Fiets.nl

Mooie verhalen hebben jullie er van gemaakt !
Sluit me er helemaal bij aan, vooral t verhaal van Havana.

Mijn korte versie :
Veel dure fietsen, we hebben ons ook verbaasd over het aantal Pinarello's.
Wij voelden ons dan ook 2 zwervers tussen dat dure spul.
Ik vond dat er dan wel weer weinig schijven waren.
Op een gewone toertocht in NL zijn t er zowat meer ?
Ook apart dat er zoveel mensen aan zoiets mee doen die niet kunnen dalen.

Mijn benen waren super gister, fluitend de glandon op, wat een chaos op de top !
Lachend de telegraphe? op.
Maar jeetje zeg, die Galibier kreeg ik wel respect voor.
Wat heb ik genoten op die Galibier !
Dat uitzicht, het afzien, werkelijk echt fantastisch.
Daarna uiteraard ook nog Huez op geharkt.
En als toetje vandaag downhill met de mtb, ook onvoorstelbaar mooi.

havana schreef: ↑03 jul 2017 15:49 Wat verder nog opviel...

- enorm veel krakende en piepende fietsen
- enorm veel commerciële privé-bevoorradingen
- zeker 10% schietschijven, nooit geweten dat die dingen zo kunnen stinken in de afdaling

Erg leuk dat die dingen en niet mooi zijn en stinken

Marmotte 2017, na 6 jaar een terugkeer naar deze tocht met DaPoker, Havana, Magoo en Gastrijder. De voorbereiding lag dit jaar anders omdat het hoogtepunt pas in augustus is voor de ORM. Beduidend minder kilometers, 3,5 dkm, als voorbereiding is niet optimaal maar dat mocht de pret niet drukken. Laatste 6 weken hard getraind om de tocht op een goede manier te kunnen rijden, en dat is wel goed gelukt!

De start vond ik erg chaotisch, komt door het grote aantal deelnemers. Eenmaal van start was het volle bak richting de Glandon. De Glandon liep goed, hartslag en vermogen waren in orde en voordat ik het wist stond ik op de top in de mist in een massa van mensen. Geen gebruik gemaakt van de bevoorrading en doorgereden, afdaling op het gemakje gedaan en op naar de Telegraph. De weg naar de Telegraph was niet optimaal geen goede groep of ze reden me te hard of te langzaam maar 5km voor de Telegraph een mooie groep waar ik kon aanhaken. Voor de Telegraph gebruik gemaakt van de bevoorrading en de Telegraph opgebold, viel me op dat velen hard naar boven reden maar wist dat ik deze makkers wel weer zou tegenkomen. En Idd voor de top was ik ze weer voorbij gereden Op de top doorgereden en naar de start van de Galibier gereden, deze liep in het begin voor geen meter, maar vanaf Plan Lachat begon het weer te lopen gek genoeg. Dit laatste stuk van de Galibier was ik het meest gevreesd voor echter voordat ik het wist stond ik ook daar op de top. De wind was naar de top en op de top gigantisch sterk kreeg mijn jasje niet alleen aan, een mede lotgenoot heeft me even geholpen!

De Galibier afgedaald, was in het begin wel erg opletten met de wind. De afdaling was wel heerlijk zonder verkeer, je kon alle bochten mooi nemen. Vele deelnemers hebben toch veel moeite met afdalen en het nemen van bochten.

Onder aan de Alp nog even gebruik gemaakt van de bevoorrading die dik in orde was, hadden zelfs koude cola!

De Alp; het slotstuk, tot La Garde is het steil maar het ging prima en was er snel, dus hup naar Huez..... bocht 9, of er iemand een schakelaar indrukte het was over. Hartslag en vermogen vielen geheel terug en er was geen beweging meer in te krijgen. Toen maar op automatische piloot naar boven gebold oftewel gesjraevelt zoals we dat hier zeggen. Compleet stuk over de finish gekomen wat me nooit gebeurd, toch nog wat meer trainen

Al met al met een tevreden gevoel overgehouden aan deze editie en het was weer een mooi avontuur.

Vorm is goed voor het moment, over 2 weken trainingskamp bij het Gardameer of was het vakantie…, en hoop dat het een goede voorbereiding was voor de ORM !

Mooie verhalen heren. Mijn bocht tot bocht verslagje laat nog even op zich wachten...

Top mannen en respect voor allenZou hem graag willen rijden maar het werk laat het niet toe helaas

Mooie verhalen mannen.
Een kleine opmerking over het verhaal van Havana. je schreef dat je een bruto tijd had van 8.20 en netto 7.57. Je vertelt ook dat je zeker 10 minuten in de neutralisatiezone hebt gewacht voordat je de afdaling van de Glandon kon inzetten. Dit betekent volgens mij dat je deze gevaarlijke afdaling in slechts 13 minuten hebt afgeraffeld. Dat moet een absoluut record zijn waar geen prof bij in de buurt komt Of ben in nu een zeikerd?

Dat van die lekkere wijven heb ik helaas niet meegekregen. Een groot nadeel van vooraan starten

Overigens merk ik bij het lezen van jullie verhalen dat ik echt een anti-materiaalfreak ben. Ik heb totaal geen oog voor fietsen. Wel voor pakkies en lekkere wijven overigens

havana schreef: ↑03 jul 2017 15:49 e worden aangesproken door een jong Nederlands wedstrijdrennertje met een vrij grote mond. Aardig ventje wel. Is er rap vandoor.

Toevallig Jasper Verkuijl?

Livio Livius schreef: ↑03 jul 2017 22:19

havana schreef: ↑03 jul 2017 15:49 e worden aangesproken door een jong Nederlands wedstrijdrennertje met een vrij grote mond. Aardig ventje wel. Is er rap vandoor.

Toevallig Jasper Verkuijl?

Cycling Fanaticcssss!

Tsja waar te beginnen met dit verslagje van mijn deelname aan de Marmotte 2017.

De Voorbereiding.
Eigenlijk is de weg naar dit ritje al 4 jaar geleden al begonnen. Ik leerde via dit forum mijn reisgenoten csteenb (Cees), havana (Frank) en magoo (Marc) kennen. Meerdere cyclo's hebben we sindsdien samen gereden en altijd werd er voor, tijdens en na die cyclo's altijd het vergelijk gemaakt met de tocht der tochten. De Marmotte. De benchmark voor alle andere tochten. Vorig jaar na de Sportful besloten we dat dat het volgende reisje maar moest worden. Zo geschiedde. Mijn doel voor de Marmotte - na al die verhalen van de heren - is uitrijden. Stiekem wil ik natuurlijk wel goud proberen te halen.

Vrijdagochtend vertrokken we. Met Michiel - een makker van me uit Rotjeknor - waren we met vijf dit keer. Om 6 uur zaten we al in de wagen en om 15:30 hobbelden we op onze plastic rossen alweer de Pas de la Confession op en eenmaal boven pikten we vanaf Heuz nog even een stukje Alp mee. Snel afdalen richting Bourg en het hotel van Cees en Marc. Na een goed diner met de nodige pintjes en druivensapjes reden we (oeps... BOB vergeten) - ikzelf, Frank en Michiel - naar ons liefdesnestje op de Alp. Frank en ik hadden eigenlijk willen kamperen maar het weer van de voorbije week maakte dat we op het laatste moment nog een appartementje hebben geregeld. Airbnb is your friend

De dag voor D-Day.
Zaterdagmorgen voelde m'n poten knap stram. Meestal geen goed teken en net toen ik me bedacht 'ik ga de hele dag op 'n stoel met m'n benen omhoog aan m'n zak krabben' werd er door de anderen geopperd om nog even de Col de Ornon op te peddelen. "Okay dan." Met z'n vier - Michiel moest zich zoals een echte kopman betaamd sparen - reden we rustigjes naar boven, dronken een koffietje en suisden weer naar onder. De rest van de dag gleed voorbij met startbewijsjes ophalen, nieuwe remblokken monteren, koolhydraten stouwen, water drinken en slappe praat verkopen.

De nacht.
Traditie getrouw heb ik me weer voorgenomen mezelf de kalmerende woorden in te fluisteren "het is gewoon een flinke toertocht". Traditiegetrouw lig ik weer - zoals een echte ADHD-er betaamd - helemaal stijf van de zenuwen een hele nacht wakker. Ik ben wel 6 of 7 keer gaan pissen en heb twaalfhonderdenachtendertig schaapjes geteld. 05:00. Piep piep piep. De wekker van Michiel. Onze klepper moet om 07:20 in z'n startvlak staan dus meneer zit samen met Frank al om 05:30 pasta te knagen. Ik bedenk me dat ik toch geen minuut slaap meer ga pakken dus schuif maar aan. Na 5 minuten staat m'n bek in brand en heb tranen in m'n ogen. Onze kok Michiel is wat scheutig met de pepertje geweest. Ik duw nog wat yoghurt met granen naar binnen en om het af te toppen prop ik er nog twee krentenbollen achteraan. Kannetje koffie d'r bij en na 4 minuutjes zit ik al weer heerlijk een flinke zak tuinaarde open te scheuren. We kunnen weg.

De Tocht de Tochten.
Frank en ik dalen - als Poolse stukadoors verkleed - in joggingpakken tegen de kou af naar Bourg. Naar de start toe is het een ongeorganiseerde zooi. Maar goed het is natuurlijk ook een hoop volk om door zo'n dorp heen te stouwen. Tussen die zooi staat trouwens wel een hele boel leuk speelgoed... en dan doel ik niet op de vele mooie fietsen Om dik 08:15 rollen we met z'n vieren over de streep. Tegen de verwachtingen in begint het eigenlijk naar mijn idee nog best rustig. Al snel zie ik een van ons bij een snelle jongen aanpikken en we haken allen aan. De groep groeit gestaag en daarmee ook de snelheid. Ik heb inmiddels geleerd mijn poten stil te houden en bij elk armbeweginkje van de man op kop doe ik net of ik niks gezien heb. De dag is nog lang. Met goed 40 tot 45 in het uur stuiven we op het eerste hupje van de dag af. De Glandon.

Mijn benen voelen goed. De eerste hellende meters dienen zich aan en op de grote plaat rij ik staand de eerste meters. Het voelt goed. Net achter me zie ik Frank en daar weer iets achter Cees en Marc. Frank en ik blijven eigenlijk een beetje bij elkaar hangen. Ik heb me voorgenomen om in redelijk tempo de Glandon op te rijden, in spaarstand de Telegraph en Galibier en op de Alp maar te kijken wat er nog over is. Op de Glandon moet ik me echt inhouden. Dus het komt me goed gelegen dat Frank continue z'n vermogen met me deelt en aangeeft dat het nog ver is. We halen wat grappen uit met andere deelnemers. "Frank, kijk die dikke reedt. Ga daar maar achter rijden. Lekker schuilen" Wetende dat de beste heer een Nederlander is laat een reactie niet lang op zich wachten. "Zeg vrienden, ga eens een ander bordje leegeten" mompelt de beste man terug. Hij kan er wel om lachen. De kilometers rollen snel onder de wieltjes door en voor we het weten staan we in de dikke mist op de top. Het is één grote teringbende. Frank wil door maar ik moet water hebben. Ik trek snel van ieder van ons een bidon uit het hekwerk, duw vriendelijk wat onhandige mensen met fietsen aan de kant, vul mijn flessen en binnen 5 minuten ( Frank z'n 10 zijn iet wat overdreven heb ik het idee ) zijn we weer onderweg.

De eerste dalende meters liggen er gevaarlijk bij. Het zicht is slecht en het wegdek nat. Af en toe glijd m'n achterwiel wat onder m'n kont vandaan maar ik kan het makkelijk corrigeren. Na de eerste serie haarspeldjes wordt het wat overzichtelijker. Echter heb ik het idee dat er bij veel mensen de angst toch nog wel in zit. Ik laat me lekker naar beneden glijden en haal veel volk in. In het onderste deel van de afdaling wordt de weg breder en hier wordt het pas weer echt leuk. Als een mes door de boter scheer ik met Frank richting de matten waar de tijdswaarneming weer gaat lopen. Net voor de matten maken we een kleine sanitaire stop, bergen onze jasjes op en gaan weer op pad.

Op het stuk tussen Glandon en Telegraph is het zoeken naar het juiste groepje. Eigenlijk haken we pas laat aan bij een groep die past bij ons eigen soort pannekoeken. Daarvoor gaat het vaak te langzaam en nog vaker veel te hard. Samen met de vele tempowisselingen voel ik dat ik net te veel gegeven heb op dit stuk. Niet handig maar goed ik moet het er mee doen. Net voor de klim spot ik op rechts een bevoorrading. Frank roept "nee niet nodig, er komt er zo nog eentje". Niet dus. Kudt. Al in bocht één heb ik geen water meer. Frank geeft me één van z'n volle bidons en hij krijgt er een lege voor terug. Tering Jantje wat is dit een schijt-berg. Het loopt voor geen meter en met hangen en wurgen kan ik een beetje in de buurt van het groepje blijven waarmee we ook aan de klim begonnen. Halverwege staat een tankwagen voor 'n waterpost. Frank staat al m'n bidon te vullen en ik doe hetzelfde met de zijne. We ruilen weer, stappen op en zijn weer weg. Deze klim ligt me helemaal niet. Ik heb het Spaans benauwd en kom niet in m'n ritme. Bijna boven rij ik 'n honderd meter achter Frank maar in het gedrang bij de bevoorrading raak ik m'n definitief kwijt. Ik prop 'n stroopwafel naar binnen en vul nog 'n bidon met sportdrank. De sportdrank moet trouwens komen uit één lullig 5 kilo tonnetje van Etix waar 'n vrijwilliger als een volstrekte debiel uit zit te scheppen met zo'n ongemakkelijk klein kudt-schepje om zo alle bidons met water, van energie-spul te voorzien.

Op naar het derde hupje van de dag. De Galibier. Laat ik hier kort over zijn. Tot aan Plan de Huppel de Pup 'n takke klim. Daarna een waar genot. In tegenstelling tot de eerste kilometers loopt het de laatste 8 tot 9 kilometer voor m'n gevoel eindelijk weer lekker. Ik draai nu eenmaal beter op steile stroken dan op van die 'lopende' stukken. Fijne bijkomstigheid; ik zie meer mensen lijden dan dat ik er zie lachen en dat is natuurlijk altijd fijn. Ik voel me prima en peddel lekker door. Net als ik besluit om van de 28 naar de 26 te schakelen... Pats. Fuck. Kramp. Zo maar ineens. Uit het niets schiet het in m'n beide boven benen. Op plekken waar ik nog nooit kramp heb gehad heb ik nu kramp tot achter m'n oren. In m'n gedachte zie ik mezelf al break-dancend langs de kant staan. Het zal toch niet! Ik heb één keer eerder kramp gehad en heb toen 15 minuten langs de kant staan dansen van de pijn. Cees roept altijd "kramp, daar moet je gewoon dwars doorheen trappen en dan veel drinken". Ik voer dus uit wat één van m'n reisgenoten al jaren roept en warempel; het helpt. Met toch wel enige terughoudendheid rij ik de laatste drie kilometer naar de top. Het is er even koud als prachtig. Bijna boven haal ik het groepje waarmee ik aan de Telegraph begon weer in. Kijk dat geeft de burger moed.

Op de top waait 't als 'n malle. Bij bevoorrading zoek ik snel naar iets te knagen maar zie niks. Dan maar snel water pakken, twee gels er in leegknijpen en gaan met die banaan. Mijn semi-hoge carbon wieltjes vangen aardig wat wind maar na de eerste drie bochten is dat wel over. Dan kan de gaskraan volledig open. Zeker na Col de Lauterdinges is het geweldig afdalen. Als een baksteen stort ik naar beneden. Bochten laten zich heerlijk aansnijden en met dik 90 in het uur klap ik richting de eerste tunnel. Ik schrik me in de tunnel de pleuris van een putdeksel waar ik met volle snelheid overheen vlieg. Oeps, toch maar wat inhouden in die tunneltjes. De hele afdaling zit ik eigenlijk alleen. Of beter gezegd. Er is niemand die bij me aanhaakt. Op het 'noodweggetje' komt dan al snel een eerste hupje met hellend asfalt. Ik trek er vol door met de bedoeling te testen hoe het met m'n krap gesteld is. Die is weg. Ik stop boven op het eerste hupje om m'n gilet uit te trekken en nog even de plantjes water te geven. Net als ik weer wil opstappen rijdt er een Bianchi Oltre voorbij. Ik haal 'm bij en zie aan het pakkie van de berijder dat het een Engelsman is. "Nice bike". Hij lach beleeft en richt z'n blik weer op de weg. Ik ga weer naast 'm rijden en zeg "Realy a f*%#ing nice bike". Pas dan ziet ie dat ik op hetzelfde apparaat rij en we kletsen wat tot het weer wat harder gaat dalen. Ik haal op het wat vlakkere tussenstuk een Nederlandse jongedame in - herkenbaar aan de Nederlandse kampioens trui - en we ouwehoeren wat over stroopwafels waar we eerder de dag op de Telegraph ook al samen over spraken. De dame rijdt erg sterk en mevrouw is niet bang om hard te dalen. Ze kruipt bij me in het wiel en zo denderen we naar de laatste kilometers richting Bourg. Op het vlakke deel is het wachten op een DDD, zoals we die eerder de dag genoemd hebben. Een Dikke Domme Deen wel te verstaan. Eentje dom genoeg om al het werk te willen doen. Het wordt een DDB. Domme Dunne Belg. Maar hij rijdt wel hard. Ik klets met de jongedame nog wat over de Sportful Challange, die we naar het blijkt, beide vorig jaar hebben gereden. Onderin de afslag naar de Alp slaat mevrouw de Nederlands kampioen af richting bevoorrading. Ik denk "dikke kinderarm" ik heb toch nog zat in m'n flessen zitten.

Tegen mijn verwachting in loopt het de eerste drie bochten eigenlijk wel lekker. Ik voel me goed. Goud ga ik makkelijk halen. Ik lurk nog wat aan 'n bidon. Het is hier ineens warm. Veel warmer als voorgaande uren. Ik lurk nog wat aan m'n bidon. Jeemig het is echt warm. Ik rits m'n truitje open en lurk nog eens aan m'n fles. Leeg. Andere dan... ook al leeg. Bam. Man met de ongenaakbare hamer. Bocht 17. Fuuuuuuuuck. Da's nog ver. Aan alle kanten word ik ingehaald. Wat 'n ellende. Het is klaar voor vandaag. Tot daar bocht 9 verschijnt. Ik heb nog wat water kunnen bemachtigen en eventjes stil staan. Al is het maar 10 seconden, doet me goed. Ik vind m'n tweede adem en rij zo, vrij makkelijk richting de finish. Niet dat het hard gaat maar ik kan m'n hartslag weer makkelijk in D3 krijgen. Met een goed gevoel rol ik richting de laatste bochten. In bocht 3 besef ik me eigenlijk pas dat goud halen gelukt is en dat geeft nog vleugels voor een sprintje naar de eindstreep. Eindtijd 08:13 (moet officieel nog checken) dus in mij ouwe lullen klasse dik goed voor goud.

Net na de boog staat Frank en hij heeft net 'n verse pils vast. Michiel is al lang binnen en is vast naar ons stulpje gereden. Die had natuurlijk geen zin om ruim anderhalf uur te wachten. We schuiven wat slechte pasta naar binnen en onder het genot van een pilsje wachten we op Cees en Marc. Beide laten ook niet heel lang op zich wachten. Zo. Dat was 'm dan.

Het zit er dus op. De tocht der tochten is afgevinkt van de bucket-list. We eten 's avonds in het dorp nog een flinke hap en vullen het nodige vocht weer aan. Ik heb er van genoten. En ja. Het is de zwaarste cyclo die ik tot nu toe heb gereden. Inmiddels lig ik thuis in m'n nest met stramme poten en een voldaan gevoel.

Hierbij ook mijn uitgebreide verslag van de 'toertocht' van gisteren (inclusief verhaaltje vooraf).

Vooraf
Twee jaar geleden besloot ik te stoppen met voetballen. Na mijn jeugd en 9 jaar bij de senioren op een best aardig niveau tegen een balletje te hebben getrapt (en achteraan gerend), was er nu de gelegenheid om meer tijd aan m'n andere passie: de fiets te spenderen. In de zomer van 2015 begon ik dan ook gelijk fanatiek te fietsen met als doel om tijdens de jaarlijks terugkerende fietsvakantie eens goed beslagen ten ijs te komen.

Sinds 2008 ga ik namelijk jaarlijks een week met 6 vrienden in de zomervakantie richting de bergen om daar bekende Cols te 'rapen'. Door het voetballen was ik echter nooit echt in de gelegenheid om van te voren veel trainingskilometers te maken.

In het voorjaar van 2016 begon het fietsen steeds lekkerder te gaan en werd er op voorspraak van een van m'n vrienden ingeschreven voor de La Chouffe Classic (165km / 3000hm). Hoewel het me op voorhand een schier onmogelijke opgave leek voor de beginnende fietser, wist ik de tocht toch fietsend te volbrengen. De dagen erna had ik echter enorm veel pijn aan de binnenkant van m'n linker knie. Arts en fysio werden bezocht en ik werd geadviseerd rust te houden, omdat de pezen waarschijnlijk overbelast waren.

Enkele weken rust en fysio behandelingen brachten echter niet het gewenste resultaat. Nog meer rust werd voorgeschreven, maar circa 2 maanden later nog altijd evenveel last. In plaats van fladderen in het hooggebergte was het bidden om überhaupt wat kilometers te maken. Gelukkig was de pijn in de knie met een brace om enigszins te verdragen en kon ik toch een aantal Cols omhoog rijden. Na terugkomst was ik echter wederom op rusten aangewezen.

Als tijdverdrijf schreef ik me in oktober 2016 maar in voor een schaatscursus van 10 lessen. Tot mijn geluk bleek ik tijdens het schaatsen geen last te hebben van de knie. Als training voor het schaatsen ging ik dan ook maar voorzichtig weer eens af en toe op de MTB kruipen. In de tussentijd had ik na wat research op het wereldwijde web ook een manier gevonden om de knie preventief in te tapen. Een rolletje kinesiotape werd in huis gehaald en rond de knie geknutseld. En wat bleek? Met deze steun aan de knie ging het mtben/fietsen vrij acceptabel.

In de tussentijd diende zich de inschrijving voor de Marmotte 2017 aan. Ik had al diverse jaren geroepen mee te doen aan de Marmotte zodra ik gestopt zou zijn met voetballen. En samen met een (fiets)vriend nam ik daarom de gok en schreef me in november in.

Voorbereiding
Nu het doel voor 2017 vast stond, moest er alleen nog getraind worden. In november begonnen we ons gezamenlijk 'trainingsschema' met een mtb ritje van 35 kilometer. Ik kwam volledig gesloopt thuis, maar had gelukkig geen last van de knie. In december en januari begon ik in m'n eentje de ritjes langzaam op te bouwen. Begin februari werd de eerste 100+ op de racefiets afgewerkt en werden ook de eerste heuveltjes aan gedaan. In de maanden april en mei werden de afstanden langzaam opgeschroefd en deelgenomen aan tochten in Z-Limburg en de Ardennen, met als proef op de som een rit van 213km in de Eifel. Na nog een rit van 218km in de Ardennen voelde ik me redelijk goed voorbereid op de Marmotte.

De trip
Op woensdagochtend in al vroegte vertrokken samen met m'n fietsmaat richting Vaujany, alwaar we een appartementje hadden geboekt tot maandag. De rit verliep voorspoedig. Bij de laatste tolpassage nabij Grenoble zat de stemming er helemaal goed in toen de lokale cassiere ons vriendelijke houdoe nariep. Tegen het einde van de middag kwamen we aan in het verlaten skidorp Vaujany. Van het voornemen om 's avonds nog even de benen los te trappen op een plaatselijk col kwam gezien de weersomstandigheden weinig terecht. De volgende ochtend was het nog steeds alles behalve droog en zagen we ook onze reconnaissance van de Glandon in rook opgaan. Aangezien weeronline/meteo france wel enige droogte in en rondom Valloire aangaf, besloten we dan maar over de Glandon naar de Galibier te rijden. Auto op de top gezet, stevig aangekleed, afgedaald richting St. Michel de Maurienne en terug op gefietst. De training van de afgelopen maanden bleek gelukkig niet geheel vergeefs en met een redelijk goed gevoel dan ook terug koers gezet richting appartement.

Vrijdags gelukkig eindelijk beter weer. Samen met nog een aantal bekenden die in Allemont verbleven de Alp op gefietst. De hele berg was overladen met fietsers die, niet geheel onbelangrijk voor het zelfvertrouwen, overwegend langzamer naar boven reden dan ik. Op de top een bakje koffie gedronken met het idee nog even verder te fietsen richting Col de Poutran en Lac Besson. Helaas bleek dat een lokale wegenbouwer hier recent wat grind had gestort. Om die reden maar teruggedraaid en afgedaald via Villard Reculas, waarna nog 5 steile kilometers volgden richting Vaujany.

De dag voor de dag stond uiteraard in het teken van rust en voorbereiding. Op het gemakje ontbeten en met de auto naar Allemont gereden. Van daaruit rustig de benen los gefietst richting Bourg, koffietje gedronken, duur materiaal gespot en rustig terug gebold. So far so good.. Alhoewel, schakelde m'n voorderailleur nog wel zo lekker van binnen naar buiten? Nee dus. Fiets even op het standaardje, spelen met de kabelspanning.: geen verbetering. Derailleur wellicht een tikkie gehad ergens? Toch nog eens spelen met die derailleurkabel. Resultaat niet super, maar acceptabel. 's Avonds na het avondeten nog heel ff checken. Zie ik dat de voorderailleurkabel bijna volledig door is. Zaterdagavond 20.15, nieuwe voorderailleurkabel monteren. Lichte stress, waardoor ik het nog steeds niet 100% goed krijg afgesteld. In de tussentijd heeft m'n (fiets)vriend inmiddels gelukkig gezorgd dat alles gereed staat voor morgen. Rond 22:15 kruipen we onder de wol.

D-day
Om 5:00 gaat de wekker. Lang wakker gelegen en over die voorderailleur gepiekerd. In een moment van helderheid bedacht dat ik de H-screw nog een klein slagje zal geven, zodat dat derailleur wat verder naar buitenkomt. Dit blijkt achteraf inderdaad het euvel te hebben opgelost.

Rond 5:15 zitten we met z'n tweeën de avond voordien (alvast)gebakken pannenkoeken naar binnen te schuiven. Ik krijg er 5 belegd met banaan en stroop naar binnen. Dat valt niet tegen, want het had me niet verbaasd als ik van de spanning geen hap door m'n keel had gekregen. Ik voel me echter vrij relaxed. Om 6:00 rijden we met de auto de berg af richting Bourg. Volgens plan kunnen we ter hoogte van de Ornon onze auto kwijt. We treffen de laatste voorbereiding qua kleding (kleding: korte broek, onderhemd, korte mouw, armstukken, regenjas en handschoenen) en vullen onze achterzakken. Rond 6:45 rollen we richting het derde startvak, alwaar we nog een uur moeten wachten voor vertrek. Gelukkig is het droog en valt er genoeg moois rond ons heen te zien. Veel dure fietsen, gesoigneerde beentjes en boutique kledij.

De spanning in het startvak neemt langzaam toe wanneer er in de verte beweging zichtbaar is. Half bejaarde mannen worstelen zich in hun Rapha kleding door de bossages van een lokale parking spot. Het is dan pas 7:25 en het blijkt loos alarm. Ik verorber nog een pannenkoek welke ik in aluminumfolie mee heb gedragen onder de pijpen van m'n fietsbroek. In de tussentijd hebben er ook een aantal landgenoten vlak naast ons plaatsgenomen, waarvan er één constant het hoogste woord voert. Gelukkig komt aan deze ergernis om iets voor 8 een eind en mogen we richting de start rollen. Precies om 8:00 rol ik over de startmat.

Alle wild west verhalen over de eerste vlakke kilometers richting de stuwdam blijken waar te zijn. Ik en m'n maat nestelen ons in het wiel van een omvangrijke groep die met 40+ richting de Glandon stormt. We rijden over de volle breedte van de weg en ik waan mezelf net een echte wielrenner.

Ik heb me voorgenomen om de Glandon rustig op te fietsen en blijf daarom bij m'n fietsmaat, wiens hartslag rond de circa 165 slagen per minuut schommelt. Aangezien ik zelf geen hartslagmeter, horloge of fietscomputer gebruik is dat m'n enige referentie, Ik heb de ketting op de 34x28 gelegd en draai met soepele tred rond. Ik kan gedurende de gehele klim makkelijk blijven praten en werk een appelkoek en 2 koekrepen naar binnen en zorg dat ik m'n eerste bidon leegdrink. Vlak voor de top van de Glandon wordt het frisser en druk ik wat nadrukkelijker het gaspedaal in. Ik heb op dat moment voor m'n gevoel al circa 6/700 man gepasseerd wanneer ik na circa 1:49 de top bereik.

Op de top is het chaotisch. Ik heb mezelf voorgenomen om m'n bidon te vullen, iets te eten en wat in m'n zakken te proppen alvorens ik verder rijd. Aangezien dit gedeelte geneutraliseerd plaatsvindt, neem ik rustig de tijd. Ik trek m'n regenjack en handschoenen aan en ben m'n fietsmaat inmiddels kwijt. Na even rondkijken besluit ik maar gewoon af te dalen. De eerste kilometers zijn ijskoud, nat wegdek en mistig. Ongeveer 80% van de mensen daalt bijzonder belabberd naar benen. Aangezien het ijskoud is, probeer ik zelf gewoon zo snel mogelijk beneden te komen. In het dal staat m'n fietsmaat net voor de mat weer te wachten. Ik berg m'n fietsjack en handschoenen op en we fietsen samen verder. Op dit vlakke stuk is hij in z'n nopjes. Hij 'brengt' me binnen 5 minuten naar een groepje wat voor ons rijdt en wat behoorlijk doorkachelt. In de luwte laat ik me meezuigen richting de voet van de Telegraphe. Even wordt ons peleton opgeschrikt door een valpartij waarbij 2 renners bij een spoorwegovergang tegen de vlakte gaan. Deze malheur vindt gelukkig net achter mij plaats. Een bidon en 2 Etixx reepjes verder bereik ik de voet van de Telegraphe.

De bevoorrading aan de voet sla ik over en ik begin op hetzelfde tempo als de Glandon te klimmen. Op de 34x28 draai ik weer behoorlijk soepel naar boven, zal ik bijschakelen? In de verkenning van donderdag draaide ik hier 2 kransjes zwaarder. Gewoon rustig blijven neem ik me voor. Ik zie een renner met shirt waarop staat 'Deventer'. Ik moet me inhouden niet tegen de beste man te zeggen dat dit andere koek is dan Deventerkoek, maar besluit wijselijk deze slechte grap voor me te houden. Na een paar kilometer geeft m'n fietsmaat aan zijn eigen tempo te willen rijden en peddel ik langzaam weg. In de tussentijd haal ik renners bij bosjes in. Bij sommigen vraag ik me af hoe het mogelijk is dat ze überhaupt op dit punt voor me kunnen rijden. De Telegraphe verloopt soepel zonder dat ik echt veel druk op de benen voel: een heerlijk soepel lopende klim met niet al te gekke percentages. Ik word zelf 1 keer ingehaald tijdens de klim, maar blijf op eigen tempo rijden en kom na circa 48 minuten boven.

Ook de bevoorrading hier laat ik, in dit geval rechts, aan me voorbij gaan. De afdaling naar Valloire is kort, maar genoeg om even flink te drinken en te eten. Na Valloire trekt de beklimming van de Galibier al vrij snel aan. Ik had echter een bevoorrading in Valloire verwacht. Ben ik die nou voorbij gereden? Ik kan het me niet permitteren om zonder al te veel eten en drinken nog helemaal tot de top door te rijden. Ik monster de renners die ik inhaal en neem gelukkig vooral half lege bidons waar. Ik koester de gedachte dat die bevoorrading dan waarschijnlijk wel iets verder in het dal zal liggen. Na een paar kilometer kom ik inderdaad bij de bevoorrading. Ik stap snel af en constateer dat het hier al een stuk rustiger is dan op de Glandon. Desondanks moet ik 2 mensen even voorlaten bij het opvullen van de bidons. M'n smaakpapillen hebben inmiddels wel genoeg van alle zoete rommel, dus moffel ik wat tucs naar binnen gevolgd door een banaan en gris 2 gels mee.

M'n benen voelen nog steeds goed en ik draai nog soepel. Ik neem mezelf voor om in dit 'makkelijke' stuk tot aan Plan Lachat rustig te blijven, te drinken en minimaal 1 gel op te eten/slubberen. Conform het plan rijdt ik relatief rustig naar Plan Lachat, waarbij het opslubberen van de SIS tropical rommel het grootste struikelblok lijkt. Vanaf het bruggetje gun ik mezelf af en toe de ruimte om een of twee kransjes zwaarder te schakelen en even 'en danseuse' wat meer meters weg te trappen. Ik blijf echter hoofdzakelik relatief soepel de 34/28 rondtrappen en heb voor m'n gevoel nu in totaal wel 2.500 anderen ingehaald.

De laatste 3/4 kilometer van de Galibier gaat het beste er toch af. Ik begin het koud te krijgen, m'n maag begint wat tegen te stribbelen en de percentages liegen er hier niet om. Vanaf de voet van de Telegraph bereik ik na 2:15 de top van de Galibier Op de top stap ik snel van m'n fiets af en doe zo snel mogelijk m'n regenjack aan. Het is hier ijskoud. Ik haal m'n bidons uit de fiets en loop richting de bevoorrading. Ik voel me zwak en licht duizelig terwijl ik naar de bevoorradingstent waggel. In m'n hoofd heb ik bedacht dat ik hier zo snel mogelijk weg moet. Ik hoef gelukkig niet te wachten om m'n bidons te vullen, gooi een halve banaan in m'n achterzak en steek 2 Etixx gels onder m'n broekspijpen.

Binnen circa 2 minuten stort ik mezelf in de afdaling. Ik ben geen meester daler, maar wat wil ik graag naar beneden. De eerste paar bochten zit ik te klappertanden op de fiets. Gelukkig schijnt aan deze kant van de Galibier de zon en kom ik weer enigszins bij mijn positieven. Al snel bereik ik de Lautaret en kan het grote mes erop om bij te trappen. Heerlijk die weg die bijna compleet voor jezelf is. Ik haal een aantal mensen in en wordt na een paar kilometer zelf in gehaald door een man met een dame in het wiel. Ik pik mijn wagonnetje aan en kan tot de eerste tunnels mee in de slipstream. In de tussentijd heeft zich een klein pelotonnetje gevormd. Zodra het op wat meer bijtrappen aankomt, geeft echter niemand thuis. Alle wijze lessen ten spijt, ga ik dan toch zelf maar naar de kop en neem enkele kilometers voor m'n rekening. Vanaf de noodweg langs de linkerkant van Lac du Chambon is elke vorm van samenwerking inmiddels verdwenen en valt het helemaal stil. Naast afdalen zitten hier ook enkele oplopende passages in die ik op mijn eigen tempo afleg. Van het peletonnetje blijven nog maar 3 mensen over, terwijl we een Brit en een Italiaan inhalen die gelukkig wel hun duit in het zakje willen doen. De halve banaan in m'n achterzakje is inmiddels getransformeerd tot bananenpulp, die ik met veel weerzin toch maar naar binnen sloeber. Ook mijn 2 bidons en gels drink ik getrouw leeg. Vanaf de stuwdam gaan de laatste paar kilometers weer lekker naar beneden en storten we ons als 5-tal richting Bourg. Op de laatste vlakke kilometers blijft de Italiaan lekker tempo rijden en informeer ik bij de Brit eens hoe laat het is. Hij weet me te melden dat het op dat moment 14:30 is. Na verificatie blijkt dit om de West-Europese tijdsregistratie te gaan, waaruit ik afleid dan bruto 6,5 uur onderweg te zijn. Een gouden plak (7:53 netto) moet zonder volledige instorting dus lukken.

Bij het binnenrijden van Bourg maak ik van de gelegenheid gebruik nog eenmaal bij te tanken. Ik vul beide bidons half en gris nog wat 'lekkers' mee. Langs de weg staan mensen aan te moedigen, terwijl ik de mouwstukken naar beneden rol en naar het binnenblad schakel. De eerste paar kilometers zijn het steilst gaat er door mijn gedachten. Ik schakel naar de 34x28 en begin 'ouderwets' soepel te peddelen. De benen beginnen nu toch wel pijn te doen, maar desondanks lijken ze wel in een soort steady state te blijven ronddraaien. Ik heb het gevoel dat ik geen trap harder kan, maar ook niet zachter. Ik gebruik alle buitenbochten om een slokje te drinken en heel even de druk van de benen af te halen. Inmiddels is de temperatuur behoorlijk opgelopen en heb ik mijn shirt volledig open geritst. De grootste pijn die ik ervaar lijkt nog wel uit m'n tenen te komen, die door de hitte zijn opgezwollen en tegen de voorkant van m'n schoenen drukken.

Ondanks dat ik het gevoel heb dat ik niet heel hard vooruit ga, haal ik nog steeds heel veel andere in en word ik zelf door niemand meer gepasseerd. Zodra je bij bocht 7 de kerk omgaat, komt de Alp in zicht. Afgelopen vrijdag kon ik hier nog 2 kransjes zwaarder trappen, maar voor nu houd ik het bij af en toe even op de trappers lopen op de 34x24.

De laatste meters voor je het dorp inrijdt zijn nog even steil. Als 'klimmer' neem ik mezelf voor deze dansend op de 34x21 af te leggen. Gelukkig zitten er bij het binnenrijden van de Alp voldoende mensen op het terras, die bemoedigend overkomen. Ik kom na circa 57 minuten aan in Vieil Alp. Een paar korte dalende meters volgen en ik schiet onder de tunnel door naar links. Enigszins verrast wordt ik voor bocht 0 al naar rechts gestuurd. De weg vlakt hier gelukkig af en zelfs het buitenblad mag er nog heel even aan te pas komen. Met een behoorlijk leeg gevoel rol ik over de finish. Ik gris na de finish m'n telefoon uit m'n achterzak en STRAVA meldt een bewegingstijd van 7:29. Minus een correctie van de afdaling van de Glandon zit ik dus ruim onder de 7:53.

Ik hang een minuut of 2 voorovergebogen over m'n stuur en staar naar het asfalt. Dan voel ik een bemoedigende hand op mn rug en een bekende stem: 'Gvd, Klasse maat!. Het is een bekende van mij die zijn broer staat op te wachten. Ik parkeer m'n fiets in het rek en haal m'n dinerbonnetje uit m'n shirt. Al vrij snel heb ik een papieren tasje met vers brood, originele Marokkaanse couscous en overheerlijke pasta te pakken. Met m'n stuurbordje in de hand waggel ik op m'n schoenplaatjes richting de diplomatent, terwijl ik dit 3/4 gangen diner verorber. In de diplomatent word ik na aanbieding van m'n stuurbordje al vrij snel voor een dilemma gesteld. De Française van dienst wil of mijn stuurbordje hebben in ruil voor een medaille of ik mag mijn stuurbordje houden maar krijg dan alleen een brevet. In vloeiend Frans leg ik haar uit dat ik dan kies voor het stuurbordje. De dame in kwestie kijkt me vertwijfeld aan, waarna ik het heft in eigen hand neem en het stuurbordje terug pak. In de tussentijd heeft ze ook mijn brevet uitgeprint:

Brevet D'or
07:02 (Hommes 18-29).

Tot hier het verslag

Side notes
- Bijzonder veel Denen aan de start, iemand een idee waarom deze tocht daar zo populair is?
- Bekende Fiets-forummer: Havana nog gespot op een afgelegen tankstation in Luxemburg, Wellicht profiterend van de lage prijs van rookwaren.
- Vond de tocht qua wegafzettingen/seingevers etc zeer goed geregeld.
- Achteraf denk ik dat ik in de afdaling van de Galibier met de snelste dame in het groepje zat, die dan waarschijnlijk niet als eerste dame over de meet is gekomen.
- Zeer strenge controle van voor- en achterlicht aan de voet van de Galibier.

'Tocht der tochten'

Ik wil hier helemaal niet nederig doen of een mega discussie opstarten maar ik hoor meer en meer dat 3Ballons veel zwaarder is dan LM. 3Ballons heb ik al 8 keer gereden, LM nog niet dus ik kan niet vergelijken. Het is maar wat ik opvang tijdens 3B

Nogmaals, niemand moet zich aangevallen voelen, zoiezo veel respect als je deze uitrijdt!

Mooie verhalen van mooie prestaties!