Niet normaal idd wat de renners krijgen voorgeschoteld in de Giro. Als je het tempo zag waarmee gisteren de laatste 2km werden afgelegd, dan weet je wel dat ze er helemaal doorheen zaten, 7,5 uur op de fiets is voor een prof echt heel lang. En dan zaten de jongens die voor de tijdslimiet vochten nog 3 kwartier langer op de fiets!! Maar het was wel een kijkspektakel gisteren zeg, ik heb de hele middag aan de buis gekluisterd gezeten.
Ik hoopte 's avonds bij studio sport nog wel een interview te zien met een van de Nederlandse renners (die zich toch behoorlijk hebben laten zien gisteren). Maar klopt het dat de NOS gisteren 0,0 aandacht aan de giro heeft besteed? (ik heb 's middags geen NOS gekeken). Dat zou ik toch wel bijzonder zwak vinden, wel uren aan Roland Garros besteden waar we als Nederlanders helemaal niks presteren, en nou wordt er eens goed gefietst in de Giro, horen we er amper iets van.
Het grote Giro d'Italia 2011 topic
havana
23 mei 2011 12:26
De NOS koopt af en toe wat losse beelden, maar hebben volgens mij geen verslaggevers ter plaatse.
ponsteen
23 mei 2011 14:15
Ze hebben waarschijnlijk een samenvatting getoond. En ik heb ook al een enkel interview gezien. Op nos.nl kun je de SV van rit 14 en 15 zien en interviews met Tankink en Kruijswijk.
Enkele jaren geleden hebben ze uitgelegd waarom ze de Giro niet uitzenden: Berlusconi vraagt er aanzienlijk meer voor dan de organisatoren van de TOUR voor hun rondje vragen. En dat kan de NOS gewoonweg niet meer opbrengen; zeker gezien de toch geringe belangstelling buiten het vaste wielerpubliek. Zolang Eurosport en Canvas de Giro wel uitzendt, vind ik het prima.
Enkele jaren geleden hebben ze uitgelegd waarom ze de Giro niet uitzenden: Berlusconi vraagt er aanzienlijk meer voor dan de organisatoren van de TOUR voor hun rondje vragen. En dat kan de NOS gewoonweg niet meer opbrengen; zeker gezien de toch geringe belangstelling buiten het vaste wielerpubliek. Zolang Eurosport en Canvas de Giro wel uitzendt, vind ik het prima.
Puffdaddy
23 mei 2011 15:59
havana schreef:Hebben jullie het verdere verloop van de Giro bekeken? Want dat is echt van de gekken.
rustdag - klimtijdrit - heuvelrit - 2x bergrit - tijdrit
Behoorlijk straf dus!
Hadden ze maar een beroep moeten kiezen
Bikers are not alone
magoo
23 mei 2011 16:23
ponsteen schreef:Zolang Eurosport en Canvas de Giro wel uitzendt, vind ik het prima.
Natuurlijk, gelukkig hoef ik de live beelden niet te missen. Maar het zijn juist de interviews die het extra leuk maken als er een Nederlander in beeld heeft gereden. Nu heb ik die de afgelopen dagen ook wel gezien op het sportjournaal, maar juist gisteren heb ik niets gezien. Maar gelukkig hebben we het internet nog ja.
Cannondale SuperSix EVO, Sram Red
Scott Addict R1, DA 7900
Cannondale F29 Alloy 2 SLX/XT
Scott Addict R1, DA 7900
Cannondale F29 Alloy 2 SLX/XT
-
eelcoz
Immo schreef:Het zou mij niets verbazen als Contador de 3 grote rondes gaat winnen dit jaar, als hij deze vorm kan behouden.
En als hij mag starten in de Tour....
ever
23 mei 2011 18:57
Ik vond het een aanfluiting zaterdag. Lieten ze interview met Bram Tankink zien en daarna hoorde je: voor het interview met Steven Kruiswijk verwijzen we u naar onze site nos.nl! Die jongen rijdt hartstikke goed, dat kunnen ze toch wel even uitzenden!
ever
23 mei 2011 19:05
Praktijkervaring met de Monte Crostis, door Thijs Zonneveld, verschenen in De Pers:
Er is maar één manier om te weten hoe gevaarlijk en extreem de Giro nu eigenlijk is. Zelf op de fiets stappen.
Op sommige dagen kun je beter niet aan je moeder vertellen wat je gaat doen. Vandaag is zo’n dag. Voor me ligt de Monte Crostis, de berg waar vrijwel alle renners van het Giro-peloton nachtmerries van hebben. Van de beklimming, maar vooral van de afdaling.
Wekenlang hebben ze geprotesteerd. Eerst zachtjes, daarna steeds harder. De dood van Wouter Weylandt was de druppel. De meeste renners (met uitzondering van de Italianen) willen hun leven niet wagen. Ze gaan niet. Basta. En de internationale wielerbond UCI staat aan hun kant. De definitieve beslissing viel vrijdagavond: de Crostis werd uit het parcours geschrapt. Giro-baas Angelo Zomegnan was woest. Hij vond de Crostis van groot belang voor de koers en bestempelde de renners van de niet-Italiaanse ploegen tot lafaards.
Er is maar één manier om te weten wie er nu eigenlijk gelijk heeft. De Crostis op. En af. Met de fiets. En daarna – als ik nog leef – meteen maar door naar de slotklim: de Zoncolan.
Na drie kilometer klimmen kom ik bij een kruispunt. Er staat een feesttent waar de inwoners van het gehucht Tualis zichzelf bedrinken. Ik stop. Eet een banaan. Denk na. Ik heb nog een keuze. Rechtdoor: de Crostis. Rechtsaf: de route van de koers. Het kruispunt hangt vol met spandoeken. Oude spandoeken, die de Giro verwelkomen, maar vooral nieuwe spandoeken. Klootzakken, staat erop. En lafaards. En verraders. Op het asfalt dezelfde woorden. Er is een grote tekening van een baby die in zijn broek poept. Het moet Alberto Contador voorstellen – de Spanjaard die wordt gezien als de kwade genius achter het rennersprotest.
Een man met een walrussnor waggelt naar me toe. Het is nog geen twaalf uur, maar hij heeft al een paar bakkies te veel op. ‘Rechtsaf is voor mietjes!’, brult hij, ‘En rechtdoor is voor echte mannen!’ Hij kijkt er zo boos bij dat ik ter plekke besluit rechtdoor te gaan.
Zeer gevaarlijk
Honderd meter verder hangt een bord met een doodskop. Met de tekst Monte Crostis – zeer gevaarlijk. Fijn. De tien kilometers bergop die volgen zijn een verschrikking. Steil, steiler, steilst. En het wordt nog zwaarder als het asfalt ophoudt. Grind. Zand. Gravel.
Ik heb geen idee hoe lang het duurt voordat ik boven ben. Een eeuw of drie. Minstens. Op de top staan precies drie supporters. Waar ze op wachten weet ik niet, maar dat kan nog wel eens lang gaan duren.
Ik kijk naar beneden. Trek mijn rits dicht. Slik een brok weg. En laat me naar beneden vallen. De weg is anderhalve meter breed. Hooguit. Een vangrail is er niet. Een afgrond wel. Ik durf er niet in te kijken. Het paadje is bezaaid met gaten en steenslag. In de eerste de beste bocht schuift mijn achterwiel bijna weg. Gloeps.
De organisatie is de laatste dagen bezig geweest met het ‘beveiligen’ van de afdaling. Dat houdt in dat er vangnetten en matrassen (300) zijn geplaatst in de gevaarlijkste bochten. Stuurfouten maken in andere bochten kan niet: dan lig je honderd meter lager. Ik snap ineens waarom de lokale bewoners zo boos zijn. Die slapen al een paar dagen op de grond voor niets.
Ik daal zo langzaam mogelijk af en bid dat het niet gaat regenen of sneeuwen. Mijn remmen piepen om hun mama. Ik ben zielsblij dat ik hier niet vanaf hoef in een wedstrijd, met renners, motoren, camera’s en de verplichting om zo snel mogelijk beneden te zijn.
Na een paar kilometer afdalen kom ik op iets wat weer op asfalt lijkt. Dat scheelt een beetje, maar niet veel. De alarmbellen in mijn hoofd stoppen pas met rinkelen als ik de grote weg naar Ovaro bereik.
Vanuit Ovaro loopt de weg rechtdoor de hemel in. Of beter gezegd: de hel. Het monster heet Zoncolan en staat bekend als de zwaarste berg van Europa. Daar is niets aan gelogen. De eerste de beste steile strook slaat mijn benen zo dood als Engels bier.
Ik kraak. Ik vloek. Ik kruip. 7, 8, 9 kilometer per uur. Slingerend. Ik moet uit alle macht trappen om wandelaars in te halen. De weg is zo steil dat mijn voorwiel af en toe los komt van het asfalt.
Eindeloze muur
Ik vraag me af wat de Crostis nu eigenlijk sportief gezien zou hebben toegevoegd aan deze etappe. Alsof tegen een eindeloze muur op fietsen niet zwaar genoeg is. Moet je de renners binnen anderhalf uur twee keer naar de hel sturen om een mooie koers te maken?
Hoe hoger ik kom, hoe meer het naar hel begint te ruiken. Er komt rook uit mijn oren, er ontploft een motor van de RAI, een auto van Vacansoleil komt vast te zitten in een bocht met een stijgingspercentage van ongeveer twintig. Mijn benen huilen.
Ongelofelijk maar waar: zelfs aan de hel komt een einde. Na twee tunnels is er licht. Honderd meter na de finishstreep kots ik een onverteerde banaan in de berm. Een rondemiss kijkt met een vies gezicht naar me.
Een paar uur later komen de renners één voor één boven. Contador wordt uitgefloten. Het kan hem niet schelen. Liever een levende broekpoeper dan een dode held. Hij heeft groot gelijk.
Er is maar één manier om te weten hoe gevaarlijk en extreem de Giro nu eigenlijk is. Zelf op de fiets stappen.
Op sommige dagen kun je beter niet aan je moeder vertellen wat je gaat doen. Vandaag is zo’n dag. Voor me ligt de Monte Crostis, de berg waar vrijwel alle renners van het Giro-peloton nachtmerries van hebben. Van de beklimming, maar vooral van de afdaling.
Wekenlang hebben ze geprotesteerd. Eerst zachtjes, daarna steeds harder. De dood van Wouter Weylandt was de druppel. De meeste renners (met uitzondering van de Italianen) willen hun leven niet wagen. Ze gaan niet. Basta. En de internationale wielerbond UCI staat aan hun kant. De definitieve beslissing viel vrijdagavond: de Crostis werd uit het parcours geschrapt. Giro-baas Angelo Zomegnan was woest. Hij vond de Crostis van groot belang voor de koers en bestempelde de renners van de niet-Italiaanse ploegen tot lafaards.
Er is maar één manier om te weten wie er nu eigenlijk gelijk heeft. De Crostis op. En af. Met de fiets. En daarna – als ik nog leef – meteen maar door naar de slotklim: de Zoncolan.
Na drie kilometer klimmen kom ik bij een kruispunt. Er staat een feesttent waar de inwoners van het gehucht Tualis zichzelf bedrinken. Ik stop. Eet een banaan. Denk na. Ik heb nog een keuze. Rechtdoor: de Crostis. Rechtsaf: de route van de koers. Het kruispunt hangt vol met spandoeken. Oude spandoeken, die de Giro verwelkomen, maar vooral nieuwe spandoeken. Klootzakken, staat erop. En lafaards. En verraders. Op het asfalt dezelfde woorden. Er is een grote tekening van een baby die in zijn broek poept. Het moet Alberto Contador voorstellen – de Spanjaard die wordt gezien als de kwade genius achter het rennersprotest.
Een man met een walrussnor waggelt naar me toe. Het is nog geen twaalf uur, maar hij heeft al een paar bakkies te veel op. ‘Rechtsaf is voor mietjes!’, brult hij, ‘En rechtdoor is voor echte mannen!’ Hij kijkt er zo boos bij dat ik ter plekke besluit rechtdoor te gaan.
Zeer gevaarlijk
Honderd meter verder hangt een bord met een doodskop. Met de tekst Monte Crostis – zeer gevaarlijk. Fijn. De tien kilometers bergop die volgen zijn een verschrikking. Steil, steiler, steilst. En het wordt nog zwaarder als het asfalt ophoudt. Grind. Zand. Gravel.
Ik heb geen idee hoe lang het duurt voordat ik boven ben. Een eeuw of drie. Minstens. Op de top staan precies drie supporters. Waar ze op wachten weet ik niet, maar dat kan nog wel eens lang gaan duren.
Ik kijk naar beneden. Trek mijn rits dicht. Slik een brok weg. En laat me naar beneden vallen. De weg is anderhalve meter breed. Hooguit. Een vangrail is er niet. Een afgrond wel. Ik durf er niet in te kijken. Het paadje is bezaaid met gaten en steenslag. In de eerste de beste bocht schuift mijn achterwiel bijna weg. Gloeps.
De organisatie is de laatste dagen bezig geweest met het ‘beveiligen’ van de afdaling. Dat houdt in dat er vangnetten en matrassen (300) zijn geplaatst in de gevaarlijkste bochten. Stuurfouten maken in andere bochten kan niet: dan lig je honderd meter lager. Ik snap ineens waarom de lokale bewoners zo boos zijn. Die slapen al een paar dagen op de grond voor niets.
Ik daal zo langzaam mogelijk af en bid dat het niet gaat regenen of sneeuwen. Mijn remmen piepen om hun mama. Ik ben zielsblij dat ik hier niet vanaf hoef in een wedstrijd, met renners, motoren, camera’s en de verplichting om zo snel mogelijk beneden te zijn.
Na een paar kilometer afdalen kom ik op iets wat weer op asfalt lijkt. Dat scheelt een beetje, maar niet veel. De alarmbellen in mijn hoofd stoppen pas met rinkelen als ik de grote weg naar Ovaro bereik.
Vanuit Ovaro loopt de weg rechtdoor de hemel in. Of beter gezegd: de hel. Het monster heet Zoncolan en staat bekend als de zwaarste berg van Europa. Daar is niets aan gelogen. De eerste de beste steile strook slaat mijn benen zo dood als Engels bier.
Ik kraak. Ik vloek. Ik kruip. 7, 8, 9 kilometer per uur. Slingerend. Ik moet uit alle macht trappen om wandelaars in te halen. De weg is zo steil dat mijn voorwiel af en toe los komt van het asfalt.
Eindeloze muur
Ik vraag me af wat de Crostis nu eigenlijk sportief gezien zou hebben toegevoegd aan deze etappe. Alsof tegen een eindeloze muur op fietsen niet zwaar genoeg is. Moet je de renners binnen anderhalf uur twee keer naar de hel sturen om een mooie koers te maken?
Hoe hoger ik kom, hoe meer het naar hel begint te ruiken. Er komt rook uit mijn oren, er ontploft een motor van de RAI, een auto van Vacansoleil komt vast te zitten in een bocht met een stijgingspercentage van ongeveer twintig. Mijn benen huilen.
Ongelofelijk maar waar: zelfs aan de hel komt een einde. Na twee tunnels is er licht. Honderd meter na de finishstreep kots ik een onverteerde banaan in de berm. Een rondemiss kijkt met een vies gezicht naar me.
Een paar uur later komen de renners één voor één boven. Contador wordt uitgefloten. Het kan hem niet schelen. Liever een levende broekpoeper dan een dode held. Hij heeft groot gelijk.
-
eelcoz
ever schreef:Ik vond het een aanfluiting zaterdag. Lieten ze interview met Bram Tankink zien en daarna hoorde je: voor het interview met Steven Kruiswijk verwijzen we u naar onze site nos.nl! Die jongen rijdt hartstikke goed, dat kunnen ze toch wel even uitzenden!
Nee joh, Roda JC - ADO Den Haag is veel belangrijker. Dat begrijp je toch wel?;)