Fiets.nl

Je moet even kijken hoe diep je wilt zitten. Een 56 of een 57,5 kunnen allebei, maar er ontstaan wel verschillen in hoeveel spacers je nodig hebt (te veel spacers is niet mooi) en hoelang je zadelpen dan uitsteekt.
Maat 56 heeft een lager balhoofd en als je dus niet te diep wilt zitten, heb je veel spacers nodig. Daarnaast moet je ook kijken naar de lengte van je stuurpen. Een 130mm stuurpen is vrij lang en een 100mm stuurpen is erg kort. Een zadelpen die te veel uitsteekt is niet zo mooi, maar te kort zeker ook niet. Kortom; waar zit je het beste op en wat ziet er optisch dan het mooiste uit.

Voor Dogma en auto liefhebbers. Gaaf promo filmpje. Zet de Jag ook maar op mijn oprit.

https://www.youtube.com/watch?v=CIYSzKBqowI

boswielrenner schreef:Voor Dogma en auto liefhebbers. Gaaf promo filmpje. Zet de Jag ook maar op mijn oprit.

https://www.youtube.com/watch?v=CIYSzKBqowI

Wanneer kunnen wij een foto van de jag in het topic wat heb jij het laatst gekocht terugvinden??

boswielrenner schreef:Voor Dogma en auto liefhebbers. Gaaf promo filmpje. Zet de Jag ook maar op mijn oprit.

https://www.youtube.com/watch?v=CIYSzKBqowI

Normaal moet je op die Col de Reis zelfs remmen tijdens de beklimming vanwege de vele toeristen bussen welke de weg blokkeren. Ik vraag me af hoe lang ze de weg afgesloten hebben.

Ik acht de kans nihil dat dit ooit het geval zal zijn.

Ik rijd in Nederland o.a met een Pina FP Due.
Ik wil nu ook een Dogma 65.1 frame kopen en opbouwen.
Welke grote verschillen zal ik gaan merken of zit het alleen in het gewicht?
Ik vraag dit omdat mijn huidige Pina ook Asymetric is en ook voor en achter Onda vorken heeft.

Er is volgens sommige testers al veel verschil tussen een Dogma 2 en een Dogma 651, wat dat "veel" dan betekend is natuurlijk de vraag. De Dogma is qua model toch duidelijk anders dan deze FP Due (welke naar mijn mening meer op een Paris lijkt dan op een Dogma)

Het prijsverschil zal toch ergens in moeten zitten, naast gewicht ook de stijfheid in combinatie met comfort van de achtertrein.

Die dogmas zijn zo lelijk, ze maken elk jaar een nieuwe

Hier een stuk tekst uit een review van het Engelse blad Cyclist (by Peter Stuart). Te koop bij de betere boekhandel/kiosk of in de app-store. Echt een mooi blad om te lezen en dat je niet in een paar uur uit hebt.
Ze hebben de Pinarello Dogma 65.1 Think 2 een maand lang getest. Het betrof een exemplaar met Shimano DI2 9070 aandrijving, Fulcrum Racing zero wielen en wat Most afmontage. Ze dachten de Pinarello te ontmaskeren als de eerste de beste marketing hype, maar gebleken is dat de Dogma echt een top fiets is. Je kan de Dogma uiteraard niet mooi vinden, maar een Dogma is geen eenheidsworst en in real life is ze zo veel mooier dan op de foto's. De afwerking is top en ze straalt snelheid, stijl en kracht uit, naar mijn mening. De test geeft aan dat de Dogma in alles het topmodel is van Pinarello.

If ever a bike needed no introduction, it’s the Pinarello Dogma. The bike has ferried both
Wiggins and Froome to yellow-hued glory at the Tour de France and has since enjoyed an
aptly dogmatic following among Team Sky admirers. Indeed, our recent reader survey
suggested that the Pinarello Dogma was by far the most desired bike. As such, we felt
compelled to put it to the test.
Rumours have been circulating around the cycling industry (perhaps by jealous rivals) that
the Dogma isn’t all that good. Some claim it’s heavy, soft, expensive and needlessly wavy.
As such, I entertained a temptation to expose the Dogma as an overrated marketing
miracle. Yet, after a month in its company, I can do no such thing. This emperor is fully
clothed.

Pinarello still operates out of Treviso, but its concerns have shifted from sourcing and
welding steel tubing to the subtle science of carbon. The Dogma’s particular claim to
superiority in the carbon game is printed on its chain stay – ‘Carbon Torayca 65HM1K’.
That alludes to a grade of carbon that Pinarello claims is the highest standard and is
exclusive to its bikes.
‘Once on board, the first impression is one of striking responsiveness – from the first press
on the pedal’
We took that claim directly to carbon producer Toray, whose carbon threads furnish a large
number of high-end bikes. The Japanese carbon giant sung the praises of the Dogma,
saying that the fibre is only half the picture, and that the nanoalloy resins it provides for
Pinarello help to create an exceptionally strong and stiff construction. It’s expensive stuff,
running into thousands of pounds per kilo, and while it’s impossible to know just how much
of this special carbon fibre Pinarello uses in each Dogma frame, it’s a sign that it hasn’t cut
any corners on its flagship racer. The only way to verify that, though, is on the road.

Unlike the majority of big brands that present a comfort, a lightweight, and an aero
offering, the Dogma is tasked with providing all three. And it seems to succeed.
Riding the Dogma, the first impression is one of striking responsiveness – from the first
press on the pedal. Nothing seems to be lost in the transition of power between your
quads and the road, attesting to an impressive level of stiffness. But when a bike boasts
stiffness, that’s often a sign that it’s going to give you a rough ride. The Dogma,
perplexingly, does no such thing.

Having spent a month riding some of the sketchiest roads that Surrey and the Cotswolds
have to offer, I never found myself uncomfortable on the Dogma, almost miraculously so.
Pinarello would probably credit that to a combination of asymmetry used in its design and
its wavy forks. The asymmetric design loads more material onto the driveside stays,
increasing rigidity where the stresses are greatest while allowing more flex elsewhere
where it can aid comfort. The wavy forks, meanwhile, aim to increase vertical flex and
absorb vibration and resonance from the road, while not detracting from the feeling of
connection with the road surface – a tough balance to strike. The extent to which either
design truly helps compliance is hard to determine, but given that they both contribute to
the weight of the Dogma’s frameset – which at close to 1kg is certainly on the heavier side
for bikes at this level – we’d have to hope Pinarello had good reason to do it. But it seems
to be a worthy sacrifice for the level of comfort, and more importantly, ride quality.

One of the most notable sensations I experienced on the Dogma was the feedback from
the road. It offers the rider a clear perception of traction, road surface and the general
resonance that lets you know that you’re travelling at speed. It gave me the confidence to
push the bike hard, and the copious road feedback was in no way uncomfortable. In fact
the Dogma offered a smoothness that I found endearingly similar to riding a finely made
steel frame.
For me, comfort and predictable handling are agreeable characteristics in a bike, but what
I’m really looking for is speed. Call me shallow, but my underlying craving is always for a
couple of extra kilometres per hour and, despite the harsh winter winds, I managed some
of my fastest rides ever on the Dogma.
On a trip to the Cotswolds, my Strava data showed an average speed of more than 35kmh
despite the long, undulating course. And it’s just as impressive over short drags. The low
position of the head tube makes it pretty aerodynamic, inviting you to get your head down
and blast. Its swiftness, married to its responsiveness, meant I was forever out of the
saddle, pushing the Dogma as hard as I could, and no matter what I threw at it, the bike
responded with unflustered proficiency.

There’s so much more to say about the Dogma. The Most finishing kit, for instance, won
me over. Despite the lack of adjustability of an integrated bar and stem I found its
ergonomics both comfortable and rigid. The saddle too was a genuinely pleasant surprise
in terms of comfort, weight and support. The entire set-up testified to a high level of
attention paid to the Dogma’s design and evolution.

I really would have liked to say that the Pinarello isn’t such a special bike, but I have been
entirely bewitched. The Dogma begs to be ridden hard but also offers comfort for the long
ride. Yes, it’s expensive but, in an age of mass-production carbon, the Dogma shows how
well it can be done.

©Cyclist

Mooi artikel, dank je wel boswielrenner!

Klinkt best overtuigend als je van te voren sceptisch bent maar daarna volledig omgaat.
Rijgedrag is dus wel wat je er van mag verwachten voor die prijs, want het is wel even een smak geld die je op tafel moet leggen.
Nu is de Pinarello FP Due die ik nu heb ook prijzig in vergelijk met de concurrentie maar die weet mij ook te overtuigen wat rijgedrag betreft, bovengemiddeld. Blijkbaar werkt de Asymetrische opbouw i.c.m. met de Onda vorken echt en is het geen marketingverhaaltje.

Ik kan een nieuw Dogma frame bemachtigen voor €2500,- ( nee, geen neppert ).
Dan zal ik een paar andere fietsen die ik heb moeten verkopen als ik voor de Dogma ga. (Canyon Ultimate en de Boardman SLR 9.8)
Dan houd ik de Pina FP Due voor slecht weer en een Dogma voor netjes.
Ik heb de knoop nog niet doorgehakt, denk er nog over.

Jaap, ik zou die FP2 de deur uitdoen, by far de minste van de andere 2. Wanneer er een 2e de deur uitmoet dan de Boardman.
Lekker de Canyon houden en een Dogma als boulevardcruiser/mooiweer fiets.