Samen met @csteenbe ingeschreven via Enroute, iets duurder maar je hebt wel gegarandeerd een startplek. In juli reden we al de Marmotte als "opwarmertje", dus aan de voorbereiding lag het niet.
Onze reis begint op donderdag. We zijn redelijk bijtijds in onze verblijfplaats, hotel Tyrol, dat pal aan de start ligt. Prima hotel met onvriendelijk personeel. We fietsen nog even op het gemakje naar Obergurgl en terug.
Op vrijdag heb ik mijn reisgenoot kunnen overhalen om de Tiefenbach / Rettenbach te betwisten. We doen dat wel zo rustig mogelijk, voor zover dat mogelijk is op zo'n steile klim. Wel een prachtige tocht, met prachtig weer. 's Middags halen we de startbewijzen op in het groot opgezette finishdorp. Sowieso is het een drukte van belang in Sölden vanwege de profkoers die vandaag plaatsvindt. 's Avonds zien we Kreuziger live winnen. ⅔ van de deelnemers haalde de finish niet, wat veelzeggend is.
Op zaterdag nog wat losfietsen door het dal en verder een beetje relaxen. 's Middags rijden met de auto de Timmelsjoch op. Prachtig uitzicht boven. We verkennen ook nog even het steile stuk dat we zondag op moeten.
Zondag is het dan eindelijk zo ver. Om 5:30 zitten we, als één van de laatste in ons hotel aan het ontbijt. Vreemd genoeg gaan de meesten al om 6:00 naar de start, waar ik werkelijk niets van begrijp. Zelf schuiven we om 6:35 aan. Er is goed en redelijk warm weer voorspeld, dus mijn regenjasje blijft thuis. Ook heb ik geen ondershirt aan. Vandaag doe ik het met armstukken en een krant voor het eerste stuk, een strook omlaag van ca. 30 km.
De meute komt snel op gang. Ik merk al snel dat mijn zwaarste verzet van 50x13 niet groot genoeg is om mee te draaien in de snellere groepjes. Wel haal ik Maurits Lammertink in, die logischerwijs geen onnodige risico's neemt.
Goed, de Küthai. Een venijnig, rottig ding. Onregelmatig. Je begint meteen met een steile kilometer. He daar komt Lammertink alweer voorbij. Ik stel de cruise control af. Mijn hartslag moet in d2 blijven. Het vermogen dat hier vandaag bij hoort is 250 watt, en dat zijn voor mij prima waarden.
Ik blaas me nergens op en bereik de bevoorrading op de top. Kan niet anders zeggen dat het enorm goed voor elkaar is en bovendien totaal niet druk.
De afdaling is enorm snel. Ik hou wel van snel dalen en word op mijn wenken bediend. Ik rijd zonder snelheid in beeld; achteraf zie ik dat ik hier 101 km/uur haalde...
Nu volgt een vlak stuk richting de Brenner. Ik zit hier in prima groepje waar ik uiteraard geen trap teveel doe. Op de Brenner gaat het groepje me wat te snel. Cyclokenner @HermanN had me aangeraden max D1 te rijden op deze klim, en die raad wil ik zonder meer opvolgen. Ik laat me dus uitzakken, rijd een paar minuten alleen en dan komt er een beter groepje voorbij. Op het vlakke stuk halen we het eerdere groepje weer bij. Bovenop nog een steil stukje en dan weer een bevoorrading. Paar broodjes, een Red Bull, even snel pissen en weer gaan.
Eigenlijk heb ik tot op dit punt me nog nergens uitgesloofd. In mijn hoofd denk ik eigenlijk de hele dag aan de laatste 8 km van de Timmelsjoch.
Maar zover is het nog niet. We moeten eerst nog naar de Jaufen. Na wederom een snelle afdaling beginnen we eraan. Het is niet te warm en de klim ligt grotendeels in de schaduw. De Jaufen staat bekend als een verlengde Télégraphe en dat blijkt wel passend. Af en toe een wat steiler stukje maar gemiddeld steeds 7-8%.
Ik maak een kleine fout door iets te hard te beginnen en dat moet ik in het tweede deel een beetje bekopen. Hé daar is de bevoorrading al. Even vullen en dan nog 1.5 km tot de top. Dan volgt een meer technische afdaling. Ik zet het kaartscherm op de Wahoo zodat ik kan zien hoe de wegen lopen. Het wegdek is in Italië, waar we nu al enige tijd in rijden, duidelijk minder dus het is wel een beetje oppassen. Toch kan ik lekker doorperen en het valt me op dat de meeste deelnemers aanmerkelijk beter dalen dan bijvoorbeeld bij de Marmotte.
Nu volgt de Timmelsjoch. 29 km klimmen. Daarbij zitten een paar makkelijke kilometers, maar het meeste gaat bergop. Zoals vaker in Oostenrijk wisselt het hellingspercentage behoorlijk, wat het klimmen zwaarder maakt. Nergens kom je in een ritme. Ik weet dat het moeilijke deel pas na 21 km begint. Mijn god wat is dat nog ver. Ik merk dat ik moe word. Niet zo gek natuurlijk. Toch vind ik het vreemd, want ik heb de hele dag de rem erop gehad. Ik rijd nu puur op hartslag. De kilometers tikken langzaam weg. Ik zie af als een beest.
Er volgt een serie tunnels, die wat minder steil zijn en bovendien heerlijk koel. Even herstellen. Hé, daar is alweer een bevoorrading. Nog snel even stoppen en dan nog een km of 1,5 tot het steile stuk.
Nu moet het gebeuren. Om mij heen slechts renners die vreselijk afzien. Ik zet een stampmuziekje op en begin eraan. 6 km bijna continu 10%. Er zitten wel wat rustpunten in, maar ook stroken van 12%. Vreemd genoeg loopt dit stuk heel wat beter dan het eerste deel van deze klim. Zou ik dan toch goed gedoseerd hebben? Het lijkt erop, want ik kan er een straf tempo op nahouden tot de top en haal alleen maar mensen in.
Ik weet dat de buit nu binnen is. Er vallen een paar spetters, maar veel stelt het niet door. Ik laat mezelf omlaag vallen. Wind tegen, dus geen 100 km/uur. Bij de Mautstelle nog 2 km omhoog en dan volle peut omlaag naar Sölden. Samen met 2 Duitsers werken we wat samen in de afdaling, en uiteraard sprinten we ook nog even af. Tik nog eventjes de 800 watt aan de finish en kom groen en geel over de streep.
Moe maar voldaan. 9:35. Kan er tevreden mee zijn.
En dan nog de random observaties...
- Wel wat vrouwelijk schoon gezien, maar minder dan gemiddeld. Het parcours strikt toch wat af, denk ik.
- Enorm veel schietschijven, gaat richting de 40%.
- Zeer getraind publiek. Bierbuiken zie je hier niet.
- Veel tuinslangen.
