deboefvanparma
08 dec 2009 21:54
(slot)
Vanaf die dag veranderde mijn leven.
Nog binnen een week had ik een vonkel nieuwe rode Koga Roadrunner aangeschaft met een echte Shimano derailleur, inclusief een reetklievend zadel en toe-clipspedalen.
De turquoise Superia werd direct kalt gestellt.
Al ras kwamen de fietsbroeken, fietsshirtjes (met achterzakken), winterkleding, herfstkleding, regenkleding, tropenkleding, de handgemaakte Italiaanse wielrenschoentjes van Siciliaans schapenbillenleer van het merk Corleone, een winkelvoorraad aan exclusieve handschoentjes en nog veel meer nodige, maar vooral onnodige zaken, het pand binnen gegutst.
Een gesprek kon alleen nog boeien als het over fietsen ging. Mocht het daar onverhoopt niet overgaan, dan was ik altijd wel dominant genoeg om het toch om te buigen naar....., juist.
Iedere vorm van vrije tijd werd teruggebracht tot fietstijd. Ik zag de FM veel vaker dan m’n moeder. ‘Kijk je uit jongen met dat fietsen, zo gevaarlijk‘.
Vakanties werden rondom het fietsen gebouwd en gepland, weekends stonden in het teken van fietsen: alleen, met vrouw, met vrienden, met clubs, met vreemden. Je doet het opeens met iedereen! Je meldt je aan bij een club waar men bijnamen heeft als De Bunzing. Je gaat naar fietsbeurzen in binnen- en buitenland. Je koopt je suf aan boeken waar het woord fiets in voorkomt, tijdschriften en testrapporten in welke taal dan ook. Krabbé lees je om de twee jaar. Je stopt een fortuin in reizen en overnachtingen om om 6.00 uur des ochtends, bibberend van de kou, in een berggehucht met nog 4.000 anderen bij een dungetrokken streepje over de weg te staan. Als je op deze aardkloot een stad, plaats of dorp binnen komt, ook al is het in Taiwan, Zuid-Afrika of nog erger, ten noorden van de Afsluitdijk, je gaat eerst de fietsenwinkel zoeken en je schaft iets nutteloos aan waarvan je denkt dat je dit nergens anders kunt kopen.
De volgende fase is Het Syndroom van Materiaal: het nieuwste van het nieuwste kan niet nieuw genoeg zijn. M.a.w. voor dat er een carbonfiets was, je raadt het al, had ik hem al! Of de keerzijde van een early adepter: een garage vol met Kilo Utrecht Tango wielen. Mavic heeft mij arm gehouden.
En met Ruud? Met Ruud heb ik iedere berg van enige importantie in Europa beklommen. Vaak alleen zeg ik er dan bij en moest ik boven heel lang op hem wachten. Hij beweert overigens het tegendeel. Vergeleken met onze afdalingen van de Croix de Fer of welke berg dan ook zijn de attracties in Disneyland bejaardentochtjes. Als eerste beneden zijn, dat telt pas. Ruud is een vinkofiel. Bergen worden beklommen om afgevinkt te worden in een speciaal boekje, met een speciaal potlood, aangevuld met relevante data. Na het avondeten nam hij zijn boekje en ging orgastisch vinken. Geruime tijd heeft hij aan een chronische vinkstress geleden, met als gevolg dat er nog maar weinig te vinken valt. Ik kan er boeken over schrijven
Anderhalf jaar geleden nog maar weer eens een fiets gekocht voor een prijs waar je al een Fiat Cinquecento met mistlampen en go-faster-strepen voor kan bemachtigen. Nog gedacht aan de goedkopere versie, maar m’n vrouw keek me aan en schudde het ervaren hoofd: ‘Koop ‘m nu maar‘ De aanschaf bracht een sleurpend geluid teweeg op mijn bankrekening.
De fiets: de ultime ontmoetingsplek
klimgeit
