Dit jaar mijn 3de editie. Een paar minuten achter ‘de grote groep’ gestart. Fiestmaat (debutant) was telefoon kwijt. Auto omgekeerd, blijkt het ding in zijn achterzak te zitten. Hoezo zenuwachtig voor ‘de eerste keer’?
Eerste kasseienstroken waren op een aantal plaatsen flink glibberig. Opvallend: veel mensen zien vallen als gevolg van verkeerd remmen. Hoe verder we geraken, hoe droger de stroken, hoewel het op sommige plekken oppassen geblazen was. Maar met goed vooruitkijken en op tijd snelheid terug nemen (rustig en niet vlak voor een modderplas vol in de ankers) was het goed te doen.
En dan het bos…..een hoofdstuk op zich. In mijn beleving de zwaarste strook, die maar op één manier genomen kan worden: volle kracht vooruit. En nee, je niet laten verleiden door het pad naast de strook, die zich als een wulpse mooie jonge vrouw in allerlei bochten kronkelt om je over te halen háár te berijden. En die verleiding is er. Moederziel alleen (echt iedereen nam het pad!!) stuk gaan, brandende bovenbenen, een vorig jaar gebroken vinger voelt alsof die opnieuw gebroken wordt, polsen en armen die schreeuwen: DIT NIET!! Maar ik zet door….en als ik even de druk van de brandende bovenbenen afhaal daardoor direct stilval, wordt alles alleen nog maar erger en ik besef: dit is geen fietsen meer, dit is dus de hel…..ik vloek, schreeuw, zet aan……en hoor dan een mountainbiker roepen (voor de goede orde: hij op het pad): ‘er is hier ook een pad hoor’!!! We rijden beide dezelfde tocht, maar bevinden ons in totaal verschillende dimensies.
Na het bos zijn de stroken droger (d.w.z. minder verraderlijke natte plekken) en op de stroken gaat het gas er goed op. Rustig van strook naar strook en op de stroken volle bak. Heerlijk!! Ik ben absoluut geen snelle fietser, ik ben een slechte klimmer, maar dit vind ik echt geweldig!! Totdat een Belgische dame voor me (op een kasseienstrook!!!) doodleuk met haar Berlingo achter haar man aanrijdt. De man heeft een veel lager tempo dan ik, maar ik kan er niet langs, de strook is hier echt te smal om een auto in te halen. Omdat ik niet in de uitlaatgassen wil rijden laat ik me mopperend zakken en zie dan dat de auto een soort inham inrijdt en daar stopt. Ha…ik kan er langs! Ik geeft gas en vlak voordat ik haar passeer gaat het portier open en springt er doodleuk een hond uit die vlak langs mijn wiel schiet. Geloof me: deze Belgische dame heeft kennis gemaakt met een paar onvervalste bargoens-Hollandse krachttermen. Het zal de adrenaline wel zijn, maar ik ben ziedend!!! Als ik back-up krijg van een groep opgewonden Italianen die achter me reden en het zagen gebeuren staat het huilen haar nader dan het lachen. Sommige mensen leren alleen “the hard way”. Niet voor niets staat in het reglement vet gedrukt dat het voor volgwagens verboden is de kasseienstroken op te rijden….
Zo’n 20km voor de finish en met l’Arbre voor de boeg gaan de hemelsluizen open. Sommige delen van de stroken die nog komen hebben stukken met zwarte kasseien. Mijn ervaring: met een flinke bui erop zijn deze erugh glad. Het groepje Italianen wat nog steeds in mijn wiel hangt hoor ik vloeken alsof hen de weg wordt versperd door een Belgische dame met Berlingo….
Terugkijkend een geweldige fietsdag! Materiaal was top (@ErnieC: Chalenge Strada Bianca was een geweldige tip!!), geen lek, geen blaar. Heb nou al zin in de volgende editie.
Ut hoft niet.
