SKITS Monstertijdrit 2008
Wederom leuk verslag. Wie volgt, of hebben we alle forumleden die deelnamen nu gehad?
Leuk om al die verslagen en ervaringen te lezen, ben ook benieuwd naar de uitslagen!
Zo zazu, wat een monsterlijk verslag, alleen dat al zou je een plek bij de top tien rechtvaardigen. Maar je eindtijd is ook monsterlijk snel, dat wordt volgend jaar zeker een nieuwe Canyon, en dan op naar die drie uur barierre! Mits het weer (wind) natuurlijk een beetje redelijk blijft......
@wolvy: maar zo gek als op het NK in texel was de wind gelukkig nog niet!
Ben nu al van plan om me volgend jaar specifieker op de MTR voor te bereiden. Ik denk dat er (naast gruwelijk hard trainen) veel winst te behalen valt uit de mate van concentratie die je gedurende 3 uur op kunt brengen. Het mentale aspect van tijdrijden, vooral tijdens de mtr, zou nog wel eens een paar minuten winst op kunnen leveren.... Met andere woorden, hoe diep kun je gaan als je jezelf streng je eigen wil oplegt: concentratie, focus, visualisatie, het niet-afdwalen-van-je-gedachten-maar druk houden op die benen.
Zo zazu, wat een monsterlijk verslag, alleen dat al zou je een plek bij de top tien rechtvaardigen. Maar je eindtijd is ook monsterlijk snel, dat wordt volgend jaar zeker een nieuwe Canyon, en dan op naar die drie uur barierre! Mits het weer (wind) natuurlijk een beetje redelijk blijft......
@wolvy: maar zo gek als op het NK in texel was de wind gelukkig nog niet!
Ben nu al van plan om me volgend jaar specifieker op de MTR voor te bereiden. Ik denk dat er (naast gruwelijk hard trainen) veel winst te behalen valt uit de mate van concentratie die je gedurende 3 uur op kunt brengen. Het mentale aspect van tijdrijden, vooral tijdens de mtr, zou nog wel eens een paar minuten winst op kunnen leveren.... Met andere woorden, hoe diep kun je gaan als je jezelf streng je eigen wil oplegt: concentratie, focus, visualisatie, het niet-afdwalen-van-je-gedachten-maar druk houden op die benen.
Hoewel ik een enthoussiast deelnemer ben van de MTR is de uitslag verwerking toch een kleine aanfluiting: na een week is er een voorlopige uitslag. Maar goed, we zullen zien wanneer de echte komt.
Ze hebben in eerste instantie 40,8 km ge communiceerd per rondje. Dat is ook wat m'n vriendin constateerde na invoer van het rondje in haar Garmin. Dus dat lijkt me niet het grootste bezwaar. Maar goed, ik heb de WC van SKITS al wat input gegeven, het is vast niet erg als ze dat ook van andere kanalen krijgen. 
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Inmiddels staat de definitieve uitslag op de skits site. Mijn rondjes zijn als volgt geklokt:
1e ronde: 1.10.08
2e ronde: 1.09.53
3e ronde: 1.06.35
Tijd: 3.26.26
Gemiddelde snelheid: 35,7km/u
Nu de foto's nog. Ik heb er al genoeg uit allerlei toertochten maar een mooie tijdrit foto ontbreekt nog.
1e ronde: 1.10.08
2e ronde: 1.09.53
3e ronde: 1.06.35
Tijd: 3.26.26
Gemiddelde snelheid: 35,7km/u
Nu de foto's nog. Ik heb er al genoeg uit allerlei toertochten maar een mooie tijdrit foto ontbreekt nog.
prachtig verslag van de winnaar steven sloof.
klik hier
gepasted:
Een monsterlijke tijdrit
Steven Sloof
Al lang geleden had ik het er met Florian over dat het toch jammer is dat er geen langere
tijdritten georganiseerd worden; volgens hem zou een groep atleten, die onvoldoende tot
hun recht komen bij de kortere afstanden waar meer explosiviteit nodig is, dan wel uit de
verf komen. Een lange tijdrit, kortom, voor de diesels onder ons, een evenement waar
tijdrijders, triathleten en hard-core cyclorijders hun krachten kunnen meten, mooi zou dat
zijn! Ware het niet dat al tijden zon evenement bestaat: de MTR ofwel de monstertijdrit
(geniale naam) georganiseerd door de Amsterdamse schaatsclub SKITS. Een tijdrit met drie
ronden van 41 km, dus in totaal 123 km !! Hier moest ik een keer aan deelnemen, ..dit jaar
was het zover!
Dat ik een zeer zware inspanning ging verrichten 6 dagen voor het NCK in Hoogezand was
niet ideaal, maar een voor mij geslaagde Dolomieten marathon eerder dit jaar gaf mij de
(over)moed om het allemaal klaar te spelen.
De sfeer is gemoedelijk in een aanvankelijk mistig Almere-buiten. We krijgen instructies over
de route; er moet meermalen een N-weg overgestoken worden, geen prettig vooruitzicht
maar het bleek gelukkig allemaal wel mee te vallen. Er is een sterk deelnemersveld komen
opdagen waarvan mij vooral de naam Bas Canoy opvalt.
Ditmaal geen driftig gezoem van Tacx apparaten, je hoeft immers toch niet volle bak weg.
Doseren is het sleutelwoord, lange discussies hebben we gevoerd over de hartslag waarmee
gereden moest worden, ..5,10 of 15 slagen onder omslagpunt? Hoeveel te drinken, hoeveel
gram koolhydraten en in welke vorm en wanneer, ..allemaal zaken waarmee in een korte
tijdrit geen rekening gehouden hoeft te worden maar die nu van essentieel belang zijn.
Het reglement stelt dat er per ronde geravitailleerd mag worden. Gelukkig maar want een P3
helemaal volgehangen met bidons is geen gezicht. Ik kon het nu beperken tot één 750ml
bidon vloeibare sportvoeding achter het zadel en één bontrager aerobidon gevuld met water
op de onderbuis. Verzorger André zou mij iedere ronde een verse 750 ml bidon aanreiken.
Om de twee minuten vertrekt er inmiddels een renner, vergezeld door een bleek zonnetje
dat door de mist probeert heen te breken. Ik werk nog maar een stuk rijstevlaai naar binnen
want ik start pas over een uur.
Ik neem mijn tactiek geestelijk nog es door, hoe ga ik het aanpakken? Een enorme duur
conditie, daar moet ik het niet van hebben, het gros van mijn trainingen duurt niet langer
dan anderhalf uur, ik zal in een jaar niet veel meer dan 6 a 7 duizend kilometer rijden. Maar
bijna al mijn trainingen zijn super intensieve intervaltrainingen gericht op het vergroten van
de aerobobe en anaerobe motor, niet zonder gevolg, een tempo van tegen de 50 km/u
enkele kilometers is geen probleem. Daar ligt dus mijn kracht, als ik 40-43 km/u rij hoef ik
mij (gevoelsmatig) niet erg in te spannen, ik heb veel snelheidsreserve. Dus, comfortabel
tempo zoeken, hartslag checken, cruise control erop, diep en aerodynamisch blijven zitten,
vocht en voeding blijven toedienen en hopen dat de man met de hamer wegblijft.
Zo probeer ik dan ook te starten, KOMAAN STEVEN, ONDER DE DRIE UUR JONG, rustig
blijven en inhouden maar dat valt nog niet mee.
De benen willen telkens maar sneller en ik moet mijzelf dwingen rustig te rijden, als de
aandacht even elders is rij ik alweer tegen mijn omslagpunt aan.
Uiteindelijk kom ik halverwege de eerste ronde in een goed ritme en zie het eerste stipje in
de verte een tijdrijder worden die ik langzaam maar zeker inhaal. De relatieve
snelheidsverschillen zijn echter klein in een monstertijdrit met zon sterk veld merk ik en het
kan een valkuil zijn als je jezelf dan forceert. Ik voel mij goed en een competitiedrang komt
opzetten, ..wat was ook al weer het parcoursrecord?, ..3.47 schiet mij te binnen,.. mmm,
klopt dat wel?
Voor ik startte hoorde ik dat er een snelle ronde gereden was, ..er werd iets van 57
geroepen. En nu zit ik op mijn klokje te turen en schat dat ik eerder 58 of 59 ga rijden.
Dit prikkelt mij en onbezonnen ga ik versnellen, de laatste kilometers van de eerste ronde rij
ik 44-45 km/u omdat ik de snelste ronde wil rijden!, gekkenwerk zeg ik herhaaldelijk maar
doe het toch. Ik steek de N-weg over, zie het groepje bij de finish, 57.30 hoor ik roepen,
submissie geslaagd en de tweede ronde begint.
De voedingsbidon is bijna leeg zoals gepland en snelheid is nu hoger dan op de zelfde plek in
de eerste ronde, ..verbeeld ik mij het of waait het nu harder? Boven op het viaduct pak ik de
fles voeding aan, alles gaat op rolletjes, naar beneden gaat het windje mee tegen de 50 en
lang hou ik een hoog tempo vast, het is ontegenzeggelijk harder gaan waaien,..nu profiteren.
55 km gereden en geen centje pijn,. super voel ik me en beeld mij een glorieuze afloop
in,...de hartslag is wel hoger dan gepland maar zo vlot met het windje mee kan dat de pret
niet drukken.
Maar twee haakse bochten en 10 km later is de euforie weg, de wind is tegen, het asfalt is
slecht, het zadel is hard en de benen vinden dat het nu wel welletjes is maar ik heb nog 60
km te gaan en ik besef het,..mijn monstertijdrit is begonnen. Cadance houden is nu de kunst,
ik zoek een hogere trapfrequentie dan weer een zwaardere maar het maakt allemaal geen
zier uit, het doet pijn. Maar ik bijt vast op het getal dat ik een ronde ervoor spelenderwijs op
mijn tellertje toverde.
De weg buigt nu langzaam richting N-weg, en ik ga mijn makker Wieger inhalen. Haast heb
ik de moed niet, gedachten als; wat een stevig tempo heeft die knaap, waarom blijf ik er
niet lekker achter hangen, welk nummer heeft hij nu op zn i-pod, e.t.c. schieten door mij
heen.
Ondanks mijn gedachten die onrustig zijn en overal heen schieten doet het organisme keurig
wat het moet doen, rustig haal ik hem in en even later voltooi ik de tweede ronde; 1.54 !!
Ik laat de informatie op mij inwerken, tweede ronde even snel als de eerste, de eerste helft
van de tweede ronde heb ik flink gas gegeven dus dat verdoezelt het onmiskenbare verval in
de tweede helft,..ik zit er doorheen.
Opeens weet ik weer haarscherp dat het parcours record 2.57 is en put reuzemoed uit het
besef dat ik het wel ongelofelijk moet verprutsen om niet harder dan dat te rijden, kom op
Sloof, nog maar één rondje!
Ik probeer mijn fles op te drinken maar het staat mij tegen en krijg hem niet leeg eer ik bij
het viaduct ben. Ik gooi het ding in de berm en wil de nieuwe fles aanpakken maar daar staat
André met EEN TAS,
IK WIL GEEN TAS MAAR EEN BIDON. (we hadden wel degelijk afgesproken dat hij de laatste
ronde met een tas klaar zou staan die zowel een voedingsbidon als een waterbidon zou
bevatten, maar op dat moment was ik niet zo helder meer en kon maar één scenario aan;
een bidon aanpakken. Eenvoudigweg de tas aanpakken om de voedingbidon eruit te halen
en de rest in de berm te flikkeren was geen optie).
Ik verminder snelheid en schreeuw; BIDON, WAAR IS DE BIDON !!??
Een verbijsterde André die ik inmiddels gepasseerd ben bedenkt zich niet, hij haalt de bidon
uit de tas en zet met een indrukwekkende sprint de achtervolging in. Als een volleerd
estafetteloper knalt hij de bidon in mijn uitgestoken hand en ik ben weer in de race.
Het verdere verloop van die laatste ronde staat mij op moment van schrijven niet meer erg
helder bij. Wel herinner ik mij dat ik vreselijke pijnen in het zitvlak moest verduren en in de
periferie van mijn waarneming steeds wit licht meende te zien. De laatste kilometers is
Gaulist Bas Canoy ingehaald maar ik kon daar op dat moment geen enkele voldoening aan
ontlenen. (de arme kerel zat daar ook steenkapot). Ik kan nog versnellen pakweg de laatste
kilometer naar de finish en kom als een zombie zonder enig gevoel maar met een volle
bidon( ik heb slechts enkele muizenslokjes tot mij kunnen nemen) over de finish.
Het gevoel kwam enkele minuten erna pas terug, al uitfietsende (bedankt Auke voor de tip;
ga vooral niet afstappen na de finish maar blijf zeker rustig 10 minuten doorfietsen, anders
verstijf je totaal en word je een immobiele plank) kreeg ik het sterke gevoel dat ik wel kon
janken, een paar snikken kon ik zelfs niet onderdrukken.
Maar ach, de pijn is maar even en de glorie duurt wat langer; snelste man van de dag met
een nieuw parcoursrecord 2.52.34 voor Chiel de Nijs (2.58) en Jan Cohen (3.01), ..
Of het is zoals ze in Grunn zeggen;
kon minder.
klik hier
gepasted:
Een monsterlijke tijdrit
Steven Sloof
Al lang geleden had ik het er met Florian over dat het toch jammer is dat er geen langere
tijdritten georganiseerd worden; volgens hem zou een groep atleten, die onvoldoende tot
hun recht komen bij de kortere afstanden waar meer explosiviteit nodig is, dan wel uit de
verf komen. Een lange tijdrit, kortom, voor de diesels onder ons, een evenement waar
tijdrijders, triathleten en hard-core cyclorijders hun krachten kunnen meten, mooi zou dat
zijn! Ware het niet dat al tijden zon evenement bestaat: de MTR ofwel de monstertijdrit
(geniale naam) georganiseerd door de Amsterdamse schaatsclub SKITS. Een tijdrit met drie
ronden van 41 km, dus in totaal 123 km !! Hier moest ik een keer aan deelnemen, ..dit jaar
was het zover!
Dat ik een zeer zware inspanning ging verrichten 6 dagen voor het NCK in Hoogezand was
niet ideaal, maar een voor mij geslaagde Dolomieten marathon eerder dit jaar gaf mij de
(over)moed om het allemaal klaar te spelen.
De sfeer is gemoedelijk in een aanvankelijk mistig Almere-buiten. We krijgen instructies over
de route; er moet meermalen een N-weg overgestoken worden, geen prettig vooruitzicht
maar het bleek gelukkig allemaal wel mee te vallen. Er is een sterk deelnemersveld komen
opdagen waarvan mij vooral de naam Bas Canoy opvalt.
Ditmaal geen driftig gezoem van Tacx apparaten, je hoeft immers toch niet volle bak weg.
Doseren is het sleutelwoord, lange discussies hebben we gevoerd over de hartslag waarmee
gereden moest worden, ..5,10 of 15 slagen onder omslagpunt? Hoeveel te drinken, hoeveel
gram koolhydraten en in welke vorm en wanneer, ..allemaal zaken waarmee in een korte
tijdrit geen rekening gehouden hoeft te worden maar die nu van essentieel belang zijn.
Het reglement stelt dat er per ronde geravitailleerd mag worden. Gelukkig maar want een P3
helemaal volgehangen met bidons is geen gezicht. Ik kon het nu beperken tot één 750ml
bidon vloeibare sportvoeding achter het zadel en één bontrager aerobidon gevuld met water
op de onderbuis. Verzorger André zou mij iedere ronde een verse 750 ml bidon aanreiken.
Om de twee minuten vertrekt er inmiddels een renner, vergezeld door een bleek zonnetje
dat door de mist probeert heen te breken. Ik werk nog maar een stuk rijstevlaai naar binnen
want ik start pas over een uur.
Ik neem mijn tactiek geestelijk nog es door, hoe ga ik het aanpakken? Een enorme duur
conditie, daar moet ik het niet van hebben, het gros van mijn trainingen duurt niet langer
dan anderhalf uur, ik zal in een jaar niet veel meer dan 6 a 7 duizend kilometer rijden. Maar
bijna al mijn trainingen zijn super intensieve intervaltrainingen gericht op het vergroten van
de aerobobe en anaerobe motor, niet zonder gevolg, een tempo van tegen de 50 km/u
enkele kilometers is geen probleem. Daar ligt dus mijn kracht, als ik 40-43 km/u rij hoef ik
mij (gevoelsmatig) niet erg in te spannen, ik heb veel snelheidsreserve. Dus, comfortabel
tempo zoeken, hartslag checken, cruise control erop, diep en aerodynamisch blijven zitten,
vocht en voeding blijven toedienen en hopen dat de man met de hamer wegblijft.
Zo probeer ik dan ook te starten, KOMAAN STEVEN, ONDER DE DRIE UUR JONG, rustig
blijven en inhouden maar dat valt nog niet mee.
De benen willen telkens maar sneller en ik moet mijzelf dwingen rustig te rijden, als de
aandacht even elders is rij ik alweer tegen mijn omslagpunt aan.
Uiteindelijk kom ik halverwege de eerste ronde in een goed ritme en zie het eerste stipje in
de verte een tijdrijder worden die ik langzaam maar zeker inhaal. De relatieve
snelheidsverschillen zijn echter klein in een monstertijdrit met zon sterk veld merk ik en het
kan een valkuil zijn als je jezelf dan forceert. Ik voel mij goed en een competitiedrang komt
opzetten, ..wat was ook al weer het parcoursrecord?, ..3.47 schiet mij te binnen,.. mmm,
klopt dat wel?
Voor ik startte hoorde ik dat er een snelle ronde gereden was, ..er werd iets van 57
geroepen. En nu zit ik op mijn klokje te turen en schat dat ik eerder 58 of 59 ga rijden.
Dit prikkelt mij en onbezonnen ga ik versnellen, de laatste kilometers van de eerste ronde rij
ik 44-45 km/u omdat ik de snelste ronde wil rijden!, gekkenwerk zeg ik herhaaldelijk maar
doe het toch. Ik steek de N-weg over, zie het groepje bij de finish, 57.30 hoor ik roepen,
submissie geslaagd en de tweede ronde begint.
De voedingsbidon is bijna leeg zoals gepland en snelheid is nu hoger dan op de zelfde plek in
de eerste ronde, ..verbeeld ik mij het of waait het nu harder? Boven op het viaduct pak ik de
fles voeding aan, alles gaat op rolletjes, naar beneden gaat het windje mee tegen de 50 en
lang hou ik een hoog tempo vast, het is ontegenzeggelijk harder gaan waaien,..nu profiteren.
55 km gereden en geen centje pijn,. super voel ik me en beeld mij een glorieuze afloop
in,...de hartslag is wel hoger dan gepland maar zo vlot met het windje mee kan dat de pret
niet drukken.
Maar twee haakse bochten en 10 km later is de euforie weg, de wind is tegen, het asfalt is
slecht, het zadel is hard en de benen vinden dat het nu wel welletjes is maar ik heb nog 60
km te gaan en ik besef het,..mijn monstertijdrit is begonnen. Cadance houden is nu de kunst,
ik zoek een hogere trapfrequentie dan weer een zwaardere maar het maakt allemaal geen
zier uit, het doet pijn. Maar ik bijt vast op het getal dat ik een ronde ervoor spelenderwijs op
mijn tellertje toverde.
De weg buigt nu langzaam richting N-weg, en ik ga mijn makker Wieger inhalen. Haast heb
ik de moed niet, gedachten als; wat een stevig tempo heeft die knaap, waarom blijf ik er
niet lekker achter hangen, welk nummer heeft hij nu op zn i-pod, e.t.c. schieten door mij
heen.
Ondanks mijn gedachten die onrustig zijn en overal heen schieten doet het organisme keurig
wat het moet doen, rustig haal ik hem in en even later voltooi ik de tweede ronde; 1.54 !!
Ik laat de informatie op mij inwerken, tweede ronde even snel als de eerste, de eerste helft
van de tweede ronde heb ik flink gas gegeven dus dat verdoezelt het onmiskenbare verval in
de tweede helft,..ik zit er doorheen.
Opeens weet ik weer haarscherp dat het parcours record 2.57 is en put reuzemoed uit het
besef dat ik het wel ongelofelijk moet verprutsen om niet harder dan dat te rijden, kom op
Sloof, nog maar één rondje!
Ik probeer mijn fles op te drinken maar het staat mij tegen en krijg hem niet leeg eer ik bij
het viaduct ben. Ik gooi het ding in de berm en wil de nieuwe fles aanpakken maar daar staat
André met EEN TAS,
IK WIL GEEN TAS MAAR EEN BIDON. (we hadden wel degelijk afgesproken dat hij de laatste
ronde met een tas klaar zou staan die zowel een voedingsbidon als een waterbidon zou
bevatten, maar op dat moment was ik niet zo helder meer en kon maar één scenario aan;
een bidon aanpakken. Eenvoudigweg de tas aanpakken om de voedingbidon eruit te halen
en de rest in de berm te flikkeren was geen optie).
Ik verminder snelheid en schreeuw; BIDON, WAAR IS DE BIDON !!??
Een verbijsterde André die ik inmiddels gepasseerd ben bedenkt zich niet, hij haalt de bidon
uit de tas en zet met een indrukwekkende sprint de achtervolging in. Als een volleerd
estafetteloper knalt hij de bidon in mijn uitgestoken hand en ik ben weer in de race.
Het verdere verloop van die laatste ronde staat mij op moment van schrijven niet meer erg
helder bij. Wel herinner ik mij dat ik vreselijke pijnen in het zitvlak moest verduren en in de
periferie van mijn waarneming steeds wit licht meende te zien. De laatste kilometers is
Gaulist Bas Canoy ingehaald maar ik kon daar op dat moment geen enkele voldoening aan
ontlenen. (de arme kerel zat daar ook steenkapot). Ik kan nog versnellen pakweg de laatste
kilometer naar de finish en kom als een zombie zonder enig gevoel maar met een volle
bidon( ik heb slechts enkele muizenslokjes tot mij kunnen nemen) over de finish.
Het gevoel kwam enkele minuten erna pas terug, al uitfietsende (bedankt Auke voor de tip;
ga vooral niet afstappen na de finish maar blijf zeker rustig 10 minuten doorfietsen, anders
verstijf je totaal en word je een immobiele plank) kreeg ik het sterke gevoel dat ik wel kon
janken, een paar snikken kon ik zelfs niet onderdrukken.
Maar ach, de pijn is maar even en de glorie duurt wat langer; snelste man van de dag met
een nieuw parcoursrecord 2.52.34 voor Chiel de Nijs (2.58) en Jan Cohen (3.01), ..
Of het is zoals ze in Grunn zeggen;
kon minder.
bartv
08 dec 2008 16:15
Leuk verslag. Dit stuk vindt ik wel opvallend:
"Een enorme duur conditie, daar moet ik het niet van hebben, het gros van mijn trainingen duurt niet langer dan anderhalf uur, ik zal in een jaar niet veel meer dan 6 a 7 duizend kilometer rijden. Maar bijna al mijn trainingen zijn super intensieve intervaltrainingen gericht op het vergroten van
de aerobobe en anaerobe motor"
"Een enorme duur conditie, daar moet ik het niet van hebben, het gros van mijn trainingen duurt niet langer dan anderhalf uur, ik zal in een jaar niet veel meer dan 6 a 7 duizend kilometer rijden. Maar bijna al mijn trainingen zijn super intensieve intervaltrainingen gericht op het vergroten van
de aerobobe en anaerobe motor"
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Ja, zeker opvallend. Dit was toch bij uitstek een tijdrit voor mensen met duurvermogen. Zo zie ik dat dan tenminste. Overigens niet gehinderd door al te veel kennis van zaken op het gebied van trainingsvormen....
De foto's die nog zouden verschijnen heb ik helaas nooit meer gezien. Wel jammer. Een mooie tijdrit foto zou wel een leuke toevoeging zijn voor mijn verzameling. Ik zal toch Skits eens een mailtje sturen. Misschien liggen ze nog ergens in het digitale archief.
De foto's die nog zouden verschijnen heb ik helaas nooit meer gezien. Wel jammer. Een mooie tijdrit foto zou wel een leuke toevoeging zijn voor mijn verzameling. Ik zal toch Skits eens een mailtje sturen. Misschien liggen ze nog ergens in het digitale archief.
Ik heb de gewraakte passage ook met lichte verbazing gelezen. Maar goed, hij suggereert dat hij op 'het gemak' die 43 km/u trapt. Laten we het op talent houden. Bij mij - maar ongetwijfeld vele anderen met mij - ligt de tong met een dergelijke snelheid behoorlijk op de grond na enige tijd. En dat is rúím voordat er drie uur verstreken zijn.
[quote="Corniel"]Ik heb de gewraakte passage ook met lichte verbazing gelezen. Maar goed, hij suggereert dat hij op 'het gemak' die 43 km/u trapt. Laten we het op talent houden. Bij mij - maar ongetwijfeld vele anderen met mij - ligt de tong met een dergelijke snelheid behoorlijk op de grond na enige tijd. En dat is rúím voordat er drie uur verstreken zijn.[/quote]
Kan ook. In de halve Ironman van Antwerpen reed ik de 90 fietskilometers in 2u15 (40km/u gemiddeld) en ik had eigenlijk het gevoel geen goede fietsproef te hebben gereden: rekening houdende dat ik ervoor al 40 minuten had gezwommen, erna nog moest fietsen, het hard waaide, pijpenstellen regende en we bovendien heel wat keren moesten vertragen om tramrails te kruisen... haalbare kaart dus. Er reden er in Antwerpen een kleine 20 nog sneller dan mij trouwens.
Kan ook. In de halve Ironman van Antwerpen reed ik de 90 fietskilometers in 2u15 (40km/u gemiddeld) en ik had eigenlijk het gevoel geen goede fietsproef te hebben gereden: rekening houdende dat ik ervoor al 40 minuten had gezwommen, erna nog moest fietsen, het hard waaide, pijpenstellen regende en we bovendien heel wat keren moesten vertragen om tramrails te kruisen... haalbare kaart dus. Er reden er in Antwerpen een kleine 20 nog sneller dan mij trouwens.
www.pieterdeneve.com | Facebook: www.facebook.com/pieterdeneve
- gelieve geen PMs te sturen, worden niet gelezen of beantwoord; mailen kan altijd -
- gelieve geen PMs te sturen, worden niet gelezen of beantwoord; mailen kan altijd -
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Ik denk ook niet dat hij bedoelt dat hij nog hele gesprekken kan voeren of zo. Maar als je normaal harder fietst kan ik me er iets bij voorstellen dat je dan nog relatief comfortabel op de fiets zit.
Deze jongen kan gewoon een fatsoenlijk stukje tijdrijden. Dat bewijst zijn eindtijd in deze tijdrit en andere resultaten van hem ook wel.
Deze jongen kan gewoon een fatsoenlijk stukje tijdrijden. Dat bewijst zijn eindtijd in deze tijdrit en andere resultaten van hem ook wel.