Een heel epistel:
Inmiddels thuis kan ik eens mooi terugkijken op de Marmotte…
Na 10 dagen en goed 900km in de Franse Alpen is het tijd voor de afsluitende “hoogmis”, de Marmotte, dit jaar het belangrijkste fietsdoel. Naast de generale repetitie tijdens de Vaujany vorige week mijn tweede cyclo dit jaar.
Het is zondagochtend, de wekker gaat om half 6. Ik word wakker en ben gelijk gefocust! Vandaag is het zover! En wonderlijk, ik heb een goede nacht slaap gehad. Dat is voor het eerst voor een cyclo. Weer een excuus minder! Om 10 over half 7 sta ik in mijn startvak, na vorig jaar nu nummer 1577 gekregen en mag om 07:00 al los. Ik sta ongeveer halverwege, prima plekje denk ik. Ik kijk wat materiaal om me heen, eigenlijk hetzelfde wat ik hele week al zie. Veel Pinarello, Cannondale en Specialized/S-works, daarop veel Denen, Britten en Nederlandstaligen.
Ik overpeins mijn pad naar de Marmotte 2018, die begon slechts een uur na die van 2017. Clubgenoot Eric vraagt, ik wordt volgens jaar 60 wil podium rijden proberen. Ga je mee?? Ik zeg hem dan dat ik er over moet nadenken, ik heb nog tot november. In september rij ik met clubgenoot Sanne en zij wil ook, dan besluit ik: we gaan. Met zijn 3-en schrijven we in, ik begin in januari met frisse tegenzin met de echte voorbereiding en dat gaat snel goed. Helaas hoor ik in april dat Eric vanwege werk en privé toch niet mee gaat. Kl*T*, ik baal flink en ga maar een verblijfplek voor mezelf regelen aangezien Sanne alles met haar ouders regelt. Begin mei alles geregeld..
Inmiddels 8 juli, dik 9000 km achter de rug. Bijna allemaal vlak, slechts twee keer Limburg en geen Eifel/Ardennen. Alleen 1,5 week voor de Marmotte (zoals gezegd 900km). Wel redelijk geacclimatiseerd dus. Ik ben er dan ook echt klaar voor! Ik krijg helaas niks mis mee van al het relaas bij de start als ineens voor ons beweging ontstaat. Pas om 7:08 rij ik over de start, ik start mijn Garmin op naar een verbetering van 7:48 van 2017.
De eerste 10 naar de Glandon, het gaat hard met 40 gemiddeld kom ik aan de stuwdam. Ik pak mijn eigen tempo en vind nog een groepje voor de volgende vlakke paar kilometers. 5km later, gemiddeld nog steeds dik 30 gaat het echt beginnen. De eerste steile stroken van de Glandon. Ik fiets op gevoel, hartslagmeter faalt alweer en vermorgen gebruik ik nog niet zo lang. Maar ik fiets voor mijn gevoel niet te hard, vlak voor Rivier kom ik Sanne tegen. Ze had nummer 54 gekregen, ik wens haar succes en rij door. Door Rivier heen, flink doortrappen en hard het afdalinkje in. Zoveel mogelijk snelheid omhoog, niet iedereen doet dat en moet dus flink slalommen om zolang mogelijk die snelheid te gebruiken, even later volgende afdaling zelfde verhaal. Na deze stroken komen de eerste haarspelden en zijn de echt steile delen achter de rug, Na de het stuwmeer weer afdalen, het valt me op dat hier al bevoorrading staat van reisorganisaties. Vorig jaar niet gezien (opgevallen?), op de top stop ik. Ik lap de garmin en zie dat ik in 1:53 boven ben, ongeveer 5 minuten voor op vorig jaar. Lekker! Ik vul 1 bidon en daal af, besluit snel nog even af te wateren. De afdaling gaat prima, eerste stuk snel want weinig mensen. Wat lager zijn er meer mensen, ik besluit met ze te dalen om het stuk naar de Telegraph te overleven. Ik ga dan ook gelijk over de tijdsmat, ongeveer een half uur over gedaan. Het is inderdaad een leuke groep, alleen wil er bijna niemand echt rijden. Het gaat voor mijn gevoel heel langzaam, maar overnemen? Ja even een kopbeurt doe ik wel, net zo lang als de anderen. De groep blijkt ruim 50 man te bevatten en ik laat me flink afzakken om energie te sparen, goed idee! Aan de voet van de Telegraph de andere lege bidon vullen en rustig door. Vanaf de voet 12km klimmen, de gelijkmatige klim gaat prima en ik fiets best hard omhoog. Op de top heb ik aardig wat mensen ingehaald en ruim 20 minuten voor op vorig jaar. Hmm, we zullen zien denk ik.
Snel door naar Valloire, ik heb eerst een paar man in het wiel. Ik weet alleen dat ik nergens hoef te remmen dus ben ze allemaal zo kwijt. Na een paar minuten al in Valloire, ik weet dat de bevoorrading na de eerste paar kilometers pas ligt. Ik rij hier lekker heen, een andere Nederlander vraagt me of ik het “hot” vind? Nou antwoord ik in het Nederlands, hier niet. Hier kan ik er wel tegen, wat hoger nog niet te laat op de dag. Alleen die Alpe straks antwoord ik. Even later snel de bidons vullen en een stukje banaan pakken en weer door. De Galibier! Het mooiste van de dag, zwaar maar fantastische omgeving. Ik geniet er elke meter van, en dat motiveert zeker om te blijven trappen. Zo af en toe wordt ik ingehaald en haal ik mensen in, aangezien ik in de eerste startgroep zat zie ik hier nog niet echt mensen lijden. Met ongeveer 25 minuten voorsprong op vorig jaar ben ik op de top. Ik drink voor de derde keer in een week (en 10 jaar) een cola die ervoor zorgt dat de maag kalm blijft.
Ik trek mijn windstopper aan, wat achteraf misschien niet nodig was. Ik daal relatief rustig af, ik zit weer bij wat anderen en gebruik die graag op Lautaret-Bourg. Helaas, draaien willen ze wel maar trappen niet. Ik ben ze dan ook snel kwijt. Rond La Grave ontstaat er toch een groep, ik doe een beurt op kop, moet kunnen! Langs het meer loopt het even op, de groep blijft min of meer bij elkaar en samen gaan we de dam over. Bij het volgende oplopende deel kan ik het niet bijbenen en rij mijn tempo door. Ter hoogte van de parkeerplaats wordt er geroepen: Kom op Prinsenbeek, iemand herkent mijn shirt. Ik ga er niet harder van, maar het voelt goed. Boven op het pukkeltje heb ik een kleine achterstand. In de rest van de afdaling besluit ik hard te gaan om weer bij te komen. Eigenlijk lukt dit makkelijk. Met een man of 20 komen we op het vlakke stuk. Weer maar een paar die iets willen doen, ik doen een kopbeurtje maar laat de rest lopen. Het zal me wat! Bij de rotonde vers water halen en door. Vlak voor de Alpe zie ik de moeder van Sanne staan en geef alles af wat ik niet meer nodig heb (teveel kleding). Zonder deze ballast val ik Alpe aan, de eerste twee kilometer gaan prima ik kan nog steeds hard trappen.
Ik had alleen de man met de hamer daar niet zien staan, oef wat een klap ineens! Ineens wil het niet meer, waar ik de hele dag aardige wattages draaide (240-280 op glandon/galibier) haal ik ineens de 200 niet meer. AU, moet ik echt??!!! Het enige wat ik kan en wil doen is blijven trappen, niet stoppen denk ik! Maar op een gegeven moment moet ik echt even, in de schaduw pak ik even een momentje. Niet lang, nog geen minuut. De eerste 100 meters voelt dat goed, daarna weer datzelfde. AU!!! Net na bocht 8 heb ik weer schaduw aan mijn kant van de weg en stop even. Niet wetende dat een paar 100 meter verder in bocht 7 de verlichting wacht. Een waterpunt met tuinslang, ik stop hier. Ik spoel mijn armen af en koel lekker af, mijn benen ook een beetje en vers water in de bidon! Ik wil weer! Ik ga verder en heb het ineens koud! Ook nog tegenwind op die rotklim, niet goed voor de snelheid wel top voor de temperatuur. Gelukkig zie ik om mij heen hetzelfde, lijden, hitte, zweet. Ik ga niet harder dan voor de stop in bocht 7 maar het voelt beter. In Huez staan een stel maffe Nederlanders met Andre Hazes uit de speakers, bloed, zweet en tranen. Nou bloed niet, zweet heel veel en tranen komen misschien nog. Ik kan nu blijven trappen ook al wordt ik met enige regelmaat ingehaald. Inhalen zit er nauwelijks in, iedereen lijkt harder te gaan. Vorig jaar was het andersom, nu voelt het minder leuk… Blijven trappen, en ondanks alles opschakelen in de (bij voorkeur binnenbocht) haarspelden en heel even versnellen. Dat doet bijna niemand. Toch iets om moed uit te putten! In bocht twee weer foto’s van Breton, weer een binnenbocht. Nog 1!! Het gaat nog niet harder, maar ik weet dat het er bijna op zit! Vlak voor Veil Alpe haal ik nog iemand in, een Italiaan. Hij vraagt water aan de vrouw langs de kant, hij krijgt het. Het halve liter flesje gaat over hem heen, als er nog wat in zit steek ik mijn arm uit. Ik krijg de rest, doe hetzelfde als de beste man. Hij stelt zich voor, ik vergeet zijn naam direct. Sorry daarvoor! In de tunnel doe ik hetzelfde als tijdens de Grimpee twee dagen eerder, vol gas! Alleen nu weet ik echt wat er nog komt. Op pure wilskracht, die er misschien in kilometer twee ook had kunnen zijn ram ik de twee pukkeltjes op. De Italiaan gaat achter me aan en roept: REMEMBER THE WATER! Ik denk prima vent, als je in mij wiel zit mag je eerder de finish over. Ik haal nog een paar mensen in, ze willen wel aansluiten maar lukken doet het niet. De Italiaan rij ik ook weg, in het afdalinkje ram ik vol daar, de finish over! Yes! Ik stop de Garmin en zie dat ik ongeveer een kwartier sneller moet zijn. Ik stop en hijg even uit. Ik krijg een high five van de Italiaan, hij kan het wel waarderen!
Inmiddels een uur later, ik heb twee happen pasta, de salade, broodje met camambert en een blikje cola en wordt weer echt mens! Ik vind na wat zoeken de vader van Sanne, de tijden zijn bijgesteld hoor ik iemand zitten. Owh, mijn 7:08 volgens het diploma lijkt mij ook onwaarschijnlijk dus ik ga terug voor een nieuwe. 07:33, inderdaad een kwartier sneller. Ik wilde 30 minuten maar gezien de omstandigheden kan ik niet klagen. Het is wachten op Sanne, ze is rond 17:00 boven met een 8:52. Goud voor haar, top! Ze vertelt over wat valpartijen die ze gezien heeft. Gelukkig heb ik die niet gezien, wel lekke banden. Terwijl we het erover hebben komt er een kerel boven, zijn shirt mist de rechtermouw en een deel van de rug, een flinke brandwond op zijn schouder.. Het ergste zien we voor hem 20 meter later, zijn linkerbroekspijp hangt los om zijn been heen. Zijn zeem zit achter nog nauwelijks vast. Zijn linkerarm is ingepakt, hij ziet er niet uit. Maar heeft wel uitgereden! Wat een held, en mafkees!
Rond 18:00 rijden we naar beneden, even mijn achtergelaten spullen ophalen. De Alpe lijkt wel een slagveld, ziekenhuis. Er zijn zeker fitte mensen, die zien er uit alsof ze wisten dat het 12 uur ging duren en ze het warm gingen krijgen. Maar meer zijn er mensen die zwalken, langs de kant zitten en er slecht uit zien! Mensen komen onder watervallen vandaan, afkoelen op elke manier mogelijk.
Ik rij onder de indruk terug naar mijn appartement, besluit snel te douchen en spullen te wassen. Ben weer goed bijgekomen. Ik ga BBQ-en in een hotel in het dorp, daar hoor ik het slechtste verhaal van allen. Een kerel die op zijn rug op weg ligt termijn hij gereanimeerd wordt door ambulance medewerkers… Geen idee hoe dat is afgelopen.
Iedereen heeft ook hetzelfde verhaal, of hij/zij er 6 of 12 uur over gedaan heeft. Tot de Alpe ging het prima.
Samenvattend: Fantastische dag, met enkele bijzondere herinneringen. Bijna niemand in te grote kleding. Veel dure fietsen, steeds meer schijfremmen. Veel mooie vrouwen, maar dit viel mij vooral na de finish pas op. De meeste starten toch achter me. Om 16:00 hoorde ik dat er pas 5300 op de top van Galibier waren, zoveel zijn er uiteindelijk ongeveer gefinisht. Een zwaardere editie dan vorig jaar, toen met 7:48 1200e overal. Nu zou ik dan 800e zijn.
Volgend jaar wat anders!
https://www.strava.com/activities/1689436258/
