Olla,
Hierbij mijn dgaje Alpe 'HuZes met team Prorail,
En dan is de GROTE dag daar. Al het trainen moet zich gaan uitbetalen in een beklimming van 6x de Nederlandse berg van 14.4 km…. De berg die ik zo goed ken. Maanden van trainen moeten samen komen in 1 dag.
Maar dan moet er eerst worden geslapen. Rond een uur of negen ga ik naar bed, zet de wekker om 2:22 uur en hoop wat uurtjes slaap te kunnen krijgen. Dat wil niet echt lukken, middernacht lig ik nog wakker in bed. Wat ook niet meehelpt zijn de sms-jes die binnen komen. Ik ben nog steeds wakker. Op de een of andere manier gaat dan toch mijn alarm. Eruit, het feest gaat beginnen. Esther doet ondertussen belangrijke dingen, zet koffie, praat op me in, de hele bups komt zo naar beneden.
Om iets over 3 uur in de morgen en ik stap naar buiten, KOUD” op de camping “La Cascade” Daar staan we dan als Jut en Jul bij de camper, een paar minuten later komt de rest van het team ook. Zij verblijven boven op de berg en zijn met de bus naar beneden gekomen. Die vertrok om 3:15 uur, maar kwam met pech in bocht 8 stil te staan. Door het drukke verkeer op de berg, midden in de nacht, konden ze liftend naar beneden. We schenken nogmaals koffie voor de laat komers.
Ik ben nerveus, barst van de adrenaline en energie en wil vooral beginnen! Rond 04:00 uur gaan we vertrekken en Esther maakt wat foto’s. De lopers mogen vooraan starten en Pieter en ik gaan niet achteraan aansluiten in het dorpje, wij zijn niet gek
We hebben ervaring en nemen de shortcut en starten vooraan, Hahaha, sukkels . En dan begint het wachten tot de start van 4:30 uur en ik doe snel mijn windjack aan. De dag start koud en het is ongeveer +7 graden (dus rond het vriespunt boven). Ik ben blij dat ik mijn winterjack heb meegenomen.
Het startschot van de lopers klinkt,”Bang” ik klap, een mooi gezicht, we gaan, geef Pieter een hand en zeg, tot zo, zie je boven vriend. Ik rij over de startmatten “piep” klinkt het en dan nog een kilometer naar de voet van de berg. Net voor de berg staan Becca en Esther met verzorging klaar na de 1e afdaling, ik zwaai, Ik draai naar links, op naar bocht 21! Ik zoek mijn tempo en naar de hartslag. Ik probeer deze onder de 160 te houden. Dat zou ik theoretisch de hele dag kunnen volhouden. Pieter raak ik kwijt, ik zie niet zoveel rode achterlichtjes. Dat is mooi!... in beide opzichten, ik fiets vooraan
En dan begint het klimfeest. De hele weg naar de top gaat bijna goed, ik krijg het warm. Frummel mijn jas uit, maar laat hem vallen, K*T, in mijn achterwiel. Lekker hoor, klooien in het donker, mijn jasje uit-mijn- achterwiel frottend, uit kwaadheid gooi ik hem in de bosjes, “ Auf wiedersehen” . Achteraf gebleken, mijn rem naar de knoppen. Dat wordt lachen straks naar beneden. Maar het voelt goed, ik voel me goed. He!! Ik kom Ad tegen, hij rent naar boven en daar loopt…. Jeroen. Die zijn eigenlijk gek…….. een Marathon lopend naar boven, zij liever dan ik denk ik zomaar. Het ritme begint te komen en ik kan mijn energie kwijt. Ik ben de afgelopen week bewust niet naar de top geweest. Hier en daar staan al supporters met veel energie ons toe te juichen, stappen rijders af bij de kaarsverlichting in de bochten, staan te huilen en te bidden, met foto’s van geliefde of overleden bij zich, wat een verdriet. Na 1 uur en 15 minuten later zijn we boven. Niemand van de rijders meer gespot. Daar is Alfred en wijs me de plek van de verzorging aan. Waar is Pieter? Die is al naar beneden voor rit 2 en ik trek ondertussen warme kleren aan, windjack aan en stop wat eten naar binnen en maak me klaar voor de afdaling.
Het is echt koud boven. En dat slaat op mijn blaas en moet echt eerst naar de WC, nou ja WC, ik plas zo van de berg af
lang leve de zwaartekracht, altijd handig. Snel zet ik de afdaling in en we zijn vlot beneden. Daar is het een nog een drukte van belang. Zo druk dat we niet eerst kunnen oversteken naar de verzorgingspost bij Becca en Esther. Ik keer bij de rotonde, gaan over de startmatten en fietsen tot de verzorging. De extra kleren gaan uit, hoppa, klaar voor de tweede keer. Ik neem een gelletje, gatver, onbekend merk, dat is niet handig, als dat maar goed gaat. Dus niet, tijdens de klim wordt ik misselijk, snel een slok drank uit de bidon, fout…. Nog meer koolhydraten en ik moet overgeven. Wat een stomme L*L ben ik, een klassieke beginnersfout. Teveel koolhydraten en niet van het merk wat je gewend ben, mijn maag over de zeik. Ik geniet niet van deze klim, kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Wat is het ontzettend leuk om hier te zijn (not) , nu dus even niet, als een zombie kom ik boven, 1:45 wat een terugval. Strontberoerd kom ik boven. Ik kan me zelf weer voor mijn kop slaan.
Eigenlijk is het onbeschrijflijk wat je ziet. Tandems met man en jongen en achterop een foto van een meneer, ook overleden vraag ik me af. Ik durf het niet te vragen, maar het ligt op mijn lippen. Trouwens wat doet het ertoe, hardlopers met een mooi tempo, wheelers die zich op handkracht omhoog bewegen, supporters die zich de longen uit het lijf schreeuwen. En dat allemaal op een Franse berg…. Die voor een paar dagen tot Nederland behoort. Wat zouden die Fransen er van vinden?
Nouja, niet zeuren, op naar beneden. Piep,Piep…. Hoe gaat het, hoe voel je,je ? Een SMS uit Nederland. 4 letters sms ik terug. “DOOD” Piep Piep, blijft dat aan de gang vraag ik me af? “dood” hoezo? Je bent toch al zeker bijna klaar? Ik laat het erbij.
Eenmaal beneden aan gekomen, hetzelfde ritueel. Aankleden, naar de WC, Ik passeer weer de start. Moet lachen om Heidi met haar koebellen en haar aanmoedigingen! Het is ondertussen 09:00 uur en stap beroerd af. Ik ga ff zitten, sla dekbed om me heen. En ga weer naar de wc, dat komt niet meer goed vandaag. Daar helpt alleen OSR tegen. Als ik nu dood ga, kan ik bij het chemisch afval.
Ik moet me herpakken. Becca en Esther proberen me zo goed mogelijk te helpen. Pieter praat me moed in. Esther komt aan met “Arsenicum” ? Wil je me dood hebben vraag ik, nee is voor je maag, wordt tie rustig van….. Jaja.. doodgaan op de Alpe d”Heuz heeft wel wat, denk ik dan maar……..In goed vertouwen neem ik het pilletje. Ze zou toch nog wel van me houden? En neem een slok en laat het zijn werk doen. Ik word kwaad, krijg een drang om naar boven te vliegen, (Watje) ,mooi ……… eind goed al goed.
Corné en Pieter gaan weer van start. Ik pak nog even rust. Ondertussen is het warmer geworden. Om 10:30 uur ga ik verder, voel me een stuk beter, werkt het dan toch? Ik leef nog
Het loopt wel soepel, verstand op nul en trappen maar. Het begint aanzienlijk drukker op de berg te worden. Aanzienlijk meer mensen langs de weg. Dat geeft ook meer aanmoedigingen. Ik zie mensen kijken naar mijn stuurbordje en roepen:” Peter, kom op, gaat goed!”. Dat voelt goed. In bocht 21 staat ook een DJ met stampende muziek en twee dames die blijven aanmoedigen. Heerlijk. In bocht 11 zie ik Margriet Eshuijs, zij zingt het Alpe d’HuZes lied en zwaai haar vriendelijk tegemoet. 6 dames als Cheerleaders, dat is lachen….Toch gaat langzaam mijn lichaam weer protesteren. Ik neem water, al die “zooi” moet ik niet meer, waar is het koekje van Becca? Ik ga op zoek en voel op mijn rug het stukje verlossing, hap, mhh, lekker, dit moet mijn Es ook kunnen maken, mijn eigen kookwonder. De zon is doorgebroken en op het eerste deel van de klim is het warm, lekker, ik ga me goed voelen. Er staat een flinke wind en na bocht 6 slaat deze wind koud op het lijf slaat. Ik trek mijn arm- en beenstukken gauw omhoog. Ik heb bocht 4 in beeld, kijk nog eens omhoog en besef dat het nog een flink eind is. Je denkt dat je er bijna bent, maar de stukken zijn lang tussen deze bochten, langer dan je zou willen. Maar, je gaat gewoon door, omdat het moet, omdat je het wilt, omdat je deze keuze hebt gemaakt. Ik bereik het dorp en krijg energie van de aanmoedigingen en rij over de finish. De verzorgingspost ben ik kwijt, hadden ze die verplaatst. Oh, ……daar is Alfred weer, gelukkig. Pieter ligt op de grond. Ook “Arsenicum” van Es gehad? Nee, hij had pijn in zijn rug, gelukkig denk ik maar.
De zon is doorgebroken en ik vind dat een uitstekend idee. Even rekken en strekken.
De vierde klim. Die kan ik omschrijven als leuk, nergens last meer min van, verstand op nul, beetje kletsen met de mensen om me heen en dan……gebeurd er wat met me. De relatieve ellende van mezelf staat niet in verhouden van wat ik om me heen zie, ik breek…….. vraag me af wat ik hier eigenlijk aan het doen ben, beetje zielig te zijn, laten zien dat ik wel die 6 keer naar boven kan, terwijl er mensen om me heen blij zijn dat ze het kunnen en ze mogen “leven”, hier kunnen zijn, ik denk weer aan Marion,de moeder van onze kinderen, zij is er ook niet meer bij.Borstkanker! geen schijn van kans gehad. 5 jaar gevochten zonder een eerlijke kans. Ik kom boven,al die mensen langs de kant, en dat leuke gekke mens in haar roze pakje wat al vanaf vanochtend staat te springen en te doen om ons over de streep te duwen. Esther die ondertussen naar boven gekomen is, vangt me op. Ik voel tranen in mijn ogen……. Wat is dit, ik krijg een vreemd gevoel en besef me meer-en-meer, dat het hier niet om mijn 6 keer gaat, maar al die zieken mensen die proberen 1 of misschien wel 2 keer naar boven te fietsen.
Wat nu? Ik ben in de war… de emotie om me heen….. 6 keer omhoog? , zieke en huilende mensen komen over de finish. Ik neem een “gell” en drink wat. Hang een beetje tegen Es aan, kijk haar aan en zeg, ik ga naar beneden voor nummer 5. Ik heb tijd zat. Ze probeert me tegen te houden, uit mijn hoofd te praten en gezien mijn gemoedstoestand, niet eens zo’n slecht idee, maar wel een slecht plan, het lukt niet….. ik GA, punt uit. Grote jongen, M/V die me tegenhoudt.
Ik trek mijn jasje aan en stap op de fiets. Misselijk, rij ik naar benden, ik kom een moeder op een mountainbike tegen met een leeg kinderzitje. Een leeg kinderzitje? En zie ineens een foto en een Teddy beertje. Gotver de gotver….. wat een onrecht kom je tegen. Ik besluit radicaal om te draaien ik word kwaad, “fuck you” met je 5 of 6 keer. Hier gaat het helemaal niet om mijn 6 keer. Ik moet weer overgeven. Ik stop bij de bosjes, spoel mijn mond en fiets terug naar boven en help mensen “hun”doel te bereiken.
Mijn ogen zijn geopend…. Ik zie mooie dingen tussen de ellende, een elektrische fiets? Later hoor ik dat hij kanker heeft en nog 1 keer de berg op wil, het laatste wat hij kan en wil……
Morgen moet hij naar huis voor een “stamcell”transplantatie. Overmorgen kan het “klaar”zijn. Wat doe ik hier….. emotie’s als kwaadheid, moedeloosheid, onrecht, alles vliegt voorbij… Ik kom mezelf tegen op de Frans/Nederlandse berg. Niet fysiek, ik ben gezond, ik kan die 6 keer wel aan, maar emotioneel is het zwaar, ik vraag me steeds af……… waarom toch?
Ik kom weer over de finish -terwijl de live uitzending aan de gang is- geen gevoel, leeg …., daar is dat gekke mensen weer, respect voor haar, doe het maar eens. Ik zet symbolische met 1 druk op de knop mijn “Hartje”uit, (klaar is het voor vandaag) mijn Garmin 705 trainingsmaatje, samen hebben we de afgelopen jaren heel wat beleeft in de Franse Alpen. Bij de finish is het heel druk en moet me door de massa heen werken. Ik kan eindelijk naar Es en de rest van het team. Tijd voor felicitaties en genieten van het moment. Ik heb het gewoon gehaald! Even later zijn Martin, Pieter en Corné ook binnen.
Paul is al boven, 4 keer terwijl hij “Parkinson” heeft, knap hoor….. Jeroen, Stephan en Ad, 3 keer omhoog gelopen. Met champagne sluiten we feestelijk af met een teamfoto in het zonnetje!
Wat een dag, maar niet voor mij, ik voel me rot,leeg,goed,moe,fris,warm,koud, ach eigenlijk valt het wel mee. Ik ben trots op allerlei dingen, emoties, gevoelens die me vandaag overkomen. Ik ben trots op Es.
Het is toch een lastige week, ook voor haar en trots op het team. 65000 euro en counting. Misschien op naar de 70.000 euro. Het zo mooi zijn, meer dan mooi.
Groet,
Peter
