Een beetje laat nog mijn verslag:
Na 2x de Dolomieten Marathon te hebben gereden tussendoor nu weer eens na 8 jaar La Marmotte. Er zijn mensen die beweren dat de DM zwaarder is dan La Marmotte maar die zijn niet goed wijs volgens mij. De makkelijkste beklimming in LM is toch langer dan de Langste in DM en ook een stuk steiler. Die makkelijkste beklimming noemt men trouwens "Col du Telegraph" maar dat is geen col en is eigenlijk gewoon een farce. We hebben het toch ook niet over "Col de Rivier de Allemont".
Col du Telegraph is gewoon een mogelijkheid wat ze bij de tour directie hebben gevonden om de Col du Galibier (want dat is de enige col waar je in de beklimming van die zogenaamde Telegraphe naar toe kan) meer punten te geven. Als je in Valoire start dan stelt de Galibier namelijk ook veel minder voor, maar als je in bocht 7 start stelt Alpe D'huez ook veel minder voor.
Ik arriveerde donderdag met 2 fietsmaten waarvan er een twijfelde of hij wellicht mee ging fietsen. Hij had in 1984 al een goud gereden, maar twijfelde over zijn conditie, hij had er niet bewust voor getraind. De andere, mijn broer, vind dat deze tocht te zwaar voor hem is maar hij ging mee om op zaterdag vanaf Valoire naar Adh te reiden en een mooie foto en film reportage door mij te laten maken.
Donderdag avond was het echt beestenweer maar vrijdagochtend was het redelijk en hebben we de Alp afgedaald en beklommen. Ik wist voor de eerste bocht ook direct weer waarom deze klim in de Hors Categorie is ingedeeld. Desondanks kan ik één zo een klim vrij goed oprijden en ben boven binnen 1 minuut al weer hersteld.
Zaterdag voor de "Fotosessie" naar Valoire gereden, op een paar plaatsen gestopt om foto's te maken van mijn broer. Vanaf Plan Lachat begon het te regen en door de opstijgende stoom vanaf de weg kreeg dit beetje een spookachtige sfeer.
Boven op ging het over in sneeuw werd dit veel erger en leek het meer een apocalyptisch plaatje:
Dit baarde me ernstig zorgen voor de dag erna want inmiddels waren de weersvoorspelling voor zaterdag en zondag gelijkwaardig. Ik had bij mijn vorige Marmotte in 2009 met moeite de finish gehaald maar dit kwam (weet ik nu) uit een combinatie van verkeerd materiaal (Chinese carbon clinchers met BBU kurk carbon remblokken) en een gevalletje van angst tussen de oren nadat ik in de afdaling van de Glandon een 5 tal valpartijen live voor me had zien gebeuren. Dus hoe zou ik het er in die afdalingen vanaf brengen als er regen en zelfs sneeuw zou vallen?
Zondag werden wij comfortabel naar de start gebracht met da auto door mijn broer.
Ik had 3 paar verschillende handschoenen bij me, een Perfetto met korte mouwen, Nanoflex armstukken maar besloot toch maar in het zomershirt met een superlicht opvouwbaar windjack en handschoenen zonder vingers van start te gaan.
Omdat we wat vroeg waren bleven we nog even zitten en voor ons was waarschijnlijk de nieuwe Belgische hoop bezig zich te prepareren voor de grote dag. Zijn soigneur/biograaf was zijn benen aan het oliën en masseren, ging alle schroeven op de fiets nog eens losdraaien en vastzetten, extra lucht in de banden, de ketting smeren. Zijn veel te kleine helm werd op zijn achterhoofd geplaatst en samen met zijn fan/vriendin werd er een foto rapportage gemaakt voordat er 1 meter was gefietst.
Goed toen deze "ster" klaar was stapten wij ook maar uit en na een sanitaire stop richting startvak. Mijn maat (PC, rijdende als de 26 jaar jongere Daan de Groot) moest naar het laatste startvak en ik naar het 2e. Ik zei tegen hem: ik zie je vanmiddag wel voorbij komen, maar hij was nog niet zo zeker dat hij 20 minuten sneller zou zijn.
Na het gekronkel door Bourg d'Oissans volgde de start en opwarming naar de Glandon en ik had me voorgenomen om echt rustig de Glandon te bedwingen omdat ik daar vorige keer te hard naar boven was gereden. De klim ging relatief heel makkelijk en de temperatuur was in het begin aangenaam. Bij het 2e stuuwmeer kreeg ik het al koud, iets wat me normaal in een klim nooit gebeurd,
Boven op de top was het mistig en heel druk en ondanks mijn bewust langzaam rijden was ik toch sneller boven dan in 2009.
Ik moest mijn bidons bijvullen en wilde een hapje eten maar er was geen doorkomen aan, ik wilde ergens water halen maar dat was bij zo een privé bevoorrading en daar kreeg ik niks. Het duurde even voordat ik de waterpost had gevonden.
Daarna mijn jack aan en afdalen. Die afdaling viel me 100% mee, zoals al door anderen hier gezegd: als je de eerste paar bochten door bent is het allemaal goed te doen. Maar deze keer had ik ook fatsoenlijke remmen dus dat maat ook een verschil. Ondanks dat ik een redelijk middenmoot tempo had werd ik soms ingehaald door mensen die met bijna dubbele snelheid een blinde linker binnenbocht pakten. Iets wat ik nooit zou doen want ik heb 2009 en ook dit jaar ondanks dat het parcours autovrij moet zijn toch nog auto's naar boven zien rijden. Verder in de afdaling werd het remmen voor mij toch een probleem want mijn handen waren zo koud dat ik niet meer goed in de rem kon knijpen. Eenmaal in het dal was gevoelsmatig alles in mijn lichaam verkleumd. Ik heb een lange tijd met mijn armen zitten zwaaien en mijn benen gemasseerd om weer iets op temperatuur te komen.
Ik at, net zoals op de top van de Glandon, een energie reep en begon te rijden door het dal. Het duurde best wel lang voor dat ik weer een beetje de stijfheid uit mijn benen had gereden en het vinden van een goed groepje was ook erg lastig. Velen reden veel te langzaam en als ik werd ingehaald door een groep dan reden die veel te snel. Pas 10km voor de volgende beklimming zat ik in een acceptabel groepje en de rest heb ik eigenlijk alleen of op kop gereden.
Bij het begin van de Galibier (De Telegraph) werd ik ingehaald door iemand die zijn helm achter rop de kop had staan, en ja hoor het was onze toekomstige Belgische superster. Die klim ging ook weer veel beter dan in 2009 en het viel me op dat er al veel Auto's en Italiaanse motoren op het parcours reden. Boven stopte ik voor een plasje en wat eten en ook een whatsapp met mijn locatie naar mijn medereizigers. We hadden afgesproken dit te doen maar van PC zag ik geen enkel teken. (Later bleek dat hij me net op dit moment inhaalde). Ik lag toen nog ongeveer 20 minuten voor op mijn schema voor goud.
Na Valoire gepasseerd te zijn werd ik ingehaald door een lichtblauwe fiets met "Havanna" erop en ik dacht: "daar zijn er niet zoveel van" dus stelde ik me voor en Frank vroeg nog kort aan me hoe het ging. Ik antwoordde "het gaat wel" omdat ik net op dat moment het idee kreeg dat dit stukje eigenlijk makkelijker zou moeten lopen dan mijn gevoel aangaf. Ik stopte maar weer bij de volgende bevoorradingspost en at een banaan, een gel en weer een reep. Havanna was niet meer te zien en voor mij begon hier de martelgang. Mijn vermogensmeter gaf veel lager waarden aan dan normaal en ondanks dat ik dacht dat ik constant had zitten eten liep mijn tank erg snel leeg. Vanaf Plan Lachat kon ik gewoon geen kracht meer zetten met mijn benen maar desondanks had ik niet het gevoel dat ik moe was. Ik ben normaal geen koud weer rijder maar het lijkt dat er door de kou hier niks van wat ik ge-eten had als energie in mijn bloedbaan was gekomen. Die lange beklimmingen trekken toch alle energie uit mijn lichaam en het bijvullen onderweg wil maar niet lukken. Ik kreeg sterk het vermoeden dat ik goud toch echt niet ging halen. Ik beklom de Galibier ook met mijn windjack aan omdat ik mezelf ook niet meer op temperatuur kreeg gereden.
Vlak voor de kaasboerderij kwam ik bijna niet meer vooruit, ik werd door iedereen bijgehaald en besloot te gaan zitten en maar een groot blik cola te drinken, en weer een Gel en een Reep. na 10 minuten stond ik weer op en warempel het leek te hebben geholpen. Mijn snelheid was een paar km/u hoger maar nog altijd lager dan normaliter. Ik vond het nog steeds heel vreemd dat PC me nog niet had ingehaald.
2km voor de top zag ik ineens een Oranje-Zwarte Festka fiets voor me, tja en daar ken ik er ook maar eentje van dus riep ik op Cees. Ook Cees vroeg net als Havanna hoe het ging maar nu antwoordde ik dat ik helemaal leeg was. Cees sprak de wijze woorden, "dan moet je meer eten, maar daar is het nu te laat voor." Ik weet niet of ik meer had kunnen eten maar te laat was het zeker. Ik zag Cees nog tot de top rijden. Waar ik weer stopte.
Inmiddels alg ik 20 minuten achter op schema en door de stop werd dit erger. Ik maakte me weer ernstig zorgen over de kou in de afdaling maar zag dat voor me iemand die blauwe hygiënische latex handschoentjes kreeg aangereikt. Ik vroeg me ook een set en had nu iets van bescherming voor mijn handen.
De eerste paar bochten van de afdaling van de Galibier gingen vrij goed ook vanwege het nieuwe asfalt. In 2009 zat ik hier te stuiteren op mijn fiets. Met wat meer parcourskennis kun je hier veel harder naar beneden. Zonder die kennis zijn sommige bochten een beetje tricky omdat je niet kan zien of ze krapper worden of wijder, en de afgronden zijn vrij diep.
Daarna volgt de afdaling van de Lautaret en dat is een heel ander verhaal. Brede weg, goed zicht, een licht zonnetje, autovrij en je kunt ook nog eens heel ver voor je uit zien of er toch niet een verdwaalde chauffeur naar boven komt. Ik haalde daar bijna iedereen maar zonder veel te trappen. De snelheden wat anderen hier noemen (80-90) haal ik niet ik zit meestal rond de 65 te dalen. Op de noodweg dacht ik nog een ongeluk te zien maar het waren heel veel fietsers die een selfie aan het maken waren voor de waterval.
Onder aan de alp lag ik nog maar een paar minuten achter op mijn schema en als ik even hard naar boven kon rijden als 2 dagen eerder dan zou ik alsnog goud halen. Ik had nog 2 gels en een reep in mijn tassen en nog een volle bidon, dus besloot ik direct door te rijden. Ook nu wist ik voor bocht 21 al dat ik dit toch niet ging halen, en omdat ik nog heel veel tijd over had om zilver te halen ben ik maar op mijn gemak naar boven gereden.
De Gels die ik nog had kon ik niet vinden en de bidon was na enkele bochten leeg. In bocht zeven heb ik mijn hoofd onder de kraan gehouden en wat gedronken maar tempo kwam er niet meer in. En na netto 9:28 reed ik leeg en kapot over de finish.
De gehele ADH klim was mijn fiets aan het tikken zodra ik ging staan, later kwam ik erachter dat mijn snelspanner achter los zat, het is een raadsel hoe dit zo is gekomenr
Volgende keer iets minder zorgen maken over van alles en nog wat en vooraf de wijsheden van Cees in acht nemen.
