Fiets.nl

Alle seinen staan op groen voor een vertrek vanuit Scherpenzeel.

Succes morgen!

Ik wilde starten in Scherpenzeel. Maar ik ben ziek. En koorts is niet fietsen. Jammer, het lijkt zo'n mooi weekend te worden.

Succes allemaal!

Beterschap Monique!

Ai, wat vervelend, Monique Beterschap!

Bizar eigenlijk als je je bedenkt dat mensen nu aan het fietsen zijn zo op de zaterdagavond, de nacht door.
Wel heel gaaf natuurlijk

Jammer, Monique en beterschap!

Wij hadden als groep van zes een pact gesloten na de stop in Scherpenzeel met twee debutanten op deze afstand en drie oude rotten in het randonneursvak, waaronder een dame.

Een stuk opgefietst met forumlid fred404 en slugbait. Alien onderweg nog gezien. Time of arrival in Boekelo: zondag 25 september, 00:57 uur.

Foto's en verder verslag volgen.

Ik ben ook weer thuis. Helaas halverwege moeten opgeven (in Scherpenzeel): ik voelde me zwak en misselijk. In Veenendaal nog even gestopt om wat te eten en te drinken, maar dat hielp ook niet. Dus in Scherpenzeel maar op de trein gestapt richting Boekelo. Een behoorlijk stuk met Walter G en fred404 (mooie oranje Surly!) mee kunnen fietsen. Maar even analyseren wat er gisteren misging en kijken of het volgende maand in Bunnik beter gaat.

Was m'n eerste Brevet. Het was erg leuk om te doen, maar ik ben wel volkomen kapot. M'n achterwerk is helemaal rauw en heeft schuurplekken. Een volgende keer een andere broek of twee broeken mee. Wie heeft ervaring?

Om 17.00 uit Scherpenzeel vertrokken. En om iets voor 11.00 weer terug. Een flink stuk met Henry, Kaj en Stefan gereden. Kaj in Zwolle opgepikt. Hij was in Venray opgestapt.

Uit en thuis met mijn maat Willem. Stefan tussen Venray en Beuningen laten gaan. Henry wilde vanaf Venray eigen tempo gaan rijden en liet zich uitzakken. Stefan was vooruit, maar bij Hien-Dodewaard stond hij langs de weg met een twee lekke banden, want op een vluchtheuvel geknald. Na de reparatie bleek opstappen voor hem niet meer mogelijk, want te pijnlijk. De interne verwondingen waren toch ernstiger dan zich liet aanzien, maar op het oog weer niet ernstig genoeg om een ambulance te bellen.

Uiteindelijk hebben we hem aan de goede zorgen van een aanwonende familie moeten overdragen, er was niet veel wat we nog voor hem konden doen. Deze aardige mensen hebben de verdere verzorging op zich genomen en wij konden ons niet veroorloven nog verder afkoelen.

Ik weet niet hoe dit verhaal verder is afgelopen. Als er een update is, dan graag.

Ook mijn eerste brevet. Eerste anderhalve etappe vanaf Scherpenzel was ik met de groep van Stefan meegefietst, maar in Salland besloot ik dat ze toch te snel voor me waren. Juist toen kregen er twee van de groep een lekke band, waardoor ik in plaats van achter hen voor hen terecht kwam. Op de Sallandse heuvelrug kwam ik een Duitser (naam is mij ontschoten) met een ligfiets tegen bij wie ik ben aangehaakt. Overigens veruit het indrukwekkendste en koudste deel van de nacht. Nog net voor middernacht bereikte ik Boekelo. Heerlijke tomatensoep met broodjes, precies wat een mens op zo'n moment nodig heeft.

Vanaf Boekelo ben ik alleen verder gefietst, dat was ook wel fijn, een eigen tempo zoeken. In Rees bij de McDonald's zag ik nog even (voor het laatst) de snelle groep. Net voorbij de Rijnbrug kwam ik een andere debutant tegen, Peter, die in Zwolle was begonnen. Samen zijn we naar Venray gefietst, waar we de stop zo lang hebben gerekt tot het licht genoeg was om zonder lampen verder te fietsen.

De laatste etappe ging langzaam maar gestaag. De hele laatste etappe samen met Peter gefietst, dat was wel prettig en gaf afleiding. Bij de klimmetjes rond Rhenen kreeg ik ineens bijna een hongerklopje, snel nog even twee krentenbollen naar binnen gewerkt en ik kon weer verder. Uiteindelijk om 11.39 weer in Scherpenzeel, waar ik blij mee was want ik had al gehoopt nog in de ochtend aan te kunnen komen.

In Scherpenzeel hoorde ik wat er met Stefan was gebeurd. Wat een naar einde. Ik hoop dat alles goed komt, veel beterschap!

Alles bij elkaar een mooie, vermoeiende en soms pijnlijke (schrijf ik nu zittend op een houten kont) tocht. Veel dank aan de organisatie, ik voelde me overal enorm welkom. Nu nog alles een paar dagen laten bezinken en het lichaam bij laten komen, dan kan ik een bedenken of er nog meer tochten gaan komen.

Christiaan

Dit is Stephan, aka onze DDX? Dat is schrikken!

Ik heb net als slugbait (die ik vermoedelijk nog op station Hengelo trof, vanmorgen?) slechts de helft gereden, maar dan van Scherpenzeel naar Boekelo. Samen hebben wij dus wél het gehele brevet gereden, grapten we nog voor ik in mijn trein stapte.

Naar Zwolle ging het nog wel redelijk, al was mijn tempo niet wat ik zou willen. In Zwolle bespeurde ik bij mezelf de eerste tekenen van lichamelijk ongemak. Bloeddoorlopen ogen, lichte hoofdpijn. Ik had ook maar héél weinig gegeten, onderweg zelfs helemaal niets, en dat is voor mij bijzonder ongebruikelijk.

Het gedeelte van Zwolle naar Boekelo werd een lijdensweg. Vierenhalf uur gedaan over vijfentachtig kilometer. Afwisselend had ik het veel te warm; dan weer ijskoud. Bleef maar pauzeren om me om te kleden: jasje aan, jasje weer uit, lange handschoenen, dan weer korte. Helmmuts op, en weer af. Bonkende koppijn, paracetamolletje genomen.

In Boekelo had ik op zich wel ruim tijd over om nog voor sluiting in Venray te kunnen komen, en die heb ik dan ook genomen: om te rusten, op temperatuur te komen, om te eten, mezelf af en toe een beetje dwingend. Uiteindelijk het aanbod van Gert aanvaard om even gebruik te maken van zijn logeerbed. Wekker gezet op een tijd waarop ik dan zou móeten beslissen of het verder rijden of opgeven werd. Het werd het laatste. Kopje thee naar binnen gewerkt, nog een late stempelaar zien langskomen die nog door mocht naar Venray, en naar Hengelo gefietst om de trein naar huis te nemen. Heel jammer, want het was schitterend weer om te fietsen.