Frank VDB
-
hansmulder
- Forum-lid
- Berichten: 67
- Lid geworden op: 29 dec 2006 15:49
nico mattan als vriend , dat is geluk.
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Op de site van het CRVV kwam ik nog een mooie tekst tegen van Rik Vanwalleghem:
In memoriam Frank Vandenbroucke
Tientallen mensen lieten hun emoties de vrije loop in het gedenkboek dat de afgelopen weken ter nagedachtenis van Frank Vandenbroucke in het Centrum Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde werd geopend. VDB was veel meer dan een coureur. Hij was een icoon, een lichtbaken dat veel te vroeg wegdeemsterde en uitdoofde.
Bij de jongeren en tijdens zijn eerste profjaren voedde Vandenbroucke met herhaaldelijke bravourestukjes torenhoge verwachtingen, die door de megafoon van de media tot onrealistische proporties werden opgeblazen. Hij was inderdaad een supertalent. Maar de overrompelende vanzelfsprekendheid waarmee hij de knalprestaties opstapelde, maskeerde zijn fysieke en vooral mentale broosheid. In zijn boek ‘Ik ben God niet’, noemde hij zijn lichaam ‘een fijngevoelig snaarinstrument dat zachtheid en souplesse behoeft’. De Ferrari-motor in hem ontwrichtte zijn kwetsbare carrosserie.
Op 23 lag de wereld aan zijn voeten. Hij schrijft: ‘Ze zetten een kroontje op mijn hoofd en knielden voor mijn troon. Overal waar ik kwam was ik VDB, het supertalent, de jonge god. Hoe lang duurt het dan vooraleer iemand zich als god begint te gedragen?’.
Het was de goddelijke kunstenaar in Vandenbroucke die beroerde en ontroerde. Met zijn artistieke intuïtie, roekeloze improvisatie en jongensachtige branie schiep hij hemelse maar ook verwoestende schoonheid die de massa epateerde. Onbeschroomd, niet gehinderd door aardse beperkingen, etaleerde het godenkind zijn enorme talent. Met huiverende bewondering keek de massa toe hoe hij eeuwigheid creëerde. Hij haatte het pad van de middelmatigheid, had lak aan de omwegen van diplomatie en compromis, stortte zich met ontembare gretigheid in het wielerleven. Zijn ontembare winstdrang schakelde zijn ratio uit. Hij was blind voor de beperkingen die ook hij had, dacht dat hij in alles een godenkind was, ook in zijn vermogen de roem te kunnen dragen. Hij had een afkeer van de middelmaat, was bezeten van het extreme, zocht overal de fast lane op. Hij was een rock ’n rollvedette die leefde op een rollercoaster.
Als Icarus sloeg hij zijn vleugels uit om zo vlug het kon de opperste glorie te bereiken. Hij besefte te laat dat hij met zijn goddelijke krachten ook de demonen in zijn hoofd wekte, dat de gloed van de glorie zijn vleugels zou verbranden. Een dolle tolvlucht richting vergeetput van het noodlot was onvermijdelijk… Het genie woont slechts één etage hoger dan de waanzin. De hoogste toppen van de roem ruilde hij uiteindelijk in voor de diepste spelonken van de mentale aftakeling.
Hij werd een speelbal. De speelbal van de massa, de speelbal van de media, de speelbal van zichzelf. Weer werd het eeuwige verhaal geschreven van de roem die zou leiden tot zelfdestructie. Zijn onwijze beslissing om in 1999 bij de Franse ploeg Cofidis op eigen vleugels te gaan vliegen, was het begin van het einde. Hij schudde het Mapei-keurslijf af dat zijn vulkanische talent in toom had gehouden, om steeds meer vast te stellen dat hij zijn kolkende karakter niet meer onder controle had. Het imago dat hij zelf had helpen te creëren, werd een loodzwaar, moeilijk te dragen kleed. Gerecht en media gunden hem geen rust meer. Tussen zijn honderdduizenden aanbidders loerde het spook van de eenzaamheid. De structuur in zijn leven verdween, escapisme was het antwoord. Uiteindelijk had hij drugs nodig om de verloren onschuld te kunnen dragen. Hij werd een tragisch kind in de kille jungle van de volwassenheid. Van de gretige, onbesuisde rebel die op 19 de wereld wilde veroveren, bleef ten slotte nog slechts een hoopje ellende over. De wanhoop vertaalde zich in twee mislukte zelfmoordpogingen.
Het noodlot, dat ook woonde in tragische figuren als James Dean, Kurt Cobain, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Amy Winehouse of Marco Pantani, bleef hem achtervolgen. Na een tergend kat-en-muisspel van jaren had het hem in Senegal eindelijk te pakken.
Niemand daagt ongestraft de goden uit. Ook Vandenbroucke niet.
(Rik Vanwalleghem, 13 oktober 2009)
In memoriam Frank Vandenbroucke
Tientallen mensen lieten hun emoties de vrije loop in het gedenkboek dat de afgelopen weken ter nagedachtenis van Frank Vandenbroucke in het Centrum Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde werd geopend. VDB was veel meer dan een coureur. Hij was een icoon, een lichtbaken dat veel te vroeg wegdeemsterde en uitdoofde.
Bij de jongeren en tijdens zijn eerste profjaren voedde Vandenbroucke met herhaaldelijke bravourestukjes torenhoge verwachtingen, die door de megafoon van de media tot onrealistische proporties werden opgeblazen. Hij was inderdaad een supertalent. Maar de overrompelende vanzelfsprekendheid waarmee hij de knalprestaties opstapelde, maskeerde zijn fysieke en vooral mentale broosheid. In zijn boek ‘Ik ben God niet’, noemde hij zijn lichaam ‘een fijngevoelig snaarinstrument dat zachtheid en souplesse behoeft’. De Ferrari-motor in hem ontwrichtte zijn kwetsbare carrosserie.
Op 23 lag de wereld aan zijn voeten. Hij schrijft: ‘Ze zetten een kroontje op mijn hoofd en knielden voor mijn troon. Overal waar ik kwam was ik VDB, het supertalent, de jonge god. Hoe lang duurt het dan vooraleer iemand zich als god begint te gedragen?’.
Het was de goddelijke kunstenaar in Vandenbroucke die beroerde en ontroerde. Met zijn artistieke intuïtie, roekeloze improvisatie en jongensachtige branie schiep hij hemelse maar ook verwoestende schoonheid die de massa epateerde. Onbeschroomd, niet gehinderd door aardse beperkingen, etaleerde het godenkind zijn enorme talent. Met huiverende bewondering keek de massa toe hoe hij eeuwigheid creëerde. Hij haatte het pad van de middelmatigheid, had lak aan de omwegen van diplomatie en compromis, stortte zich met ontembare gretigheid in het wielerleven. Zijn ontembare winstdrang schakelde zijn ratio uit. Hij was blind voor de beperkingen die ook hij had, dacht dat hij in alles een godenkind was, ook in zijn vermogen de roem te kunnen dragen. Hij had een afkeer van de middelmaat, was bezeten van het extreme, zocht overal de fast lane op. Hij was een rock ’n rollvedette die leefde op een rollercoaster.
Als Icarus sloeg hij zijn vleugels uit om zo vlug het kon de opperste glorie te bereiken. Hij besefte te laat dat hij met zijn goddelijke krachten ook de demonen in zijn hoofd wekte, dat de gloed van de glorie zijn vleugels zou verbranden. Een dolle tolvlucht richting vergeetput van het noodlot was onvermijdelijk… Het genie woont slechts één etage hoger dan de waanzin. De hoogste toppen van de roem ruilde hij uiteindelijk in voor de diepste spelonken van de mentale aftakeling.
Hij werd een speelbal. De speelbal van de massa, de speelbal van de media, de speelbal van zichzelf. Weer werd het eeuwige verhaal geschreven van de roem die zou leiden tot zelfdestructie. Zijn onwijze beslissing om in 1999 bij de Franse ploeg Cofidis op eigen vleugels te gaan vliegen, was het begin van het einde. Hij schudde het Mapei-keurslijf af dat zijn vulkanische talent in toom had gehouden, om steeds meer vast te stellen dat hij zijn kolkende karakter niet meer onder controle had. Het imago dat hij zelf had helpen te creëren, werd een loodzwaar, moeilijk te dragen kleed. Gerecht en media gunden hem geen rust meer. Tussen zijn honderdduizenden aanbidders loerde het spook van de eenzaamheid. De structuur in zijn leven verdween, escapisme was het antwoord. Uiteindelijk had hij drugs nodig om de verloren onschuld te kunnen dragen. Hij werd een tragisch kind in de kille jungle van de volwassenheid. Van de gretige, onbesuisde rebel die op 19 de wereld wilde veroveren, bleef ten slotte nog slechts een hoopje ellende over. De wanhoop vertaalde zich in twee mislukte zelfmoordpogingen.
Het noodlot, dat ook woonde in tragische figuren als James Dean, Kurt Cobain, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Amy Winehouse of Marco Pantani, bleef hem achtervolgen. Na een tergend kat-en-muisspel van jaren had het hem in Senegal eindelijk te pakken.
Niemand daagt ongestraft de goden uit. Ook Vandenbroucke niet.
(Rik Vanwalleghem, 13 oktober 2009)