Fiets.nl

dinictus schreef:Als je tourzege wordt ingetrokken moet je dan ook je geldprijs inleveren en met welke rente dan?

dinictus schreef:Als je tourzege wordt ingetrokken moet je dan ook je geldprijs inleveren en met welke rente dan?

De renners zijn boos, de ploegen ontevreden, de sponsoren lopen weg en het publiek snapt er niets meer van. De internationale wielerbond UCI en voorzitter Pat McQuaid maken er een zootje van.

Bijna twee jaar lang maakte de internationale wielerbond UCI jacht op de scalp van Alberto Contador. Alles en iedereen werd ingeschakeld om hem aan de hoogste boom op te hangen: advocaten, laboratoria, privédetectives. Het lukte nog ook. Na de uitspraak maakten de bobo’s van de UCI bekend dat ze ook onderzoeken of ze Contadors ploeg Saxo Bank hun World Tourlicentie kunnen afnemen.

Maar dit weekend, nog geen vier weken na het vonnis, zei UCI-baas Pat McQuaid doodleuk in een interview met de Spaanse krant AS dat Contador geen doping heeft gebruikt. ‘Waarschijnlijk was het een vervuild voedingssupplement.’ De verantwoordelijkheid van de schorsing schuift hij op het bordje van het Tribunaal voor de Sport (TAS).

De UCI haalt alles uit de kast om Contador en diens huidige ploeg zo zwaar mogelijk te straffen voor een vermeend dopingvergrijp, maar de Grote Baas zegt dat Contador helemaal geen doping gebruikt heeft – wie het nog snapt mag het zeggen.

Maar de behandeling van de zaak Contador past in het patroon van het beleid van de UCI. De internationale wielerbond zou ervoor moeten zijn om wielrennen te promoten en te professionaliseren, maar in praktijk doet de bond het tegenovergestelde.

Chaos

Het grootste probleem van de wielersport is dat alle betrokken partijen alleen voor hun eigen hachie knokken, net als in de koers zelf. Organisatoren, ploegen, renners, sponsoren: ze hebben allemaal andere belangen en proberen over de rug van de ander macht en centen te verzamelen. Daardoor is de structuur van de sport chaotisch, anarchistisch. De belangrijkste taak van de UCI zou moeten zijn om de partijen rond de tafel te krijgen en een overkoepelend beleid uit te stippelen waar iedereen uiteindelijk beter van wordt. Maar dat doet de UCI niet. In plaats daarvan stort de bond zich ook in het strijdgewoel. Ook de UCI wil macht en geld vergaren ten koste van anderen. Zo voert de bond al jaren een Koude Oorlog tegen Tourorganisatie ASO. En de grote wielerploegen denken achter de schermen na over de oprichting van een wilde bond omdat de UCI de ene na de andere prutsbeslissing neemt in een poging om de sport naar hun hand te zetten.

Beste voorbeeld is de afschaffing van de oortjes. Zonder overleg met renners of ploegen drukte de UCI die regel door. De koers zou namelijk aantrekkelijker worden zonder radio’s. Nu, een jaar later, blijkt niemand bij de UCI te onderzoeken of er daadwerkelijk spannendere wedstrijden worden verreden zonder oortjes. Woordvoerder Enrico Carpani laat weten dat de bond een commissie instelt. Wie, hoe, wat en wanneer is onbekend.

Over alternatieven (renners in contact met de jurywagen bijvoorbeeld) geen woord. Rabo-renner Maarten Tjallingii: ‘Ze vragen ons niets. En als ze ons wel iets vragen, dan doen ze niets met de antwoorden. Blijkbaar is onze veiligheid niet belangrijk genoeg.’

Het gebrek aan structuur in de wielersport jaagt potentiële sponsoren weg: vooral multinationals willen niet investeren in een sport met zoveel chaos en onzekerheid. Daardoor vallen er ploegen om en komen wielerkoersen in financiële problemen – in Spanje blijft er geen wedstrijd over als het zo doorgaat. In plaats van de problemen aan te pakken feliciteerde de Pat McQuaid de UCI en zichzelf met een onderzoekje van Ernst & Young waaruit bleek dat de budgetten van de grote ploegen gestegen zijn. Vanuit diezelfde ploegen kreeg hij meteen de wind van voren: áls het al waar was, dan was het vooral niet aan McQuaid en de bond te danken.

Dynastie

De UCI zou een geloofwaardige, stabiele factor in de sport moeten zijn. Ze zou het dopingprobleem zakelijk en rechtvaardig moeten aanpakken, ze zou de sport moeten innoveren om het aantrekkelijker te maken voor het grote publiek, ze zou tv-gelden moeten genereren en die verdelen over de ploegen. Maar in plaats daarvan rommelt de UCI maar wat aan met dopingzaken en nutteloze exercities rond wel of geen radiootjes.

Pat McQuaid maakt het er met zijn uitspraken niet geloofwaardiger op. Dat was hij sowieso al niet. Als wielrenner brak hij de internationale anti-apartheidboycot door te racen in Zuid-Afrika, en na zijn aantreden als UCI-voorzitter werd het er niet beter op. McQuaid gunde zijn broer – Darach McQuaid – de organisatie van het WK in Richmond en promootte de Tour of Mumbai (georganiseerd door zijn zoon David McQuaid). Zijn andere zoon – Andrew McQuaid – is rennersmakelaar; hij vertegenwoordigt de belangen van het halve peloton. Belangenverstrengeling? Het heeft er op z’n minst de schijn van.

De UCI maakt er een potje van. De renners zijn boos, de ploegen ontevreden, de sponsoren lopen weg en het publiek snapt er niets meer van. Misschien is dat idee van een wilde bond helemaal zo gek nog niet.

Door: Thijs Zonneveld
Gepubliceerd: gisteren 22:26
Update: vandaag 06:50