Goed, het Alpenbrevet dus. Dat zou dit jaar het grote doel worden. Met ruim 7.500 trainingskilometers in de poten vertrok ik donderdagochtend samen met forumleden Csteenbe en DaPoker vanuit Maastricht naar Zwitserland. 's Middags bollen we vanuit ons hotel Chalet du Lac in Iseltwald (pal aan de Brienzersee) nog "even" de Grosse Scheidegg op, wat een mooie ervaring was.
Zaterdagochtend om 5:00 gaat de wekker. Het hotel is zo vriendelijk geweest ons ontbijt voor de kamer neer te zetten, waardoor het ons aan niets ontbreekt. Bordje pasta, beetje yoghurt met muesli, koffie, aankleden, even downloaden, hekwerken op de auto laden en rijden naar de start (20 min). Aangekomen bij de start moet ik wederom naar de WC, maar er staat een enorme rij voor de 4 (!!) dixi's van de organisatie. Organisationele blunder van jewelste en het zou niet de laatste zijn. Het finishdorp stelt sowieso erg weinig voor en dat is jammer. Twee halve kraampjes en dat is het wel. Een echte fietssfeer zoals je dat kent van cyclo's hangt hier niet.
Goed, nadat ik mijn pannetje satésaus in iemands voortuin heb gedeponeerd kan het feest pas echt beginnen. De meute trekt zich op gang en we beginnen met de Grimsel. Dat is niet zo'n lastige klim. Als er al een keer steil stukje in zit dan volgt er een rustpunt. Ik wil hier op reserve omhoog rijden en dat lukt aardig. Bij een hartslag van 160 (nog 2 slagen D2) produceer ik zo'n 230-240 watt. Dit tempo kan ik tot de top goed aanhouden, zonder heel diep te gaan. Ik voel dat ik een prima dag heb.
Op de top wil ik "even" bijvullen maar dat "even" wordt uiteindelijk 10 min. De organisatie heeft voor 2500 deelnemers precies één 30 litertank water en één met sportdrank. Dit aangevuld door, jawel, een gieter. Rekken om je fiets tegenaan te zetten zijn er niet, dus iedereen legt z'n fiets dan maar plat neer. Een redelijke chaos, deze bevoorrading.
Goed, uiteindelijk zijn de bussen weer gevuld en heb ik ook wat gelletjes en reepjes gepakt (toegeven, dit deel is prima voor elkaar). In de afdaling kan ik niet doorrijden omdat er een auto voor me zit waar ik met geen mogelijkheid langs kom. Sowieso zien we op de hele route ongelofelijk veel verkeer. Op zich natuurlijk wel logisch want het zijn allemaal populaire passen maar jammer is het wel.
Eenmaal beneden draai ik even mee in een groepje (meedraaien betekent bij mij: vooral niks doen
) Dan linksaf richting de Nufenen en... stilstaan voor de spoorwegovergang. Dat gaat "iets" minder efficiënt dan in NL en dan druk ik me zacht uit. Nu wordt er bij deze cyclo geen klassement opgemaakt maar zoiets is toch irritant. Zeker voor de Platinrijders die vechten tegen de tijdslimiet.
De Nufenen zelf loopt prima. Ik kan precies hetzelfde tempo aanhouden als op de Grimsel en haal veel mensen in. Qua natuur is dit wat mij betreft toch de mooiste klim. Prachtige vergezichten met besneeuwde toppen. Je rijdt hier nog altijd goed in de schaduw dus van de warmte heb je nog geen last. Tamelijk eenvoudig bereik ik de top. Even bijvullen en omlaag richting Airolo. Dit is een mooie, snelle afdaling maar ook hier heb ik weer last van auto's en motoren. Maar ja, die mensen hebben net zoveel recht op de weg als ik...
In Airolo is een bevoorrading, waarom weet geen mens want je hebt er net één gehad. Ik ben ruim op tijd om de Platin te mogen rijden maar geen haar op mn hoofd die daar ook maar over nadenkt. De bevoorrading sla ik dus over en begin aan de Gotthard. Het is inmiddels flink opgewarmd al vind ik het zelf nog goed te doen. Ik heb alleen mijn armstukken meegenomen maar dat was feitelijk niet eens nodig geweest. Je blijft je overigens verbazen wat sommige deelnemers allemaal aan hebben en meesjouwen op zo'n tocht....
Afijn, de Gotthard. Voor een notoire kasseienhater als ik niet bepaald een feest, maar ik kan 'm op zich wel op waarde schatten. Ik houd me gewoon weer aan m'n strijdplan en ook deze klim rijd ik weer enigszins op reserve op. Onderweg babbel ik wat met een Zwitser, die me waarschuwt voor de hitte op de Susten icm 0,0 schaduw. Hij zou gelijk krijgen.
Alvorens het zover is krijgen we eerst nog de afdaling naar Andermatt. Het eerste deel is erg snel, het tweede deel moet ik 2x10 min wachten voor wegwerkzaamheden. Waardeloos. In Andermatt even bijvullen en dan beginnen aan de Susten.
Ik hoef nu de rem er niet meer op te houden en de eerste 5 km lopen dan ook fantastisch. Met de hartslag in D3 trap ik zo'n 275 watt. Met het shirtje volledig open haal ik massa's mensen in (ik geef toe, veelal van de Silbertour). Maar op het middenstuk krijgt de zinderende hitte vat op me en moet ik gas terug nemen. En ik heb al heel snel door dat 2 bidons (waarvan 1 grote) niet genoeg gaat zijn om deze klim te voltooien. De organisatie had er goed aan gedaan met het oog op het weer halverwege een extra waterpost in te richten. Het middenstuk fiets ik in de overlevingsmodus. Ik speel spelletjes met mezelf. Scrollen op de Garmin, richtpunten nemen. Steeds een bocht verder komen. Kortom: afzien als een beest. En ik ben niet de enige, want langs de kant van de weg staan tientallen fietsers voor wie dit gewoon te zwaar is. Er wordt gelopen, gelegen, gekotst. Het is een compleet slagveld.
Tijdens het laatste deel zakt de temperatuur wat en vind ik mijn tweede adem. Ik bereik de top, drink wat bouillon en begin aan de lange afdaling naar Meiringen. Eindelijk, geen verkeer voor me! Ik kan lekker doorjakkeren en voor ik het weer sta ik voor het laatste obstakel van de dag, een onbeduidend knikje van nauwelijks 2 km/90 hm. Volle petrol omhoog en daarna naar de finish.
Netto tijd 8 uur en 26 seconden. 174 km met 5200 hm. Na een finish snel een grosses bier en na enige tijd bollen Csteenbe en DaPoker ook over de meet. Topdag gehad! En het hoogtepunt was misschien nog wel de koude duik na afloop in de Brienzersee (17 graden).
Tot slot nog wat random observaties...
- 75% van de deelnemers Zwitsers. Daarnaast veel Duitsers en toch ook veel Nederlands
- trends op de fiets: schijfremmen en compressiekousen
- meest gespotte profshirt: IAM Cycling
- doordat er geen klassement is trekt deze tocht een interessant publiek. Aan de ene kant ietwat corpulente "pannenkoeken" die de Silbertour rijden en aan de andere kant de wat fanatiekere niet-wedstrijdrijdende wielertoeristen. Je merkt duidelijk dat er veel minder wielrennertje gespeeld wordt dan bij andere cyclo's.
- wat is Zwitserland toch pokkeduur
