn eigen grenzen af te tasten. Het komt nogal eens voor dat de ouders de ontwikkeling in de weg staan. Aan de ene kant heb je de ouders die hun kroost tegen alles willen beschermen, op tijd thuis zijn, niet met vermeende foute vrinden of vriendinnen omgaan enz enz.
Het omgekeerde gebeurt ook, kinderen die die veiligheid niet hebben, zij moeten zichzelf grenzen opleggen die vaak niet de eigen grens zijn.
In beide gevallen leren deze jong volwassenen niet goed waar hun eigen grenzen liggen.
Dat kan gevolgen hebben als zij op een leeftijd komen waarop onze samenleving verwacht dat je volwassen bent. Dan ben je ineens op jezelf aangewezen. Wie in die fase niet goed weet waar zijn grenzen liggen komt dan in allerlei situaties terecht die vaak veel energie kosten en soms een aanslag zijn op de gezondheid.

TumTumTum schreef: Waar leidt je dat in hemelsnaam uit af, wat weet jij van mijn bestaan? Ik heb juist een erg begrenst bestaan, daarom ga ik er zo makkelijk (tegen mijn zin) overheen.

Je geeft zelf aan dat je moeite hebt met het reguleren van je acties en daden en daarvoor regelmatig de hoofdprijs betaald doordat je daarna weer enige tijd volledig uit het veld geslagen bent.

Wat bedoel jij met "ik heb juist een begrenst bestaan"?
Bedoel je dat je door jouw labels het gevoel hebt dat je beperkt bent in je kunnen?

TumTumTum schreef:Hele trits? Syndroom van Asperger. De diagnose is 9 jaar geleden gesteld door een psychiater van het Centrum Autisme Volwassenen in Leiden...ik heb het niet zelf bedacht of van een pak melk gecopieërd als je dat soms wilt suggereren. Was het maar waar, dan kwam ik er ook zo weer van af. Ik vind dit een vreemde discussie en begin het idee te krijgen dat ik me ineens ergens tegen moet verdedigen. Je mag uiteraard denken en zeggen wat je wil maar realiseer je wel dat wat jij denkt over handicaps als autisme niks af doet aan de realiteit waar ik (en anderen) mee moeten leven. En dit is nu precies één van de dingen die het af en toe zo verotte lastig maakt.
En ook waarom ik er meestal maar niet over begin.

Je hebt het zelf over Autisme, Asperger, je geeft aan dat je na een inspanning mentaal volledig op bent, ik vraag mij af op welke manier zich dit manifesteert?
Wat is volgens jou het verschil tussen vermoeidheid na een zware fysieke inspanning en mentaal even op zijn na een zware fysieke inspanning?
Je geeft ook aan moeite te hebben met de vele indrukken die het leven met zich meebrengt en dat je prosopagnosia hebt.

Dat je je ergens tegen moet verdedigen, waartegen is dat dan? ik stel vragen en volgens mij staat er nergens dat ik iets van jou als mens vind, ik ken je niet en dus heb ik geen oordeel.
Hooguit vind ik iets van wat je schrijft maar ook daar zit geen waardeoordeel in over jou.

Je plaats hier een vraag in de hoop dat je misschien wat meer inzicht krijgt in wat er bij jou speelt. Zoals je zelf ook al aangeeft kun je dan soms ook op weerstand stuitten.

Antwoorden zul je hier niet krijgen want het antwoord zit in jezelf. Als we jou kunnen helpen beter inzicht in je eigen motieven en drijfveren te krijgen dan zul je jezelf ook beter gaan begrijpen en zul je ontdekken dat de grenzen die je nu ervaart er helemaal niet zijn.
waarom niet, omdat ik veel belemmerende overtuigingen, inclusief de bekende self fulfilling prophecies lees in wat jij schrijft.

De vraag die bij mij nu vooral leeft is, waar komt die drang vandaan om 'rare' uitdagingen aan te gaan waarvan je van te voren wel een beetje kunt weten dat je met de beperkte voorbereiding de kans op slagen gering is.
Is het een patroon bij jou, een uitdaging opzoeken met als doel om iets (aan jezelf?) te bewijzen om dan steevast tot de conclusie te komen 'dat het weer niet gelukt is'.

Om even de vraag uit je eerste bericht erbij te pakken.

Gaat die Mont Ventoux, cyclo's of fiets-meerdaagse, Dolomieten tocht er voor mij ooit nog inzitten of zeggen jullie “tja, TTT je kan wel zo veel willen maar als kansloze gehandicapte met 0 budget moet je er maar in berusten dat het bij kwijlen over legrimpeurs fietstochten en een rondje Alblasserwaard blijft”.

Denk je dat dit de juiste attitude is? Jezelf diskwalificeren als kansloze gehandicapte?
Als dit de overtuiging is die je over jezelf hebt dan is het antwoord, nee, niet als je er zo in blijft hangen dat je een kansloze gehandicapte bent (iets met slachtofferrol).

Het lijkt mij dat als je de vraag (naar jezelf of is het iemand anders / je omgeving?) formuleert als Ik wil graag een keer een fietsuitdaging aangaan, ik denk aan de Mont Ventoux, een cyclo of fietsmeerdaagse of een dolomieten tocht.
Hoe kan ik mij het beste voorbereiden om een dergelijke uitdaging aan te gaan.
Geef vervolgens aan waar de mogelijkheden zitten en niet waar de onmogelijkheden zitten want die lees ik toch vooral als 'ja maar'.


BTW af en toe over je grenzen heen gaan is geen ramp zolang het maar een bewuste keuze van jezelf is en je tijdig weer aan de 'goede' kant van de grens beland.

Sorry Nicosch, maar uit je post blijkt dat je weinig kaas gegeten hebt van het onderwerp. Asperger is onderdeel van het autistisch spectrum, en moeite met gezichten herkennen is vaak een kenmerk van Asperger.
Moeite met jezelf kennen en vooral je eigen grenzen weten komt vaak bij Aspergers voor. Verwijzen naar intuitie e.d. heeft bij Aspergers weinig zin.
Je helpt op deze manier TTT niet echt, je maakt de verwarring alleen maar groter.

r600 schreef:Sorry Nicosch, maar uit je post blijkt dat je weinig kaas gegeten hebt van het onderwerp. Asperger is onderdeel van het autistisch spectrum, en moeite met gezichten herkennen is vaak een kenmerk van Asperger.

Ik stel vragen aan TTT, niets meer niets minder.

@r600
Ik ben bekend met de DSM-IV en de dbc.
Het gaat er mij om dat er met allerlei termen wordt geschermd en dat er vervolgens een relatie wordt gelegd met het op sportief vlak niet kunnen bereiken wat de TS voor ogen had.
Door middel van uitvragen onderzoek ik of (andere) vraagstelling TTT kan helpen meer inzicht te krijgen in wat haar belemmert.

r600 schreef: Moeite met jezelf kennen en vooral je eigen grenzen weten komt vaak bij Aspergers voor. Verwijzen naar intuitie e.d. heeft bij Aspergers weinig zin.

En dat baseer je op welk wetenschappelijk onderzoek?

Nicosch, ik denk dat zowel jij als dit medium te licht zijn op je op deze wijze tot een voor jou volslagen onbekende te richten. Het is niet in overeenstemming met goede zeden.

sloeren schreef:Nicosch, ik denk dat zowel jij als dit medium te licht zijn op je op deze wijze tot een voor jou volslagen onbekende te richten. Het is niet in overeenstemming met goede zeden.

+1
Ik begrijp niet waarom dit topic is verzand in bijna een soort van TTTiseenaansteller-verhaal. Naar mijn idee is het behoorlijk onbeschoft wat sommigen hier uitkramen en wordt het voor iemand als TTT die dit imho met de beste bedoelingen en met veel lef heeft geschreven onmogelijk om er iets mee te kunnen doen.
Ik zie wel dat een aantal mensen beter zijn in het diagnotiseren van anderen dan het simpel werpen van een blik in de spiegel.

PS: reacties graag per pb oid zodat dit topic niet nog meer vervuild wordt.

TTT, een erg open post, respect dat je open durft te zijn tegen vreemden.
Wellicht moet je dat tegen mensen met wie je in een groepje fietst ook zijn, en dan met name om je punt van herkennen van mensen. Nu heb ik dat zelf ook wel, ik herken mensen in de context waarvan ik ze ken. Mensen uit de sportschool kan ik op straat rustig voorbij lopen zonder enige herkenning. Ik denk als je dat zegt, dat weinigen daar problemen mee hebben maar neemt voor jou misschien wel wat stress weg.

Wat betreft training, 5 x per week krachttraining is sowieso teveel. Tenzij je stiekum nog iets met body building gaat doen Maar als het lukt om 1 of 2 x per week oefeningen te doen voor core stability (bij ons heet die les cx works) ga je daar zeker profijt van hebben. Maar zoals anderen al zeggen, je hoeft niet op 1 april klaar te zijn om de bergen op te knallen in Mollema-tijden, plezier is belangrijker. Die oefeningen kun je trouwens ook gewoon thuis doen, en heb je geen zin of is het lekker weer ga je alsnog fietsen.

Hoe je met alle indrukken om moet gaan weet ik niet. Mijn neefje heeft pdd-nos hij legt weleens uit hoe het een beetje gaat in zijn hoofd met alle indrukken, maar daar moet hij zelf (met hulp) mee om leren gaan. Wat steeds beter gaat, oa omdat hij zijn grenzen beter leert kennen, leert omgaan met het onbekende en leert wanneer hij zich even terug moet trekken. Misschien kan een arts je doorverwijzen om daar wat gesprekken over te kunnen voeren.

Ik denk als je wilt, dan kun je het. Maar je zult moeten leren en ontdekken hoe je op tijd even het stapje terug (of opzij) doet om je hoofd even de tijd dt geven alle indrukken een plekje te geven voordat je verder gaat,

Als ik fiets ben ik soms erg trots op sommige medefietsers. Ze houden rekening met de zwakkere weggebruikers zoals bejaarden en kinderen. Ze houden rekening met pubers die zich nu eenmaal vooral druk om zichzelf maken.
Ze beginnen niet te schelden als iemand wat doms doet. Ze verbergen zich niet achter de regels en anticiperen op soms onbegrijpelijk gedrag van andere weggebruikers.

Er zijn echter ook fietsers die als een dolle overal doorheen boenderen. Ze rijden door rood, heb maling aan de zwakkere. Staan ze wel in hun recht verschuilen zich daarachter met een een enorme berg tam-tam en kan de zwakkere weggebruiker nog een schop na krijgen.

Wat is dit forum toch een heerlijk afspiegeling van de werkelijkheid

Nicosch je post zal ongetwijfeld goed bedoeld zijn maar je hele verhaal is terug te brengen tot deze alleszeggende quote:

Wat bedoel jij met "ik heb juist een begrenst bestaan"?
Bedoel je dat je door jouw labels het gevoel hebt dat je beperkt bent in je kunnen?

Ik denk dat jij behoort tot het type mens dat niet gelooft in beperkingen en dat die zelf opgelegd zijn, het is namelijk een label en geen beperking. Dat label is mij opgelegd door? Hulpverleners die hun beroep in stand wilen houden? Ouders die het ook niet meer weten? Ikzelf, zodat ik me aan verantwoordelijkheden kan onttrekken?
Er is helemaal niets dat ik kan schrijven dat dit vooroordeel bij jouw weg kan nemen, ik ga dan ook niet eens moeite doen. Zou het kunnen dan mocht je mijn hersenen een weekje lenen, dan hoor ik aan het eind wel hoe het je is vergaan met je werk, je drukke gezin en je sportprestaties.

Je oordeelt maar weet bijna niks over me, aan je post te lezen lijtk het wel of je me inschat als een jong volwassene die pas voor zichzelf is moeten gaan zorgen en niet goed heeft geleerd waar grenzen liggen. Wat inderdaad wel nieuw is de intensiteit waarop ik de laatste jaren ben gaan sporten, en dat ik dan (opnieuw) moet leren wat er wel en niet kan is toch logisch?

Je geeft zelf aan dat je moeite hebt met het reguleren van je acties en daden en daarvoor regelmatig de hoofdprijs betaald doordat je daarna weer enige tijd volledig uit het veld geslagen bent.

Dat geef ik helemaal niet aan, het reguleren van acties, plannen en daden gaat me prima af, alleen het inschatten van de impact ervan (en hoe de situatie uiteindelijk is) levert soms problemen op. Ik begrijp niet waarom jij dat reduceert tot "mentaal even op" zijn.
Vermoeidheid na een zware fysieke inspanning is lichamelijk en dient als het goed is te herstellen na gezond eten en een goede nachtrust. Ik heb geen idee hoe ik geestelijke uitputting moet omschrijven voor mensen die niet weten wat dat is maar het is heel iets anders. En het is niet na een nachtje slapen over want soms ben ik zo volkomen uitgeput dat ik niet eens kán slapen, de hersteltijd is langzaam.

Dat je je ergens tegen moet verdedigen, waartegen is dat dan?

Tegen jouw idee dat ik een labeltje heb waar ik me naar schik en niet een beperkende stoornis. Kort door de bocht; het is aanstellerij en het zit tussen de oren. Je bent niet de enige die er zo over denkt maar het is wel een van de redenen wat een dergelijke handicap zo vervelend maakt. Je moet constant "bewijzen" dat er echt dingen zijn die je niet kan. Het leuke is dat ons aan de ene kant steeds wordt gevraagd om grenzen te verleggen, over je eigen schaduw te stappen en niet bij de pakken neer te zitten. Doe je dit door er voor te gaan (bijv, die triatlon) en mislukt het dan krijg je het alsnog terug op je brood. Je bent een eikel omdat het is mislukt en je bent een eikel omdat je dat van tevoren had kunnen weten. Had ik "verstandig" geweest en de uitdaging niet aangegaan, dan was ik weer een eikel geweest omdat ik snel opgaf en het niet eens probeerde.

Ik heb dit topic geopend met de vraag hoe een beperking als de mijne te combineren met sport, had ik gevraagd hoe verder te sporten na een herstel van kanker of een auto ongeluk dat had ik niks hoeven verantwoorden en was deze hele discussie er niet geweest. Dit benoemen heeft niks te maken met het aannemen van een slachtofferrol maar alles met ideeën die in hoofden van mensen zoals jij bestaan en waar ik niks aan kan veranderen. Jij kiest ervoor zo te denken. je zal er je reden wel voor hebben.

Als we jou kunnen helpen beter inzicht in je eigen motieven en drijfveren te krijgen dan zul je jezelf ook beter gaan begrijpen en zul je ontdekken dat de grenzen die je nu ervaart er helemaal niet zijn.
waarom niet, omdat ik veel belemmerende overtuigingen, inclusief de bekende self fulfilling prophecies lees in wat jij schrijft.

Kortom; als ik ophou te geloven dat ik Asperger heb dan heb ik er vanzelf geen last meer van? Nogmaals, er is helemaal niks dat ik op een forum kan schrijven dat maakt dat jij begrijpt hoe ik met mijn beperking moet leven en dat zou ook niet hoeven. En met die kansloze gehandicapte opmerking neem ik mezelf op de hak, dat die vorm van humor niet door iedereen herkent of gewaardeert word betekend misschien dat je dat soort grappen beter niet kan maken want ze worden soms verkeerd geïnterpreteerd. Tja, communicatie blijft moeilijk, sorrie.
Maar zo beladen is het voor mij eigenlijk niet, ik probeer er zelf eerlijk gezegd nog om te lachen. Zo heb ik, ook door mijn autisme, vorig jaar per ongeluk een paar kilometer meegefiets in de wielerklassieker Antwerpen-Rotterdam Ports, dat was behoorlijk hilarisch achteraf. En heb daar ook een vrolijk verhaaltje over geschreven.

Een beetje terug on topic, Hanz1963, die groep die jij hebt begeleid opde MV, waren dat mensen die begeleid wonen? Ging dat van een instelling uit? En wat voor speciale maatregelen hebben jullie bijvoorbeeld genomen (if any) mbt tot vervoer en logeren om prikkels weg te nemen? Of hoefde dat niet? Ik ben wel benieuwd wat er anders was aan deze groep dan een "gewone" groep fietsers en hoe je daar mee omging.

@TTT aangezien dit forum een redelijke afspiegeling is van het fenomeen fietser (denk ik). Denk ik dat je nu ook een antwoord hebt op je vraag of je het direct moet vertellen binnen een club of niet en wat dan de reacties zullen zijn.

Overal zijn zowel begripvolle mensen als mensen met oogkleppen op die het niet kunnen, maar soms vooral niet willen begrijpen.

(ps: als je van Rotterdamse lompe humor houdt icm een sportieve uitdaging en ultieme vriendschap moet je de film "de Marathon"eens kijken)

In denk dat girlinred wel een punt heeft. Op een asperger forum vind je wellicht btere info dan op een forum voor wielrenners. Daarom maar even Pluk quoten omdat daar een goede link in staat.

pluk schreef:........Op http://www.aspergersyndroom.nl kan je lezen over de kenmerken. je leest oa over intense interesses die een doel geven, dat men in de hand heeft. Dat juist die sterke fixaties iemand tot grote prestaties kan stuwen, alleen ook dat ze moeite hebben met oa onvoorspelbaarheid en grote groepen mensen. Er staat ook een heel stuk over taalgebruik.
De moeite waard om te lezen.

Ik heb de site door zitten lezen en die is best de moeite waard. Ik zag dat ze ook een forum hadden. Die heb ik niet doorgenomen dus ik weet niet hoe levendig die is. Maar wellicht is het een betere plek om je vraag neer te leggen.

GastheerG: Eensch!. Gisteren nog kwam ik een 3tal tegen op de verkeerde weghelft.
"opzij, opzij!!" Ja, duh...

TUM: kijk nog eens naar mijn laatste bijdrage over de diagnose. Is dat een idee of niet?
Dit topic verzandt in welles nietes.

TumTumTum,

Heel knap dat je dit topic gestart bent. Ervaring met sporten en asperger heb ik genoeg en toch blijft het heel moeilijk om jou van passend advies te voorzien, daarvoor zijn de verschillen tussen mensen met asperger toch wel erg groot. Voor iedereen zijn er weer andere zaken die makkelijk trainbaar zijn en dingen die je nooit echt onder de knie krijgt.

Er zijn natuurlijk ook veel overeenkomsten, vooral de geestelijke vermoeidheid na het verwerken van prikkels. Ook dat herkennen van gezichten herken ik. Op zich heb ik mij daar redelijk in weten te trainen alleen nu de kinderen naar school gaan is het weer een ramp met al die kindergezichten van vriendjes en vriendinnetjes, da's toch weer een vak apart.

Jij rijdt vaak in groepjes terwijl ik een notoire alleenrijder ben. Ik begrijp dat de groepjes waarin jij rijdt niet altijd dezelfde samenstelling hebben, daar zou ik dan weer bloednerveus van worden.

Trainen in de winter doe ik zelf door gewoon door te fietsen, minder intensief dan in de zomer en als ik een keer twee weken geen zin heb vanwege het weer dan ga ik toch lekker niet. De sportschool daar wil ik nog niet dood gevonden worden, sporten doe je buiten!
Ik heb nu trouwens ook al weer een paar weken niet gefietst, eerst vanwege het koudere natte weer en daarna omdat ik nog wat klussen moest doen die mij veel energie kosten omdat ik ze nog nooit of niet vaak gedaan heb (houtkachel installeren, carterpakking van de auto vervangen en dat soort dingen). Daarnaast ben ik 2 weken geleden begonnen met een psycho-educatie groep voor autisme, bij mij is de diagnose pas begin dit jaar gesteld. Je begrijpt wel dat er dan nog weinig puf over is voor hobby's

Wat uiteindelijk jouw mogelijkheden zijn met betrekking tot klimmen kun je alleen achter komen door het te proberen. Maar zoals ik al vaker heb gezegd: zorg voor een lichter verzet op je fiets dan kom je bijna overal boven! (de beperking van 0 budget is hier dus erger dan de beperking van je asperger). Ik heb heel de vorige herfst en winter met mijn pols in het gips gezeten en ben pas in maart weer gaan fietsen en met 1500 trainingskilometers in de benen kwam ik overal boven in de Vogezen. Mijn lichtste verzet was 30-28.
Het scheelt voor mij wel enorm dat we gewoon lekker met het gezin een paar weken die kant op zijn gegaan met de caravan. Een reis met allemaal wildvreemde mensen naar een (meerdaagse) tocht zou bij mij heel veel stress opleveren. Misschien leer je nog wel een keer iemand kennen die je goed kunt vertrouwen die dit samen met jou wil doen, zowel het trainen als de tocht zelf. Anders een keer met bekenden (partner, vrienden of familie) ergens op vakantie gaan waar bergen zijn en je fiets meenemen.

Het aanbod van Gasheerg zeker niet afslaan en dan gaan voor Parijs-Roubaix, daar hoef je niet voor te kunnen klimmen.

Verder zou ik die paar reacties van mensen die jou niet begrijpen gewoon links laten liggen, alle energie die je daar aan besteed is echt zonde. Het maakt ook niet uit wie je bent of wat je hebt, er zijn altijd mensen die jou niet begrijpen. Gelukkig heeft het overgrote gedeelte van de mensen de wil om begrip te tonen, alleen is niet iedereen in staat om dit op een voor jou passende manier te doen.