Fiets.nl

Hoe is de wegwijzering eigenlijk goed ? Met bordjes ,pijlen op de grond?

Bevoorrading ballon d'alsace is dat op de top? want je gaat toch niet helemaal naar de top dacht ik?

Is er tijdens zo'n cyclo eigenlijk een soort live voor de thuisblijvers waar de tijden aan checkpoints te zien vallen? Of enkel de eindtijden?

enrique1 schreef:Bevoorrading ballon d'alsace is dat op de top? want je gaat toch niet helemaal naar de top dacht ik?

http://ridewithgps.com/trips/1397921

Dat lijkt toch gewoon de top te zijn?

Trouwens, voor wie graag de exacte kilometers kent voor de klimmen, via deze link kan je die makkelijk bekijken. In totaal dus 218.8km!

Vandaag ben ik al eens de Grand Ballon opgereden. De waterbakken staan nog op de Col d'amic: eentje na ongeveer 3km klimmen aan de binnenkant van een linkse haarspeldbocht, en eentje na ongeveer 5km klimmen in het volgende dorpje (op de rechterkant, iets verder van de straat). Wel oppassen in de afdaling: dat is een brede en makkelijke afdaling, maar in enkele bochten liggen er vrij veel losse steentjes midden de rijbaan.

In Kruth draai je dan aan de kerk rechts in, richting Col d'Oderen en daar tien meter voor de kerk op de rechterkant staat er ook een waterbak. Kan handig zijn voor wie op de Grand Ballon liever niet stopt in de drukte.

In de uitloper van de afdaling van de Col d'Oderen (in Ventron) zijn ze aan de baan aan het werken. Gevolg: een paar stukken asfalt afgeschraapt, heel veel losse steentjes en enkele serieuze niveauverschillen. Niet meteen verantwoord om daar duizenden wielertoeristen aan hoge snelheid over te laten rijden, maar goed...

Schitterende trois ballons gereden dit jaar. S ochtends was er regen, maar aan de start nagenoeg droog. Wel nat wegdek nog. Temperatuur erg lekker om hard te fietsen in tegenstelling tot de dagen ervoor waar het warm en broeierig was geweest. Natte wegdek zorgde wel voor menig lekke band, gelukkig niet bij mijzelf.

1e paar afdalingen lagen nog nat, en 1 vd afdalingen zaten grote reparatie/beton vlakken. Erg gevaarlijk, en maar erg matig aangegeven en niet afgezet. Verzorging was redelijk, maar vooral chaotisch. Paar dranghekken om je fiets neer te zetten was fijn geweest, nu blijft iedereen met de fiets aan de hand dringen voor het water en het eten, waardoor de chaos groter is dan noodzakelijk.

De Chevreres was weer lekker vervelend met een stijl stuk aan de top. Maar beter verteerd dan 2 jaar geleden. De rest van de tocht lekker kunnen rijden en vanaf 2e helft ballon d'alsace meer mensen ingehaald dan zelf voorbijgereden te worden, wat voor het moraal natuurlijk lekker is. Het toetje, de muur richting de hoogvlakte bij het 1000 meren gebied, was wel killing. Daar was de macht wel redelijk wel uit de poten en ook op de vlakte waren de stukken vals plat erg taai. Gelukkig kunnen aanhaken bij een groepje dat mij voorbij reed en na de afdaling de laatste 9km door het dal netjes mn kopwerk - op het tandvlees - kunnen doen. Binnen na 7.51, ruim binnen de doelstelling van 9u.

Volgens de speaker 's morgens stond er 4200 man aan de start. In de officiële uitslag staat er 2378 man op de lange tocht en 752 op de korte tocht. Dus dat betekent dat er ruim duizend man de finish niet haalt?

Lijkt me toch wel heel veel. Worden die fietsers dan via de organisatie weer naar de start gebracht of zijn die op zichzelf aangewezen?

Voor mij was het een aangename kennismaking met dit soort cyclo. Zeker op de Ballon d'Alsace veel regen gehad en heel erg koud gehad na de afdaling, daarna werd het nog een mooie dag. Uiteindelijk prijs ik me gelukkig met die koude start van de dag, want zoals het broeierig was op donderdag en vrijdag ging het nog een pak lastiger geweest zijn. In die eerste twintig kilometer wel erg veel lekke banden gezien, altijd sneu als je op zo'n manier moet starten aan een lange tocht.

Netto reed ik er 9u10 over, bruto 9u45. Ook al heb ik misschien wat te veel op reserve gereden en had ik nog wel wat in de tank op het einde, toch schrik ik ervan hoeveel man die tocht op 8 uur en minder uit rijden. Het relativeert mijn eigen prestatie dan toch wel wat...

VivaBelgica schreef:Volgens de speaker 's morgens stond er 4200 man aan de start. In de officiële uitslag staat er 2378 man op de lange tocht en 752 op de korte tocht. Dus dat betekent dat er ruim duizend man de finish niet haalt?

Lijkt me toch wel heel veel. Worden die fietsers dan via de organisatie weer naar de start gebracht of zijn die op zichzelf aangewezen?

Zonder doktersverklaring was je inschrijving incompleet, en werd je tijd niet in de uitslag opgenomen. Dat verklaard waarschijnlijk een groot deel (van mijn clubje van 4 man deden ook 2 gewoon aan de tocht mee, zonder doktersverklaring. Staan dus niet in de uitslagen maar hebben wel gereden). Overigens was je basislicentie van de knwu laten zien bij het ophalen van de nummers al voldoende om je inschrijving compleet te maken. Voor degene die nog tegen zo'n doktersverklaring uploaden aanhikken voor een andere tocht van deze organisatie en een basislicentie hebben.

Ik heb niets ingeleverd maar sta er wel op

Zowel bij de GF Ventoux een week eerder als de 3Ballons sta ik voorlopig niet in de uitslagen (bij allebei daginschrijving een dag van tevoren). Bij de Ventoux heb ik wel degelijk een doktersverklaring ingeleverd, in Luxieul bij de 3Ballons werd er niet eens naar gevraagd..... De bekende Franse slag zullen we maar denken. Ik vond de verzorging voldoende (stukken beter dan bij de GF Ventoux), maar ik hoorde van langzamere rijders dat zij wel vrij lege schappen aantroffen. En inderdaad, eens met Mark Veenstra, een rijtje dranghekken om je fiets aan te hangen zou het wat minder rommelig maken.

Les Trois Ballons 2015. Dit jaar de derde deelname aan dit evenement na 2011 (oude parcours) en 2013. In 2013 deed ik er 9 uur en een handjevol seconden over. Destijds vond ik dat een behoorlijk goede prestatie, maar ik had het idee dat er meer in zat. Het was toen bloedheet, ik was iets teveel tijd kwijt met stoppen en had bovendien teveel gezwommen tussen groepjes. Kortom, daar moest wat vanaf kunnen en ik had de lat daarom op 8:30 gelegd. Dat zou wel een uitdaging worden, maar moest toch mogelijk zijn met de Tour de Kärnten nog vers in de benen. Slimmer rijden, sneller afdalen, korter stoppen en wellicht met een goede dag ook sneller klimmen. Ik had een briefje gemaakt met de doorkomsttijden van 2013 dat dienst deed als schema. Dit moest houvast en mentale kracht geven.

20 minuten voor het startschot stond ik ergens middenin in het vak. ’s Nachts had het nog flink geregend, maar inmiddels was het gelukkig droog hoewel het wegdek nog vochtig was. Aangezien de weersvoorspelling goed was had ik besloten alleen een regenjack mee te nemen, verder geen extra kledij. De start verliep vlot en ik sprong direct in het wiel van een aantal mannen die er flink de vaart in hadden. De gemiddelde snelheid liep op naar ruim 39 en de hartslag naar 175. Op het eerste kleine hellinkje had ik een voorsprong van 4 minuten op het schema. Dat was mooi, maar de benen zouden pas echt getest worden op de monsterlijke Col de Chevrères. In de aanloop lag er flink wat grind op de natte weg van vers asfalteringswerk en langs de weg stonden opvallend veel mensen banden te wisselen. Het gerucht dat er met spijkers gestrooid zou zijn geloof ik niet. Maar goed, ik kwam er gelukkig schadevrij doorheen, maar merkte dat ik niet lekker vooruit kwam op het steilste gedeelte van 16%. Wie wel, zou je zeggen, maar desondanks was de voorsprong op de col opgelopen naar 5 minuten. De bevoorrading sloeg ik over en in een lekkere groep ging het op weg naar de voet van de Ballon d'Alsace alwaar ik bijna 13 minuten voor lag. Dat ging lekker. Nu maar eens kijken of ik niet te snel weg was gegaan, instorten moest voorkomen worden.

De Ballon d'Alsace reed ik op hartslag naar boven, ik wilde me hier niet over de kop rijden met het overige nog in het verschiet. De voorsprong stabiliseerde hier en na een snelle stop ging het bergafwaarts richting de voet van het volgende obstakel, de Col de Hundsrück. Afdalen gaat me goed af, en hoewel veilig beneden komen het belangrijkste is, reed ik hier erg veel mensen voorbij. Beneden aan de voet van de Ballon d'Alsace kon ik in een snel groepje duiken dat werd aangevoerd door een jongeman die hier wilde imponeren door de hele meute op sleeptouw te nemen. Altijd prettig dat soort types dat zich opoffert. De voet van de Hundsrück was daarom snel bereikt en hier lag ik al een minuut of 18 minuten voor. De Hundsrück klim liep redelijk, maar ik had wel het gevoel dat ik het vandaag niet van de sterke klimbenen moest hebben. Op de top was de voorsprong onveranderd en ik startte de supersnelle afdaling. Aangekomen in Bitschwiller waren de spoorbomen dicht, maar deze gingen alweer open voordat ik moest stoppen. Hierdoor was het tijdverlies niet noemenswaardig. Vlak daarachter stond echter een stoplicht op rood en dat scheelde me toch zeker een minuutje. Jammer als je de tijd aan het sprokkelen bent. Aan de voet van de Grand Ballon was mijn voorsprong nog 17 minuten. Deze col boezemde me toch wel de nodige angst in, want in 2013 waren de laatste 5 kilometer niet minder dan een martelgang. Ik besloot het eerste deel tot de Col Amic op hartslag naar boven te rijden en dan hopen dat ik het laatste stuk gewoon kon doorrijden. Dat lukte gelukkig en er was niks veranderd ten opzichte van het schema. De daaropvolgende bevoorrading op de Markstein deed ik snel en daar pakte ik weer wat tijd, 21 minuten was het nu.

De afdaling is lekker breed, maar wel eentje die niet steil genoeg is om het zonder meetrappen te doen. In een groepje van vier daalden we snel naar de Col d’Oderen, op een pittige kilometer na, een mooie loper. Hier merkte ik dat mijn benen het beste al gegeven hadden. Op een licht verzetje klom ik naar de top, wetende dat de Champ Jaillet nog op het menu stond die er zeker hard in zou hakken. Na de afdaling was ik met twee anderen met een groepje vlak voor ons. Met een uiterste krachtsinspanning reden we er naar toe, maar dat bleek net teveel, want bij de eerste glooiing vloog ik er weer vanaf. Nu rustig blijven en geen gekke dingen doen. Ik sloot snel aan bij twee anderen wachtende op een groep die zeker zou komen. En ja hoor, het duurde niet lang of ik kon alweer aanpikken bij een mooie groep die zo hard doorreed dat de groep die ik moest laten gaan alweer snel in beeld kwam. “Kijk, dat is in ieder geval slim rijden”, stelde ik tevreden vast. De hergroepering kwam er inderdaad, maar niet op de wijze die ik voor ogen had. In Le Thillot stond wederom een stoplicht op rood en dit keer heb ik een ruime anderhalve minuut stilgestaan.

Na de kruising volgde gelijk de relatief eenvoudige Col de Croix. De grote groep van vele tientallen renners spatte uiteen en de eerste groep moest ik laten gaan. Ik was best of the rest en zwom er achter. De Croix is slechts een kilometer of drie lang en in een mooie groep reden we naar Servance alwaar de gevreesde Champ Jaillet begint. Eerst wachtte nog de bevoorrading. De zon scheen inmiddels uitbundig en ik besloot één van de bidons met water te vullen om eventueel over mijn hoofd te kunnen gieten. Eten lukte alleen nog in de vorm van een gelletje en daarna ging het op weg naar de hindernis waar ik vooraf het meeste tegenop zag. Ik herinnerde me dat de Champ Jaillet bestond uit een zevental steile trappen die elkaar in rap tempo opvolgden. Regelmatig mezelf verkoelend met een scheut water over mijn hoofd was het de muurtjes op worstelen en afstrepen. Hoewel ik niet het gevoel had snel te rijden bleek het toch genoeg om de voorsprong op de top op te laten lopen tot een dikke 23 minuten. Oei oei, dat wordt nog spannend. In de editie van 2013 moest de laatste bevoorrading nog komen, maar daarmee kon ik geen 7 minuten winnen. Dat wordt dus doorkallen op de lastige hoogvlakte. Maar hoe? Van mijn benen was nauwelijks nog iets over. Gelukkig was er een groepje waarin ik mee kon draaien. Het laatste hellinkje viel ook nog vies tegen, maar het goede nieuws was dat we versterking kregen van twee mannen die nog in staat waren net iets meer te brengen. Onder aanvoering van deze tempomakers schoten we over het laatste glooiende stuk, daalden we af en reden over het lange rechte eind richting eindstreep. Nog zes kilometer, vijf, vier…. De snelheid liep op tot boven de 40 en hele meutes werden opgeraapt en achtergelaten. Toen uiteindelijk de bevrijdende bocht naar rechts en het was nog slechts 500 meter te gaan. Nog even op de pedalen, en.…. eindtijd 8:31:29. Net niet gehaald, maar toch dik tevreden. Compleet gesloopt en leeggereden. Er zat niet meer in en toch heb ik de vorige tijd met 29 minuten verbeterd. Een mooi resultaat. Zonder stoplichten had ik het gered, maar als telt niet. Een goede reden om nog eens terug te komen.

Resultaat:
768 in het totaalklassement.
99 in klassement 50+.

Mooi verslag, respect voor je prestatie! Leuk dat je mag eindigen met de Champ Jaillet. Een paar weken geleden ook in de Vogezen gereden en dat is een verdraaid lastig apparaat, zeker na een lange dag.