(Verslag van maandag 5 oktober 2015)
Na de zeer zware onweersbuien van afgelopen zaterdag, scheen hier gisteren het zonnetje al weer als vanouds. Omdat er echter nauwelijks of geen wind stond, waren de wegen hier 's ochtends nog wel lang nat. Door het vele water is er ook veel zand, gruis en andere troep van de hellingen komen zetten. 't Was en is nog steeds een beetje een smeerboel op veel weggedeelten. Je kunt dan beter een dag wachten voor je op pad gaat op de fiets, zodat de boel wat opgedroogd is. Voor morgen staat er echter alweer onweer op het menu en woensdag volgt er dan een 'dagje Mistral'. Mistral betekent zon, maar ook veel wind, windvlagen en koud(er). Aanvankelijk zag het weerbericht er voor vandaag, maandag, ook niet al te best uit. Doch vanmorgen bleek het toch een aardige dag te kunnen worden. Wel veel bewolking, maar ook opklaringen en in elk geval droog.
Op de fiets dus
!Een rondje Bédoin, Flassan, Villes-sur-Auzon, Méthamis, St-Hubert, Monieux en dan via de Gorges de la Nesque terug leek mij wel een aardig tripje. Fietsen over het Plateau de Vaucluse doe ik graag. Tijdens m'n 'fietsersontbijt' vroeg ik mij echter af of het niet leuker zou zijn om nog eens een rondje over die bekende berg te maken. Het seizoen begint ten einde te lopen, dus als je nog iets wilt, dan moet je niet te lang wachten. Madame was het daar helemaal mee eens. Met haar afgesproken dat, mocht het weer toch verslechteren, de route gewijzigd of de rit ingekort worden. Ik vertel haar altijd waar ik zo ongeveer naar toe ga. Even een snelle controle of de top vrij van wolken is: check 'top is vrij'.
Vanwege de ook op de paden van de camping aanwezige smeerboel, vindt mijn start buiten de camping plaats en is de Rox 10.0 hoogtemeter nog niet gekalibreerd. Aan het begin van de markt in Bédoin (ja, 't is maandag) passeer ik een tweede in de Rox opgeslagen 'hoogepunt' en springt de hoogtemeter keurig naar 296 m. Binnendoor zoek ik mijn weg naar de Route du Ventoux (D974), om in de 'haakse bocht' gewoon rechtdoor te gaan, richting Flassan. Dan heb ik dat leuke, geaccidenteerde weggetje ook weer eens gefietst. Na Flassan gaat het in 'vliegende vaart' richting Villes-sur Auzon, want dat weggetje loopt met gemiddeld zo'n -2% behoorlijk af. Gewoontegetrouw wordt in Villes aan het begin van de Gorges de la Nesque op de streep een 'Lap' gestart, want ik ben toch altijd nieuwsgierig naar de klimtijd.
In de gorges was het rustig, héél rustig. Tussen Villes en de Belvédère de Castellaras fietste ik nagenoeg alleen. Vlak na Villes paseerde ik een hardloper, halverwege de klim werd ik door een auto van een Vauclusien ingehaald en zo'n 5 km voor de top kwam er één racefietser naar beneden. Dat was het. O ja, er stond ook nog ergens een 'werkauto' van de Vaucluse op de plek waar twee mannen brokken rots en grote stenen aan het opruimen waren, troep die eergisteren van de steile hellingen is gedonderd. De Belvédère de Castellaras, waar eigenlijk altijd wel fietsers te vinden zijn, was compleet uitgestorven! Snel een foto maken en weer verder. Op dat moment rijden er een paar Duitse toeristen met hun VW-busje de parkeerplaats op. Ze kunnen mij vanuit hun auto nog net groeten.
Geen fietser te bekennen op de Belvédère de Castellaras in de Gorges de la Nesque:
Boven het Montagne d'Albion en het Montagne de Lure hangen enigszins dreigend aandoende wolken. Als ik de donkere glazen van mijn fietsbril opklap, valt het gelukkig nog een beetje mee. Op naar Sault dan maar! Sault doet ook 'leeg' aan. Toch zit er wel wat 'volk' op het terras bij la Promenade. De top van de Ventoux is ook goed te zien, geen lage bewolking dus. Op een bankje gaat, op het zakje gelletjes na, de complete mondvoorraad naar binnen. Nog even naar 't toilet en de rit kan vervolgd worden. Het aantal fietsers dat hier rondrijdt is nu ook op de vingers van één hand te tellen.
Het is helemaal niet koud en er is weinig wind, dus is het eigenlijk nog niet eens zo'n gekke dag. Alleen heeft de zon moeite om door te breken, dat is wel jammer. Aan het begin van de D164, net na het bruggetje over la Nesque, rijdt zowaar nog een racefietser. Hij wacht kennelijk op z'n maatje, die langs de kant bij een struik 'even moet' (zoiets doe je toch voor je aan de klim begint?), want hij fietst traag. Even verderop passeer ik een drietal fietsers, in elk geval twee Belgen en een...? Die derde 'makker' zit met de andere twee te babbelen en neemt daarbij flink de ruimte, zodat ik helemaal links moet gaan rijden. Hij schijnt mij niet eens op te merken!
Hier is al te zien dat op de hoger gelegen delen van de helling de bomen herfstkleuren beginnen te vertonen. Een kampeerster bij ons op de camping vertelde vorige week al dat het wat hoger op de Ventoux zo prachtig was. Als ik al in het dennenbos fiets, komen de Belgen langszij en voorbij. Ze zijn nu met z'n vieren. Waar is die vijfde man dan, of hoorde die er niet bij? Twee van hen zijn in een fel rood shirt gestoken, zodat deze Rode Duivels
makkelijk te herkennen zijn. Een poosje houd ik ze nog in 't vizier, doch 'opeens' zijn ze verdwenen. 't Waren jonge knapen en hun tempo lag voor mij dan ook net iets te hoog.Het is hier heerlijk fietsen, 't is rustig en je fietst in een mooie omgeving. Le Ventouret is door een groepje toeristen kennelijk als 'meeting point' afgesproken, want er staan wat E-bikers te wachten en er komen er ook nog een aantal op hun fietsen met middenmotor naar beneden, de bocht om zeilen. Ik geef ze de ruimte, want in hun stuurvaardigheid en bochtentechniek heb ik niet zo veel vertrouwen
.Het wordt hier steeds mooier met al die goudgele herfsttinten! Bij het ravijn net ten zuiden van de Col de la Frache (die in een wandelroute ligt ), breekt de zon vol door en worden de kleuren nog fraaier! Ik zou bijna stoppen voor een foto, doch dat is nu eenmaal tegen mijn principe. Nu de zon er bij is gekomen, krijg ik er helemaal zin in. Het zakje met gelletjes wordt opengescheurd, er gaan er al vast drie naar binnen en de ketting gaat naar 50x19. Voor de enkele iets steilere passage wordt dat even 50x 21 of 50x23, doch daar blijft het dan ook bij.
Hé, daar rijden de Belgen ook weer! Ga ik ze dan nog inhalen. Nee, dat lukt niet, want zo snel als ze in beeld kwamen, zo snel zijn ze ook weer verdwenen. Maakt niet uit, ik rijd m'n eigen tempo.
Jongens, jongens wat is het bos hier schitterend! Ja, daar had die vrouw op de camping dus wel gelijk in. Chalet Reynard is niet ver meer, dus snel nog weer een paar gelletjes pakken voor de laatste 6 km. De grote bocht bij het chalet geeft deze keer wat problemen. Niet zozeer vanwege de Rode Duivel die daar een soort rondje aan 't fietsen is, waardoor ik niet goed in kan schatten wat hij gaat doen, als wel door de enorme hoeveelheid stenen en modder die van de berghelling gespoeld is. Het hele 'voorterrein' van het chalet ligt er vol mee. Ondertussen moet ik ook nog op een andere fietser letten en op naar beneden komend verkeer. Daardoor kan ik ook pas als ik al weer aan het klimmen ben terug naar het binnenblad (34x26).
Er ligt veel 'troep' in de bocht bij Chalet Reynard:
Ook hier is het rustig, want er zijn nauwelijks fietsers te vinden. De zon, die na de korte 'doorbraak' toch snel weer verdween, komt er nu opnieuw weer magertjes door. Ik krijgt 't in mijn outfit zelfs een beetje warm. Op het rechte eindje naar Fontaine de la Grave, waar ook veel troep in de bocht ligt, kan ik zelfs 34x19 draaien. Maar na de bocht wordt het weer gewoon 34x26. De drie fietsers die aanvankelijk vlak voor mij reden, zijn daar in de bocht (even) afgestapt. Iets verder rijdt nu nog wel een fietser voor mij uit. Langzaam lijk ik op hem in te lopen. De drie Belgen, met de twee Rode Duivels, halen mij ook weer in en fietsen een eindje met de voor mij rijdende knaap op. Ik ben er nog steeds niet achter met hoeveel man die Belgen nu eigenlijk zijn, vijf, vier of drie? De Belgen gaan er weer vandoor en niet veel later ben ik ook bij de andere 'Belg', of is 't een Fransman? Het is de knaap die mij aan het begin van de klim een beetje 'in de weg' zat. Zo te zien, is het beste er bij hem nu wel af. Nou ja, zo makkelijk is deze berg natuurlijk ook niet, want zelfs als je in Sault gestart bent is het nog een hele klim, toch?
De zon breek af en toe door:
De fotograaf van griffephotos staat er vandaag niet. Het klimmen met 43x26 gaar prima zo en mijn hartslag ligt tussen de 150 en 155 bpm. Pas in de laatste 2 km, waar gevoelig meer wind is (!), loopt de hartslag op het laatst kort even op tot 163 bpm. Gemiddeld heb ik dit hele rondje gereden met 119 bpm, wat neerkomt op 71% van m'n maximale hartslag. De fotografen van sport-poto en photoventoux staan er nog wel. 'By the way', het vrouwtje in de groene trui met sterren, dat na mij zo leuk op de foto's staat, wist kort daarvoor geloof ik helemaal niet meer hoe ze 't had. Ze reeds van rechts naar links, dan weer naar rechts, soms helemaal links, om dan vanwege een naar beneden komende fietser weer naar rechts te gaan en mij als het ware 'te hinderen'. Want ze liet mij geen ruimte om gewoon rechts te blijven rijden. Ik heb er maar geen opmerking over gemaakt en vind het toch wel knap van haar om dan toch zo leuk op de foto te komen
.De fotograaf van sport-photo was warm gekleed met een muts en een soort fietshandschoenen en die van photoventoux zat in zijn auto op de volgende klant te wachten. Nee, echt aangenaam was het daar boven niet...
Ook op de top is het 'stil', geen zuurtjes-, koekjes- of worstkraampjes, nauwelijks toeristen en ook nauwelijks fietsers. En ook de rolluiken vn het souvenirwinkeltje waren gesloten. Het was eigenlijk ongaangenaam fris daar boven en erg winderig. Deze keer kon ik, zoals het hoort, gewoon de opgang voor fietsers nemen. En wat is het gedeelte voor fietsers op het plateau toch 'enorm' breed als het zo rustig is! Op de streep lees ik op het display van mijn Rox 10.0 dat deze 59e klim in 1:43:46 gedaan is, een tijd waar ik tevreden mee ben!
Aan een drietal in van die fel gele windjacks gehulde Britten vraag ik of een van hen mij even op de foto wil zetten. Daarna schiet ik zelf nog een paar plaatjes, trek mijn eigen windjack aan, neem de laatste gelletjes en begin aan de afdaling. 't Is mij hier boven te koud! En dat komt hoofdzakelijk door de wind.
De teller loopt 'gewoon' door, dit is nummer 59
:
Het is vandaag 'leeg' op de Mont Ventoux:
Ook vanaf de top zijn de herfsttinten te zien:
Die wind is nog even lastig in het eerste stuk van de afdaling. Vooral in de bocht bij de Col des Tempêtes had ik behoorlijk last van zijwind. Doch al snel ging het beter en was het vooral opletten op in de bochten liggend gruis of losse stenen. In de afdaling is er ook voldoende tijd om wat van de herfstpracht in beeld te brengen.
Impressie van de verkleurende bomen op de helling van de Mont Ventoux:
Bij Chalet Reynard reden drie zwaar gecamoufleerde prototypes van de een of andere Franse (?) autofabrikant net weg, vlak voor mij langs. Hebbes! Maar welk merk is dit nu...? Nee, het antwoord staat niet onderaan dit verslag, want ik heb zelf geen flauw idee!
Welk 'prototype' wordt hier aan de tand gevoeld?
(N.B. Let op de aanhangwagen met 'sjoemelsoftware'
)
Na het chalet, vlak voor de bocht met de twee grote loodsen, is het 'druk'. Er lopen wat mensen langs de kant van de weg. Achter de vangrail loopt de schaapskudde in het bos. De herder en een van z'n honden staan ook langs de kant van de weg, remmen dus. Een stel picknickende toeristen is 'omsingeld' door de schapen. Er wordt druk gefotografeerd. Zo, dat hebben we dan ook weer gehad. Omdat ik hier niet omhoog gekomen ben en dus niet weet hoe de weg er bij ligt, ben ik extra alert op eventuele troep op de weg, vooral in de bochten. Er ligt zo af en toe wel iets, maar 't valt mij nog mee. In het bos is de weg op veel plekken nog wel behoorlijk vochtig, dus niet te brutaal de bocht nemen. Er is weinig verkeer, waardoor je eigenlijk wel snel zou kunnen dalen, maar vanwege die nattigheid en eventuele stenen en gruis neem ik toch liever het zekere voor het onzekere. Sneller dan een pietsje meer dan 72 km/u is het niet gegaan. Snel genoeg
. In Bédoin is van de markt natuurlijk geen spoor meer te bekennen, het is er eerder rustig. Als ik het 'hoogtepunt' bij de rotonde passeer, wijst mijn Rox 307 m aan en kalibreert het apparaat zichzelf weer keurig naar 296 m. En omdat de 'tank nog niet leeg is' en 90 km net geen 100 km is, plak ik er nog een ommetje via Crillon-le-Brave aan vast. In de makkelijke klim vanaf de D974 naar Crillon is er totaal geen vermoeidheid of spierpijn voelbaar en dat is een goed teken. Vanaf de D138 bij Crillon kijk ik nog eenmaal terug naar de berg, waar het door de kort doorbrekende zon lijkt alsof de top in 'de spotlights' staat. Een mooi gezicht. Voldaan arriveer ik na 100,8 km, met 2059 hm en een gemiddelde van 20,9 km/u weer bij madame. De rit staat ook op Strava, 'so it really did happen'
.En aan het einde van deze trip nog even een laatste blik op de Géant de Provence:
En dan nog dit. Terwijl ik op dinsdagmiddag dit verslag zit te typen, is het hier rustig weer en schijnt de zon zelfs af en toe. Volgens het weerbericht van Météo France zou het hier vanaf 11 uur vanmorgen tot vijf uur vanmiddag onweren. Nee, geen risque d'orages (kans op onweer), maar orages. Nu is het pas vier uur, doch voorlopig klopt er (gelukkig) geen snars van 't weerbericht
. Wij hebben vanmorgen bij een mager zonnetje ook nog gewoon in het dorpje op een terrasje koffie kunnen drinken. Meteorlogie, het blijft een lastig vak .
