Velomediane Criquielion 27 augustus 2016
-
djatwork69
- Forum-lid
- Berichten: 601
- Lid geworden op: 03 aug 2015 19:26
De Bart's weer top 3, mooi!
mijn verslagje dan:
eerste cyclo die ik gereden heb dus wist niet helemaal wat ik kon verwachten. conclusie nu achteraf is dat ik het niveau toch enigzins verkeerd had ingeschat. ik ging harder naar beneden dan alle mensen bij wie ik in de buurt heb gefietst.
We waren met een wat grotere groep waar een aantal echt helemaal voorin wilden rijden dus we stonden vooraan in het reguliere startvak opgesteld. zodra het startschot ging konden we dus ook snel weg. op de eerste klim geprobeerd een stevig tempo te rijden maar wilde ook niet te gek doen omdat ik wist dat het warm zou gaan worden en je het verschil aan het einde kon maken als je daar nog benen had. bovendien doe ik het meestal niet heel goed in zulke hitte.
toen kwam ik er achter dat er niet echt goed naar beneden gereden werd en ook op het vlakke was de samenwerking niet super. dus samen met een ploeggenootje van me ons hard in de eerste afdalingen gestort en zo heel veel mensen in kunnen halen. Verder ook mee op kop gedraaid om te proberen de snelheid er in te houden.
Dit hebben we zo gedaan tot aan de voet van de haussire, waar mijn ploeggenootje bij mij moest afhaken. ik voelde me op dat moment vrij goed en reed in een stevig tempo omhoog. Ik zette dit tempo door op het stuk na de haussire naar Samree en hier begon ik vrij veel mensen op te vegen.
De mensen die bij mij aanpikten daar leidde ertoe dat ik in een redelijk goed groepje terecht kwam en daardoor tikten de kilometers daarna redelijk snel voorbij. Alleen het begon behoorlijk op te warmen, ik had over de eerste 60 km nog ruim voldoende aan mijn 2x 1 liter bidons maar dezelfde 60 kilometer tussen de eerste en tweede bevoorraading was het natuurlijk een stuk warmer. Uiteindelijk daardoor denk een half uurtje zonder water rond gereden op weg naar de tweede bevoorraading. Dit ging met dit weer natuurlijk niet ongemerkt en ook bij veel anderen in mijn groepje was het water al op dus de snelheid ging er behoorlijk uit in dat stuk.
Uiteindelijk met ons sukkelgangetje bereikten we toch de tweede bevoorraading en daar heb ik prompt denk bijna een liter water gedronken en mijn bidons weer afgetopt voor het laatste stuk. Van te voren had ik het parcours bekeken en bedacht dat je het verschil kon gaan maken op 4 klimmen: mur de velomediane, haussire, roche a frene en het steile stuk bij beffe. ondertussen had ik er 3 van de vier gehad en ik reed alleen nog maar in mijn hoofd met de laatste klim en het feit dat de laatste 10 km gratis waren vanwege de afdaling.
Aan de voet van de beffe spatte mijn groepje dan ook uit elkaar, ik merkte dat het beste er wel af was, maar ik kon nog wel een redelijk tempo blijven ontwikkelen ondanks de vermoeidheid. Daardoor uiteindelijk weggereden bij het groepje waar ik al 50+ km bij zat en over de laatste 25 minuten bergop / vals plat nog allemaal mensen opgeveegd. Dat geeft natuurlijk moraal als je in de verte een lang lint renners ziet die je langzaam bijhaalt. Hierdoor kwam ik wel redelijk dood boven en ik zat alleen. nog wel de hele afdaling naar la Roche bijgetrapt maar ik zat op dat moment tegen de kramp aan dus kon niet echt veel power meer leveren.
Uiteindelijk in de laatste twee km naar La roche voorbij gestoken door het laatste groepje wat ik volgens mij op de klim voorbij ging. En als ik het zo lees was dat het groepje van Frankfiets van bovenstaand verhaal. bij hun aangepikt voor de laatste twee km en zo op een eindtijd van 5:35 uitgekomen.
leuke ervaring zo een cyclo maar geef mij voor volgende keer maar iets koeler weer. Denk dat ik nu samen met het drinken in de voorraadposten zelf meer dan 6 liter water op heb in 5,5 uur fietsen. en het had nog wel meer gekund gok ik zo.
eerste cyclo die ik gereden heb dus wist niet helemaal wat ik kon verwachten. conclusie nu achteraf is dat ik het niveau toch enigzins verkeerd had ingeschat. ik ging harder naar beneden dan alle mensen bij wie ik in de buurt heb gefietst.
We waren met een wat grotere groep waar een aantal echt helemaal voorin wilden rijden dus we stonden vooraan in het reguliere startvak opgesteld. zodra het startschot ging konden we dus ook snel weg. op de eerste klim geprobeerd een stevig tempo te rijden maar wilde ook niet te gek doen omdat ik wist dat het warm zou gaan worden en je het verschil aan het einde kon maken als je daar nog benen had. bovendien doe ik het meestal niet heel goed in zulke hitte.
toen kwam ik er achter dat er niet echt goed naar beneden gereden werd en ook op het vlakke was de samenwerking niet super. dus samen met een ploeggenootje van me ons hard in de eerste afdalingen gestort en zo heel veel mensen in kunnen halen. Verder ook mee op kop gedraaid om te proberen de snelheid er in te houden.
Dit hebben we zo gedaan tot aan de voet van de haussire, waar mijn ploeggenootje bij mij moest afhaken. ik voelde me op dat moment vrij goed en reed in een stevig tempo omhoog. Ik zette dit tempo door op het stuk na de haussire naar Samree en hier begon ik vrij veel mensen op te vegen.
De mensen die bij mij aanpikten daar leidde ertoe dat ik in een redelijk goed groepje terecht kwam en daardoor tikten de kilometers daarna redelijk snel voorbij. Alleen het begon behoorlijk op te warmen, ik had over de eerste 60 km nog ruim voldoende aan mijn 2x 1 liter bidons maar dezelfde 60 kilometer tussen de eerste en tweede bevoorraading was het natuurlijk een stuk warmer. Uiteindelijk daardoor denk een half uurtje zonder water rond gereden op weg naar de tweede bevoorraading. Dit ging met dit weer natuurlijk niet ongemerkt en ook bij veel anderen in mijn groepje was het water al op dus de snelheid ging er behoorlijk uit in dat stuk.
Uiteindelijk met ons sukkelgangetje bereikten we toch de tweede bevoorraading en daar heb ik prompt denk bijna een liter water gedronken en mijn bidons weer afgetopt voor het laatste stuk. Van te voren had ik het parcours bekeken en bedacht dat je het verschil kon gaan maken op 4 klimmen: mur de velomediane, haussire, roche a frene en het steile stuk bij beffe. ondertussen had ik er 3 van de vier gehad en ik reed alleen nog maar in mijn hoofd met de laatste klim en het feit dat de laatste 10 km gratis waren vanwege de afdaling.
Aan de voet van de beffe spatte mijn groepje dan ook uit elkaar, ik merkte dat het beste er wel af was, maar ik kon nog wel een redelijk tempo blijven ontwikkelen ondanks de vermoeidheid. Daardoor uiteindelijk weggereden bij het groepje waar ik al 50+ km bij zat en over de laatste 25 minuten bergop / vals plat nog allemaal mensen opgeveegd. Dat geeft natuurlijk moraal als je in de verte een lang lint renners ziet die je langzaam bijhaalt. Hierdoor kwam ik wel redelijk dood boven en ik zat alleen. nog wel de hele afdaling naar la Roche bijgetrapt maar ik zat op dat moment tegen de kramp aan dus kon niet echt veel power meer leveren.
Uiteindelijk in de laatste twee km naar La roche voorbij gestoken door het laatste groepje wat ik volgens mij op de klim voorbij ging. En als ik het zo lees was dat het groepje van Frankfiets van bovenstaand verhaal. bij hun aangepikt voor de laatste twee km en zo op een eindtijd van 5:35 uitgekomen.
leuke ervaring zo een cyclo maar geef mij voor volgende keer maar iets koeler weer. Denk dat ik nu samen met het drinken in de voorraadposten zelf meer dan 6 liter water op heb in 5,5 uur fietsen. en het had nog wel meer gekund gok ik zo.
-
djatwork69
- Forum-lid
- Berichten: 601
- Lid geworden op: 03 aug 2015 19:26
Mur Vélomediane, is da de Maboge?
-
Frankfiets
- Forum-lid
- Berichten: 189
- Lid geworden op: 29 jul 2013 13:27
- Locatie: Wijchen
Jaa idd!
Herman_N
28 aug 2016 14:32
De Criq, de grootste cyclo van de Benelux en als het even uitkomt ben ik de partij. Vorig jaar had ik een prima prestatie en mocht daardoor vanuit het eerste startvak starten. Dit jaar lagen de kaarten anders, heel anders. Door een hoop privésores was 2016 nog niet geworden wat ik ervan gehoopt had. De Tour de Kärnten moest ik afzeggen omdat mijn vader overleden was. Op het werk was het zo enorm druk dat ik een vervangend weekje cyclorijden ook niet kon invullen. Kortom, heel veel stress en te weinig serieuze fietsactiviteit. De lust om serieus te trainen ontbrak en ondanks de nodige activiteit merkte ik dat de vorm ver weg was. Fietsen was even bijzaak. Tijdens mijn afgelopen zomervakantie in Oostenrijk heb ik nog leuk kunnen fietsen op weg naar de laatste drie doelen die dit jaar nog enige glans kunnen geven: de Criq, La Charly Gaul en de Riderman.
De voortekenen voor de Criq waren ook al niet best. Enkele dagen vooraf meldde weeronline een lekker temperatuurtje met 32 graden, enkele dagen later nog eens verhoogd tot 33. Het voordeel is dat ik me geen zorgen hoefde te maken over het tenue, maar dat was dan ook wel het enige. Eerdere cyclo’s in dergelijke omstandigheden eindigden doorgaans in een helletocht en een pruttijd. Mijn lichaam is er extreem gevoelig voor. Nou ja, we zouden het wel zien. Maar veel illusies maakte ik me niet. Het ergste dat er kan gebeuren is dat je een beetje moe wordt.
Laat arriveerde ik achteraan in het startvak en de temperatuur was ’s morgens al bijzonder aangenaam. Na enkele minuten viel het startschot. Op de Beausaint probeerde ik tempo te maken en de hartslag schoot omhoog. “Oef, dit gaat te hard” en ik probeerde wat rustiger aan te doen wat nauwelijks lukte. Op strava bleek dat ik hier Bijna 40 seconden sneller was dan vorig jaar. Maar daarvan had ik toen geen weet en bovenaan op het plateau probeerde ik op adem te komen en een groepje te zoeken. Het ging hard om me heen en ik had moeite met het vinden van aansluiting. De hellinkjes die volgden waren een constante martelgang. Elk groepje moest ik laten gaan, maar gelukkig kwam er altijd weer een nieuwe groep waar ik kon aansluiten. Ergens in de tweede lus begon ik weer enige kracht te voelen. Hoewel, was het kracht of was ik bij de mindere goden beland waardoor ik niet meer zo vaak ingehaald? In ieder geval was het een opkikker voor de moraal. Ondertussen was de temperatuur alweer lekker opgelopen. Het shirt ging open en de voorraad in mijn bidons slonk zienderogen. De Mur de la Velomediane blijft een takkehelling, maar het ging niet eens slecht. Tijdens de bevoorrading liet ik de bidons lekker vol lopen en dronk zoveel mogelijk. Daarna weer snel op pad. In de afdaling van de Cote d’Hives kwam Marc me achterop, een fietsmaatje waarmee ik zo'n beetje elke jaar een meet & greet heb. Gezamenlijk wisselden we onze ellende uit en geen van ons had het idee dat het lekker liep. Op de Haussire moest ik hem laten gaan. Hier begon ik nu echt te voelen dat het een rampendag zou worden. Ik had geen idee hoe warm het inmiddels was, maar het voelde als tropisch. Het eerste steile stukje ging nog wel, maar bij het wildpark was het worstelen en trekken. De klim van de Haussire zelf liep stroef. Gelukkig bevond ik me in goed gezelschap, niemand die hier lekker kon doortrappen. Ik nam het besluit om deze dag af te schrijven en maar zo goed en zo kwaad mogelijk proberen het einde te halen. Overleven was het doel geworden, een goede prestatie zat er toch niet meer in.
Aan alles merkte ik dat de spieren in mijn benen vervangen waren door pap. Meestal kan ik aardig doorhalen op korte klimmetjes. Je kent ze wel, je rijdt een dorpje binnen en moet even gaan staan voor een bultje. Normaal gaat dat lekker op het buitenblad om daarna door te knallen. Maar nu kwam daar helemaal niks van terecht. En dat met de Roche a Frene in het vooruitzicht. Deze benenbreker benauwd me altijd en deze dag in het bijzonder. En ja hoor, na de eerste steile bocht, daar was ie eindelijk, de eerste krampaanval van vandaag. Shit shit shit, kramp op de Roche a Frene, hoe kom ik daarvan af? Snel staan om de spieren te ontlasten, zoveel mogelijk met mijn linkerbeen trappen en ondertussen water drinken, zoveel als ik kan. Het lukte daardoor wonderwel de kramp terug te dringen, maar de toon voor de rest van de dag was gezet. Eindelijk bovengekomen in de traagste tijd ooit ging het verder op weg naar de Col de Rideux. Ook al zo’n naar ding. Onderweg raakte ik in gesprek met een Luxemburger en samen reden we op. Na de eerste loeisteile wand van de Rideux maakten we gezamenlijk een stop bij een willekeurig huis om de bidons te laten bijvullen. Onder normale omstandigheden zou dit niet in me opgekomen zijn, maar het maakte me geen bal meer uit. De Col zelf liep wat anders dan in voorgaande jaren. Het laatste steile stuk was vervangen door ellenlang vals plat. Ik weet niet wat ik vervelender vond. Hier ook weer even een krampje. Gelukkig zorgde de parcoursverandering er ook voor dat een aantal kilometers met dramatisch wegdek vermeden werd. Dat was alleen maar een voordeel en eerder dan verwacht diende de tweede bevoorrading zich aan. Daar deed ik het rustig aan en tankte vocht, voedsel en kracht. Mijn zonnebril was inmiddels zo beslagen door het zweet dat ik hem maar in mijn helm zette.
Vlak daarna volgde een doorgaande weg met bedroevend slecht wegdek. Opeens kreeg ik het idee dat mijn zonnebril niet meer op mijn hoofd stond. K*! Dat ding had me het nodige gekost en ik ging hem niet laten liggen. Maar waar lag hij? Ik draaide om en reed langzaam terug naar de bevoorrading. Ondertussen aan de overkant van de weg kijkend of ik hem kon vinden. Helaas, niks. Toen vanaf de bevoorrading de route weer opgepakt en tergend langzaam zocht ik de berm af. En ja hoor, daar lag hij tussen het gras. Pfffff, wat er ook gebeurde, mijn dag kon niet meer stuk. Op weg naar de Cote de Beffe reed ik moederziel zielig en alleen. Groepjes waren er nauwelijks nog. Het was vechten tegen de hellingen, hitte en de krampaanvallen, die zich nu onophoudelijk voordeden. Bij een garage werd de temperatuur weergegeven. 37 graden!!!!! Wat een waanzin. Toen de Beffe, ik zag er tegenop als een berg. Langzaam kruipend ging het omhoog. Links en rechts vielen mensen om en lagen in de berm. Ik haalde nog wat mensen in en het viel niet eens tegen. Hoewel in deze fase iedere helling meeviel waar ik geen kramp kreeg. In het dorp was een extra waterpunt neergezet. Gretig maakte ik er gebruik van, want ik wist dat er nog een ellenlange klim naar Samree te wachten stond. Deze sloper zou de laatste krachten aanspreken. Gezien het aantal mensen dat ik inhaalde ging het niet eens slecht, maar ik deed er vele minuten langer over dan vorig jaar. In het laatste stuk had ik zowaar nog wat kracht om door te halen. Tijdens de afsluitende afdaling schoot de zoveelste krampaanval er nog even in. Eentje meer of minder maakte eigenlijk niet uit. De finish bereikte ik in 6:46. Na afloop was het weer ouderwets gezellig met enkele fietsmaten die er ook waren. Het bier en grote verhalen vloeiden rijkelijk. Nog even gesproken met diverse mensen die ik al lang niet meer ontmoet heb. Leuk.
Kortom, het was me het dagje wel. Qua tijd een prestatie van niks, maar wel een rit die we in het bejaardentehuis nog steeds bespreken. En dat is ook wat waard
De voortekenen voor de Criq waren ook al niet best. Enkele dagen vooraf meldde weeronline een lekker temperatuurtje met 32 graden, enkele dagen later nog eens verhoogd tot 33. Het voordeel is dat ik me geen zorgen hoefde te maken over het tenue, maar dat was dan ook wel het enige. Eerdere cyclo’s in dergelijke omstandigheden eindigden doorgaans in een helletocht en een pruttijd. Mijn lichaam is er extreem gevoelig voor. Nou ja, we zouden het wel zien. Maar veel illusies maakte ik me niet. Het ergste dat er kan gebeuren is dat je een beetje moe wordt.
Laat arriveerde ik achteraan in het startvak en de temperatuur was ’s morgens al bijzonder aangenaam. Na enkele minuten viel het startschot. Op de Beausaint probeerde ik tempo te maken en de hartslag schoot omhoog. “Oef, dit gaat te hard” en ik probeerde wat rustiger aan te doen wat nauwelijks lukte. Op strava bleek dat ik hier Bijna 40 seconden sneller was dan vorig jaar. Maar daarvan had ik toen geen weet en bovenaan op het plateau probeerde ik op adem te komen en een groepje te zoeken. Het ging hard om me heen en ik had moeite met het vinden van aansluiting. De hellinkjes die volgden waren een constante martelgang. Elk groepje moest ik laten gaan, maar gelukkig kwam er altijd weer een nieuwe groep waar ik kon aansluiten. Ergens in de tweede lus begon ik weer enige kracht te voelen. Hoewel, was het kracht of was ik bij de mindere goden beland waardoor ik niet meer zo vaak ingehaald? In ieder geval was het een opkikker voor de moraal. Ondertussen was de temperatuur alweer lekker opgelopen. Het shirt ging open en de voorraad in mijn bidons slonk zienderogen. De Mur de la Velomediane blijft een takkehelling, maar het ging niet eens slecht. Tijdens de bevoorrading liet ik de bidons lekker vol lopen en dronk zoveel mogelijk. Daarna weer snel op pad. In de afdaling van de Cote d’Hives kwam Marc me achterop, een fietsmaatje waarmee ik zo'n beetje elke jaar een meet & greet heb. Gezamenlijk wisselden we onze ellende uit en geen van ons had het idee dat het lekker liep. Op de Haussire moest ik hem laten gaan. Hier begon ik nu echt te voelen dat het een rampendag zou worden. Ik had geen idee hoe warm het inmiddels was, maar het voelde als tropisch. Het eerste steile stukje ging nog wel, maar bij het wildpark was het worstelen en trekken. De klim van de Haussire zelf liep stroef. Gelukkig bevond ik me in goed gezelschap, niemand die hier lekker kon doortrappen. Ik nam het besluit om deze dag af te schrijven en maar zo goed en zo kwaad mogelijk proberen het einde te halen. Overleven was het doel geworden, een goede prestatie zat er toch niet meer in.
Aan alles merkte ik dat de spieren in mijn benen vervangen waren door pap. Meestal kan ik aardig doorhalen op korte klimmetjes. Je kent ze wel, je rijdt een dorpje binnen en moet even gaan staan voor een bultje. Normaal gaat dat lekker op het buitenblad om daarna door te knallen. Maar nu kwam daar helemaal niks van terecht. En dat met de Roche a Frene in het vooruitzicht. Deze benenbreker benauwd me altijd en deze dag in het bijzonder. En ja hoor, na de eerste steile bocht, daar was ie eindelijk, de eerste krampaanval van vandaag. Shit shit shit, kramp op de Roche a Frene, hoe kom ik daarvan af? Snel staan om de spieren te ontlasten, zoveel mogelijk met mijn linkerbeen trappen en ondertussen water drinken, zoveel als ik kan. Het lukte daardoor wonderwel de kramp terug te dringen, maar de toon voor de rest van de dag was gezet. Eindelijk bovengekomen in de traagste tijd ooit ging het verder op weg naar de Col de Rideux. Ook al zo’n naar ding. Onderweg raakte ik in gesprek met een Luxemburger en samen reden we op. Na de eerste loeisteile wand van de Rideux maakten we gezamenlijk een stop bij een willekeurig huis om de bidons te laten bijvullen. Onder normale omstandigheden zou dit niet in me opgekomen zijn, maar het maakte me geen bal meer uit. De Col zelf liep wat anders dan in voorgaande jaren. Het laatste steile stuk was vervangen door ellenlang vals plat. Ik weet niet wat ik vervelender vond. Hier ook weer even een krampje. Gelukkig zorgde de parcoursverandering er ook voor dat een aantal kilometers met dramatisch wegdek vermeden werd. Dat was alleen maar een voordeel en eerder dan verwacht diende de tweede bevoorrading zich aan. Daar deed ik het rustig aan en tankte vocht, voedsel en kracht. Mijn zonnebril was inmiddels zo beslagen door het zweet dat ik hem maar in mijn helm zette.
Vlak daarna volgde een doorgaande weg met bedroevend slecht wegdek. Opeens kreeg ik het idee dat mijn zonnebril niet meer op mijn hoofd stond. K*! Dat ding had me het nodige gekost en ik ging hem niet laten liggen. Maar waar lag hij? Ik draaide om en reed langzaam terug naar de bevoorrading. Ondertussen aan de overkant van de weg kijkend of ik hem kon vinden. Helaas, niks. Toen vanaf de bevoorrading de route weer opgepakt en tergend langzaam zocht ik de berm af. En ja hoor, daar lag hij tussen het gras. Pfffff, wat er ook gebeurde, mijn dag kon niet meer stuk. Op weg naar de Cote de Beffe reed ik moederziel zielig en alleen. Groepjes waren er nauwelijks nog. Het was vechten tegen de hellingen, hitte en de krampaanvallen, die zich nu onophoudelijk voordeden. Bij een garage werd de temperatuur weergegeven. 37 graden!!!!! Wat een waanzin. Toen de Beffe, ik zag er tegenop als een berg. Langzaam kruipend ging het omhoog. Links en rechts vielen mensen om en lagen in de berm. Ik haalde nog wat mensen in en het viel niet eens tegen. Hoewel in deze fase iedere helling meeviel waar ik geen kramp kreeg. In het dorp was een extra waterpunt neergezet. Gretig maakte ik er gebruik van, want ik wist dat er nog een ellenlange klim naar Samree te wachten stond. Deze sloper zou de laatste krachten aanspreken. Gezien het aantal mensen dat ik inhaalde ging het niet eens slecht, maar ik deed er vele minuten langer over dan vorig jaar. In het laatste stuk had ik zowaar nog wat kracht om door te halen. Tijdens de afsluitende afdaling schoot de zoveelste krampaanval er nog even in. Eentje meer of minder maakte eigenlijk niet uit. De finish bereikte ik in 6:46. Na afloop was het weer ouderwets gezellig met enkele fietsmaten die er ook waren. Het bier en grote verhalen vloeiden rijkelijk. Nog even gesproken met diverse mensen die ik al lang niet meer ontmoet heb. Leuk.
Kortom, het was me het dagje wel. Qua tijd een prestatie van niks, maar wel een rit die we in het bejaardentehuis nog steeds bespreken. En dat is ook wat waard
Goedkope startbewijzen voor gran fondo's, bezoek de CycloWorld SHOP
havana
28 aug 2016 15:03
Mensen kinderen wat een verslag. Heerlijk om te lezen, chapeau voor de prestatie. Toch knap zo'n dagje afzien!
-
Vecchiacarota
- Forum-lid
- Berichten: 1
- Lid geworden op: 29 aug 2016 10:57
Sapperdeflap, mooi verhaal maar waarom reed je niet een beetje door? ik wacht vlg week niet hoor.. 
-
janlouws
- Forum-lid
- Berichten: 110
- Lid geworden op: 29 okt 2014 15:02
- Locatie: Clinge, Zeeuws-Vlaanderen
janlouws
29 aug 2016 11:12
Ik heb het ook weer overleeft. We hebben hem met z'n 3en gereden en we zijn ook met z'n 3en gefinisht. Maar ik ben nog nooit zo kapot geweest. pffffff
Hoeveel mensen zijn er eigenlijk gestart en hoeveel zijn er gefinisht?
Hoeveel mensen zijn er eigenlijk gestart en hoeveel zijn er gefinisht?
Ik wil er niet teveel tekst aan wijden !
In 2015 6.07 uur (6.05 uur nodig voor goud)
In 2016 6.07 uur (6.05 uur nodig voor goud)
Hitte, afzien, kruipen op Roche a Frene, te weinig water tussen de 2 pauze plaatsen, 37 graden, doodgaan op cote de Beffe, lijdensweg tot aan Dochamps, heerlijk bier na de finish
Volgend jaar 40+ categorie , dat wordt mijn jaar
In 2015 6.07 uur (6.05 uur nodig voor goud)
In 2016 6.07 uur (6.05 uur nodig voor goud)
Hitte, afzien, kruipen op Roche a Frene, te weinig water tussen de 2 pauze plaatsen, 37 graden, doodgaan op cote de Beffe, lijdensweg tot aan Dochamps, heerlijk bier na de finish
Volgend jaar 40+ categorie , dat wordt mijn jaar