Fiets.nl

Campionissimo schreef:Ik vond het trouwens wel straf van Valverde. Eerst Moreno zelf terughalen, met Rodriguez in z'n wiel en vervolgens toch nog winnen. Na de Waalse Pijl wederom een knap staaltje van Valverde.

guerciotti schreef:Maar om nu gelijk Valverde weer aan doping te koppelen.............

timo2.0 schreef:

guerciotti schreef:Maar om nu gelijk Valverde weer aan doping te koppelen.............

Bedoel je meneer Piti? De laatste keer dat Valverde de dubbel Flèche Wallonne en Liège-Bastone-Liège won was in 2006, een paar weken voordat de Fuentes beerput openging en de wereld leerde hoe het hondje van El Imbatido heet.

joeywl schreef:33 km voor de finish in slaap gevallen op de bank. Werd net na de finish wakker. Prima timing!

Karl66 schreef:Dus Fuglsang zette een ontsnapping op om de mannen die mee bleken te springen te kunnen controleren? Dat is wel een typisch geval van de waarheid aan jouw ideeën over de koers aanpassen.

Apenrots

Klootzakken waren we – maar aardige klootzakken. Luidkeels dronken we ons in een nachtelijk Waals café moed in om de volgende ochtend de verschrikkelijke La Redoute op te kunnen fietsen.

Op te durven fietsen.

Wij, Ollandse vrienden, pochten vooraf over onze klimkwaliteiten, over trainingsarbeid, over onze tweedehands racefietsen. De slimmeriken deden alsof ze dronken. Als er niemand keek, keerden ze hun glas trappist om in een plantenbak. Ze wilden fit zijn op La Redoute.

Vroeger was La Redoute de helling der hellingen in de wielerklassieker Luik-Bastenaken-Luik. Zo’n veertig kilometer voor de finish toonden de sterksten daar hun kracht. Wie als eerste bovenkwam, werd gerespecteerd als sterkste in de koers en had grote kans te winnen.

La Redoute was de apenrots van Wallonië.

Op die helling moest je smijten met je kracht. Moreno Argentin, Claude Criquielion, Frank Vandenbroucke, Michele Bartoli, Michael Boogerd, Paolo Bettini. Ze vochten op La Redoute of hun leven ervan afhing.

Wielermonumenten zijn er om beschermd te worden. La Redoute is zo’n plek, een bedevaartsoord voor de recreant met een banaan in zijn te ruime retrowielershirt. Maar ook de profs moeten de helling als een bijzonder strijdtoneel blijven beschouwen.

Gisteren reed een klein peloton de rivier de Amblève over, het dorp Remouchamps door. De renners namen het tunneltje onder de snelweg door. Rechtsaf. De steile klim naar de top begon.

Als ik omkijk, zie ik ons daar weer met verwrongen gezichten op de fiets zitten. We schakelen ons een ongeluk. Er wordt gehijgd, gevloekt, gevochten. Een uitslover begint te fluiten als het stijgingspercentage 20 procent is. Jongens stappen af, de trappist bonkt nog na in hun hoofd. Een enkeling valt gewoon om.

Strijd, tot op het bot.

De profs kwamen aan bij het eerste steile stuk van La Redoute. Nu ging het gebeuren. Ik schoof wat dichter bij de televisie. Maar er gebeurde helemaal niets.

Geen pijn op de gezichten. Geen blufpoker. Een renner ging zelfs rechtop zitten om zijn shirt recht te trekken. Het publiek langs de kant schreeuwde. Tevergeefs. Als slome duikelaars peddelden de favorieten omhoog.

Zoals al zo vaak dit wielervoorjaar hield bijna iedere renner het kruit droog. Het levert wedstrijden op met een voorspelbaar einde. Het scenario ligt vast. Versnellingen en sprintjes in de laatste kilometers en de mannen kunnen onder de douche. Saai.

Waarom zou je rond het middaguur de tv al aan zetten voor zo’n koers?

Het peloton moet beseffen dat het de historie van de wielersport op het spel zet. Het decor in de Ardennen is bedoeld om in te ‘acteren’. Luik-Bastenaken-Luik is gemaakt voor oorlog op de fiets.

Aanvallen op La Redoute is een plicht.