Fiets.nl

Uhm, wat over mezelf dan.

Vijf jaar geleden ben ik gevloerd door een burn out, zoals ze dat dan noemen.
Lichamelijk kapot en geestelijk op slot. Kon niet eens meer iets lezen. Stress, dood en dood moe en altijd hoofdpijn. En mijn conditie was ver onder de verwachting (bij de cardioloog).

Ik ben toen weer terug gaan fietsen. In de jaren er voor had ik het soms wel eens geprobeerd weer op te pakken maar dat duurde dan niet lang voor de fiets weer in de schuur bleef.

Het doel was oorspronkelijk alleen om weer een beetje conditie te krijgen. Maar al snel ben ik het gaan gebruiken om mijn hoofd te legen.
Als ik fiets, denk ik vrijwel niet na. Zo lijkt het. Maar ondertussen 'vermaak' ik me wel met de omgeving, dieren, mensen of gewoon met mezelf door een grens te verleggen of zo. Saai en verplichte kost, is het vaak genoeg ook helaas.

Ik heb de stress weten af te bouwen. Hoofdpijn heb ik nog zelden.
Helaas ben ik nog wel met regelmaat erg "somber" (zoals mijn huidige arts dat zo mooit noemt). En mijn vermoeidheid bleef en werdt zelfs erger.

Weer naar de huisarts. Bloed testen: hoofdzakelijk een lage B12 en matig hoge CRP (ontstekingswaarde eiwit). Vervolgens krijg je een hele batterij aan B12 injecties maar ik merkte er niets van. Nog maar weer bloed testen: weer hoge CRP. Waarschijnlijk een wondje gehad of verkoudheid, wordt dan gezegd.
Ondertussen nog steeds belachelijk moe, wazig en somber. De zoveelste psycholoog (want vaak kom ik gewoon niet verder met ze) heeft me naar een neuroloog gestuurd. Om uit te sluiten je niet gewoon ergens beschadiging hebt, zo gezegd.

Was niet het geval. Wel nog maar eens een B12 kuur dubbele dosis. Hielp voor geen meter.
Dan maar door gestuurd naar de internist. kort gezegd is deze nog eens een jaar met me bezig geweest. ben van top tot teen doorgescand, geëchoed en geruntgunt. niets. Alleen matig slechte bloedwaarden. En eerder beschreven klachten, nog steeds.
Tot ik op een gegeven moment zelf geloofde dat ik dan maar zwak ben of zo. Of misschien toch tussen mijn oren (daar heb je hem). Ondertussen was me al 3x antidepressiva voorgesteld maar heb het steeds uitgesteld.

Uiteindelijk heb ik alles afgeblazen. Even geen onderzoeken en gepruts meer aan mijn lijf.
Ik ben verhuist, andere omgeving, opnieuw beginnen en zo.

Net een maand later ging het al helemaal niet meer (lichamelijk). Koorts aanvallen, pijn in alle spieren en bizar moe. En oja, de pijn in mijn buik werd steeds erger.
Hop weer naar de (nieuwe) huisarts. Die zag het raport van mijn laatste internist en schrok zich kapot. Het hele arsenaal aan testen die je kan bedenken was al gedaan, behalve één. Hop weer naar een (nieuw) ziekenhuis.

Wachtlijsten zijn ook zo leuk: Tegen de tijd dat je mag komen, gaat het wel weer.
Zo ook deze keer, toch maar weer bloedonderzoek en jawel: ontlastingstest (en dan niet als voorheen op parasieten maar op ontstekinswaarden). Net een week later, arts aan de telefoon: ziet er niet goed uit ik vermoed dat je Crohn hebt, moet ik verder bij je onderzoeken.
En jawel, zie daar, de oorzaak van de vermoeidheid, pijn, vreemde bloedwaarden en weet ik wat niemeer. Crohn, fucking Crohn. Niet te genezen, hmm k.

Goed, na zoveel jaar aanklooien met jezelf ben je dan gek genoeg eerst (heel even) blij. Blij een oorzaak te hebben.

Niet veel later (nog even fijn aangewakkerd door de Prednison en immunosupressiva) zie je ff niet meer hoe het nu verder moet. Geen werk meer, geen energie. Wel pijn, bijwerkingen van de medicatie, een toekomst die toch ingrijpend anders is dan ik vooraf kon bedenken. Geestelijk hakt dat er goed in.
Lichamelijk ook trouwens. Ik rij nu (op advies) een opbouwschema gestart op 10min fietsen per dag. Zit nu op 2x 22min, yay! Mijn bloedwaarden kloppen voor het eerst redelijk maar zit nog wel steeds aan de corticosteroiden en de chemo bocht.

Af en toe verlies ik de hoop weer even. Doorzetten maar. Net als op de fiets: hoe verder je gaat, des te verder moet je nog terug (mét wind tegen, lol).

Blijven doortrappen...

Trappe schreef:Sorry, ik doelde niet op de schuldvraag. Daar heb ik eigenlijk nooit aan gedacht ook.
Ik ben ook niet al te handig met dingen opschrijven maar ik wil zeker niemand voor het hoofd stoten.

No worries mate, zoals iemand anders ook al schreef, het is een forum, het zijn woorden op een scherm, dat is gewoon anders als wanneer je elkaar aan kunt kijken.

Hoi Trappe, mijn vader (zit in de familie, mijn tante heeft het ook) heeft ook jaren Crohn (Colititis Ulsarosa eigenlijk) gehad, ik herken heel erg wat jij beschrijft in hem. Nu is mijn vader altijd al rustig maar tegenwoordig is hij wel erg stil. Bij mijn tante is het af en toe (soms jaren niet) een onsteking, bij mijn vader was het vanaf zijn 35ste continu raak. Uiteindelijk heeft hij nu (65) een stoma, maar de "onsteking" (want het zijn auto-immuun systeem ziektes heb ik me laten vertellen) zit er nog steeds (ook al heeft hij geen dikke darm meer). Prednison en die andere shit (hij heeft alles gerpobeerd) hoeft nu iig niet meer. Ik merk wel dat mijn vader opknapt als hij optrekt met andere mensen (en niet alleen thuis gaat zitten).

Ik vind het heel jammer voor je, het is een rot ziekte die op weinig medeleven kan rekenen.

Denk dat de meeste mensen met depressieve klachten liever binnen zitten met de gordijnen dicht tv aan, dus als je jezelf er toe kan zetten om toch de fiets te pakken en een rondje te doen je jezelf daarna een stuk beter voelt.

Sieper schreef:Hoi Trappe, mijn vader (zit in de familie, mijn tante heeft het ook) heeft ook jaren Crohn (Colititis Ulsarosa eigenlijk) gehad, ik herken heel erg wat jij beschrijft in hem. Nu is mijn vader altijd al rustig maar tegenwoordig is hij wel erg stil. Bij mijn tante is het af en toe (soms jaren niet) een onsteking, bij mijn vader was het vanaf zijn 35ste continu raak. Uiteindelijk heeft hij nu (65) een stoma, maar de "onsteking" (want het zijn auto-immuun systeem ziektes heb ik me laten vertellen) zit er nog steeds (ook al heeft hij geen dikke darm meer). Prednison en die andere shit (hij heeft alles gerpobeerd) hoeft nu iig niet meer. Ik merk wel dat mijn vader opknapt als hij optrekt met andere mensen (en niet alleen thuis gaat zitten).

Ik vind het heel jammer voor je, het is een rot ziekte die op weinig medeleven kan rekenen.

Jouw medeleven heb in elk geval Sieper
Ik spreek voor mijzelf natuurlijk, maar ik geniet ook meer van quality time met bekenden dan vroeger. Al moet ik daar soms dagen lang van bijkomen...

(net terug van mijn tweede ritje vandaag)

Met veel intresse en respect het topic gelezen.

Ik heb dan vaak weer het tegenovergestelde, dat ik alles vrij positief zie, ondanks dat ik toch ook wel wat dingen heb meegemaakt in mijn jeugd. Ik zeg wel eens tegen mijn broertje, als we totaal van het pad af hadden geraakt had iedereen gezegd,: dat krijg je met zo,n jeugd.

Juist om dit denk ik ook dat het echt in je zit, en de omgeving het vaak niet begrijpt als je wel last van despressies hebt.
Ik denk dat het erg goed is als je hierover kan schrijven en praten en het zo deelt. Er is helaas een hoop onbegrip.

Daarnaast helpt een leuke hobby ook. Fietsen is zeker stress verlagend, niemand die tegen je praat, alleen lekker jezelf,de natuur en je fiets.

@Trappe ik wens je heel veel sterkte de ziekte van Crohn is niet niks. En oh ja de wachttijden en het wachten op een uitslag dat ken ik. Vandaag was ik ook weer in het ziekenhuis voor een CT scan en nu is het voor mij ook afwachten. Dinsdag mag ik dan in weer een ander ziekenhuis naar de Internist. Sinds 11 maart word ik geleefd door arts- en ziekenhuisbezoeken.

Dankje @Sweety2008! Jij ook sterkte joh, hopelijk valt het allemaal mee achteraf.
Ondertussen maar veel fietsen en van het weer genieten...

Mijn moeder heeft ook de ziekte van Crohn dus ik weet dat het een rotziekte is.

Vraagje aan anderen die een depressie hebben (of gehad hebben); merken jullie ook dat je fysiek zo veel slechter en zwakker bent geworden? Ik ben echt niet meer vooruit te branden, het is echt heel erg en op zich ook weer iets om treurig over te worden. Ik ben echt een schim vergeleken bij wat andere "normale" sportieve mensen presteren terwijl ik op papier heel sterk zou moeten zijn.

TumTumTum schreef: Vraagje aan anderen die een depressie hebben (of gehad hebben); merken jullie ook dat je fysiek zo veel slechter en zwakker bent geworden? Ik ben echt niet meer vooruit te branden, het is echt heel erg en op zich ook weer iets om treurig over te worden. Ik ben echt een schim vergeleken bij wat andere "normale" sportieve mensen presteren terwijl ik op papier heel sterk zou moeten zijn.

Interessante vraag, want mijn persoonlijke ervaring is dat fietsen me opwekt, doorzettingsvermogen en zelfvertrouwen geeft. Maar hier lees ik idd ervaringen (zoals die van jou) die tegenovergesteld zijn, dus dat je juist geen energie meer hebt om te fietsen/als je fietst.

In mijn geval ga ik zelfs steeds weer wat harder, en kan ik er eigenlijk geen genoeg van krijgen. Soms tot ongenoegen van fietsvrienden die minder tijd voor hun hobby maken Ik fiets sinds een jaar of zes op race en mtb en het heeft voor mij altijd als een antidepressivum gewerkt. Tot daar medicatie en therapie bij nodig waren, zie hierboven. Maar fietsen bleef ik steeds doen. Mijn huisarts (tevens fietsfanaat) raadde me destijds juist aan te fietsen maar niet mezelf leeg te rijden want dan kan het weer averechts werken.

Vraag je misschien (te)veel van jezelf? Is het nog leuk of moet je vanzelf presteren terwijl je mss meer hebt aan genieten van bv. buiten zijn? Zo heb ik Strava van mijn telefoon weggedaan om niet met tijd en cijfers bezig te zijn, en mtb ik zelfs zonder km teller oid. Ik noem maar wat bij mij werkt, ik hoop dat je een weg vind die voor jou werkt.

Depressie heeft m.i. ook te maken met energiehuishouding. Vanuit dat oogpunt vind ik het niet raar dat je geen energie meer hebt, of op sportief vlak achterblijft.

Voor mij was de kunst om (ook) goed te kijken naar mijn eigen energiehuishouding. Waar gaat (negatieve) energie heen. Wat zijn de triggers. En nog belangrijker.... Waar krijg ik energie van.

rchv schreef: Interessante vraag, want mijn persoonlijke ervaring is dat fietsen me opwekt, doorzettingsvermogen en zelfvertrouwen geeft. Maar hier lees ik idd ervaringen (zoals die van jou) die tegenovergesteld zijn, dus dat je juist geen energie meer hebt om te fietsen/als je fietst.

Ik voel me beter door de lichaamsbeweging en het buiten zijn maar mijn energiehuishouding ligt overhoop. Een toertocht uitfietsen is al een hele prestatie op het moment. Fietsen en genieten van de omgeving en het evenement is mijn doel, prestatiegericht rijden of zelfs maar aanhaken bij een groep zit er niet in. Ik heb permanent pap in de benen.
Strava heb ik nooit gebruikt en mijn gemiddelde kijk ik maar niet naar want daar word ik treurig van.
Dus ja, ik ga me netto wel beter voelen door het fietsen maar ik fiets als een dooie oma rond wat op zich dan weer niet heel leuk is maar dat moet ik maar slikken.

Het heeft idd met energiehuishouding te maken. Mijn vriend heeft heel lang in de psychiatrie gewerkt en die vertelde dat hij wel mensen meemaakte die zo depressief waren dat ze de kracht niet eens meer hadden om op te staan. Ik heb dat een keer zelf meegemaakt, toen lag ik bijna verlamd op de bank terwijl het donker werd en ik het koud kreeg en honger had. Wat ik moest doen was de kachel aan zetten, het licht aan en iets te eten pakken maar ik kon niks meer. Dat was doodeng.