Nederland was vrij vroeg met GPS, in Frankrijk zie je nog aardig wat randonneurs rondfietsen zonder GPS. In Nederland totaal niet. De introductie van de GPS ging vrij snel, in 2007 waren het enkelingen een jaar of 2 later al een fors deel van het peloton.
Wat de meeste mensen niet zien is dat wat verdwenen is. Toen ik begon met lange afstandsfietsen reden meer mensen audaxbrevetten dan randonneursbrevetten. En dan audax in de vorm van geleide groepstochten waar iedereen een voorgeschreven snelheid reed, met voorgeschreven rustpauzes en onder leiding van wegkapiteins. Je had zelfs een Luik-Bastenaken-Luik in die vorm. Die tochten zijn helemaal verdwenen. Of ik daar rouwig om ben? Niet echt.
Lang voor het bikepacken had je bijvoorbeeld Franse diagonalen. Het principe was zo goed als hetzelfde. Die zijn destijds nog door Velocio gestart. Tegenwoordig hoorje er weing meer over.
Daarnaast had je Europese versies van de Race Across America, met volgwagens en wat dies meer. Heel lastig om daar genoeg sponsoren voor bijeen te zamelen. Veel mensen wilden, maar weinigen konden dit doen. Ook verdwenen.
En dan de 24 uurs wedstrijden. 24 uurstijdritten, daar had je bij de Britten vroeger 5-10 per jaar van. Nu nog maar 1.
Nieuw zijn dan idd de bikepackingtochten. Die zijn voor veel meer mensen te doen, het kost veel minder geld en dus ook voor de amateur prima te organiseren.
Transcontinental Race No 9. #TCRNO9
-
MarkVeenstra
- Forum-lid HC
- Berichten: 6227
- Lid geworden op: 13 jun 2013 15:05
- Locatie: Delft
MarkVeenstra
01 aug 2023 14:40
Ik vind het mooi dat er extreme challenges zijn.
Karel Sabbe, de ultraloper (Nu bezig om een FKT (Fasted Known Time) op de Pacific Crest Trail). Finisher van Barkley marathon. Dat is behoorlijk ongelovelijk. Boek "In de ban van Barkley" is een leestip.
Bij het fietsen heb je de randoneurstochten, die je kunt rijden zoals je wilt. Met het populaire "bikepacken" zijn de lange afstands races ook opgekomen. Dat is volgens mij niet veel meer dan een randoneurstocht als race rijden. Met soms nog wat extra of ander soortige regels en afspraken.
Race Around the Netherlands.., maar die heb je ook van Oostenrijk bijvoorbeeld (al dan niet in estafette vorm met volgauto).
Hier hebben we het over Transcontinental in Europa. Maar je hebt ook in Amerika de coast to coast.
Laurens ten Dam heeft een rapportage over de meerdaagse cyclo in Colombia gemaakt, waar "gewone" stervelingen de lange tochten per dag net aan halen.
Maar in Noorwegen heb je ook al jaarlijks de Styrkeprøven, 540km in 24u van Trondheim naar Oslo. Dat is dan weliswaar geen meerdaagse, maar zal toch zeker een bepaald slaaptekort als component in zitten.
Bij het hardlopen heb je de uitputting, het halucineren. En uiteraard kan dat gevaarlijk zijn. In de ultratrails in de bergen komen mensen soms om het leven door een val of door onderkoeling. Echter, wordt daar op de hele extreme evenementen toch vaak in duo's gewerkt en voldoende tracking en voldoende checkpoints.
Bij transcontinental is het risico in mijn ogen veel groter. Omdat je met slaaptekorten gewoon in het normale verkeer moet begeven. Of je in beklimmingen en dus ook afdalingen, recht moet houden. Plus dat de organisatie veel verder af staat van de deelnemers in de meest letterlijke zin van het woord.
Karel Sabbe, de ultraloper (Nu bezig om een FKT (Fasted Known Time) op de Pacific Crest Trail). Finisher van Barkley marathon. Dat is behoorlijk ongelovelijk. Boek "In de ban van Barkley" is een leestip.
Bij het fietsen heb je de randoneurstochten, die je kunt rijden zoals je wilt. Met het populaire "bikepacken" zijn de lange afstands races ook opgekomen. Dat is volgens mij niet veel meer dan een randoneurstocht als race rijden. Met soms nog wat extra of ander soortige regels en afspraken.
Race Around the Netherlands.., maar die heb je ook van Oostenrijk bijvoorbeeld (al dan niet in estafette vorm met volgauto).
Hier hebben we het over Transcontinental in Europa. Maar je hebt ook in Amerika de coast to coast.
Laurens ten Dam heeft een rapportage over de meerdaagse cyclo in Colombia gemaakt, waar "gewone" stervelingen de lange tochten per dag net aan halen.
Maar in Noorwegen heb je ook al jaarlijks de Styrkeprøven, 540km in 24u van Trondheim naar Oslo. Dat is dan weliswaar geen meerdaagse, maar zal toch zeker een bepaald slaaptekort als component in zitten.
Bij het hardlopen heb je de uitputting, het halucineren. En uiteraard kan dat gevaarlijk zijn. In de ultratrails in de bergen komen mensen soms om het leven door een val of door onderkoeling. Echter, wordt daar op de hele extreme evenementen toch vaak in duo's gewerkt en voldoende tracking en voldoende checkpoints.
Bij transcontinental is het risico in mijn ogen veel groter. Omdat je met slaaptekorten gewoon in het normale verkeer moet begeven. Of je in beklimmingen en dus ook afdalingen, recht moet houden. Plus dat de organisatie veel verder af staat van de deelnemers in de meest letterlijke zin van het woord.
WIND allrounder custom build 2015
Canyon Ultimate AL 2013
Canyon Ultimate AL 2013
De winnaar van dit jaar is inmiddels bekend. Christoph heeft de tocht in 8 dagen en 17 uur voltooid.
Gezien de (vrijwel) gelijke gemiddelde snelheden, worden dergelijke races inderdaad vaak een wedstrijdje 'wie durft het minste te slapen'
Mijn ervaring is dat je de TCR ook prima binnen de tijd kunt uitrijden en toch iedere dag (nacht) goed kunt slapen. Een beetje rekenen met de snelheid en sluitingstijden van de controles laat zien dat je ongeveer 13,5 uur per 24 uur in beweging moet zijn en dan een 290 km moet afleggen.
Dat is inderdaad best ver en dat is ook veel op de fiets zitten, maar daarmee kun je ook prima 6 uur per nacht in een goed bed (hotel / B&B) liggen en gezond eten (fruit, groente etc) en zelfs iedere dag bij een restaurant een pizza of pasta eten.
Gezien de (vrijwel) gelijke gemiddelde snelheden, worden dergelijke races inderdaad vaak een wedstrijdje 'wie durft het minste te slapen'
Mijn ervaring is dat je de TCR ook prima binnen de tijd kunt uitrijden en toch iedere dag (nacht) goed kunt slapen. Een beetje rekenen met de snelheid en sluitingstijden van de controles laat zien dat je ongeveer 13,5 uur per 24 uur in beweging moet zijn en dan een 290 km moet afleggen.
Dat is inderdaad best ver en dat is ook veel op de fiets zitten, maar daarmee kun je ook prima 6 uur per nacht in een goed bed (hotel / B&B) liggen en gezond eten (fruit, groente etc) en zelfs iedere dag bij een restaurant een pizza of pasta eten.
-
Klein_Verzet
- Forum-lid
- Berichten: 1114
- Lid geworden op: 20 okt 2018 10:53
De eerste finisher:
1st NO1 Christoph Strasser na 208 hrs 30 mins 3939.27KM om 14:30uur 01-08-2023
1st NO1 Christoph Strasser na 208 hrs 30 mins 3939.27KM om 14:30uur 01-08-2023
Dat is inderdaad iets preciezer; ik had de tijd een beetje afgerond op hele urenKlein_Verzet schreef: ↑01 aug 2023 14:57 De eerste finisher:
1st NO1 Christoph Strasser na 208 hrs 30 mins 3939.27KM om 14:30uur 01-08-2023
Ik heb deze race gevolgd omdat er een kennis meedeed. Anders had ik er niet van geweten. Het was verslavend om te volgen en ik keek een paar keer per dag naar de dots en tussenstanden. Voor mijn gevoel leuker dan een grote ronde te volgen. Geweldig toch zo'n tocht !
Lijkt me leuk als er een minder extreme tocht komt waar ik ook aan mee kan doen max 180 km dag in afgelegen gebieden.
Lijkt me leuk als er een minder extreme tocht komt waar ik ook aan mee kan doen max 180 km dag in afgelegen gebieden.
BertL
03 aug 2023 17:03
In de Nordkapp4000 zijn de eersten ook gefinished. De ene die ik volg zit in midden-Zweden en vecht tegen de eentonigheid. Ik kijk er naar met een combinatie van ontzag en afgrijzen.
hun fietsen.
En NordKapp4000 heeft een rijder gedisqualificeerd.
Hij is te vroeg gefinisht (ze hebben een finish window voor veiligheids-redenen)
en heeft zich niet op de juiste plek gemeld (visitor center)
Met 180 km / dag val je inderdaad vrij snel uit de GC classificatie. Maar Douglas Migden rijdt al een aantal jaren TCR met ~200 km per dag.paliri schreef: ↑03 aug 2023 15:50 Ik heb deze race gevolgd omdat er een kennis meedeed. Anders had ik er niet van geweten. Het was verslavend om te volgen en ik keek een paar keer per dag naar de dots en tussenstanden. Voor mijn gevoel leuker dan een grote ronde te volgen. Geweldig toch zo'n tocht !
Lijkt me leuk als er een minder extreme tocht komt waar ik ook aan mee kan doen max 180 km dag in afgelegen gebieden.
Hij finisht (volgens mij) iedere keer en altijd zo rond de 18 dagen.
Daarmee is hij dus te laat voor de algemene classificatie maar is hij wel gefinisht.
Verder is Mikko Makipaa leuk om te volgen, die rijdt al vanaf de eerste editie mee en heeft er een sport van gemaakt om de mooiste route te rijden waarmee hij binnen de tijd kan finishen.
En David Brinkman is als eerst Nederlander gefinisht.
Bas Vlaskamp, Jason Schreurs en Paul Hesen zijn de eerstvolgende Nederlanders die onderweg zijn naar de finish.
Erik Venneman is vandaag helaas afgestapt en met de bus onderweg naar de finish.
-
fietsgraagver
- Forum-lid
- Berichten: 1
- Lid geworden op: 12 aug 2023 18:41
Beste forumleden,
Ik heb deze discussie over de Transcontinental Race eens gelezen en ik dacht dat het goed zou zijn om mijn perspectief te delen. Vorige week ben ik gefinisht en ik moet zeggen dat mijn ervaring behoorlijk anders is dan sommige zorgen die hier worden geuit.
Hoewel het waar is dat de Transcontinental Race een extreme test is van uithoudingsvermogen, zelfredzaamheid en mentale veerkracht, is het ook een ongelooflijk avontuur dat ons tot het uiterste drijft. Ja, de race omvat weinig slaap en uitdagende omstandigheden, maar dat is juist wat het zo uniek en lonend maakt.
Voor mij gaat deze race niet alleen om de fysieke uitdaging, maar ook om de reis zelf. Het gevoel van voldoening dat voortkomt uit het plannen van mijn eigen route, het vinden van mijn weg door nieuwe landschappen en het overwinnen van obstakels, is ongeëvenaard. En ik heb gemerkt dat de kameraadschap onder deelnemers inspirerend is - we zitten allemaal in hetzelfde schuitje en steunen elkaar onderweg. Misschien niet met materialen, eten of drinken, maar echt wel even mentaal als we wat woorden wisselen.
Ik heb de foto's gezien van vermoeide deelnemers en uitdagende terreinen, en ik ontken niet dat het zwaar is. Maar er is iets diepgaand bevredigends aan mezelf verder duwen dan ik dacht dat mogelijk was. Het gaat niet alleen om snelheid, maar ook om strategie en mentale kracht. En het zijn deze ervaringen die blijvende herinneringen en verhalen creëren om te delen.
Ik begrijp de zorgen die hier worden geuit over veiligheid en de fysieke tol die deze race kan eisen. Het is echter belangrijk op te merken dat de deelnemers aan deze race zich goed bewust zijn van de risico's en uitdagingen. De race-organisatoren bieden begeleiding, ondersteuning en regels om ervoor te zorgen dat iedereen zo goed mogelijk is voorbereid. En wat betreft het zelfvoorzienende aspect: het is een bewuste keuze die we maken - er is een zekere aantrekkingskracht om daar helemaal alleen te zijn, te vertrouwen op je slimheid en vastberadenheid.
Uiteindelijk is de Transcontinental Race niet voor iedereen, en dat is helemaal prima. Het is een persoonlijke reis, en elke deelnemer haalt zijn eigen lessen en ervaringen eruit. Voor mij is het een ongelooflijke kans geweest om te ontdekken waartoe ik werkelijk in staat ben en om het avontuur te omarmen. Dus, hoewel ik de zorgen begrijp die in deze discussie worden geuit, wilde ik gewoon mijn perspectief delen en benadrukken dat mijn ervaring er een is van groei, veerkracht en het streven naar een uniek soort voldoening. En ohja, geen blessures of wat dan ook. Wel een heleboel voorbereidende fietskilometers en mijn eigen lichaam goed kennen voordat ik me hiervoor inschreef.
Blijf fietsen en blijf veilig!
Bas Belder
Ik heb deze discussie over de Transcontinental Race eens gelezen en ik dacht dat het goed zou zijn om mijn perspectief te delen. Vorige week ben ik gefinisht en ik moet zeggen dat mijn ervaring behoorlijk anders is dan sommige zorgen die hier worden geuit.
Hoewel het waar is dat de Transcontinental Race een extreme test is van uithoudingsvermogen, zelfredzaamheid en mentale veerkracht, is het ook een ongelooflijk avontuur dat ons tot het uiterste drijft. Ja, de race omvat weinig slaap en uitdagende omstandigheden, maar dat is juist wat het zo uniek en lonend maakt.
Voor mij gaat deze race niet alleen om de fysieke uitdaging, maar ook om de reis zelf. Het gevoel van voldoening dat voortkomt uit het plannen van mijn eigen route, het vinden van mijn weg door nieuwe landschappen en het overwinnen van obstakels, is ongeëvenaard. En ik heb gemerkt dat de kameraadschap onder deelnemers inspirerend is - we zitten allemaal in hetzelfde schuitje en steunen elkaar onderweg. Misschien niet met materialen, eten of drinken, maar echt wel even mentaal als we wat woorden wisselen.
Ik heb de foto's gezien van vermoeide deelnemers en uitdagende terreinen, en ik ontken niet dat het zwaar is. Maar er is iets diepgaand bevredigends aan mezelf verder duwen dan ik dacht dat mogelijk was. Het gaat niet alleen om snelheid, maar ook om strategie en mentale kracht. En het zijn deze ervaringen die blijvende herinneringen en verhalen creëren om te delen.
Ik begrijp de zorgen die hier worden geuit over veiligheid en de fysieke tol die deze race kan eisen. Het is echter belangrijk op te merken dat de deelnemers aan deze race zich goed bewust zijn van de risico's en uitdagingen. De race-organisatoren bieden begeleiding, ondersteuning en regels om ervoor te zorgen dat iedereen zo goed mogelijk is voorbereid. En wat betreft het zelfvoorzienende aspect: het is een bewuste keuze die we maken - er is een zekere aantrekkingskracht om daar helemaal alleen te zijn, te vertrouwen op je slimheid en vastberadenheid.
Uiteindelijk is de Transcontinental Race niet voor iedereen, en dat is helemaal prima. Het is een persoonlijke reis, en elke deelnemer haalt zijn eigen lessen en ervaringen eruit. Voor mij is het een ongelooflijke kans geweest om te ontdekken waartoe ik werkelijk in staat ben en om het avontuur te omarmen. Dus, hoewel ik de zorgen begrijp die in deze discussie worden geuit, wilde ik gewoon mijn perspectief delen en benadrukken dat mijn ervaring er een is van groei, veerkracht en het streven naar een uniek soort voldoening. En ohja, geen blessures of wat dan ook. Wel een heleboel voorbereidende fietskilometers en mijn eigen lichaam goed kennen voordat ik me hiervoor inschreef.
Blijf fietsen en blijf veilig!
Bas Belder