Ötztaler Radmarathon 31 augustus 2014
-
colnagofreak
- Forum-lid HC
- Berichten: 5619
- Lid geworden op: 26 sep 2004 21:41
Ook ik heb de editie 2014 gereden hierbij mijn verslag,
Op woensdag afgereisd naar Solden, ik heb afgesproken met mijn vrouw dat als de Otztaler op de 31 augustus valt ik deze mag rijden, dus na 2003, 2008 is 2014 weer mijn jaar!
Geen idee hoe ik ervoor sta, hoewel ik wel de nodige kilometers en hoogtemeters gemaakt heb. Maar de 10.10 uur en de plaats in het totaal klassement van 283ste ga ik niet evenaren weet ik bij voorbaat. 2008 was een rotjaar 2 dagen voor de Otztaler scheurde de bracketpot uit mijn frame op de Mautstelle, stress en op een vreemde fiets met te lange cranks zorgde voor kramp op de Tjimmelsjoch, een slechte ervaring.
De eerste verkenning op donderdag gaf geen goed gevoel, zwaar en het idee dat ik vierkant draaide op de beklimming na Zwiezelstein, o jee dat wordt zwaar!
Op vrijdag richting Vent nog niet veel beter, ook weer zwaar, afdalen en nog en keer richting Hochgurgl. En gelukkig het gevoel is beter het gaat wat gemakkelijker voor het gevoel. In de middag nog de afdaling richting Oetz om daarna de toerist uit te hangen en een terrasje te pakken, de vrouw is tenslotte ook mee!
Zaterdag is het al nat, dus de fiets niet meer gepakt!
Wat gaat het weer geven op zondag, op zaterdagavond geeft Bergfex.com vanaf 09:00 uur regen en 10ºC!
Ik leg de castelli gabba gereed, de wekker gaat af om 04.45 uur, gauw weer naar bergfex.com vanaf 14.00 uur regen.
Twijfel wat nu aan te trekken om het op de beklimmingen niet te warm te hebben maar ook niet te koud als het gaat regenen of in de afdalingen.
Uiteindelijk de knoop doorgehakt, CTWT zomershirt, met castelli armstukken en CTWT windbreaker.
Ik sta bijna 1,5 kilometer van de startlijn, richting Oetz gaat het goed. Ook de beklimming van de Kuhtai gaat goed, goede ademhaling en hartslag, zelfs op de steile stukken, het gevoel is goed. Net voor de top passeer ik Harrebas nog een keer.
Ik pak wat te eten, en ledig op de top nog even mijn blaas, hard dalen is niet mijn ding! Zeker als ik nog een renner zie liggen die zwaar is onderuit gegaan op een wildrooster in de afdaling van de Kuhtai, verderop zit er weer een met een nekkraag tegen een hek!
Ik kom zonder hoge snelheden en schade aan in Kematen, op naar Innsbruck, benen voelen goed en de Brenner gaat gemakkelijk, eigenlijk gaat de groep waar ik inzit te langzaam voor mij, maar er komt niets voorbij, en er zit ook niets voor. Ik ga nog vooruit rijden maar dit is zinloos ik laat mij weer afzakken.
Bovenop de Brenner weer een Labestation, rustig even zitten wat drinken en wat eten.
De Jaufenpass begint, ook deze gaat goed en ook daar kom ik zonder al te veel problemen bij het Labestation.
Hier ging het in 2008 fout, ik ga lekker in de bevoorradingsvrachtwagen zitten, drink een paar bekers Cola en eet wat Oostenrijks gebak, ik denk dat ik een kwartiertje heb bij zitten tanken daar!
Afdaling van de Jaufen gaat ook goed, fris maar droog!
Ook hier kom ik weer veilig aan, de Tjimmel dit was in 2008 een drama, in beide benen kramp. Nu gaat het echter goed, ik kan gewoon "tempo" blijven rijden.
Waar andere stoppen of verslappen kan ik gewoon rond blijven draaien, het gaat goed, zelfs als het gaat regenen deert mij dit niet dit.
Voor ik weet zie ik dat ik de laatste bocht opdraai richting de tunnel, het regent inmiddels flink door.
ik zie verkleedpartijen in de tunnel, het regenjack zit in mijn zak maar ik ga door, ik heb het niet koud. het besef dat ik het halen geeft mij vleugels!
De Mautstelle op gaat gemakkelijk, ik ben er alleen nog afdalen!
Het laatste stukje omhoog bij Zwiezelstein gaat op het grote blad, Yes I can!
Als ik Solden binnen rij in mijn vrouw zie staan langs de kant, geef ik vreugdekreet, Jaaaa, weer gehaald!
Pas als ik van de fiets afstap overvalt mij de kou, ik vraag gauw om een deken om mij te verwarmen.
Mijn tijd weet ik niet op dat moment, die hoor ik later van mijn vrouw die ze per sms heeft gehad 10.52.00 uur.
Dik tevreden perfecte fietsdag gehad, er nergens doorheen gezeten, en weer gezond en veilig terug.
Een mens kan zich toch niets beters wensen???
Wanneer valt de ORM weer op 31 augustus? Bij leven en welzijn??????
Op woensdag afgereisd naar Solden, ik heb afgesproken met mijn vrouw dat als de Otztaler op de 31 augustus valt ik deze mag rijden, dus na 2003, 2008 is 2014 weer mijn jaar!
Geen idee hoe ik ervoor sta, hoewel ik wel de nodige kilometers en hoogtemeters gemaakt heb. Maar de 10.10 uur en de plaats in het totaal klassement van 283ste ga ik niet evenaren weet ik bij voorbaat. 2008 was een rotjaar 2 dagen voor de Otztaler scheurde de bracketpot uit mijn frame op de Mautstelle, stress en op een vreemde fiets met te lange cranks zorgde voor kramp op de Tjimmelsjoch, een slechte ervaring.
De eerste verkenning op donderdag gaf geen goed gevoel, zwaar en het idee dat ik vierkant draaide op de beklimming na Zwiezelstein, o jee dat wordt zwaar!
Op vrijdag richting Vent nog niet veel beter, ook weer zwaar, afdalen en nog en keer richting Hochgurgl. En gelukkig het gevoel is beter het gaat wat gemakkelijker voor het gevoel. In de middag nog de afdaling richting Oetz om daarna de toerist uit te hangen en een terrasje te pakken, de vrouw is tenslotte ook mee!
Zaterdag is het al nat, dus de fiets niet meer gepakt!
Wat gaat het weer geven op zondag, op zaterdagavond geeft Bergfex.com vanaf 09:00 uur regen en 10ºC!
Ik leg de castelli gabba gereed, de wekker gaat af om 04.45 uur, gauw weer naar bergfex.com vanaf 14.00 uur regen.
Twijfel wat nu aan te trekken om het op de beklimmingen niet te warm te hebben maar ook niet te koud als het gaat regenen of in de afdalingen.
Uiteindelijk de knoop doorgehakt, CTWT zomershirt, met castelli armstukken en CTWT windbreaker.
Ik sta bijna 1,5 kilometer van de startlijn, richting Oetz gaat het goed. Ook de beklimming van de Kuhtai gaat goed, goede ademhaling en hartslag, zelfs op de steile stukken, het gevoel is goed. Net voor de top passeer ik Harrebas nog een keer.
Ik pak wat te eten, en ledig op de top nog even mijn blaas, hard dalen is niet mijn ding! Zeker als ik nog een renner zie liggen die zwaar is onderuit gegaan op een wildrooster in de afdaling van de Kuhtai, verderop zit er weer een met een nekkraag tegen een hek!
Ik kom zonder hoge snelheden en schade aan in Kematen, op naar Innsbruck, benen voelen goed en de Brenner gaat gemakkelijk, eigenlijk gaat de groep waar ik inzit te langzaam voor mij, maar er komt niets voorbij, en er zit ook niets voor. Ik ga nog vooruit rijden maar dit is zinloos ik laat mij weer afzakken.
Bovenop de Brenner weer een Labestation, rustig even zitten wat drinken en wat eten.
De Jaufenpass begint, ook deze gaat goed en ook daar kom ik zonder al te veel problemen bij het Labestation.
Hier ging het in 2008 fout, ik ga lekker in de bevoorradingsvrachtwagen zitten, drink een paar bekers Cola en eet wat Oostenrijks gebak, ik denk dat ik een kwartiertje heb bij zitten tanken daar!
Afdaling van de Jaufen gaat ook goed, fris maar droog!
Ook hier kom ik weer veilig aan, de Tjimmel dit was in 2008 een drama, in beide benen kramp. Nu gaat het echter goed, ik kan gewoon "tempo" blijven rijden.
Waar andere stoppen of verslappen kan ik gewoon rond blijven draaien, het gaat goed, zelfs als het gaat regenen deert mij dit niet dit.
Voor ik weet zie ik dat ik de laatste bocht opdraai richting de tunnel, het regent inmiddels flink door.
ik zie verkleedpartijen in de tunnel, het regenjack zit in mijn zak maar ik ga door, ik heb het niet koud. het besef dat ik het halen geeft mij vleugels!
De Mautstelle op gaat gemakkelijk, ik ben er alleen nog afdalen!
Het laatste stukje omhoog bij Zwiezelstein gaat op het grote blad, Yes I can!
Als ik Solden binnen rij in mijn vrouw zie staan langs de kant, geef ik vreugdekreet, Jaaaa, weer gehaald!
Pas als ik van de fiets afstap overvalt mij de kou, ik vraag gauw om een deken om mij te verwarmen.
Mijn tijd weet ik niet op dat moment, die hoor ik later van mijn vrouw die ze per sms heeft gehad 10.52.00 uur.
Dik tevreden perfecte fietsdag gehad, er nergens doorheen gezeten, en weer gezond en veilig terug.
Een mens kan zich toch niets beters wensen???
Wanneer valt de ORM weer op 31 augustus? Bij leven en welzijn??????
Laatst gewijzigd door colnagofreak op 02 sep 2014 22:13, 1 keer totaal gewijzigd.
Soms is het beter het verleden te laten voor wat het was!
-
Stuntman Mike
- Forum-lid
- Berichten: 862
- Lid geworden op: 06 jun 2013 21:04
Stuntman Mike
02 sep 2014 21:36
Mooi verhaal!
bianco
03 sep 2014 21:08
Als ik de verslagen lees dan zit ik er weer midden in. De stilte op de Kühtai tijdens het klimmen, de supersnelle afdaling daarna, de oneindige Timmelsjoch met de indrukwekkende haarspeldbochten en de aankomst in Sölden met heel veel mensen bij de finish.
Wat ik ook niet meer vergeet was 's avonds. Mijn tijd was vergelijkbaar met de van Harrebas, middenmoot zeg maar, en ik had een tijdje bij de finish gestaan, daarna naar appartement, gedoucht, gerust, gegeten, de afwas gedaan en toen gingen we 's avonds naar de Siegerehrung (prijsuitreiking) in de hal. Onderweg daarnaartoe kwamen er nog steeds deelnemers naar beneden. Man, wat hadden die afgezien! Even een paar aangemoedigd en toen kwam de bezemwagen met de laatste deelnemer er voor. Die werd als een held onthaald en werd direct het podium op gedirigeerd terwijl hij bijna niet meer op z'n benen kon staan.
Mooie verslagen mannen en goed gereden!
Wat ik ook niet meer vergeet was 's avonds. Mijn tijd was vergelijkbaar met de van Harrebas, middenmoot zeg maar, en ik had een tijdje bij de finish gestaan, daarna naar appartement, gedoucht, gerust, gegeten, de afwas gedaan en toen gingen we 's avonds naar de Siegerehrung (prijsuitreiking) in de hal. Onderweg daarnaartoe kwamen er nog steeds deelnemers naar beneden. Man, wat hadden die afgezien! Even een paar aangemoedigd en toen kwam de bezemwagen met de laatste deelnemer er voor. Die werd als een held onthaald en werd direct het podium op gedirigeerd terwijl hij bijna niet meer op z'n benen kon staan.
Mooie verslagen mannen en goed gereden!
Arjan
04 sep 2014 00:17
Hier is dan mijn verslag.
In 2013 was ik er ook maar dat liep uit op een deceptie. Het weer was toen zo slecht dat ik niet eens van start ben gegaan.
Ja, ik kan nu eenmaal niet tegen regen.
Toch heb ik er een jaar lang spijt van gehad hoewel ik van een aantal 2013 deelnemers gehoord heb dat het eigenlijk wel verstandig was. In ieder geval beter dan wel van start gaan en na een uur omdraaien.
Maar ik had dus wel wat goed te maken en 2014 moest en zou ik dus rijden.
In de dagen daarvoor de Kühtai en de Timmelsjoch nog maar eens gedaan die met mooi en droog weer prima gingen. Echter de weersverwachting was op zijn zachtst gezegd niet best voor de zondag.
De tijden dat mijn tijd belangrijk was heb ik jaren gelden al achter mij gelaten, eigenlijk een proces zonder dit bewust te beseffen. Toch moet ik in ieder geval de limieten in de gaten houden. Je wordt er immers onverbiddelijk uitgehaald.
Op zaterdag mijn spullen opgehaald.
Sölden ademt wielrennen, de hele week al maar vrijdag en zaterdag gaat het helemaal los.
De organisatie geeft een handig rugzakje cadeau wat heel goed van pas gaat komen. Veel wordt er gesproken over hoe alle kleding en spullen opgeborgen moeten worden. Drie zakken in je wielershirt is in ieder geval te weinig.
Zondag ochtend vroeg aan het ontbijt. In het hotel zijn er niet veel mensen die kunnen beweren dat ze goed geslapen hebben. Iedereen heeft toch wel last van gezonde zenuwen.
Naar de start, het is koud maar droog en dat is het belangrijkste.
Als het startschot is geklonken rij ik zo’n 10 minuten daarna ook over de startlijn.
Naar Oetz gaat in een flow en voordat je het goed en wel beseft ben je in aan de voet van de Kühtai.
Daar staan veel mensen stil om kleren uit te doen, ik dus ook.
Dan naar boven. Dat gaat prima en droog. De Kühtai is niet echt mijn ding, daarvoor is deze te onregelmatig maar toch na een 2 uur en 10 minuten sta ik boven alwaar de rugzak weer afgaat om een windjasje aan te doen.
Ja, en dan die afdaling. Het is waar, hier breek je je maximum snelheid, of je nu wilt of niet, dat gaat gewoon vanzelf en is echt niet dat je zegt dat er onverantwoorde risico’s genomen worden. 91 wijst mijn tellertje aan. Wel oppassen voor koeien.
Dan slingeren door Innsbruck alwaar het aan het begin van de Brenner wat begint te regenen. Maar weer gestopt om een regenjasje uit de rugzak te halen. Ik had net een jasje erin gestopt. De regen blijkt niet door te zetten dus maar weer uitgedaan.
Doorgaan op de Brenner, hele slierten renners in mijn wiel en natuurlijk niemand die over neemt. Och, ik rij voor mijzelf en heb nu het mooiste uitzicht, zie hoog boven mij viaducten waar vrachtauto’s naar boven kruipen, geniet van de omgeving en zie echt overal mensen staan met die typische aanmoedigingen…..hop hop hop hop hop. En dan de bellen en de ratels. Langs het hele parcours staan ze. Prachtig al die enthousiaste mensen die ons gewone tour fietsers de hele dag een hart onder de riem steken.
Op de Brenner weer mijn afval afgegeven, jasje uit de rugzak gehaald en naar beneden, La bella Italia in. Ik zit ruim voor de limieten, daar heb ik mij in ieder geval voor niets zorgen over gemaakt.
De Jaufenpass op. Een parchtige klim, uitblinkend in regelmatigheid. Dat is wat voor mij, ik pak mijn ritme en in een constant tempo ga ik naar boven. Het zal achteraf mijn beste klim zijn.
De top van de Jaufenpass zit in de mist en het is nu niet echt warm daar. Weer een verkleedpartij en naar beneden. Het eerste gedeelte is er niet veel zicht en de weg is nat. Op stukken ligt er nieuw maar nat asfalt. Hier durf ik niet hard te dalen maar dat neemt niet weg dat het een mooie afdaling is waar je heerlijk door de bochten op het autovrije parcours kunt zwieren.
In St. Leonhard aangekomen is het weer droog en veel te warm voor alle kleding. Dus langs de kant zijn er weer massale verkleedpartijen.
Dan de Timmeslsjoch op. Ik heb er nu behoorlijk wat opzitten en heb wat last van mijn rug. Doe dus wat rek en strek oefeningen.
Naar boven, dat is een zware kluif. Het begint even wat te regenen .
Ik weet dat even voor tunnel nummer 15 het echte zware stuk begint. Niet dat de rest een eitje is, verre van dat, maar even voor tunnel 15 is het toch echt afzien. Het is inmiddels door gaan regenen, ja, echt regenen! Bordje met “5 tornanti”, dan een bordje met “3 tornanti”, het is afzien, het komt nu met bakken uit de hemel, mijn grootste tandje achter is al lang vies. Het is kruipen naar boven.
Dan de tunnel 16, het wordt vlakker. Didi de duivel staat aan te moedigen.
In tunnel 18 staan er weer een aantal mede strijders zich om te kleden.
Dat doe ik ook. Het is ijzig koud, mistig en zeik en zeik nat. Alle kleren die in de rugzak zitten doe ik aan, Windstopper en regenjas over mijn wielershirt, kniestukken en beenstukken, 2 paar handschoenen. Regen overschoenen, aangeschaft na de test in Fiets waren sinds de start nog niet uitgeweest.
Met 30 graden een paar bergen opfietsen lijkt nu toch heel wat gemakkelijker, met weemoed denk ik dan ook terug aan vele hete Marmottes en andere tochten in de Alpen onder een koperen ploert met op het asfalt druppend zweet. Dat lijkt mij nu de hemel op aarde.
Ja , ik kan niet tegen regen, dan is het of er een knop omgaat. Toch, ik weet dat ik het ga halen en dat droogt als het ware een beetje.
Ik vraag mij nu trouwens wel af hoe de profs hun verkleedpartijen met hun beenstukken doen. Hoe trekken zij die uit. Op tv zie je ze met hun beenstukken aan en even later zonder dat je ze hebt zien stoppen zijn die dingen uit.
Maar nu naar beneden. Potdik van de mist en door een watergordijn. Ik daal maar heel langzaam, durf niet harder en ben eigenlijk blij dat ik nog een stukje omhoog mag naar het tolstation.
Dan verder naar beneden. Mijn handen zijn Ijskoud, schakelen is lastig.
Halfweg de afdaling hoor ik mijn telefoon afgaan in mijn rugzak. Het is mijn vrouw, waar ik blijf.
Maar dan duurt het niet lang meer en rol ik over de finish.
Ook in de stromende regen staat het rijen dik van het publiek. Ik krijg een deken om mij heen en sta te rillen, niet meer te stoppen maar wel zo blij dat ik dit gehaald heb.
Mijn vrouw mis ik en zij mij. Iedereen is dan ook gecamoufleerd in regenkleding en dekens.
In het hotel zie ik haar weer en samen gaan we trots het finisher shirt halen.
Wel met een paraplu ….
In 2013 was ik er ook maar dat liep uit op een deceptie. Het weer was toen zo slecht dat ik niet eens van start ben gegaan.
Ja, ik kan nu eenmaal niet tegen regen.
Toch heb ik er een jaar lang spijt van gehad hoewel ik van een aantal 2013 deelnemers gehoord heb dat het eigenlijk wel verstandig was. In ieder geval beter dan wel van start gaan en na een uur omdraaien.
Maar ik had dus wel wat goed te maken en 2014 moest en zou ik dus rijden.
In de dagen daarvoor de Kühtai en de Timmelsjoch nog maar eens gedaan die met mooi en droog weer prima gingen. Echter de weersverwachting was op zijn zachtst gezegd niet best voor de zondag.
De tijden dat mijn tijd belangrijk was heb ik jaren gelden al achter mij gelaten, eigenlijk een proces zonder dit bewust te beseffen. Toch moet ik in ieder geval de limieten in de gaten houden. Je wordt er immers onverbiddelijk uitgehaald.
Op zaterdag mijn spullen opgehaald.
Sölden ademt wielrennen, de hele week al maar vrijdag en zaterdag gaat het helemaal los.
De organisatie geeft een handig rugzakje cadeau wat heel goed van pas gaat komen. Veel wordt er gesproken over hoe alle kleding en spullen opgeborgen moeten worden. Drie zakken in je wielershirt is in ieder geval te weinig.
Zondag ochtend vroeg aan het ontbijt. In het hotel zijn er niet veel mensen die kunnen beweren dat ze goed geslapen hebben. Iedereen heeft toch wel last van gezonde zenuwen.
Naar de start, het is koud maar droog en dat is het belangrijkste.
Als het startschot is geklonken rij ik zo’n 10 minuten daarna ook over de startlijn.
Naar Oetz gaat in een flow en voordat je het goed en wel beseft ben je in aan de voet van de Kühtai.
Daar staan veel mensen stil om kleren uit te doen, ik dus ook.
Dan naar boven. Dat gaat prima en droog. De Kühtai is niet echt mijn ding, daarvoor is deze te onregelmatig maar toch na een 2 uur en 10 minuten sta ik boven alwaar de rugzak weer afgaat om een windjasje aan te doen.
Ja, en dan die afdaling. Het is waar, hier breek je je maximum snelheid, of je nu wilt of niet, dat gaat gewoon vanzelf en is echt niet dat je zegt dat er onverantwoorde risico’s genomen worden. 91 wijst mijn tellertje aan. Wel oppassen voor koeien.
Dan slingeren door Innsbruck alwaar het aan het begin van de Brenner wat begint te regenen. Maar weer gestopt om een regenjasje uit de rugzak te halen. Ik had net een jasje erin gestopt. De regen blijkt niet door te zetten dus maar weer uitgedaan.
Doorgaan op de Brenner, hele slierten renners in mijn wiel en natuurlijk niemand die over neemt. Och, ik rij voor mijzelf en heb nu het mooiste uitzicht, zie hoog boven mij viaducten waar vrachtauto’s naar boven kruipen, geniet van de omgeving en zie echt overal mensen staan met die typische aanmoedigingen…..hop hop hop hop hop. En dan de bellen en de ratels. Langs het hele parcours staan ze. Prachtig al die enthousiaste mensen die ons gewone tour fietsers de hele dag een hart onder de riem steken.
Op de Brenner weer mijn afval afgegeven, jasje uit de rugzak gehaald en naar beneden, La bella Italia in. Ik zit ruim voor de limieten, daar heb ik mij in ieder geval voor niets zorgen over gemaakt.
De Jaufenpass op. Een parchtige klim, uitblinkend in regelmatigheid. Dat is wat voor mij, ik pak mijn ritme en in een constant tempo ga ik naar boven. Het zal achteraf mijn beste klim zijn.
De top van de Jaufenpass zit in de mist en het is nu niet echt warm daar. Weer een verkleedpartij en naar beneden. Het eerste gedeelte is er niet veel zicht en de weg is nat. Op stukken ligt er nieuw maar nat asfalt. Hier durf ik niet hard te dalen maar dat neemt niet weg dat het een mooie afdaling is waar je heerlijk door de bochten op het autovrije parcours kunt zwieren.
In St. Leonhard aangekomen is het weer droog en veel te warm voor alle kleding. Dus langs de kant zijn er weer massale verkleedpartijen.
Dan de Timmeslsjoch op. Ik heb er nu behoorlijk wat opzitten en heb wat last van mijn rug. Doe dus wat rek en strek oefeningen.
Naar boven, dat is een zware kluif. Het begint even wat te regenen .
Ik weet dat even voor tunnel nummer 15 het echte zware stuk begint. Niet dat de rest een eitje is, verre van dat, maar even voor tunnel 15 is het toch echt afzien. Het is inmiddels door gaan regenen, ja, echt regenen! Bordje met “5 tornanti”, dan een bordje met “3 tornanti”, het is afzien, het komt nu met bakken uit de hemel, mijn grootste tandje achter is al lang vies. Het is kruipen naar boven.
Dan de tunnel 16, het wordt vlakker. Didi de duivel staat aan te moedigen.
In tunnel 18 staan er weer een aantal mede strijders zich om te kleden.
Dat doe ik ook. Het is ijzig koud, mistig en zeik en zeik nat. Alle kleren die in de rugzak zitten doe ik aan, Windstopper en regenjas over mijn wielershirt, kniestukken en beenstukken, 2 paar handschoenen. Regen overschoenen, aangeschaft na de test in Fiets waren sinds de start nog niet uitgeweest.
Met 30 graden een paar bergen opfietsen lijkt nu toch heel wat gemakkelijker, met weemoed denk ik dan ook terug aan vele hete Marmottes en andere tochten in de Alpen onder een koperen ploert met op het asfalt druppend zweet. Dat lijkt mij nu de hemel op aarde.
Ja , ik kan niet tegen regen, dan is het of er een knop omgaat. Toch, ik weet dat ik het ga halen en dat droogt als het ware een beetje.
Ik vraag mij nu trouwens wel af hoe de profs hun verkleedpartijen met hun beenstukken doen. Hoe trekken zij die uit. Op tv zie je ze met hun beenstukken aan en even later zonder dat je ze hebt zien stoppen zijn die dingen uit.
Maar nu naar beneden. Potdik van de mist en door een watergordijn. Ik daal maar heel langzaam, durf niet harder en ben eigenlijk blij dat ik nog een stukje omhoog mag naar het tolstation.
Dan verder naar beneden. Mijn handen zijn Ijskoud, schakelen is lastig.
Halfweg de afdaling hoor ik mijn telefoon afgaan in mijn rugzak. Het is mijn vrouw, waar ik blijf.
Maar dan duurt het niet lang meer en rol ik over de finish.
Ook in de stromende regen staat het rijen dik van het publiek. Ik krijg een deken om mij heen en sta te rillen, niet meer te stoppen maar wel zo blij dat ik dit gehaald heb.
Mijn vrouw mis ik en zij mij. Iedereen is dan ook gecamoufleerd in regenkleding en dekens.
In het hotel zie ik haar weer en samen gaan we trots het finisher shirt halen.
Wel met een paraplu ….
Herman_N
04 sep 2014 08:01
Arjan, mooi verhaal. Gefeliciteerd! Vraagje: welk hotel zat je?
Goedkope startbewijzen voor gran fondo's, bezoek de CycloWorld SHOP
Herman_N
04 sep 2014 10:59
Ben jij lang, stekelhaar en heb je een blonde vrouw? Dan hebben we elkaar een aantal malen gesproken.arjan schreef:Ook jouw verslag heb ik met plezier gelezen, Mooi resultaat! Ik zat in het Parkhotel.Herman_N schreef:Arjan, mooi verhaal. Gefeliciteerd! Vraagje: welk hotel zat je?
Goedkope startbewijzen voor gran fondo's, bezoek de CycloWorld SHOP
-
amclassic-fan
- Forum-lid HC
- Berichten: 24317
- Lid geworden op: 23 jun 2004 17:56
- Locatie: Leende
amclassic-fan
04 sep 2014 12:00
Het stelt daar echt niets voor, ze hebben een goede maand geleden nieuw asfalt neergelegd. Daarnaast is de weg breed en overzichtelijk. Daalt veel fijner en makkelijker daar met 90+ km/h dan als je 65 rijdt op een weg waar het asfalt niet glad ligt. Behalve het windgeruis merk je eigenlijk niet dat je zo hard gaat, behalve als je naar je teller kijktNicosch schreef:Mooie verhalen.
Maar uh, 90 -100 op een racefiets brrrrr, moet er niet aan denken.
of moet gaan remmen.‘Whatever you do, those other fuckers are doing more.’
Arjan
04 sep 2014 17:48
Nee, maar als jij daar ook zat zullen we elkaar ongetwijfeld gezien hebben en misschien ook wel gesproken. De haren die ik over heb zijn wel kort en mijn vrouw komt uit Peru en is dus niet blond. Leuk om op het forum elkaar dan toch weer tegen te komen.Herman_N schreef:Ben jij lang, stekelhaar en heb je een blonde vrouw? Dan hebben we elkaar een aantal malen gesproken.arjan schreef:Ook jouw verslag heb ik met plezier gelezen, Mooi resultaat! Ik zat in het Parkhotel.Herman_N schreef:Arjan, mooi verhaal. Gefeliciteerd! Vraagje: welk hotel zat je?