Fiets.nl

[quote="RvanE"]...Heb dus niet de hele klim gedaan zoals de grafiek aangeeft, maar ben tot het Alpenhaus gefietst, verder kan alleen met de MTB.

Rechts in beeld het Alpenhaus, diagonaal door de foto de voorlaatste moordende kilometer.
[img=http://www.rvanesch.nl/wp-content/galle ... g_1155.jpg][/quote]

De laatste 2,3km (en 325hm) van de Kitzbüheler Horn is keurig geasfalteerd, en dus ook op een racefiets ‘goed’ te doen. Zelf reed ik er met de 30x23 omhoog, naar de televisietoren op de top. Lekker zware klim, met een fantastisch uitzicht op bijna 2000m hoogte. :[/i][/i]))

Kitzbuhler Horn staat bij mij ook wel op de eerste plaats van zware klimmen die ik tot nu toe heb gedaan. Vooral omdat je bijna geen enkel punt hebt om even te herstellen.
Alleen bij het tol-huisje en een heel klein stukje 10% ergens halverwege.
Verder alleen maar "immer gerade" omhoog zonder vlakke bochten.

Laatste stuk van Alpenhuis naar de Gipfel heb ik ook op de racefiets gedaan (34x26) en dat was inderdaad wel te doen, alleen bij het wegrijden na de slagboom was het moelijk om in mijn (Look) pedalen te komen bij een stijging van 15%....

Verder echte aanrader als je in de buurt bent en alleen deze klim is voldoende voor de dag...

Op 1: De Stelvio
Op 2: Mount Ventoux
Verder heb ik nog niet veel cols gereden wel hellingen.
Op 3: De muur van Huy
Op 4. De Kapelmuur in Geerardsbergen
Op 5: Cote de Wanne
Op 6: La Redoute

1/ uturuncu : hoogte(6028), ondergrond, orkaanwind,+10% gemiddeld, vorst
2/ sairecabur vanaf san pedro de atacama : hoogte, laaaaang+hoogteverschil, vrieskou,ondergrond, navigatie, mijnen,
3/ combinatie theodul+fenetre de cigana : steil(+15% kilometerslang)+sneeuw+ondergrond
4/ roque de las muchachos onverhard steeds maar op en af(vertrokken 7u 's morgens en terug om 7u 's avonds
5/ doi ang khan(warm+steil)/gornergrat/rothorn : beide supersteil en lang
normaal aucanquilcha op 3 maar ben niet tot boven geraakt

De lastigste verharde cols vind je in Zuid/Oost-Azië (ze houden daar niet van haarspeldbochten, ze leggen ze gewoon rechttoe rechtaan dwars op de helling).
Zeer onregelmatig.

Volgens mij is de zwaarste verharde col ter wereld de klim van Arica in Chili naar naar de naamloze col boven Lago Chungara/Parinacota op de grens tussen Chili en Bolivië. Dat is van 0 naar net geen 4700m met een paar smerige tussentijdse klimmen. Onverhard gaat het nog verder door zeezand tot net geen 4900.
Ik denk dat het zo goed als onmogelijk is die in één dag te doen. (+6000hm)Door lege batterijen heb ik geen hoogteprofiel. Zelf ben ik vertrokken op 3000m in Putre. Wel met een bob van 30kg aan mijn fiets. Ook de andere kant van de klim vanaf la paz heb ik gedaan, maar die is redelijk eenvoudig(afgezien van de tegenwind(bergaf bijtrappend haalde je amper 18/u).

- Saises niet echt zwaar maar even vergeten dat ik hier overheen moest om in Beaufort te komen.
- Gavia was wel niet als tijdens de giro van 88 maar als je over de top komt waait de wind over de gletsjer in je gezicht en door alles heen
- Mortirolo met rugzak en 38x26
- Col de la Ramaz de laatste klim na 700km en 12000hm in vijf dagen en omdat er daar een horzel dwars door mijn broek heen prikte en in de afdaling eerst een grote groene bromvlieg midden op mijn bril uiteenspatte en vervolgens er in een flauwe bocht veel zand op de weg lag waardoor ik aan 70km/u een tunnelwand schampte.
- Passo di San Marco de eerste pas nadat ik twee dagen voor vertrek thuis mijn fietsje nog even moest schoonmaken en ik de laatste tree was vergeten waardoor mijn rechter enkel drie keer zo dik was als mijn linker.

[quote="Buzz"] De laatste 2,3km (en 325hm) van de Kitzbüheler Horn is keurig geasfalteerd, en dus ook op een racefiets ‘goed’ te doen. Zelf reed ik er met de 30x23 omhoog, naar de televisietoren op de top. Lekker zware klim, met een fantastisch uitzicht op bijna 2000m hoogte. :[/i][/i]))

[/quote]

Dit wist ik dus niet. Ik had gehoord dat vanaf het Alpenhaus alleen op de MTB te doen was. Eénmaal bij het Alpenhaus heb ik ook nooit meer verder gekeken. Jammer dat ik niet verder ben gegaan! (alhoewel)

Toch lastig. Het heeft ook met je moment te maken:
Mont ventoux vind ik bv heerlijk. Tuurlijk duurt ie ff maar heerlijk

Maar van de weinige ik gereden heb:

1: Gavia - vanuit pointe di legno
2: Glacier de mont lans - gewoon omdat ie bijna 2500hm is
3: Galibier
4: Alp d'huez
5: weet ik de naam niet meer van

Van de zomer staat de stelvio op het programma! vanaf twee kanten

[quote="Tinn"]
...
5: Col de la Cayolle (Frankrijk, Hautes Alpes): Het traditionele rondje Allos, Champs, Cayolle mag niet ontbreken op het lijstje van klimliefhebbers. Voor mij gold: Op de Allos volle bak om na het nemen van foto’s de fietsmaatjes (die rustig doorpeddelden) weer bij te halen. Op de Champs laten zien dat je “goed” bent en dan doodgaan op de Cayolle. Dat is zo’n beetje in het kort mijn verhaal van dit rondje. Wel onvergetelijk.
...

[/quote]

Mbt een tocht over de Col de la Cayolle, Cold des Champs en Col d'Allos. Welk rondje is mooier: met klok mee of tegen klok in?

[quote="Roger68"][quote="Tinn"]
Mbt een tocht over de Col de la Cayolle, Cold des Champs en Col d'Allos. Welk rondje is mooier: met klok mee of tegen klok in?[/quote]

Het is al weer een flink aantal jaren geleden dat ik beide gereden heb, doch ik vond geloof ik "tegen de klok in" mooier. Al was het alleen al omdat de klim van de Allos vanuit Barcelonette interessanter is dan vanuit Colmars-les-Alpes. Voor de Champs maakt het geloof ik niet veel uit, beide kanten zijn pittig. Dat laatste geldt ook voor de Cayolle vanuit het zuiden.

Maar, als je de tijd hebt, doe je toch gewoon beide rondjes;)?

Vooral de Allos is mooier vanuit Barcelonette. De andere kant van de berg is een ski-oord en dus lelijk. Daarnaast heb je dan een lang een stuk vals plat omhoog in het dal, dat kan je beter naar beneden rijden

Dat rondje moet ik ook nodig eens gaan rijden. Ik zie overigens dat het na mijn laatste vakantie hoog tijd is om mijn lijstje van een update te voorzien. Drie nieuwe beklimmingen in mijn top 5.

Monte Zoncolan
Beklommen op de vrijdag voor de Giro etappe. Even warm gereden vanuit Tolmezzo en dan begint bij Ovaro de ellende. Na 2km mag je heel eventjes op adem komen maar daarna volgt één lange martelgang naar de top. Hoge percentages en geen stukken waar je kunt herstellen. De weg blijft maar steil omhoog lopen. Het gevoel laat zich misschien nog het beste omschrijven als een mengeling tussen ongeloof en een lichte vorm van paniek.

Omhoog gereden met 34x27. Op de uitdraai van m'n Garmin zag ik dat ik iets van een uur lang tussen de 4 en de 6km/u heb gereden. Twee dagen later zag ik de profs het ook heel zwaar hebben met dit verzet of zelfs met een 29 achteraan. Dat was wel een klein beetje genoegdoening.

Monte Sante Marie
Deze kom je tijdens L'Eroica tegen na ongeveer 150km. Sta je eerst bij de bevoorrading een lekker kommetje Ribolita naar binnen te werken om een paar minuten later diverse stukken van een procent of 20 onverhard geitenpad voor je kiezen te krijgen waar diezelfde soep bijna weer naar boven kwam. Wat het naast die vervelende percentages zwaar maakte was de retro fiets met dito verzet én dat ik niet wist hoeveel van die stukken er precies kwamen (stuk of zes). Iedere keer als je dacht dat je er was zag je het volgende stuk ellende al weer klaar liggen. Volgend jaar ga ik vóór deze beklimming aan de rode wijn. Kijken of het dan beter gaat...

Kitzbuheler Horn
Was de laatste klim van de vakantie waarin ik ook onder meer ook Monte Zoncolan en Kronplatz al had gedaan. Waarschijnlijk ging het daarom relatief goed maar het is wel echt een loodzware klim. Gelijk beneden al gekozen voor het lichtste verzet en geprobeerd om wat reserve te houden. Dat was maar goed ook want het stuk vanaf het Alpenhaus tot de Gipfel is echt indrukwekkend. Typisch zo'n stuk waar je maar beter niet te ver voor je uit kunt kijken. 2 tot 3 meter voor je wiel is meer dan genoeg.

Continu steil maar tot aan het Alpenhaus wel gelijkmatig en daardoor voor mij beter te verteren dan Monte Zoncolan.

Kronplatz
Omhoog gereden de dag nadat ik daar de hele dag heb rondgewandeld bij de Giro tijdrit en vanwege niet al te gunstige weersvoorspellingen niet warmgereden maar direct omhoog vanuit San Vigilio. Tot aan de Passo Furcia is het allemaal wel te doen maar eenmaal voorbij de slagboom brengt de combinatie van hoge percentages en onverhard wegdek je toch serieus in de problemen. De laatste kilometer met een maximale stijging van 24% is ronduit indrukwekkend. Toch beter te doen dan de andere zware beklimmingen uit deze vakantie vanwege het herstelstuk vóór die laatste kilometer.

Passo di Mortirolo
Deze heb ik gedaan in een rondje vanuit Bormio toen ik daar in de buurt zat voor de Dreiländergiro. Eerst 2 uur in de auto en toen richting Mazzo voor de Mortirolo. Dit type beklimming valt voor mij in de categorie 'pas leuk als je boven bent' want kwa fysiek ben ik nu eenmaal meer geschikt voor Carrefour de L'Arbre dan voor 15% en meer. Toch mezelf naar boven geharkt om deze op mijn naam te zetten. Hierna ben ik de Gavia nog opgereden en daar merkte ik pas hoe zwaar de Mortirolo eigenlijk was geweest want dat ging bepaald niet van harte.

Ik heb de Somendenna, Agnello en Tre Cime di Lavaredo dus laten sneuvelen. Hoewel ook dat vreselijk zwaar was zijn deze toch wel een graadje erger. Blijft ook moeilijk om beklimmingen te vergelijken. Dat is het al als je ze na elkaar doet. Laat staan als er een lange periode tussen zit.

Waar ik tijdens het maken van dit nieuwe lijstje wel vrolijk van ben geworden is de constatering dat de meeste steile beklimmingen die ik ooit eens wilde doen inmiddels wel gerealiseerd zijn. Kan ik nu tenminste gewoon lekker gaan fietsen.

De Mortirolo