Ook terug thuis sinds zondagavond. Onze marmotte was weer zalig! Onze in twee opzichten, de oudste zoon was weer mee maar ook twee collega's waarvan eentje het zijn debuut was. Vrij vertaald, ik had hem ook zo gek gekregen het te proberen
.
Samen vertrokken om 8u10 met maximum een paar honderd man achter ons, helemaal achteraan dus en ook zoals we het wilden. Geen druk gedoe over snelle groepjes, vooraan starten of zo. Vlot tempo tot aan de stuwdam waar mijn debuterende collega voor de vierde (!!!) keer moet plassen van de zenuwen en hij stopt in Allemont aan het publiek toilet. Oudste zoon en andere collega rijden door, ik wacht omdat ik hem tenslotte zo gek gekregen heb en hem nu ook niet meteen ga achterlaten en aan zijn lot overlaten. Plasje gedaan en samen naar de voet van de Glandon gereden waar we al direct de oudste zoon bijhalen. Die gaat direct op reserve en rijdt zijn tempo. Ik vraag hem op elke top een SMSje te sturen, niet zo evident hem achter te laten voor de rest van de dag maar... het is zijn derde deelname, hij heeft van het moment dat hij voor het eerst op een racefiets stapte fietsverstand gehad, het is een schitterende daler en bovenal heeft hij altijd gezond verstand gehad. Maw, ik vertrouw hem blindelings! Zijn voorbereiding was ook fenomenaal en bestond uit welgeteld 130 km (ja, je leest het goed honderddertig) en ons vast weekje vooraf met Glandon/Croix de fer, Les 2 Alpes en Alpe d'Huez.
Goed, we laten hem achter en ik regel het tempo voor mijn collega die constant sneller wil maar ik niet toegeef aan zijn tempo. Mijn stelregel is top Glandon na 2u15 en niet sneller! We komen boven na 2u12 min, perfect dus!
Andere collega die voor was was ook net boven en we eten en drinken voldoende. Oudste zoon niet te zien als we vertrekken en ik maak mij geen zorgen maar had hem toch graag nog eens gezien. Soit, ik daal op kop en je gelooft het niet maar het kneusje van enkele jaren terug is sedert vorig jaar dood en begraven. Ik daal nu echt snel en goed en bovenal doe ik het zoooo graag. Niet te geloven dat ik enkele jaren zelfs geen 50 durfde rijden en mooi rechts van de weg mij iedereen liet voorbij zoeven. Inderdaad wel een feit dat ze beter een daaltest zouden afnemen. Geen probleem met tragere dalers die rechts rijden, ben er zelf lang genoeg een geweest
maar de ergste zijn die denken goed te dalen en lijnen rijden die nergens op lijken en je ook niet verwacht wanneer je ze wil inhalen. Goed, ik rij een goeie snelle afdaling waardoor we beneden nu wel de keuze krijgen welk groepje we ons gaan in nestelen.
Tussenstuk blijft een vervelend stuk en ik doe het niet graag. Groepjes smelten samen, breken, gaten worden gedicht, in de remmen en de snelheid er uit, ineens weer in de hoogte, kortom het zelfde nerveuze gedoe als steeds. We gaan om water aan de voet van de Télégraphe waar we toch wat tijd verliezen door te staan wachten om onze bidons te laten vullen door die 3 man en 4 kraantjes. We raken uiteindelijk aan onze gevulde bidons en zien dan dat er rechts veel meer kraantjes zijn waar je zelk kon vullen en niemand stond. Grrr maar dan te laat natuurlijk.
Télégraphe en Galibier tot aan plan l'achat egaal tempo waar we redelijk wat volk beginnen in te halen. Direct na plan l'achat laat de debutant ons gaan of hij gaat zich opbranden zegt hij. Goede keuze en ik weet nu ook al zeker dat hij de top haalt en dus ook weer aan ons verblijf raakt aan de voet van Alpe d'Huez.
Op 4 km van de top moet ik mijn andere collega laten gaan maar niet veel meer dan een minuutje. Afdaling zit de wind op kop en ik vind een perfect groepje ware het niet dat ik diegene ben die kop mag doen want de rest neemt niet over. Geen alternatief want ik zag op mijn Garmin dat ik opnieuw rond de tijd voor goud draaide. Ik neem dus gans de afdaling voor mijn rekening en eet en drink wat aan de voet van Alpe d'Huez.
Alpe d'Huez rij ik mooi egaal naar boven en kom nergens in de problemen tot op 4 km van de streep. Hunh, dat kan niet toch? Jawel hoor, mijn collega is aan het crashen en ik haal hem terug bij. Voor mij een boost als ik hem voorbij rij, voor hem een mentale tik. We zijn beiden net dezelfden, we gaan nooit uitspreken dat we eerst willen aankomen, we weten nochtans beiden van elkaar dat we dat wel willen en proberen dat dan te doen ook. Ik neem de binnenkant bocht, zwaai eens naar hem en los hem dan direct, yes!! Maar omdat we ook beiden dezelfden zijn komen we zo goed overeen en er blijft dan ook nooit maar iets van tussen ons hangen. Voorraadje streekbiertjes stond klaar en die hebben we ook samen met de andere collega en zoon gekraakt!
Wel pijnlijk, hij komt 3 min tekort voor goud en ik 5. Ik zit er echter niet mee. Ik heb teveel tijd verloren door bij mijn ander collega te blijven tijdens zijn plaspauze en in de bevoorradingen. Maar... ik had hem meegevraagd en heb mijn taak als 'wegkapitein' ook vervuld dus geen spijt! De andere collega eindigt 20 min later zo blij als een kind en zegt achteraf dat hij mij zeer dankbaar is. Had hij alleen gereden dan reed hij zichzelf al op de Glandon in de vernieling en reed hij nooit uit. Dit maat het 'verlies' van goud goed en ook eerlijk is eerlijk, ik had mij niet 100% voorbereid wegens zelfde mentale probleem als Daniel 1975: been there done that, lange slepende winter,... . Nietemin rij ik opnieuw uit zonder een seconde af te zien, op een zucht van goud en dus met de wetenschap dat het nog steeds binnen mijn mogelijkheden ligt mits wel voldoende getraind. Kan ik mee leven, loon naar werken is eerlijk!
Maar nu komt het mooie van ons verhaal. Oudste zoon was ook zijn derde deelname en hij weet dus hoe het er normaal aan toe gaat. Aan het tweede stuwmeer op de Glandon reed ik moederziel alleen zei hij, niemand voor mij of achter mij meer te zien. Bij de bevoorrading nog 1 tafel en misschien 20 man. Hij had er 2uur en driekwart over gedaan. Elk normaal mens met 130 km voorbereiding draait dan terug om en rijdt naar huis... hij niet
Ik heb mij dan gesmeten in de afdaling zegt hij en er nog een ganse hoop ingehaald waardoor ik in een groepje het tussenstuk kunnen doen heb maar wel de helft zelf kop mogen doen. Télégraphe gewoon op mijn ritme bovengereden en op de Galibier ben ik zelf niet meer voorbij gereden zegt hij. Ik had zijn SMSjes telkens gelezen en zei het tegen mijn collega: let maar op want het is echt een karakterbaasje en hij zal bovenkomen. Collega had zijn twijfels en terecht. Hij had niemand iets te bewijzen en zonder voorbereiding 160 km over Glandon, Télégraphe en Galibier zijn al straffe kost. Maar wat raad je, net als ik bovengekomen ben krijg ik een SMSje: Bourg d'Oisans. Niet, ik rij de camping op of ik stop, nee hoor. Ik weet ook wel dat hij er anderhalf uur of meer zal overdoen maar ga hem toch gaan opwachten. 19u30 en ik herken ineens een blauwe helm en zwart Campa truitje, hij komt dus zoals ik vermoed had boven en met een fris kopje zelfs! Ik krijg een krop in de keel want wat een karakter man.
Ik ben nergens in de problemen gekomen vertelt hij maar kon gewoon geen snelheid maken zoals vorig jaar dus moest ik het trager doen. Vorig jaar had hij 600 km getraind en was binnen samen met mij in 8u27. Nu weet ik zijn tijd niet en interesseert mij zelfs niet want dit vind ik echt straf! Hij heeft net zijn eerste jaar hoger onderwijs afgewerkt als eerste van de klas,met grote onderscheiding en zonder herexamen maar dat houdt natuurlijk wel in dat gans de maand juni studeren geblazen is en dat is en blijft uiteraard prioriteit. Dat is ook de hoofdreden van zijn niet trainen.
We rijden samen naar beneden en... daar moet hij toch nog eens tonen dat hij nog altijd beter en sneller daalt dan mij
. Ik gun het hem van harte en de beide collega's lachen zich ook een bult met zijn verhaal van zijn dag! We drinken onze streekbiertjes op en de pizza smaakt heerlijk! Rond 1u kruipen we in bed, onze week was weer fantastisch!
En je gelooft het niet maar volgend jaar ga ik niet terug! Beloofd aan de andere helft van mijn echtelijk bed dat ik volgend jaar niet terug ging. En eerlijk is eerlijk, ik ga niet terug maar heb nu al zo een spijt dat ik dat gezegd heb!
Ja, er zijn nog veel mooie cyclo's en ja het is een drukke boel geworden en moeilijk om in te schrijven maar 't is gewoon zo, ik heb iets met de marmotte en heb van elke deelname genoten! Marmottedag is gewoon mijnen dag, punt!
Heb gelukkig enkel beloofd dat ik volgend jaar niet terug ga, over twee jaar heb ik echter niet gesproken hé
.
.