(In het Provençaalse achterland)
Gisteren zag ik al meteen vanaf mijn vertrekpunt in de buurt van Beaurecueil dat ik niet de enige was die er die zonnige en warme zondag met de racefiets op uit trok. Wat wordt er hier veel gefietst! Na een dikke 3 km was ik al weer in Le Tholonet, waar het château nog heerlijk in de schaduw lag te soezen. Geen geschikt tijdstip voor een foto. 'Soezen' zat er voor mij niet in, want na Le Tholonet moet je meteen flink klimmen. Via een aantal haarspeldbochten gaat het steil omhoog en dat met nog niet eens 'warmgedraaide' spieren. Dus maar even 34x29 geschakeld. Als ik het bord 'Aix-en-Provence' passeer, heb ik er net 6 km op zitten. Bij de rotonde met de leuke fontein ga ik rechtsaf, de Route du RICM op. Ik ben dan nog in de buitenwijken van Aix. Deze straat loopt licht op, doch dat is niet erg. Wel 'erg' is het wegdek. Overal zijn er stukken ingelegd en liggen de putdeksels niet gelijk met het niveau van het asfalt. Gelukkig ben ik snel bij de Policlinique du Parc Rambot, waar een nieuw wegdek ligt en duik ik over een tussenstukje naar het kruispunt met ook weer nieuw asfalt, richting de D10. Daarna volgt er nog een 'ritje op een hobbelpaard' (verkeersdrempels en weer slecht wegdek), voordat ik langzaam begin te klimmen.
Na zo'n 4 km fietsen door Aix passeer ik opnieuw het bord 'Aix-en-Provence', doch nu met een schuine streep er door. Ik begin met 34x23 aan de ongeveer 3,5 km lange klim in de D10 en schakel tegen het einde naar 34x21 en 34x19. Vlak voor de afslag naar het gehucht Les Bonfillons moet ik nog weer een steil stukje overwinnen. Daarna een eindje dalen. Het Montagne Ste Victoire komt in zicht. Er hangt een helikopter vlak boven of vlak naast (dat is op zo'n afstand niet goed te zien) het Croix de Provence. Op een open plek langs de weg staan een aantal voertuigen van de Sapeurs-Pompiers (brandweer en reddingsdienst). Er wordt een slang uitgerold en wat afzijdig staat een open metalen kooi. Zo'n geval wat je wel eens onder een helikopter ziet hangen. Zou...? Ik fiets door, want ik ben van plan niet vóór de eerste col te stoppen. Even later hoor ik de helikopter dichterbij komen en als ik weer zicht op de berg heb, zie ik hem inderdaad met 'kooi' en al richting het kruis vliegen . Een 'zondagse' oefening, of materiaal naar boven brengen? Bij Vauvenargues aangekomen zie ik de heli nog een keer heen en weer vliegen.
Na het stadje begint de klim naar de eerste col. 't Valt mee. Ik heb deze rit expres in het weekeinde gepland, want in de bochten naar deze col wordt er aan de weg gewerkt en kun je dus hinder ondervinden van engins (graafmachines e.d.), vrachtauto's of staat er op eens zo'n mobiel verkeerslicht wat dan 'altijd' net voor je neus op rood springt
. Het venijn bij dit colletje zit hem in die paar elkaar snel opvolgende bochten: 15% stijging. Staand op de pedalen werk ik mij met 34x29 naar boven. 't Is kort maar hevig, dit klimmetje. Terwijl ik een foto maak, hoor ik achter mij hoe het volgende 'slachtoffer' hijgend boven komt.Op de Col de Claps (530 m) aan de noordzijde van het Montagne Ste Victoire:
Deze col is eigenlijk de eerste trede in de klim naar de volgende col. Er volgt ook geen echt lange afdaling, meer een 'dipje' en een stukje vals plat. De klim naar de volgende col begint eigenlijk ook pas daar waar de haarspeldbochten liggen. Even een steil recht stukje (34x29) als aanloop en daarna met 34x26 via een aantal leuke bochten omhoog naar de Col des Portes (631 m).
De aanloop naar de Col des Portes...:
...en vlak voor de ligne GPM :
Nu volgt er wel een echte en lange afdaling. Het wegdek is maar zo zo, doch als ik het departement Bouches-du-Rhône verlaat en ik in de Var kom, word ik getrakteerd op mooi vlak asfalt. Even flink bij trappen, want het is niet steil meer en ik ben al bij de afslag naar Rians. Door een vrij open, bosachtige omgeving fiets ik hier in het rustige en mooie Provençaalse achterland. Zo'n dikke 3 km voor Rians kom ik op de Itineraire Bis Grenoble (alternatieve route om de drukke doorgaande wegen en tolwegen te vermijden).
Het is er toch nog aardig druk met terugkerende vakantiegangers. Deze week is in Frankrijk la rentrée des classes (de scholen beginnen dan weer) en dus moeten de laatste vakantiegangers nu ècht naar huis
. Even voorbij Rians kan ik gelukkig de veel rustiger D3 richting St-Paul-lès-Durance nemen.Het is een aardige route. Eerst door eikenbos, later door een open en deels agrarisch landschap. Niet echt 'spannend', maar rustig genieten van de omgeving zit er wel in. Zo'n beetje halverwege St-Paul kom ik weer in de Bouches-du-Rhône. Gelukkig verandert deze keer het wegdek nauwelijks van kwaliteit
. Vanaf St-Paul rijd ik een stukje langs het Canal EDF en hoor ik het verkeer op de daarnaast en veel lager gelegen A51 wel, maar zie ik het niet. Pas als 'mijn' weg wat begint op te lopen, zie ik de Aire de Jouques langs die autoweg en even later een stukje van de weg zelf. Bij de afslag naar Jouques pauzeer ik even in de schaduw van een dennenboom en plan ik een stop sanitaire. Verdorie, stopt er aan de overzijde een motorrijder met passagiere die twee stokbroden in haar hand houdt. Mevrouw komt mijn kant op. Nou, die zullen dus wel gaan picknicken. Weg sanitaire stop . Maar 't valt mee. Ze wil alleen weten hoe ze 't beste naar Manosque kunnen rijden. Aan de hand van m'n kaartje kan ik ze dat haarfijn uitleggen, waar ze erg blij mee is en mij hartelijk bedankt. Grappig, rijd je als Frans echtpaar op je motor in je eigen land rond en krijg je van een buitenlander te horen hoe je moet rijden. Zoiets gebeurt wel vaker.De klim richting Jouques is ook nog een aardig klusje. 't Is eerst een paar kilometer klimmen en bij het monument ter nagedachtenis aan de helden van het verzet, ben je op de Col de Bèdes (419 m), waarna de afdaling richting het dorpje volgt en verder naar Jouques. Dat is een aardig, typisch Provençaals dorpje. Als ik het dorpje - of stadje - binnenrijd, zie ik dat de grote parkeerplaats aan de oostzijde van het stadje tjokvol staat. Dan moet er 'iets' aan de hand zijn. Maar eens even een kijkje nemen. Inderdaad, er is markt en wellicht ook een braderie of zo. Ik zie veel kraampjes en in het stadje is het gezellig, maar niet hinderlijk druk. Volle terrasjes en flanerend en inkopen doend publiek. De meeste winkeltjes zijn ook gewoon open. Aan het einde van het centrum keer ik om, want ik moet eerst nog weer een stukje richting Rians om mijn geplande route te kunnen vervolgen.
Het oude, hooggelegen deel, van Jouques:
Even buiten Jouques verlaat ik de D561 en ga ik de D11 op, richting Vauvenarques. Het fietsen hier doet mij wat de omgeving en het landschap betreft, sterk denken aan het fietsen in de Haut-Vaucluse, dus voel ik mij hier 'thuis'
. Er volgt voor mij nu een ruim 10 km lange klim naar de Col du Sambuc, ook bekend als de Col du Grand Sambuc (naar het nabijgelegen kasteel genoemd). De eerste 7 km komt het stijgingspercentage niet boven de 4, maar de laatste kilometers zit je dik boven de 6%. Dat is niet heel veel, maar het is inmiddels behoorlijk warm, om niet te zeggen heet geworden. Je rijdt daar in het bos en het voelt wat benauwd aan. Er is hier geen wind en dus ben ik blij dat ik boven ben. Er staat hier geen naambord of een wegwijzer voor wandelaars, dus moet ik maar geloven dat ik naar ongeveer 620 m geklommen ben. Links en rechts van de weg staat zo'n lelijke, roestige omheining. Ook al niet fraai voor een foto. Jammer! Een heet dat het is!De laatste meters voor de Col du Sambuc (620 m)...:
...en 'naast' de col:
Het wemelt op de col ook weer van de gemeen stekende vliegen, dus snel in de schaduw even wat drinken en dan aan de afdaling beginnen. Eerst rustig aan, vanwege het ongelijkmatige wegdek, daarna over een wat beter wordend wegdek wat sneller. Het laatste stukje van de afdaling voert mij nog door een smalle en fraaie kloof, de Gorges de l'Infernet en dan is mijn 'lus' gesloten. Ik draai de D10 op richting Vauvenargues en begin aan de laatste 20 kilometer van deze 'zondagsrit'. Voordat ik weer bij mijn auto ben, moet ik nog wel wat 'klein' klimwerk verrichten. Ook tussen Aix en Beaurecueil kan het kleine blad nog niet rusten. In Le Tholonet ligt het kasteel nu wel mooi in de zon en dat levert dan wel een leuk plaatje op.
Het Château de Tholonet:
Als ik uiteindelijk weer bij mijn startpunt terug ben, heb ik er net 106 km en naar ik aanneem toch ook wel een flink aantal hoogtemeters
op zitten. Toch fijn dat je dit soort inspanningen nog enigszins redelijk aan kunt en je niet de gehele dag op een (camping)stoel hoeft te zitten...
. Tussen St-Marc-Jaumegarde en het gehucht Les Bonfillons ga ik nog even heen-en-weer naar het stuwmeer van Bimont. Verder dan de grote parkeerplaats en een glimp van de dam en het meer kom ik niet. Het terrein is absoluut niet geschikt voor de racefiets en de raceschoenen. Maar 't is wel goed voor de kilometers 
