La Marmotte ZONDAG 2 juli 2017
-
thijsco....
- Forum-lid
- Berichten: 27
- Lid geworden op: 14 nov 2007 17:41
Mooie verslagen! Mijn tijd 6.57 netto (#304)... Tevreden, maar er had naar mijn gevoel toch iets meer in gezeten. Afdaling Lautaret geen groepje en veel krachten verspeeld, die ik op de Alpe te kort kwam. De kou die op de spieren sloeg hielp ook niet mee... Ach, zo blijft er voor volgende edities nog verbetering mogelijk.
Altijd leuk deze verslagen te lezen, voelt alsof ik terug onderweg ben 
Zelf in mijn eerste cyclo geëindigd met 7u38. Zeer tevreden, ook in de wetenschap dat er zeker nog ruimte voor verbetering is. Te veel gestopt aan bevoorradingen en ook hier geen goed groepje richting Bourg waardoor heel wat krachten verspeeld.
Zelf in mijn eerste cyclo geëindigd met 7u38. Zeer tevreden, ook in de wetenschap dat er zeker nog ruimte voor verbetering is. Te veel gestopt aan bevoorradingen en ook hier geen goed groepje richting Bourg waardoor heel wat krachten verspeeld.
-
djatwork69
- Forum-lid
- Berichten: 601
- Lid geworden op: 03 aug 2015 19:26
neenee, 2 keer + wa collekes errond, 4596 HMchiapucci78 schreef: ↑05 jul 2017 10:19Dat is toch 6x de Ventoux op? Iedere kant 2x ?
Mooi om jullie verhalen terug te lezen en veel respect voor alle prestaties.
@erik - wat een afschuwelijk goede tijd zeg...5u48 netto... jullie hebben ook een mooi team!
-
chiapucci78
- Forum-lid
- Berichten: 179
- Lid geworden op: 01 mei 2015 09:29
- Locatie: Nijmegen
Welke vertanding van de cranck adviseren jullie ?
Ik heb nu een 52x36 erop liggen (met 11x28 cassette).
Begin juni in de Maurienne vallei geweest en klimmen ging prima, echter de (3) ritten waren rond de 100km met twee cols.
Ik heb nu een 52x36 erop liggen (met 11x28 cassette).
Begin juni in de Maurienne vallei geweest en klimmen ging prima, echter de (3) ritten waren rond de 100km met twee cols.
Na verhitte discussies hier op het forum over hoe koud La Marmotte 2017 wel niet zou worden, wens ik geen bocht tot bocht verslag te beginnen én eindigen gebaseerd op tegenstellingen.
Vorig jaar mocht ik voor het eerst tijdens La Marmotte over de Galibier, om net onder de top er achter te komen dat de top niet mijn top zou zijn en ik alvast in een tunnel naar La Marmotte 2017 terecht kwam. Ik moest en zou met Galibiertop en al een ‘echte’ La Marmotte fietsen dit jaar. Om mij vakkundig hierop voor te bereiden, besloot ik de winter te benutten buiten te blijven en gemiddeld rond de 800 tot liefst 1000 km per maand buiten te maken. Onder het mom van weerstand opbouwen, kilometers in het donker fietsen, koude overleven en leren waarderen en stamina uitbouwen ging ik op zoek naar all season buiten fietsvertier, inclusief iedere maand een lange rit (minimaal 200 km) buiten.
En dan kom je vlot uit bij onze vrienden van Audax. Ik ben dus flink aan het Randonneren geslagen en heb mijn hartje ondertussen verpand aan lange afstanden (de 200+ers), het fietsen in de winter buiten en het maken van 100km tochten op donkere winteravonden tot -7 graden aan toe. Hierdoor heb ik dus minder dan gewenst voor La Marmotte aan hoogtemeters gewerkt dit jaar, maar ben ik wel op en top klaar voor langdurig koude en ander ellende die niet hoort bij een zomer in de Alpen. Plus ik heb een motor en conditie, ik kan wel 500 km fietsen als het moet, maar kan ik het ook bergop??
Op 25 mei de Klimclassic met de eerste echte hoogtemeters, op een nacht BRM400 met de Tecklenburg klim na dan. Tijdens deze BRM mochten wij in het donker rond 0530 uur rond het vriespunt omhoog klauwen…. Perfecte voorbereiding blijkt nu voor de Glandon in de mist en koude en de Galibier exercitie. Tijdens het wachten op de start in Maastricht vloog een klein menneke met een oranje helm en ambities voor La Marmotte mij voorbij; “hé Erik1.0 klimt ook mee vandaag”. Die heb ik dus niet weer gezien die dag, maar gelukkig wist ik dat dat nog wel goed zou komen. Ook Limburgs Mooiste weer gedaan, 250 km over vooral onbekende klimmetjes. De drukte viel op de Oranje Lus mee en door het vele fietsen tot op dat moment vloog ik 180km lang over de heuvels, dit ging echt makkelijk! De volgende 50 km gingen vervolgens in kruiptempo met veel gezeur en gedoe mijnerzijds om de laatste 20 ineens weer normale vermogens te trappen (obv hartslag dan). Kortom: ik wist totaal niet of ik goed genoeg zou zijn voor de Alpen.
In Frankrijk aangekomen dit jaar de tent opgezet op Rencontre du Soleil. Het was nog zomer toen, ik weet het nog als de dag van bijna 2 weken geleden. Omdat het warm was, dronken wij koud bier te vieren dat we weer daar waren waar wij wilden zijn. Voor het wettelijk niet meer mogen rijden snel de startbewijzen voor Vaujany gehaald. 1 van de 2 is niet helemaal gelukt overigens, het laatste wel. Over de Morte, over de Ornon, dood gaan van de kramp op de Pas de la Confession, herstellen richting Sarenne, gewoon dood gaan in de laatste 2 kilometer richting top en het plannen van een vervroegde terugreis tijdens de marteltocht naar Vaujany….. Het was weer een bevestiging dat ik een polderbeuker ben met een misplaatste klimambitie. Het waren niet enkel kranige dames die mij passeerden. Ouden van dagen, e-bikes, kleuters op driewielers, (je) moeders, alles en iedereen vond het nodig mij te kleineren. Hoe ik alsnog zilver heb gehaald is mij een raadsel.
Gelukkig haalde Calimero mij ook in, anders was ik het zeker met jouw tussenconclusie eens als trouwe lezer van dit type getypte verslagen.
Vol frisse moed de maandag gebruikt te werken aan moraal. En hoe kun je dat beter doen dan La Berarde te fietsen. Galibier al letterlijk hoogtepunt kan niet op tegen dit werkelijke hoogtepunt van deze week. Wat een feest was het deze weg weer te mogen befietsen en zelfs weer all the way. Werkelijk alles is hier te vinden gebundeld in een inspanning van pakumbeet 66 kilometer heen en terug vanaf Bourg. Prachtige natuur, haarspeldbochten, steile stukken, overhellende rotspartijen en blokken, idyllische cafétjes en een dame van rond de 30 die zich alleen wanend in deze eenzaamheid waagde aan een verkleedpartij met enkel pluspunten voor de eenzame fietser die toch al de tong achter zich had aanslepen. Heerlijk mens, ze schrok zich kapot en had vlot haar shirt weer aan. Tot op de dag van vandaag vraag ik mij af wat haar werkelijke doel van deze actie was.
Na al dit stijgen weer richting Bourg gedaald en kort een post gedaan hier op het forum. Koud, warm, warm, koud en Kronenbourg is klaarblijkelijk voor schoonvaders (thanks Havana) éénsloksbier Dat dronk dan toch een stuk vlotter ineens, temeer omdat Strava mij vertelde en mijn benen van de dag mij leerden dat ik beter klom dan vorig jaar. Klaarblijkelijk verteerde ik de Vaujany ellende goed en hadden mijn klimmersbenen deze wake up call nodig.
In de rest van de tussenweek alle bekende klimmen gedaan en inderdaad geconstateerd dat ik beter was geworden. Slechts 2 dagen regen overdag gehad, echte regen dan, maar desalniettemin deze dagen wat kort fietswerk kunnen doen (Alpje op en op en neer naar Les2Alpes). Maar of het goed genoeg zou zijn voor Goud tijdens Marmotte, geen idee. Tijdens een nacht een machtig natuurfenomeen meegemaakt. Zware onweer, slagregen en dan in een tentje liggen (prima tent trouwens). Op enig moment een geluid dat aanzwol in kracht en volume, plots schudde de tent 4 seconden alle kanten op, als in het oog van een orkaan even rust, toen nog even heibel in de tent (jaja, heb je um) en stilte…. De tent stond nog en wij gingen weer bomen zagen of schapen tellen, wisten wij veel… De haringen stonden in de ochtend nog net in de grond, grote takken van de boom de plek naast ons waren afgebroken en hingen half aan de boom, maar meer liggend op de grond. Als wij een plek naar rechts hadden gestaan hadden we een klein probleem gehad. Op onze plek, 1 tak afgebroken die voor onze tent lag. Een windhoos was het voorzichtige oordeel van de campingeigenaar. Alleen onze rij, tegen de Alpe D’Huez aangelegen, had schade. Bizar.
Gedurende de week weer wat oude bekenden gesproken, waaronder onze fietsende huisarts Erik1.0. Het is geinig te zien hoe in zo’n week door zijn ploeg en hem toegewerkt wordt naar weer een prestatie. De dag voor La Marmotte een kort gesprek; enige spanning, toch wat twijfel over het weer. Ik had een rotsvast vertrouwen in prima weer, dat werd het ook, maar de ochtend bleef heel koud… Daardoor was het toch lastig wat aan te trekken, mee te nemen, maar vooral ook thuis te laten… Wat opvalt is dat de Denen bezig zijn de koers over te nemen. De cijfers volgens onze Denen zelf, 25% deelnemers Deens. Wat daarbij belangrijk is te noemen, is dat de Deense dames een aanzienlijke boost aan het moraal gaven. Wat ook leuk is, is dat ze letterlijk de hele dag de fiets in de standaard hebben hangen en dat ze poetsen, kijken als doctoren, sleutelen, maar dus niet fietsen. Laat staan bier drinken. Rare jongens, die Denen.
HermanN wist ondertussen nog mee te geven dat koffie drinken en ander oponthoud onderweg niet als excuus voor het niet halen van Goud aangemerkt kon worden. Iets met falen en zo. Dat is best prut voor een notoire excuuszoeker als ondergetekende.
Zondagochtend 05.30 de wekker en koffie gezet. Immers, als dit onderweg niet kan, dan toch zeker vooraf. Dit belachelijke uur ook gekozen omdat om de een of andere reden uw scribent direct achter de kleppers mocht starten. Wat kwark en cruesli en sloten koffie, daarna omkleden en rustig genietend van alle fietsers die dalen richting dorp vanaf de Alpe. Dat alleen vind ik al zo gaaf, het geluid van enkel de fietsen die je hoort, niet de fietsers, zoemend of zoevend van de Alpe. Het was fris, maar het viel me mee. Echt Hollands weer, maar dan zonder de regen gelukkig. Ondertussen zag ik verderop de jongens van Stipbike, met onze forumvriend Erik1.0 in de gelederen, gefilmd worden en vertrekken richting het vak met de kleppers. Voor mij een teken ook maar eens die kant op te gaan. Zoals al gedeeld hier in een eerdere post in zomertenue met armstukken en een hotpack vest. Wel het visgraadhemd vervangen door een craft thermo.
En daar rolden we weer naar de start en daar moest ik toch weer, na een goede nacht slapen (dat doe ik altijd goed), een paar keer met het pootje omhoog territorium afbakenen. Met het eerste jaar van de eerste wereldoorlog als startnummer was ik tot de tanden toe bewapend mijn loopgraaf in de winkelstraat aan het verdedigen tegen aanvallen van de horden wilde Denen en een roedel Zweden. 2 van de Zweden waren edoch welkom in mijn line of defence. Dat waren dan ook geen Zweden, maar door inspanning en fysiek meer Zweedse. Als je begrijpt wat ik bedoel…. Dat bedoel ik inderdaad. Geen gebuk en gestrek van wulpse Belgische dames dit keer, we moesten onszelf vermaken. Het gestress in het startvak en een licht gedrogeerde lokale dame die als olifant in een porseleinkast door het startvak walste op zoek naar haar kartonnen doos voor het verder zetten van haar nacht zorgde voor wat gemor. De gesoigneerde eikels die te laat kwamen en toch vooraan wilden starten zorgden voor een enkele getoucheerde achterderrie en gevloek en verder getier. Voor de rest enkel de ‘wind’ van spanning op wat komen gaat. Het geluid kwam op, het grote inklikken kwam als een orkaan op ons af…. Wat mooi, kippenvel, we mochten los. We gingen los. Het waren gitaren die ik hoorde, helaas een gemiste kans Highway to Hell te draaien, leek mij wel gepast gezien de kilometers die voor ons lagen.
De bochten…… Naar Rochtaillée was het weer lekker staan op de pedalen en inhaken bij de mastodonten van de vlakte. Dit ging lekker en ondanks de koude wind lukte het goed snelheid te maken. De stuwdam ging direct lekker, ik vloeide er tegenop als een golddigger tegen de door haar gewenste artiest. Vorig jaar ging dit al lekker, nu was het een verkeersdrempel en niet meer dan dat. De Glandon naar ‘bocht 2’, Rivier d’Allemond, ging mooi. Hartslag laag kunnen houden en eigen tempo gevonden. Dit tempo houdt wel in dat ik flink aan het inhalen was geslagen. Ik werd links en rechts ingehaald, dat gaf moraal. Na de Rivier ‘bocht’ in het parcours verder met haarspelden down, stijl stukje up en haarspelden richting stuwmeer, allemaal nog lekker op het gemak. Besloten tempo iets te verhogen omdat ik achter werkelijk de mooiste fietsvrouw ooit kwam te fietsen. Een Deense met een figuurtje waard om de inspanning te verhogen. En wat fietsen kon die meid, erg knap en gaaf om te zien hoe zowel de steile helling naar beneden en de overgang naar 14% door haar op het gemak werden gepakt, met flinke snelheden. Erg knap en om meerdere redenen onder de indruk ging ik maar eens een gelletje naar binnen martelen. Ik had besloten ieder uur zo’n gelei te nemen, naast een stuk vast voedsel en sportdrank moest dat voldoende zijn.
Opvallend: geen lekke band gezien op het stuk Bourg tot top Glandon.
Opvallend: winterkleding, inclusief winterbroeken, Gabba lange mouw, muts onder helm en thermo-overschoenen. Niet 1x, nee totaal iets van 10 van die mafferds gespot. Okay, ik weiger nog steeds mijn natuurlijk dons op de benen te verwijderen en in de olie te zetten, maar dit was pas echt the limit.
Vanaf stuwdam nummer 2 in een lekker tempo door geklommen naar de top. Binnen 2 uur bovenop, net geen ‘strava pr’ voor mij, maar wel tevreden. Bizar de laatste kilometers in volle bewolking te pakken, of ‘mist’ zoals iemand eerder opmerkte deze week. Op de top de bidonnetjes gevuld, reepje en gelletjes aangevuld en door. De bevoorrading was uitstekend in mijn ogen, hoewel ik de kwaliteit sportdrank niet al te best vond. Die groene mentholmeuk moeten ze mee kappen.
Het dalen naar ‘bocht 3’ in Saint-Etienne de Cuines ging op het gemak. Ik kan goed dalen, maar de mannen en vrouwen om mij heen hadden veel moeite met de bewolking, natte wegen en de koude. Eigenlijk kwam mij dit wel goed uit, ik vond het ook wat fris en dit sloeg door het dalen wat op de benen, dus de remmen wat extra inknijpen in deze fase vond ik niet heel erg. Beneden weer opgewarmd direct in een groep gaan zitten richting Lacets. Hier werd hard gereden, maar ik kon aanklampen en redelijk op het gemak mij staande houden, zo zittend op mijn fiets. De heuvel direct voor Lacets moest ik vorig jaar nog lossen uit zo’n groep, nu kon ik op het gemak mee. Ik ben dus weer iets beter geworden en dit gaf een machtig gevoel. Ik kan mee met de mannen en vrouwen! Ik heb geen Cadel Evans uitgehangen, hoefde niet. Lang leve de eerder aangehaalde DDD.
De bocht rechtsaf de Telegraphe op ging soepel, de benen waren nog steeds goed en ik koos direct weer eigen tempo. Man wat was ik sterk en kon ik wederom links en rechts ingehaald worden. Dat geeft toch wel een enorm goed gevoel. Ik had ondertussen het idee dat ik tussen onze helden uit het kneuzenvak aan het bollen was, maar niets bleek minder waar, het waren nog steeds startvak 1 en de eerste helden uit vakje 2 en een topper uit vakje 3 die voorbij kwamen. Zonder te stoppen (unicum voor mij) tijdens dit deel en na een foto op de top van de Telegraphe (uur klimtijd, beter dan vorig jaar dus uitstekend voor mij), gedaald naar Valloire. De temperatuur viel me mee hier, dus na een korte stop bij de lokale Etixx voor een diagonaaltje magnesium, gel, kleffe koek, zoute koekjes en snoep, doorgegaan richting top. Vorig jaar ben ik hier compleet naar de kak gegaan, nu kon ik ‘mijn’ tempo vasthouden. Wat een lekker gevoel en ineens begon ik weer in te halen, maar nu wel zoals het bedoeld is. Ik kon zelfs de vorig jaar zo geliefde 32 achter op reserve laten. Kicken.
Via de Plan Lachat bocht even kort cadans vinden voor het steile deel van de klim. Kort onder de top pas de eerste problemen, geen kramp, maar wel een dove of tintelende voet, net zo vervelend. Even kort van de fiets, schoen uit, wat draaien en weer door. Ergens daar kwam een wit La Passion shirt met blauwe ruit erop langs bollen, te laat dacht ik aan een post van Havana dat hij volgens mij zulk een shirt had aangeschaft (en nee, ik heb geen bekende forummer fixatie, ik onthoud gewoon veel nutteloze feitjes + ik vond/vind deze kleding one to remember), was het u waarde heer? De laatste kilometer over de top maakten het voor mij af, Bi-f*-kin-zon-der gaaf is dat. Ik vond zowaar extra benen en ronde dit deel en het deel na de top in dezelfde tijd als de jongeman van Stipbike die eerder die week 3e werd tijdens de Grimpee. Boejaa, hier met dat witte shirt, die oranje helm en die groupies + prominente plekken aan de campingdis. Het kan natuurlijk er ook aan hebben gelegen dat ik niet ben gestopt op de top en vlot doorrolde naar beneden.
De afdaling en de bocht onderaan de Galibier de Lautaret op kan ik kort over zijn. Kicken, wat een kippenvelwerk. De wind stond gunstig dus we knalden als idioten richting het stuwmeer. Ik heb werkelijk nog nooit zo snel 40 km gefietst, volgens Garmin Connect dan. Onderaan de Alpe had ik (dacht ik) 1,5 uur over voor Goud. Dat moest goed komen en na het vullen van de bidonnetjes heb ik deze laatste bocht gepakt en ging het richting 21. Dit ging goed, eigen tempo en wauw wat een aanmoedigingen hier (en bij de rotonde), dat geeft moraal, erg leuk. Naar 20, jongens op het steile kom ik mee, ik word helemaal niet meer ingehaald!! Ondertussen weer de ogen de kost geven, de snelle mannen en vrouwen die hier hun fiets toch moeten parkeren, het menselijk leed, het is een ervaring mee te maken, te meer omdat ik hier 2 jaar terug op dezelfde manier soms lopend omhoog kroop werkelijk. Ik fiets pas 4,5 jaar, dit is mijn derde Marmotte op rij die ik ook nog eens lijk te gaan uitrijden voor de derde keer op rij, wat en ontwikkeling kan een mens doormaken en ook al boven de 39 ondertussen, je kunt nog steeds beter en beter worden.
Naar 19, naar 18, naar 17 en verder………… En boem, bocht 11 toch de man met de kinderhamer. Niet een klap die kapot maakte, maar ineens was het maximaal 8 á 9km per uur of zo iets. Het werd dan toch nog aftellen en voorzichtig ploeteren. Ik heb niet hoeven rusten, maar wat schreeuwde het lichaam hier om. De overgangen van absolute koude naar de hitte op de Alpe maakten mij gek, ik kon de warmte niet meer kwijt, terwijl ik een man van de warmte ben!! Bocht 7 was mijn redding. Drinken, drinken, drinken en kop onder de kraan. En gaan, met nieuw elan en weer wat snelheid er bij richting top. De laatste bochten, de laatste aanmoedigingen van de ondertussen traditioneel aanwezige Nederlandse dames (oa in bocht 5 heel enthousiast en dat hielp mij enorm) geven moraal, het dorp inrijden waar de mensen pseudo geïnteresseerd vooral met eigen verhalen bezig zijn onder het genot van een drankje, het is het allemaal weer waard geweest. Ontspannen rolde ik over de finish, niet helemaal mijn Glandontijd wetende had ik niet een echt goed gevoel of het nu Goud of wederom Zilver zou zijn.
En wat denk je? Op 1 minuut 20 Goud gemist Maar, als dit gevoel dat ik nu voel op die berg, als dat gevoel falen is, dan wil ik nooit weer succesvol zijn.
Bovenop liep ik nog Erik1.0 onder de voet, dat kleine mannetje moet ondertussen eens blokhakken gaan dragen om in de meute op te vallen. Hem vragende naar zijn resultaat was het 10e, ik kon het niet laten enigszins teleurgesteld te reageren. Wat had ik dat menneke (een jaar jonger dan mij
) graag een hoofdpodium gegund, maar wat heeft hij het goed gedaan!
Na een welverdiend pilsje, vol trots de zilveren medaille omgedaan en koers gezet naar het dal, naar rencontre du soleil. En ik was al trots, maar als je dan het echte ploeteren ziet, het echte boven willen komen terwijl omkeren slimmer zou zijn, dan weet je nog beter hoe bijzonder dit is, waarom La Marmotte de cyclo is. Daarom, om die gasten, deze omstandigheden en de verhalen die iedereen hier bij heeft.
Tot een volgende keer. Ik ga weer randonneren.
Vorig jaar mocht ik voor het eerst tijdens La Marmotte over de Galibier, om net onder de top er achter te komen dat de top niet mijn top zou zijn en ik alvast in een tunnel naar La Marmotte 2017 terecht kwam. Ik moest en zou met Galibiertop en al een ‘echte’ La Marmotte fietsen dit jaar. Om mij vakkundig hierop voor te bereiden, besloot ik de winter te benutten buiten te blijven en gemiddeld rond de 800 tot liefst 1000 km per maand buiten te maken. Onder het mom van weerstand opbouwen, kilometers in het donker fietsen, koude overleven en leren waarderen en stamina uitbouwen ging ik op zoek naar all season buiten fietsvertier, inclusief iedere maand een lange rit (minimaal 200 km) buiten.
En dan kom je vlot uit bij onze vrienden van Audax. Ik ben dus flink aan het Randonneren geslagen en heb mijn hartje ondertussen verpand aan lange afstanden (de 200+ers), het fietsen in de winter buiten en het maken van 100km tochten op donkere winteravonden tot -7 graden aan toe. Hierdoor heb ik dus minder dan gewenst voor La Marmotte aan hoogtemeters gewerkt dit jaar, maar ben ik wel op en top klaar voor langdurig koude en ander ellende die niet hoort bij een zomer in de Alpen. Plus ik heb een motor en conditie, ik kan wel 500 km fietsen als het moet, maar kan ik het ook bergop??
Op 25 mei de Klimclassic met de eerste echte hoogtemeters, op een nacht BRM400 met de Tecklenburg klim na dan. Tijdens deze BRM mochten wij in het donker rond 0530 uur rond het vriespunt omhoog klauwen…. Perfecte voorbereiding blijkt nu voor de Glandon in de mist en koude en de Galibier exercitie. Tijdens het wachten op de start in Maastricht vloog een klein menneke met een oranje helm en ambities voor La Marmotte mij voorbij; “hé Erik1.0 klimt ook mee vandaag”. Die heb ik dus niet weer gezien die dag, maar gelukkig wist ik dat dat nog wel goed zou komen. Ook Limburgs Mooiste weer gedaan, 250 km over vooral onbekende klimmetjes. De drukte viel op de Oranje Lus mee en door het vele fietsen tot op dat moment vloog ik 180km lang over de heuvels, dit ging echt makkelijk! De volgende 50 km gingen vervolgens in kruiptempo met veel gezeur en gedoe mijnerzijds om de laatste 20 ineens weer normale vermogens te trappen (obv hartslag dan). Kortom: ik wist totaal niet of ik goed genoeg zou zijn voor de Alpen.
In Frankrijk aangekomen dit jaar de tent opgezet op Rencontre du Soleil. Het was nog zomer toen, ik weet het nog als de dag van bijna 2 weken geleden. Omdat het warm was, dronken wij koud bier te vieren dat we weer daar waren waar wij wilden zijn. Voor het wettelijk niet meer mogen rijden snel de startbewijzen voor Vaujany gehaald. 1 van de 2 is niet helemaal gelukt overigens, het laatste wel. Over de Morte, over de Ornon, dood gaan van de kramp op de Pas de la Confession, herstellen richting Sarenne, gewoon dood gaan in de laatste 2 kilometer richting top en het plannen van een vervroegde terugreis tijdens de marteltocht naar Vaujany….. Het was weer een bevestiging dat ik een polderbeuker ben met een misplaatste klimambitie. Het waren niet enkel kranige dames die mij passeerden. Ouden van dagen, e-bikes, kleuters op driewielers, (je) moeders, alles en iedereen vond het nodig mij te kleineren. Hoe ik alsnog zilver heb gehaald is mij een raadsel.
Gelukkig haalde Calimero mij ook in, anders was ik het zeker met jouw tussenconclusie eens als trouwe lezer van dit type getypte verslagen.
Vol frisse moed de maandag gebruikt te werken aan moraal. En hoe kun je dat beter doen dan La Berarde te fietsen. Galibier al letterlijk hoogtepunt kan niet op tegen dit werkelijke hoogtepunt van deze week. Wat een feest was het deze weg weer te mogen befietsen en zelfs weer all the way. Werkelijk alles is hier te vinden gebundeld in een inspanning van pakumbeet 66 kilometer heen en terug vanaf Bourg. Prachtige natuur, haarspeldbochten, steile stukken, overhellende rotspartijen en blokken, idyllische cafétjes en een dame van rond de 30 die zich alleen wanend in deze eenzaamheid waagde aan een verkleedpartij met enkel pluspunten voor de eenzame fietser die toch al de tong achter zich had aanslepen. Heerlijk mens, ze schrok zich kapot en had vlot haar shirt weer aan. Tot op de dag van vandaag vraag ik mij af wat haar werkelijke doel van deze actie was.
Na al dit stijgen weer richting Bourg gedaald en kort een post gedaan hier op het forum. Koud, warm, warm, koud en Kronenbourg is klaarblijkelijk voor schoonvaders (thanks Havana) éénsloksbier Dat dronk dan toch een stuk vlotter ineens, temeer omdat Strava mij vertelde en mijn benen van de dag mij leerden dat ik beter klom dan vorig jaar. Klaarblijkelijk verteerde ik de Vaujany ellende goed en hadden mijn klimmersbenen deze wake up call nodig.
In de rest van de tussenweek alle bekende klimmen gedaan en inderdaad geconstateerd dat ik beter was geworden. Slechts 2 dagen regen overdag gehad, echte regen dan, maar desalniettemin deze dagen wat kort fietswerk kunnen doen (Alpje op en op en neer naar Les2Alpes). Maar of het goed genoeg zou zijn voor Goud tijdens Marmotte, geen idee. Tijdens een nacht een machtig natuurfenomeen meegemaakt. Zware onweer, slagregen en dan in een tentje liggen (prima tent trouwens). Op enig moment een geluid dat aanzwol in kracht en volume, plots schudde de tent 4 seconden alle kanten op, als in het oog van een orkaan even rust, toen nog even heibel in de tent (jaja, heb je um) en stilte…. De tent stond nog en wij gingen weer bomen zagen of schapen tellen, wisten wij veel… De haringen stonden in de ochtend nog net in de grond, grote takken van de boom de plek naast ons waren afgebroken en hingen half aan de boom, maar meer liggend op de grond. Als wij een plek naar rechts hadden gestaan hadden we een klein probleem gehad. Op onze plek, 1 tak afgebroken die voor onze tent lag. Een windhoos was het voorzichtige oordeel van de campingeigenaar. Alleen onze rij, tegen de Alpe D’Huez aangelegen, had schade. Bizar.
Gedurende de week weer wat oude bekenden gesproken, waaronder onze fietsende huisarts Erik1.0. Het is geinig te zien hoe in zo’n week door zijn ploeg en hem toegewerkt wordt naar weer een prestatie. De dag voor La Marmotte een kort gesprek; enige spanning, toch wat twijfel over het weer. Ik had een rotsvast vertrouwen in prima weer, dat werd het ook, maar de ochtend bleef heel koud… Daardoor was het toch lastig wat aan te trekken, mee te nemen, maar vooral ook thuis te laten… Wat opvalt is dat de Denen bezig zijn de koers over te nemen. De cijfers volgens onze Denen zelf, 25% deelnemers Deens. Wat daarbij belangrijk is te noemen, is dat de Deense dames een aanzienlijke boost aan het moraal gaven. Wat ook leuk is, is dat ze letterlijk de hele dag de fiets in de standaard hebben hangen en dat ze poetsen, kijken als doctoren, sleutelen, maar dus niet fietsen. Laat staan bier drinken. Rare jongens, die Denen.
HermanN wist ondertussen nog mee te geven dat koffie drinken en ander oponthoud onderweg niet als excuus voor het niet halen van Goud aangemerkt kon worden. Iets met falen en zo. Dat is best prut voor een notoire excuuszoeker als ondergetekende.
Zondagochtend 05.30 de wekker en koffie gezet. Immers, als dit onderweg niet kan, dan toch zeker vooraf. Dit belachelijke uur ook gekozen omdat om de een of andere reden uw scribent direct achter de kleppers mocht starten. Wat kwark en cruesli en sloten koffie, daarna omkleden en rustig genietend van alle fietsers die dalen richting dorp vanaf de Alpe. Dat alleen vind ik al zo gaaf, het geluid van enkel de fietsen die je hoort, niet de fietsers, zoemend of zoevend van de Alpe. Het was fris, maar het viel me mee. Echt Hollands weer, maar dan zonder de regen gelukkig. Ondertussen zag ik verderop de jongens van Stipbike, met onze forumvriend Erik1.0 in de gelederen, gefilmd worden en vertrekken richting het vak met de kleppers. Voor mij een teken ook maar eens die kant op te gaan. Zoals al gedeeld hier in een eerdere post in zomertenue met armstukken en een hotpack vest. Wel het visgraadhemd vervangen door een craft thermo.
En daar rolden we weer naar de start en daar moest ik toch weer, na een goede nacht slapen (dat doe ik altijd goed), een paar keer met het pootje omhoog territorium afbakenen. Met het eerste jaar van de eerste wereldoorlog als startnummer was ik tot de tanden toe bewapend mijn loopgraaf in de winkelstraat aan het verdedigen tegen aanvallen van de horden wilde Denen en een roedel Zweden. 2 van de Zweden waren edoch welkom in mijn line of defence. Dat waren dan ook geen Zweden, maar door inspanning en fysiek meer Zweedse. Als je begrijpt wat ik bedoel…. Dat bedoel ik inderdaad. Geen gebuk en gestrek van wulpse Belgische dames dit keer, we moesten onszelf vermaken. Het gestress in het startvak en een licht gedrogeerde lokale dame die als olifant in een porseleinkast door het startvak walste op zoek naar haar kartonnen doos voor het verder zetten van haar nacht zorgde voor wat gemor. De gesoigneerde eikels die te laat kwamen en toch vooraan wilden starten zorgden voor een enkele getoucheerde achterderrie en gevloek en verder getier. Voor de rest enkel de ‘wind’ van spanning op wat komen gaat. Het geluid kwam op, het grote inklikken kwam als een orkaan op ons af…. Wat mooi, kippenvel, we mochten los. We gingen los. Het waren gitaren die ik hoorde, helaas een gemiste kans Highway to Hell te draaien, leek mij wel gepast gezien de kilometers die voor ons lagen.
De bochten…… Naar Rochtaillée was het weer lekker staan op de pedalen en inhaken bij de mastodonten van de vlakte. Dit ging lekker en ondanks de koude wind lukte het goed snelheid te maken. De stuwdam ging direct lekker, ik vloeide er tegenop als een golddigger tegen de door haar gewenste artiest. Vorig jaar ging dit al lekker, nu was het een verkeersdrempel en niet meer dan dat. De Glandon naar ‘bocht 2’, Rivier d’Allemond, ging mooi. Hartslag laag kunnen houden en eigen tempo gevonden. Dit tempo houdt wel in dat ik flink aan het inhalen was geslagen. Ik werd links en rechts ingehaald, dat gaf moraal. Na de Rivier ‘bocht’ in het parcours verder met haarspelden down, stijl stukje up en haarspelden richting stuwmeer, allemaal nog lekker op het gemak. Besloten tempo iets te verhogen omdat ik achter werkelijk de mooiste fietsvrouw ooit kwam te fietsen. Een Deense met een figuurtje waard om de inspanning te verhogen. En wat fietsen kon die meid, erg knap en gaaf om te zien hoe zowel de steile helling naar beneden en de overgang naar 14% door haar op het gemak werden gepakt, met flinke snelheden. Erg knap en om meerdere redenen onder de indruk ging ik maar eens een gelletje naar binnen martelen. Ik had besloten ieder uur zo’n gelei te nemen, naast een stuk vast voedsel en sportdrank moest dat voldoende zijn.
Opvallend: geen lekke band gezien op het stuk Bourg tot top Glandon.
Opvallend: winterkleding, inclusief winterbroeken, Gabba lange mouw, muts onder helm en thermo-overschoenen. Niet 1x, nee totaal iets van 10 van die mafferds gespot. Okay, ik weiger nog steeds mijn natuurlijk dons op de benen te verwijderen en in de olie te zetten, maar dit was pas echt the limit.
Vanaf stuwdam nummer 2 in een lekker tempo door geklommen naar de top. Binnen 2 uur bovenop, net geen ‘strava pr’ voor mij, maar wel tevreden. Bizar de laatste kilometers in volle bewolking te pakken, of ‘mist’ zoals iemand eerder opmerkte deze week. Op de top de bidonnetjes gevuld, reepje en gelletjes aangevuld en door. De bevoorrading was uitstekend in mijn ogen, hoewel ik de kwaliteit sportdrank niet al te best vond. Die groene mentholmeuk moeten ze mee kappen.
Het dalen naar ‘bocht 3’ in Saint-Etienne de Cuines ging op het gemak. Ik kan goed dalen, maar de mannen en vrouwen om mij heen hadden veel moeite met de bewolking, natte wegen en de koude. Eigenlijk kwam mij dit wel goed uit, ik vond het ook wat fris en dit sloeg door het dalen wat op de benen, dus de remmen wat extra inknijpen in deze fase vond ik niet heel erg. Beneden weer opgewarmd direct in een groep gaan zitten richting Lacets. Hier werd hard gereden, maar ik kon aanklampen en redelijk op het gemak mij staande houden, zo zittend op mijn fiets. De heuvel direct voor Lacets moest ik vorig jaar nog lossen uit zo’n groep, nu kon ik op het gemak mee. Ik ben dus weer iets beter geworden en dit gaf een machtig gevoel. Ik kan mee met de mannen en vrouwen! Ik heb geen Cadel Evans uitgehangen, hoefde niet. Lang leve de eerder aangehaalde DDD.
De bocht rechtsaf de Telegraphe op ging soepel, de benen waren nog steeds goed en ik koos direct weer eigen tempo. Man wat was ik sterk en kon ik wederom links en rechts ingehaald worden. Dat geeft toch wel een enorm goed gevoel. Ik had ondertussen het idee dat ik tussen onze helden uit het kneuzenvak aan het bollen was, maar niets bleek minder waar, het waren nog steeds startvak 1 en de eerste helden uit vakje 2 en een topper uit vakje 3 die voorbij kwamen. Zonder te stoppen (unicum voor mij) tijdens dit deel en na een foto op de top van de Telegraphe (uur klimtijd, beter dan vorig jaar dus uitstekend voor mij), gedaald naar Valloire. De temperatuur viel me mee hier, dus na een korte stop bij de lokale Etixx voor een diagonaaltje magnesium, gel, kleffe koek, zoute koekjes en snoep, doorgegaan richting top. Vorig jaar ben ik hier compleet naar de kak gegaan, nu kon ik ‘mijn’ tempo vasthouden. Wat een lekker gevoel en ineens begon ik weer in te halen, maar nu wel zoals het bedoeld is. Ik kon zelfs de vorig jaar zo geliefde 32 achter op reserve laten. Kicken.
Via de Plan Lachat bocht even kort cadans vinden voor het steile deel van de klim. Kort onder de top pas de eerste problemen, geen kramp, maar wel een dove of tintelende voet, net zo vervelend. Even kort van de fiets, schoen uit, wat draaien en weer door. Ergens daar kwam een wit La Passion shirt met blauwe ruit erop langs bollen, te laat dacht ik aan een post van Havana dat hij volgens mij zulk een shirt had aangeschaft (en nee, ik heb geen bekende forummer fixatie, ik onthoud gewoon veel nutteloze feitjes + ik vond/vind deze kleding one to remember), was het u waarde heer? De laatste kilometer over de top maakten het voor mij af, Bi-f*-kin-zon-der gaaf is dat. Ik vond zowaar extra benen en ronde dit deel en het deel na de top in dezelfde tijd als de jongeman van Stipbike die eerder die week 3e werd tijdens de Grimpee. Boejaa, hier met dat witte shirt, die oranje helm en die groupies + prominente plekken aan de campingdis. Het kan natuurlijk er ook aan hebben gelegen dat ik niet ben gestopt op de top en vlot doorrolde naar beneden.
De afdaling en de bocht onderaan de Galibier de Lautaret op kan ik kort over zijn. Kicken, wat een kippenvelwerk. De wind stond gunstig dus we knalden als idioten richting het stuwmeer. Ik heb werkelijk nog nooit zo snel 40 km gefietst, volgens Garmin Connect dan. Onderaan de Alpe had ik (dacht ik) 1,5 uur over voor Goud. Dat moest goed komen en na het vullen van de bidonnetjes heb ik deze laatste bocht gepakt en ging het richting 21. Dit ging goed, eigen tempo en wauw wat een aanmoedigingen hier (en bij de rotonde), dat geeft moraal, erg leuk. Naar 20, jongens op het steile kom ik mee, ik word helemaal niet meer ingehaald!! Ondertussen weer de ogen de kost geven, de snelle mannen en vrouwen die hier hun fiets toch moeten parkeren, het menselijk leed, het is een ervaring mee te maken, te meer omdat ik hier 2 jaar terug op dezelfde manier soms lopend omhoog kroop werkelijk. Ik fiets pas 4,5 jaar, dit is mijn derde Marmotte op rij die ik ook nog eens lijk te gaan uitrijden voor de derde keer op rij, wat en ontwikkeling kan een mens doormaken en ook al boven de 39 ondertussen, je kunt nog steeds beter en beter worden.
Naar 19, naar 18, naar 17 en verder………… En boem, bocht 11 toch de man met de kinderhamer. Niet een klap die kapot maakte, maar ineens was het maximaal 8 á 9km per uur of zo iets. Het werd dan toch nog aftellen en voorzichtig ploeteren. Ik heb niet hoeven rusten, maar wat schreeuwde het lichaam hier om. De overgangen van absolute koude naar de hitte op de Alpe maakten mij gek, ik kon de warmte niet meer kwijt, terwijl ik een man van de warmte ben!! Bocht 7 was mijn redding. Drinken, drinken, drinken en kop onder de kraan. En gaan, met nieuw elan en weer wat snelheid er bij richting top. De laatste bochten, de laatste aanmoedigingen van de ondertussen traditioneel aanwezige Nederlandse dames (oa in bocht 5 heel enthousiast en dat hielp mij enorm) geven moraal, het dorp inrijden waar de mensen pseudo geïnteresseerd vooral met eigen verhalen bezig zijn onder het genot van een drankje, het is het allemaal weer waard geweest. Ontspannen rolde ik over de finish, niet helemaal mijn Glandontijd wetende had ik niet een echt goed gevoel of het nu Goud of wederom Zilver zou zijn.
En wat denk je? Op 1 minuut 20 Goud gemist Maar, als dit gevoel dat ik nu voel op die berg, als dat gevoel falen is, dan wil ik nooit weer succesvol zijn.
Bovenop liep ik nog Erik1.0 onder de voet, dat kleine mannetje moet ondertussen eens blokhakken gaan dragen om in de meute op te vallen. Hem vragende naar zijn resultaat was het 10e, ik kon het niet laten enigszins teleurgesteld te reageren. Wat had ik dat menneke (een jaar jonger dan mij
) graag een hoofdpodium gegund, maar wat heeft hij het goed gedaan!Na een welverdiend pilsje, vol trots de zilveren medaille omgedaan en koers gezet naar het dal, naar rencontre du soleil. En ik was al trots, maar als je dan het echte ploeteren ziet, het echte boven willen komen terwijl omkeren slimmer zou zijn, dan weet je nog beter hoe bijzonder dit is, waarom La Marmotte de cyclo is. Daarom, om die gasten, deze omstandigheden en de verhalen die iedereen hier bij heeft.
Tot een volgende keer. Ik ga weer randonneren.
havana
07 jul 2017 07:30
Heerlijk verslag en chapeau voor je prestatie.
Ik droeg dit keer een shirt van Torm. Ik heb wel zo'n shirt als je beschrijft (door @DaPoker een dekbedovertrek genoemd
), maar dat bleef thuis want het is geschikt voor wat hogere temperaturen.
Dat velen zich véél te warm hadden aangekleed was mij ook opvallen. Soms echt op het onverantwoorde af. Zo zag ik iemand met een lange broek, overschoenen en een regenjas de Alpe beklimmen bij 25 graden...
Ik droeg dit keer een shirt van Torm. Ik heb wel zo'n shirt als je beschrijft (door @DaPoker een dekbedovertrek genoemd
), maar dat bleef thuis want het is geschikt voor wat hogere temperaturen.Dat velen zich véél te warm hadden aangekleed was mij ook opvallen. Soms echt op het onverantwoorde af. Zo zag ik iemand met een lange broek, overschoenen en een regenjas de Alpe beklimmen bij 25 graden...
Herman_N
07 jul 2017 08:17
Jammer Theo, gefaald Nee man, goed gedaan en een mooi verhaal. Een opmerking, ik zou nooit voor een hermoshirt gaan. Altijd een normaal ondershirt en losse armstukken. Maar goed, ik heb genoten van je schrijfsel.
Nee man, goed gedaan en een mooi verhaal. Een opmerking, ik zou nooit voor een hermoshirt gaan. Altijd een normaal ondershirt en losse armstukken. Maar goed, ik heb genoten van je schrijfsel.Goedkope startbewijzen voor gran fondo's, bezoek de CycloWorld SHOP
-
herwerdenrijder
- Forum-lid
- Berichten: 357
- Lid geworden op: 19 jul 2012 16:52
Prachtig verslag, chapeau met deze prestatie! 