Mijn, enfin onze want de oudste zoon was opnieuw mee marmotte verliep perfect. We waren ingeschreven voor de Trophée d'Oissans en dat is zeer goed bevallen. Volgend jaar opnieuw en dan inclusief de Grimpée de l'Alpe op zondag.
Vaujany Senior gereden, deels in de regen, als voorbereiding. Kende de klim naar Vaujany niet, wat een rotding!! Dinsdag Glandon/Croix de fer, woensdag de Grand prix des Rouses met opnieuw de klim naar Vaujany maar... de streep ligt nu een km of 3 verder schat ik en psychologisch was dat zwaar want Ik had mij ingesteld op zelfde finish als in de Vaujany en er kwam maar geen eind aan dat stuk. Wist ook niet hoever het nog was. Donderdag nog naar Les 2 Alpes gereden, opnieuw in de regen, in de namiddag naar Lac Lauvitel gewandeld en op vrijdag rust. Lichte ongerustheid want stramme benen op vrijdag.
Zaterdag opgestaan met een zeer goed gevoel, had er zin in en voelde mij zeer fris. Konden starten om 7u maar doen dit niet, 7u30 is al een half uurtje later en als echte avondmensen ligt ons dat beter. Tweede groep is ook iets gemoedelijker. We vertrekken van Belledonne naar de start en ik zorg net zoals vorig jaar dat we 5 minuutjes op voorhand het pleintje daar achteraan oprijden. Perfect zacht temperatuurtje in tegenstelling tot vorig jaar toen het amper 3°C was. We staan behoorlijk achteraan als we vertrekken maar dat stoort hoegenaamd niet. We rijden met de stroom mee naar de voet van het eerste stuwmeer maar het gaat toch vlot vooruit vind ik, we rijden constant rond de 40 of erboven. We schuiven nog wat op tot aan de voet van de Glandon en daar het beproefde concept: handrem op en ik regel het tempo zodat we de Glandon bovenkomen na net geen 2u15. We worden vlot voorbij gestoken maar we kennen dit tafereel wel al. Op de top is dit voor mij positie 4401. We eten en drinken goed en beginnen dan te dalen maar helemaal beneden zijn we mijn collega die zijn debuut maakte kwijt. Blijkt dat hij lek gereden is, zijn twee patronen en binnenband verkwanseld heeft door de stress vermoed ik en uiteindelijk geholpen is door een deen met een klapband die zijn patroon en binnenband afgestaan heeft en zelfs de montage gedaan heeft. Van geluk gesproken.
Goed, beneden de Glandon rij ik nu in positie 5836, logisch want er kwam geen einde aan die sliert die ons voorbij reed op dat laatste rechte stuk van de afdaling toen we mijn collega stonden op te wachten. Ik neem de kop en begin gewoon tempo te maken zonder diep te gaan. Ik krijg een groepje in het vizier met een stuk of 6 dezelfde truien op kop, die moet ik hebben! Meestal rijden die goed samen en dit blijkt nu ook te kloppen. We sluiten aan en het is een perfect tempo, wel weer nerveus zoals steeds op dit tussenstuk. Groepjes smelten samen, de snellere rijden weer weg, constant accordeongedoe dus. Halverwege dit tussenstuk maak ik een kleine blunder, ik steek mijn bidon terug maar zit ernaast en hij rolt op de grond, shit!!. Het is nog veel te ver en ik heb die bidon nog nodig dus draai ik mij om ga hem gaan oprapen. Collega en zoon willen zich direct laten uitzakken maar ik doe teken dat ze in dat groepje moeten blijven. Ze blijven achteraan het groepje hangen en ik dicht vlotjes het gat en sluit opnieuw aan. Ons groepje is ondertussen in twee gebroken en ik wil opnieuw naar dat eerste deel. In een stukje afdaling gaan we er naartoe en we nestelen ons halverwege het groepje. We rijden de waterbevoorrading net voor de Télégraphe binnen en zijn op 5 minuutjes terug weg, dit ging vlot.
Télégraphe nog steeds met enige reserve maar we worden nog nauwelijks voorbij gereden en beginnen nu iets sneller dan de stroom te rijden. Positie in Valloire is 5298, goed zo! We kennen het onderhand wel al en rijden dus op de top Télégraphe direct door, afdaling en over de matten en beginnen direct te klimmen naar de bevoorrading. We nemen net voldoende tijd om cake, banaan, snoepjes en een stuk brood te eten en dan terug op pad. Vanaf hier gaat de handrem eraf zonder gek te doen en rijden we het tempo wat we aankunnen zonder te verbranden. Op het stuk naar plan l'Achat zit de wind tegen maar ik voel mij goed en neem de zoon en collega op sleeptouw. We rijden nu praktisch iedereen voorbij en worden zelf nauwelijks nog ingehaald. Laatste 8 km van de Galibier die lastig zijn verteren we zeer goed en ik kom dan ook boven op positie 4435, opnieuw goed zo! Ik had aan plan l'Achat mijn windstoppertje al aangetrokken en ik rits het op de top dicht en begin direct te dalen. Collega heeft redelijk diep moeten gaan en stopt om wat te eten en drinken. De zoon heeft mij niet direct zien beginnen dalen maar mijn collega zegt dat ik direct doorgereden ben. Hij trekt zijn windstoppertje aan en begint ook direct te dalen. Ik ken hem door en door en ik maak mij ook geen zorgen want jawel hoor, een km of twee op de Lautaret afgedaald zie ik zijn helder kopje en ik zwaai eens. Een paar km verder komt hij bij mij en we dalen samen verder aan een strak tempo. Dit jaar heb ik de klik gemaakt en ik durf zowaar te dalen en vind het nog eens zalig op de koop toe. Eén echt benauwd moment, rond La Grave, ik weet niet meer er net voor of er net na duiken we een tunneltje in dat echt donker is. Zoon was mij net gepasseerd op links en ik wist dat er rechts voor mij ook iemand reed. Voor ons rijden er ook verschillende fietsers. Als hier iemand in paniek in de remmen gaat loopt dit niet goed af. Ik roep dat hij gewoon moet blijven rijden en na een paar 100 meter met de billen toe rijden we de tunnel opnieuw uit, oef!! Ik duw nog een energiereep naar binnen en ik voel mij nog steeds goed! Op de stukken bergop rond die tunneltjes voor le lac Chambon gaat het vlot en we blijven nu iedereen die rijdt voorbij steken. Ik zet me zelfs niet in het wiel op de laatste 5 km naar Bourg d'Oissans maar rijdt alle groepjes voorbij. Voet van Alpe d'Huez kom ik aan op positie 3910, maar weeral goed zo!
Ik had mijn Garmin opgezet en hoewel het zeker niet de bedoeling was blijk ik op goud schema te liggen. Ik zeg tegen de oudste zoon dat hij snel iets moet eten en drinken als hij met mij mee wil of dat hij anders maar zijn tijd moet nemen. Hij snapt het niet want hij heeft geen benul van tijd. Ik zeg dat het nu of nooit is voor mij en hij zorgt dat hij mee is. Ik heb nog niets anders gedaan dan muslibars en energierepen gegeten en drink twee glazen cola, vul mijn bidons en vertrek. Ik weet niet precies hoeveel tijd ik nog heb maar wel dat het net wel net niet mogelijk moet zijn. Voor de zoon komt HET moment van de marmotte want er is een voorgeschiedenis. Vorig jaar was hij pas 17 en had ik mij een jaartje 'vergist' zodat hij toch kon starten op voorwaarde dat we samen bleven. Goed, hij had onbewust een gaatje gelaten tot aan het kerkje waar het steile eerste gedeelte stopt en hij was niet meer teruggekeerd. Ik heb hem toen wel opgewacht boven zodat we samen finishten maar zie van hier dat ik hem een jaar lang gejend heb dat 'de oude nog niet versleten was'. Goed, dit jaar ging hem dat duidelijk niet meer overkomen!!
Hij was net iets eerder vertrokken beneden en bij bocht 21 kom ik bij hem en hij nestelt zich in mijn wiel. Ik krijg er het tempo dat ik wil niet echt in op die steile stroken en vrees dat ik goud niet ga halen, so be it. Vanaf het kerkje krijg ik het er echter wel in en ik kan constant zittend en en danseuse naar boven rijden. De zoon lost mij van geen vin. Ik hoor hem regematig drinken en als ik hem een tijdje niet hoor roep ik eens en antwoord hij telkens, hij houdt woord en lost mij dit jaar inderdaad geen vin
. Zijn heldere kopje is niet zo helder meer maar toch nog behoorlijk lucide. Helemaal op het einde schakel ik zelfs naar het buitenblad en we rijden net niet samen binnen, hij rijdt er twee voorbij net voor dat rond puntje en ik raak er niet meer over omdat ze naast elkaar blijven rijden. Detail dat er zelfs niet toe doet.
En dan... na een eerste poging waar we nog niet in het systeem zaten lukt de tweede wel. Positie 2252,8u27 en goud voor mij. Blij als een kind want ik had het opgegeven en dacht niet dat het mij nog ooit ging lukken. De zoon zilver want die krijgt minder tijd maar zijn prestatie vind ik zelf echt straf. Zijn voorbereiding bestond uit 600 km gespreid over de drie maanden voor de marmotte. Die jeugd hé, 18 jaar, 61 kg droog aan de haak en ik verbaas mij er telkens over hoe makkelijk hij klimt zonder enige voorbereiding.
Tot slot één opmerking: ik ben compleet niet akkoord dat je de week voor de marmotte moet rusten en dat je toch niet meer kan verbeteren. Na de Vaujany terug in ons verblijf hadden we beiden ernstige twijfels. Had de marmotte vandaag geweest dan kwam dat niet goed!! We hebben dan buiten de maandag die compleet verregend was dagelijks gefietst en wij verbeteren heel zeker wel na elke rit. Zou trouwens niet anders willen dan dagelijks te fietsen, we raken daar ook maar één week op een jaar hé.
Op naar volgend jaar zou ik zeggen want dat is echt 'onze' week. Geen moeder de vrouw in de buurt die zeurt over troep in het chaletje, over hoe laat we terug zijn,... Gewoon opstaan, ontbijten, krantje lezen, tubekes blazen en fietsen zo ver en hoe lang we willen. Pilsje of twee aan de bar, pasta of slaatje maken en verder relaxen. Zonder tegenslagen want er kan veel gebeuren op een jaar tijd zijn we er volgend jaar weer bij! Tijd voor eens iets anders dan de marmotte?? Neeehh!!
